2. Dromerig staart Suze voor zich uit, over het landschap van Cattown.
Ze ondersteunt vermoeid haar hoofd met haar handen, en denkt na
over alles wat er vandaag moet gebeuren. Het zullen dingen zijn die
haar leven voor goed veranderen. Of alles nu goed gaat of niet.
Vandaag is ze uitgerekend om te bevallen. Langs de tafelrand kijkt ze
naar haar dikke buik. En het word tijd ook, meent ze. Ze is nog nooit
van haar leven zó nieuwsgierig geweest.

3. Twee warme armen sluiten zich om haar heen. “Daar is mijn prachtige
vrouwtje dus.” fluistert Sven. Als bij toverslag verschijnt er een
glimlach op het gezicht van Suze. “Stalk je me?” grinnikt ze. Sven
lacht vrolijk. “Misschien. Heb je honger?”

4. Suze komt moeizaam omhoog. “Ik niet, maar dit kleintje hier wel.” Een
laag gerommel klinkt uit haar maag. Sven grinnikt en legt zijn handen
op haar buik. “Zo kleintje, ben je wel lief voor jouw moeder?” fluistert
hij. “Jawel hoor,” is het verdedigende antwoord van de trotse moeder.

5. Sven strijkt een pluk haar uit haar gezicht. “Dan is het goed.” glimlacht
hij. Hij zucht gelukzalig. “We worden ouders Sue, ouders. Vandaag
misschien nog wel, ik kan niet wachten.” Suze grinnikt. “No pressure
verder. Maar dit kleintje en zijn of haar moeder krijgt zo
langzamerhand wel honger.” Sven lacht. “Tosti‟s?”

6. Zo gezegd, zo gedaan, en al snel kunnen Suze en Sven genieten van
een verse tosti. “Ben je er klaar voor?” vraagt Sven nogmaals. Suze
haalt haar schouders op. “Ik denk het. Het lijkt me geweldig om
moeder te worden.” Haar mondhoek trekt voorzichtig omhoog.
“Kunnen we er nu over ophouden?” Sven lacht. “Natuurlijk.”
De rest van de dag word er geen woord meer over gesproken. Dat in
tegenstelling tot gedachtes. Die gaan over niets anders. Suze gaat
vroeg haar bed in, en liet later volgt Sven haar.

7. Vertederd kijkt Sven naar zijn vrouw. Hij gaat naast haar op het bed
zitten en aait zachtjes door haar haren. “Wat ben je toch een prachtige
vrouw.” fluistert hij zachtjes. Langzaam opent Suze haar ogen. “Sorry,
heb ik je wakker gemaakt?” Suze schud haar hoofd en komt haastig
overeind. “De baby.” piept ze enkel.

8. Met een gezicht, vertrokken van pijn, grijpt ze naar haar buik. Een
luide gil klinkt uit haar keel. “Sven, laat de pijn weggaan, toe.” kreunt
ze. Ze knijpt haar ogen dicht en drukt haar handen stevig tegen zich
aan.

9. Sven balt zijn vuisten. Kon hij maar iets doen, kon hij haar maar
helpen, zorgen snel en goed ging, en dat het pijnloos zou gaan. Maar
dