2. De vorige keer...
-Hadden Connor en Tess een
wederzien.
-Verloofden Connor en Senna zich.
-Ging Hope met Magda zwemmen.
-Overleed Peter.
-Werd het hoofdhuis verbouwd.
Dat was niet veel om je te herinneren,
dusseh, nu weten jullie het wel weer,
toch? Fijn. Veel leesplezier met deze
115 bladzijdes lange update!
xx psarotje

3. Geluiden van de tv galmen door de woonkamer van
Senna en Connor. Ze kijken een film, en gaan helemaal in
de beelden op. Het is vreselijk spannend. Plots schalt er
het liedje tik tok van Keisha door de film heen.
Geschrokken schieten ze omhoog. “Sorry, dat ben ik.”
grinnikt Senna, terwijl ze in haar broekzak naar haar
mobiel zoekt.

4. Connor zet de film op pauze. “Ja hallo met Senna.” meld
Senna. “Oh, hai Tess.” Connor kijkt nieuwsgierig op.
“Weet je het zeker?” ze is even stil, “Ja, nee, dat snap ik
wel, maar je weet nooit.” Connor wendt zijn gezicht af.
Vrouwenpraat. Niet interessant.

5. “Aan de ene kant, wat als hij niets van June wil weten?
Maar aan de andere kant, hij moet toch weten dat hij een
dochter heeft.” Tess staat in haar slaapkamer.
Gespannen kijkt ze naar buiten, waar June, die nog van
niets weet, vrolijk touwtjespringt.

6. Tess lacht, het is een zenuwachtige lach. “Denk je?”
“....”
“Oke, 6 uur, Café de nieuwe?”
“....”
“Ja, dat vind ze vast leuk.”
“....”
“Doeeii!”

7. Even zucht ze en dan draait ze het nummer dat ze als
tiener zo vaak draaide. Tim. Hij moet het weten en ze
gaat het hem nu vertellen. Hij heeft een dochter waar hij
niets van weet. Dat moet toch verschrikkelijk zijn?
Vooral voor June, die kent haar eigen vader niet eens.
Ze schrikt op van de bel. Daar is hij dan, Tim. Hij is net
zo knap als eerst, beseft ze.

8. Met een bonzend hart loopt ze naar buiten. “Dag Tim.”
groet ze hem. “Hee Tess, lang niet gezien.” is het
antwoord. Wat is zijn stem toch mooi, mannelijk, maar
vol geborgenheid. Hoefde ze het hem maar niet te
vertellen... Maar ja...

9. Tim schraapt zijn keel als ze merkt dat Tess niets meer
zegt. “Je wou me iets vertellen?” Tess knikt met een
pijnlijke blik in haar ogen. Haar hart klopt in haar keel,
en ze weet dat dat ditmaal niet door Tim komt. “Ja, kom
maar mee.”

10. Gewillig loopt Tim achter haar aan. Ze komen aan bij
het kleine achtertuintje van Tess, waar June nog steeds
vrolijk touwtje springt. “Dit is June.” Meld Tess, met
trillende stem van de zenuwen. June merkt de mensen
achter haar op. 'Hé, ze praten over mij.' zijn haar
gedachten, maar ze houdt zich stil.

11. “Tess?” klinkt Tim's stem, nu op zijn beurt zenuwachtig,
“Waarom moet ik June zien?” Hij vraagt het, maar in zijn
stem is te horen dat hij bang is dat hij het antwoord
eigenlijk al weet. “June,” Tess slikt, “Is onze dochter.” Tim
bijt op zijn lip en June moet moeite doen haar springtouw
niet uit handen te laten vallen. Ze wou dat ze om kon
kijken, haar vader zien, maar nu ze eenmaal aan de
leugen begonnen is, kan ze niet meer terug.

12. “Wie zegt dat ik een dochter wil hebben?” Tim's stem
klinkt vol bedwongen woede. Tess krimpt ineen. Ze had
het niet moeten zeggen, ze had het niet moeten zeggen,
oh, had ze het maar niet gezegd. “Dit is mijn dochter
niet, hoor je me?!” Zijn stem klinkt luider.

13. “Zo praat je niet over June!” Tess is het zat, hij heeft
een dochter, hij mag al blij zijn dat hij wéét dat hij er
een heeft. “Je hebt een dochter, hoor je me? Een
dochter, of je het nu wil of niet.” Haar ogen spugen
vuur. Kom aan haar, kom aan haar huis, maar kom
niet aan June. “Als het je niets kan schelen, donder
dan maar op.” Sist ze er boos achteraan.

14. Tim keek Tess recht in haar ogen. Zijn blik brandde
door haar ziel, en ze voelde de pijn, hoopte dat het een
grap was, dat hij haar zou omhelzen, zeggen dat hij
het niet meende, van haar hield en June dicht tegen
zich aantrok, maar het tegengestelde gebeurde...

15. Pets! Een harde klap tegen haar wang. Ongelovig
voelde ze aan de warme, rode plek, die nu gevoelig
was voor elke beweging. “Ik doe wat ik wil.” meld Tim
droog. “Flikker dan maar op ook.” sist Tess boos.

16. Vlug keek Tess om. Ze moest June even een knuffel
geven. June is nergens te bekennen. Nadat ze de
woede van 'haar vader' had gehoord was ze huilend
weggerend. Haar vader hield niet van haar, hij wil haar
kwijt, laat haar in de steek, zonder iets te zeggen.

17. Huilend was ze op de hoek van het huis gaan staan,
de ruzie van haar vader en moeder zoveel mogelijk
buiten sluitend. Voorzichtig komt Tess de hoek om.
June valt haar in haar armen. Zachtjes wrijft ze over
haar rug en legt haar hoofd troostend op haar haren.
Wie had ooit gedacht dat Tim zoiets zou doen?

18. “Deed hij dat echt?!” Tess knikt. “No lies.” Die avond
waren Tess en Senna alsnog samen naar het café
gegaan. Het was heerlijk om de verontwaardigde
kreten van Senna te horen. Het gaf een troostend
gevoel. Stil luisterde Senna naar het verhaal, en
onderbrak niet, tenzij het was om 'Tss', 'Echt waar?!' of
'Niet normaal...' te zeggen.

19. Na de dag doorgesproken te hebben gingen de dames
een hapje eten. Senna gebaarde met haar vrije hand
naar de man die bij de frisdrank automaten stond, en
ze knipoogde. Een glimlach vormde zich om Tess haar
lippen. Tijd om in actie te komen...

20. Toen Tess thuiskwam had Connor June al op bed
gelegd, de schat, glimlachte Tess. Hoewel ze daar niet
veel aandacht aan schonk. Na even een blik in de
kamer geworpen te hebben werd ze namelijk
voorzichtig aan haar buik meegetrokken.

21. Het was de man, die Dylan bleek te heten. Hoewel ze
elkaar nauwelijks kenden hadden ze iets gemeen. Een
probleem en een schreeuw om aandacht.

22. De afgelopen twee uur hadden ze elkaar romantisch
getart, gewoon als afleiding. Ze zochten troost in
elkaars armen, omdat er geen anderen ter beschikking
stonden.

23. En zo, helemaal opgegaan in genot waren ze veel te
ver gegaan, voor mensen die elkaar nog net twee uur
kennen, meende Tess later. Ook Dylan merkte het, en
zodra hij op de klok keek was hij vloekend in zijn broek
geschoten, Tess een beetje verbouwereerd
achterlatend.

24. Catstreet 3; Justin, Carine, Hope
“Wat wordt ze toch snel groot...” Justin Bruijn keek zijn
vrouw glimlachend aan. Hij sloeg een arm om haar
heen. “Ach, iedereen word groot toch? We kunnen
haar maar het beste een leuke verjaardag geven.”

25. “Iets speciaals bedoel je? Niet alleen een nieuwe
kamer?” had Carine gevraagd. Justin had geknikt. “Ja,
iets speciaals...”

26. Die middag...
“Pap, kun je me even helpen met mijn huiswerk?”
Hope's stem schalt luid door de woonkamer als ze
binnenkomt. Justin glimlacht. Hij is vandaag toch vrij.
“Is goed hoor, is het veel?” Hope schud vrolijk haar
hoofd.

27. “Dus 15 keer 8 is 120?” haar stem klonk zo verbaasd
dat Justin erom moest lachen. Na een korte overhoring
vroeg Justin: “Jij bent jarig Hope, wat wil je eten?”
Hope keek haar vader glunderend aan. “Flensjes. Mag
ik helpen?” Justin knikte. “Hoe meer zielen hoe meer
vreugd.”

28. “En bramen, en frambozen en van die kleine rooie
besjes, maar niet van die paarse, die zijn niet lekker.”
Nauwkeurig wees Hope aan welke bessen er precies
wel en niet in haar flensjes moesten komen. Justin
vond het allemaal best. Grijnzend stopte hij alle
ingrediënten in de beslagkom.

29. Nadat het beslag klaar was, was het tijd om de
flensjes te bakken. Geïnteresseerd kijkt Hope toe. Ze
gaat voorzichtig op de grond zitten. Precies dichtbij
genoeg om alles in de gaten te kunnen houden, maar
net niet dichtbij genoeg om in de weg te zitten.

30. Vakkundig gooit Justin het eerste flensje de lucht in.
Hope geeft een lachend applaus. “Dank u, dank u.”
Justin gooit het flensje over op een groot bord en giet
wat nieuw beslag in de pan.

31. “Let op Hope, nu ga ik ze flamberen.” meld Justin als
het bord vol flensjes ligt. Hij pakt een fles drank uit een
van de keukenkastjes en giet het laatste restje over het
bord. Daarna haalt hij een doosje lucifers uit een van
de laden en steekt de drank voorzichtig aan. Een vlam
verschijnt in de flensjes.

32. Zodra de vlam gedoofd is, zet Justin de schaal in de
koelkast. “En nu wachten tot Carine thuiskomt.” besluit
hij. Hope knikt glunderend en snuift de heerlijke geur
van versgebakken pannenkoeken.

33. Zodra Carine thuis is en zich omgekleed heeft, staat
Hope al ongeduldig in de woonkamer te wachten. Tijd
om tiener te worden! Verlegen tintelingen beginnen in
haar tenen, en zodra ze ze een zetje geeft vliegen de
vonken alle kanten op, zodat ze verplicht is de lucht in
te springen...

34. Zachtjes komt ze op de vloer terug terecht, nu in de
gedaante van een tiener. Nieuwsgierig bestudeerd ze
haar handen, nagels en dan de rest van haar lichaam.
Met een trotse blik in haar ogen staart ze voor zich uit.
“Zelfs de kleren kunnen er wel mee door.” grinnikt ze.
“Ik ga ze toch even veranderen, goed?” Justin
glimlacht alleen maar en Carine knikt.

35. Al snel staat ze volledig omgekleed en wel, voor de
spiegel. Dit staat toch leuker, vind ze. Ze zal een
goede populairiteits-sim zijn. En haar levenswens, 20
beste vrienden tegelijk hebben, gaat ze ook zeker
vervullen. Uitdagend staart ze naar haar spiegelbeeld.

36. Haar kapsel heeft ze, na veel borstelen, clipjes en
elastiekjes, toch maar hetzelfde gelaten. Het wil
gewoon niet anders zitten, dus dan maar zo, dat zit
ook leuk. Ze heeft ook wat geëxperimenteerd met
Carine's make-up en oorbellen, en al zegt ze het zelf,
het resultaat mag er wezen.

37. Haar cadeau, een gedaanteverwisseling van haar
kamer, vind ze ook geweldig. Het is niet erg ruim, alles
past er net in, maar dat maakt haar helemaal niets uit.
Het is gezellig, mooi en helemaal van haar. Nou ja,
cadeau, haar vader zei dat er nóg een cadeau was.
Daar is ze dan ook erg nieuwsgierig naar.

38. Zodra ze de woonkamer inloopt kijkt Carine haar trots
aan. “Je bent prachtig opgegroeid.” fluistert ze. Hope
bloost. “Dankje.” “Kom je eten? Dan krijg je tijdens, of
daarna je 2e cadeau.”

39. Als ze aan het eten zijn klinkt plotseling de bel. Justin staat
geheimzinnig op en loopt richting de voordeur. Het duurt
niet lang voordat hij weer terug is. “Wie was het?” vraagt
Hope, al kauwend op de vruchtjes in haar flensje. Justin
glimlacht alleen maar, en draait zich iets verder naar haar
toe. Dan pas ziet Hope dat hij iets in zijn handen heeft.
Een kleine zwarte kitten, om precies te zijn.

40. “Dit Hope, is jouw tweede cadeau.” vertelt Justin. Hope
staat op en neemt de kitten van hem over. “Hij heet
Snoopy,” meld Carine, “Maar hij is nog niet aan zijn
naam gewend, dus je kunt hem nog anders noemen.”
Op Hope's gezicht verschijnt een grijns van oor tot oor.
“Nee, Snoopy is goed.”

41. Vrolijk houdt ze het katertje voor zich uit. “Hallo
beestje!” grinnikt ze. Snoopy beweegt iet wat hulpeloos
met zijn pootje richting haar neus. Hij laat een klagelijk
gemiauw horen. Hope lacht en zet het beestje op de
grond neer. Snoopy trippelt dankbaar weg. “En zijn
spullen?” vraagt Hope. “Al geregeld.” antwoord Justin,
terwijl hij een grote plastic tas van de petsplace
vanachter zijn rug tevoorschijn tovert.

42. Na een film gekeken te hebben en haar make-up
afgehaald te hebben vertrekt Hope naar haar
slaapkamer. Ook Snoopy, die zijn mandje op haar
kamer heeft staan loopt met haar mee. Het is duidelijk
dé tijd om de gaan slapen.

43. Ook Justin en Carine laten niet lang meer op zich
wachten. Ze kijken nog even Midsummer murderers af
en maken zich dan ook klaar om te gaan slapen.
Morgen is het vrijdag. De dag die op altijd zo lang
duurt, omdat je weet dat je morgen en overmorgen vrij
bent.

44. Carine kruipt dicht tegen haar man aan en sluit haar
ogen. “Wat word ze al groot he?” fluistert ze. Justin, die
al bijna slaapt mompelt iets als antwoord. Carine
grinnikt, knipt het licht uit en valt in een diepe slaap.

45. De volgende ochtend word Hope al om 5 uur wakker
van het luide geluid van een klein belletje. Gapend
wrijft ze de slaap uit haar ogen en kijkt waar het lawaai
vandaan komt.

46. Het blijkt Snoopy te zijn, die een poging waagt bij het
speelgoed vogeltje te komen dat in de hoek van de
kamer hangt. Het is moeilijk voor hem er bij te komen,
maar die keren dat hij raakt, raakt hij goed hard. Die
moet ze maar eens lager hangen, neemt ze zich voor.

47. Slaperig sloft Hope over de gang naar de badkamer
om een uitgebreide douche te nemen. Zodra ze onder
de -nog niet volledig opgewarmde- stralen water staat
is ze meteen klaarwakker. Vanmiddag zou Ella komen.
Ze zou blijven logeren en dan zouden ze samen met
Ella's tweelingbroer.... uitgaan. Alleen wisten Justin en
Carine dat laatste nog niet.

48. Eenmaal volledig aangekleed haalt laat Hope Snoopy
vrij uit haar kamer en pakt ze een kookboek uit de
boekenkast. Even werpt ze een blik op de klok.
Inmiddels al half zeven. Prima, ze heeft nog ruim de
tijd voor een uitgebreid ontbijt. In het register zoekt ze
'omelet' op en volgt zo precies mogelijk de instructies.

49. Voorzichtig giet ze het omelet in de pan. Dat vind ze
nog het spannendste, stel dat het verbrand? Dan maar
een boterham. Zachtjes port ze met de spatel in het ei.
De pan maakt een zacht, borrelend geluid ten teken
dat het omelet zachtjes aan het bakken is. Er hangt
een heerlijke geur in de keuken.

50. Daarna duurt het niet lang meer of Hope heeft een
grote schaal met een aantal omeletten vast. Dat viel
nog best wel mee. Misschien kan ze later op de
universiteit wel iets bijverdienen met koken. Altijd
handig.

51. Na nog een blik op de klok te hebben geworpen -zeven
uur-, roept ze, zo hard ze kan: “Pap! Mam! Eten!”
Justin en Carine, die nog een beetje aan het
dommelen zijn, schrikken op. “Onze dochter heeft
ontbijt voor ons.” glimlacht Justin.

52. Als ze even later aan tafel zitten, besluit Hope toch
maar te vragen naar het uitgaan. “Mam?” begint ze,
“Ella wil graag uitgaan vanavond.” Even stopt ze om de
reactie van haar ouders af te wachten. De reactie is
een frons. “Noah, Ella's broer gaat ook mee.” zegt ze
er snel achter aan.

53. Carine bijt op haar lip. Tja, haar dochter is al groot.
Maar zo groot? “Carine?” vraagt Justin, die een wat
neutralere uitdrukking op zijn gezicht heeft liggen. “Hoe
oud is die broer?” “16.” liegt Hope. “Goed, 15, maar
wat maakt dat jaartje nu uit.” Carine glimlacht. “Goed
dan. Maar zeg tegen Noah dat hij goed op jullie let.”
“Jaahaa.”

54. Buiten klinkt het getoeter van de schoolbus, tijd om te
gaan. De chauffeuse knikt haar vrolijk toe.
“Goedemorgen Hope! Fijn om je als tiener te zien.
Zoek lekker een plekje uit.” Hope glimlacht en kijkt
even rond tussen de stoelen om daarna naast Ella te
gaan zitten.

55. Ook Carine vertrekt meteen. Na haar promotie van
gisteren lopen haar werktijden precies gelijk met die
van Hope. Haar collega, al kent ze hem nauwelijks, is
haar komen ophalen.

56. Justin blijft alleen met de afwas en Snoopy achter.
“Nou Snoopy, dan moeten wij dit maar op gaan
ruimen.” Snoopy loopt demonstratief weg en Justin
glimlacht. “Correctie, ík ga dit maar eens opruimen.”
Hij stapelt vlug de borden op en zet ze in de
vaatwasmachine.

57. Die middag komt Ella, na even haar tassen opgehaald
te hebben, al snel aanfietsen. Zo ver weg woont ze nu
ook weer niet. “Hee El!” lacht Hope. “Hé Hope!” roept
Ella en ze knuffelt haar vriendin plat. “Spullen bij je?”
Ella knikt en wijst naar haar schoudertas en een koffer
op de stoep.

58. Samen lopen ze naar de, recent verbouwde,
logeerkamer. Ella trekt haar schoenen uit en ploft neer
op het kleed dat in het midden van de kamer ligt. Ook
Hope schopt haar schoenen uit gaat op haar buik
tegen over Ella liggen.

59. “En, wat vonden je ouders?” Hope schrikt op uit haar
gedachten. “Sorry, wat?” “Je ouders. Wat vonden die
van het uitgaan? Of nee, Hope! Heb je het nog niet
gevraagd?” Hope lacht om Ella's verontwaardigdheid.
“Nee hoor, ik heb het al wel gevraagd. En het mocht,
al vonden ze het geen geweldig idee.”

60. Vrolijk kijken ze elkaar aan. “Fijn. En, wat ga je
aantrekken?” Hope's gezicht betrekt. “Ik weet het niet,
zoveel kleren heb ik nu ook weer niet. Wat heb jij mee?”
Net als Ella iets wil zeggen klinkt er vanuit de keuken:
“Ella, Hope! De friet is klaar! Komen jullie?!”

61. Noah en Ella waren een tweeling. Altijd onafscheidelijk.
Niettemin een beetje verschillend. Ella was spontaan
en vrolijk en Noah een beetje verlegen. Hope kon dit
alleen maar opmaken uit Ella's verhalen, want, om
eerlijk te zijn, had ze die 'Noah' nog nooit gezien.

62. Na het eten heeft Hope zich opnieuw opgemaakt (op
aanraden van Ella; “in een nachtclub zie je dat bijna
niet”) en Ella zich omgekleed. Keurend bekijkt Hope
zich in de grote spiegel. Ze is nog steeds niet zeker
wat ze aandoet. “Doe ook een jurk aan! Ik heb dat ook
gewoon gedaan.” meld Ella. “Maar mijn enige jurk is
geen stoere glimmende, zoals de jouwe, maar een
zomerjurkje.” Ella haalt haar schouders op en loopt
naar Hope's slaapkamer om in haar kledingkast te
gaan zoeken.

63. Al snel daarna heeft ze de zomerjurk toch aan.
Twijfelachtig bekijkt ze het resultaat. “Het staat je
hartstikke leuk joh! Kom, Noah staat vast al lang op
ons te wachten en de taxi is er zo. Nu beslissen.” Hope
zucht, veegt een lok uit haar gezicht en antwoord: “Dan
doen we het hier maar mee.” Ze heeft de woorden nog
nauwelijks uitgesproken of getoeter van de taxi klinkt.

64. “Kom nou Hope!” Ze zijn, na een kort ritje,
aangekomen bij de nachtclub. Ella vertelde dat haar
nichtje vond dat het 'dé uitgaansgelegenheid' was. En
Ella's nichtje kon het weten. Kennelijk. Haastig loopt
Hope achter Ella het, door neon-flamingo's verlichtte,
halletje door.

65. In de grote danshal staat Noah inderdaad al op hen te
wachten. Hij lijkt vreselijk op Ella, merkt Hope op. “Haai,
jij bent vast Hope, ik ben Noah.” Hope schrikt op uit haar
gedachten. “Hallo, ik ben Hope, ja.” glimlacht ze.

66. Nieuwsgierig observeert ze Noah's gezicht. Groene
ogen, krullerig kort haar, een beginnend baardje en....
mooie lippen. God, waarom heeft Ella niet gezegd dat
haar broer zo knap was! Hope bloost bij de gedachte
alleen al. Ze kan het maar het beste meteen al vanavond
aan Ella vertellen.

67. Ella loopt naar het podium om te dansen “Kom Hope!
Doe mee!” Hope schud verlegen haar hoofd. Noah
staat nog steeds recht tegenover haar. “Ehm, zullen
we dansen?” Hope schrikt, voor het eerst in haar leven
is ze echt verlegen. “O-oke.” stottert ze.

68. En zo dansen ze een hele tijd. Ze praten niet, ze kijken
elkaar alleen aan. Sterker nog, ze probéren niet eens
te praten, de muziek staat hard genoeg. Noah slaakt
een zucht. “Ik ga maar eens even iets drinken, oke?”
Hope knikt en loopt richting Ella.

69. Als ze een tijdje met Ella heeft gedanst begint Hope zich
toch af te vragen waar Noah gebleven is. “Ik ga even
naar de wc.” liegt ze. “Oke.” is het antwoord.

70. Ze loopt meteen door naar de bar. Noah zei dat hij iets
ging drinken. Als ze aankomt kijkt ze verbaasd in het
rond. Geen Noah. Ze besluit dan zelf maar iets te gaan
drinken en ploft op de eerste de beste stoel neer. De
barvrouw kijkt haar vragend aan. “Een cola graag.” De
vrouw knikt en gaat met een fles aan de slag.

71. Hope zucht. Waarom wil ze Noah eigenlijk zoeken? Hij
duikt wel weer op als de taxi er is. Toch? Ja, ze wil hem
zien en ja, hij is leuk. Maar ze ziet hem vanzelf toch wel
weer. Met een klap zet de vrouw het glas cola op de bar.
“Dat is dan $1,50.” Hope haalt haar portemonnee uit
haar tas en zoekt tussen de simdollar muntjes die ze
heeft meegekregen. Ze legt het geld op de bar en neemt
een flinke slok cola.

72. In gedachten verzonken staart Hope in haar cola. Gek
eigenlijk. Zo lekker ziet het er niet uit. Een borrelende,
bruisende, bruine vloeistof. Toch is het lekker. Ze
neemt nog een grote slok. Borrelende, bruisende,
bruine. Hope glimlacht. Die moet ze aan Ella vertellen,
die kan daar vast om lachen. Ze zet het glas weg,
bedankt en staat op. Ze weet nog wel een plek waar
Noah kan zijn.

73. Voorzichtig loopt Hope de binnentuin in. Inderdaad,
Noah is er. Ze loopt naar hem toe, de takken van de
struiken kietelen haar benen als ze er langs loopt.

74. “Hee.” fluistert Hope. Noah kijkt om. “Oh haai.” Hij tikt
iets in op zijn iphone en stopt deze terug in zijn
broekzak. “Wat doe je hier?” vraagt Hope. Nadat ze de
zin heeft uitgesproken kan ze zich wel voor haar kop
slaan. Dat klonk niet helemaal zoals ze het bedoelde.
Toch glimlacht Noah. “Ik werd gebeld. En jij?”

75. Hope glimlacht. “Ik vroeg me af waar jij was.” Even is
het stil. “En wat vind je ervan? Het is tenslotte jouw
verjaardag.” Hope knikt. “Leuk, ik was hier nog nooit
geweest.” Oke, ze was nog nooit in een nachtclub
geweest, ze was net tiener. Maar dat hoefde hij niet te
weten.

76. En toen voelde Hope het. Een tinteling, gewoon uit het
niets. Ineens wist ze het. Nu moest ze hem laten weten
wat ze voor Noah voelde.

77. In één snelle beweging drukt ze haar lippen op de
zijne. Of is het de zijne op de hare? Ze heeft geen
idee.

78. Als ze terugtrekt en het verwarde gezicht van Noah
ziet, beseft ze dat ze een fout heeft begaan. Ze had dit
nooit moeten doen, ze had dit niet kunnen of mogen
verwachten. Het was veel te snel. “Sorry.” mompelt ze,
zo snel en gedempt dat Noah het waarschijnlijk niet
eens verstaat.

79. En dan rent ze. Ze rent zo snel als haar oude
ballerina's haar dragen kunnen. Het was fout. Ze had
het eerst met Ella moeten bespreken, Noah leren
kennen. En dan, misschien dan. Hope kan wel gillen,
zichzelf voor haar hoofd slaan. Ze had het niet moeten
doen.

80. Als ze vind dat ze ver genoeg gerend heeft stopt ze.
Ze gaat tegen de muur staan en huilt zoals ze nog
nooit gehuild heeft. Zo is ze niet, ze huilt niet snel. Ze
is een bikkel en ze is altijd spontaan. Waarom dan nu
niet? Misschien omdat ze het niet verwacht had. Schiet
het door haar heen. Ach, onzin. Ze had kunnen
verwachten dat dit zou gebeuren.

81. Ze slaakt een diepe zucht. “Kom op Hope. Je zult terug
moeten en hem onder ogen komen. En dan maar
duimen dat hij niets tegen Ella zegt, wie weet, wie weet
word ze boos.” mompelt ze tegen zichzelf. Eigenlijk wil
ze het even op een rijtje zetten. Waarom ze het deed.
Hem zoenen. Ze wrijft de uitgelopen mascara weg en
brengt zorgvuldig een nieuwe laag aan. Ze zucht
trillend en loopt dan verder. Lets go.

82. Die avond (of eigenlijk al nacht), als ze thuis en
omgekleed zijn, zitten Hope en Ella nog even op het
logeerbed dat Ella geconfisqueerd heeft. Hope voelt
zich ongemakkelijk. Ze weet niet helemaal zeker of ze
het aan Ella moet vertellen. Van de kus. Misschien wel,
misschien snapt ze het. Maar aan de andere kant,
misschien niet, misschien word ze boos. Dan heeft ze
haar beste vriendin sinds de kleuterschool niet meer.
Dat zou ook lullig zijn. Dan maar niets zeggen.

83. “En jij?” Hope schrikt op. “Sorry, ik ben er niet
helemaal bij, wat zei je?” verontschuldigt ze. Ella lacht,
“Inderdaad, daarom vroeg ik het. Ik zei dat ik nog nooit
echt verliefd was geweest, en toen vroeg ik of jij dat
wel was. Met je dromerige, verliefde blik, of warme
soep ogen zoals mijn nicht dat noemt.”

84. Hope bijt op haar lip. Ze had het kunnen weten. Haar
beste vriendin merkt zoiets echt wel op. Nu is het het
moment om op te biechten. “Joehoee? Iemand thuis?”
Hope reageert niet. Aan de andere kant, ze wil haar
vriendin niet kwijt. “Ja.” zegt ze, om maar snel van het
gezeur af te zijn.

85. “Echt waar?” grijnst Ella “Hé wat leuk.” Nieuwsgierig
buigt ze zich voorover. “Wie?” 'Later', gebaart Hope.
Dan heeft ze nog even de tijd een excuus te verzinnen.
Ella wil iets zeggen, maar Hope is haar voor. In één
beweging springt ze van het bed af, graait tussen wat
losse kussens in de hoek en haalt er een portable dvd
speler uit. “Filmpje?”

86. “Welke film had je in gedachten?” vraagt Ella. “Pirates
of the Caribbean 3 maar weer?” Ella knikt. “Johnny
Depp!” gilt ze. Melig gilt Hope mee. Ze is meteen
helemaal afgeleid en drukt vlug de cd-houder open, om
er de dvd in te stoppen. Al snel zitten ze als twee
zuignappen aan het beeldscherm vastgeplakt.

87. Hoofdhuis
Als na Peter ook Bounty van de wereld vertrekt is het
even slikken voor Mirthe. Beide kende ze al sinds haar
geboorte. Leon probeert haar op te vrolijken zoveel hij
kan.

88. Het is een mooie dag, in de tuin van de familie Bruijn.
Vogels fluiten in de bomen, de wind beweegt het gras.
Het is een graad of 20 en het zachte briesje houdt je
hoofd koel. Al met al de perfecte dag om buiten te zijn.
Dat bedachten ook Mirthe en Leon.

89. “Cheer up Mirthe, het leven gaat door. Het is een
mooie dag, je hoort vrolijk te zijn.” Mirthe glimlacht om
het enthousiasme van haar man. “Ja, dat weet ik wel,
maar-” “Niets te maren, je bent nu vrolijk? Oke?”
Mirthe grinnikt. “Ja baas.” “Misschien is het leuk een
keer op vakantie te gaan. Met de hele familie?” Mirthe
knikt. “Zou kunnen.”

90. Leon draait Mirthe naar zich toe. Hij heeft een serieuzere
blik in zijn ogen dan net en fluistert: “Mirthe, luister naar
me. Er blijven mensen die van je houden. Eline,
Monique, de hele familie.” Hij kust haar voorzichtig op
haar neus. “Waaronder ik. Vergeet dat nooit, goed?”
Mirthe knikt zachtjes.

91. Leon ploft in het gras en trekt Mirthe naast zich. Mirthe
zucht. “Ik heb maar geluk met jou.” Leon lacht. “Dat je
het maar weet!” Er klinkt de sms toon van Leon. Hij
glimlacht en sms't iets terug. “Wie was dat?” vraagt
Mirthe. “Sarah.” antwoord Leon.

92. “Ze vroeg of we morgen kwamen lunchen, na
Koninginnedag. Ik heb geantwoord dat we komen. Dat
doet je vast goed.” Mirthe kijkt keurend naar zijn gezicht.
“Maar, je mag Sarah helemaal niet, dat zei je zelf.” Leon
knijpt zachtjes in haar hand. “Ik misschien niet, maar jij
wel.”

93. De volgende morgen zitten Eline en Mirthe samen op
het dakterras. De temperatuur is gestegen naar 27° en
Mirthe heeft zich, gloeiend van de hitte toch maar weer
eens omgekleed. “Het is goed je zo vrolijk te zien.”
merkt Eline op. “Leon is geweldig in opvrolijken.” lacht
Mirthe.

94. “Mirthe, ik zou graag hebben dat je probeert niet in te
zakken, als... nou ja, je weet wel. Als het mijn tijd is.”
Mirthe's gezicht betrekt. “Mam, doe niet zo raar.” Eline
schud haar hoofd. “De eerste stap is het onder ogen
zien.” Mirthe zucht. “Je hebt gelijk mam. Zoals
gewoonlijk.” Koko komt voorzichtig aantrippelen. Hij is
stil en miauwt niet, alsof hij wéét dat het een serieus
onderwerp betreft.

95. Daarna, als het gesprek verder gaat over koetjes,
kalfjes en eventuele vakantieplannen voor Tiwikii
eiland, begint Koko zich te likken. Het zijn goede
baasjes, het zou fijn zijn als ze gewoon altijd zo
gezellig bleven, vind hij. Desnoods zorgt hij er
persoonlijk voor.

96. “Het zou heel gezellig zijn, lijkt me.” zegt Mirthe. Eline
knikt. “Tiwikii schijnt heel mooi te zijn. En waar
verblijven we dan?” Mirthe kijkt even twijfelend. “Ik
denk dat het het slimste is om een groot huisje te
huren.” Eline knikt. “Gezellig.”

97. Universiteit de keizer
“En, heb je al iets?” Sven knielt naast Suze die op het
kleed met de laptop is gaan zitten. Voor Joël was het
zijn hele leven al vanzelf sprekend waar hij ging
wonen. Voor Magda na de verloving ook. Maar dat wil
niet zeggen dat Suze en Sven al een huis hebben.

98. Sven ploft op het kleed neer. “Weet je nog steeds
zeker dat je met deze sukkel in één huis wilt wonen?”
Suze lacht en doet alsof ze nadenkt. “Nouuu....
vooruit.” Sven grinnikt. “Ik had een huis in gedachten.”
Hij logt in en gaat naar internet, waar hij op een link in
zijn favorieten klikt.

100. “Sven! Waarom liet je dat niet eerder zien! Het is echt
de perfecte plek!” gilt Suze. Sven glimlacht. “Ik wist niet
wat je ervan vond.” “Sven! Dat huis is vet awsome!”
haar gezicht betrekt. “En vet duur. Kunnen we dat wel
betalen?”

101. Sven knikt. “Ja, ik heb het uitgebreid nagekeken. We
hebben samen al flink wat en Peter heeft aan ons
beiden nagelaten. Ik denk dat het wel lukt.” Suze
glimlacht. “Oke. Dus... we doen het?” “Ik zal erop
bieden.” grinnikt Sven.

102. “En je wilt echt, echt samenwonen?” vervolgt hij. Suze
knikt. “Dan heb ik nog een vraag voor je. Maar je moet
echt nee zeggen als je niet wilt! Zo lang kennen we
elkaar nog niet.” Suze kijkt hem vragend aan als hij op
zijn knieën valt.

103. “Lieve, lieve Suze. We kennen elkaar al sinds onze
tiener tijd, en nu zijn we bijna volwassen. Eigenlijk was
het altijd al meant to be. Dus wil ik je nu een vraag
stellen.” Suze glimlacht. Ze heeft al wel zo'n idee wat de
vraag is.

104. “Ik wil je vragen,” hij rommelt even met zijn broekzak,
en tovert er een doosje uit. “Ik wil je vragen, of jij, Suze
Bruijn, met mij wilt trouwen.”

105. Voorzichtig pakt Suze de gouden ring uit het
juweliersdoosje. Het kristal glimt mooier dan elke
versie van de zon die ze ooit heeft gezien. Hij is
prachtig. Zachtjes, bang het glimmende metaal te
beschermen, schuift ze de ring om haar vinger.

106. Daarna springt ze Sven, voor de tweede keer die dag,
in zijn armen. Sven lacht gelukzalig. “Dat zie ik als een
ja.” Suze gaat voorzichtig weer op de grond staan en
knikt. Buiten gaat de zon onder. “Zullen we nog even
naar het park?” Suze haalt haar schouders op. “Oke.”

107. En daarom lopen Suze en Sven die avond gearmd
samen door het park. Er is nauwelijks verlichting, maar
daar trekken ze zich niet zo heel veel van aan.

108. Ze gaan op een bankje zitten en Suze legt haar hoofd
op Sven's schouder. “Het is een mooie dag.” zucht ze.
Sven grinnikt. “Een mooie avond. We hebben de hele
dag gestudeerd.”

109. Suze werpt een blik op de ringen die om haar vinger
en de zijne pronken. “Je hebt mooie ringen
uitgekozen.” merkt ze op. Sven glimlacht, voelt ze.
“Zullen we een rondje lopen?”

110. Op het moment dat ze opstaan beginnen er
regendruppels te vormen in de lucht. De eerste
druppels komen voorzichtig vanuit de sterren, maar
daarna barst de bui los. Sven, die daar rekening mee
heeft gehouden, tovert een paraplu tevoorschijn, die hij
uitklapt.

111. Bij het vijvertje, dat het middelpunt van het hele park
vormt, blijven ze even stilstaan. De regendruppels
worden met de hulp van een zacht briesje door
ribbelend water weggevaagd.

112. Maar dan, als Suze opzij kijkt, ziet ze iets wat ze liever
niet had gezien. Fran. Maar niet alleen Fran, ook Rik
en Quin. Dat die nog steeds samen zijn. Quin valt een
jongen aan en Fran kijkt uitdagend naar Suze. Suze
bloost. “Sven.” fluistert ze, met overslaande stem,
“Zullen we gaan?”

113. “Waarom?” vraagt Sven. Dan valt zijn blik op het gevecht
aan de overkant van de vijver. “Daar moeten we iets
tegen doen.” mompelt hij, vastbesloten. Suze schud haar
hoofd. “Nee, kom, we gaan naar huis, goed?” Haar stem
klinkt zenuwachtig. Er mag Sven niets overkomen, dus
moet hij ze niet tegenhouden.

114. Als de man ineenkrimpt van de pijn laat Sven zijn
paraplu vallen. “Ik weet niet wat jij doet, maar ik ga
hem helpen.” “Nee Sven, niet doen!” gilt Suze,
voorzichtig probeert ze hem daar te houden, maar
Sven maakt zich makkelijk los. “Sven! Toe, wacht!”
roept ze, maar dan rent ze toch achter hem aan...

115. Tot de volgende keer!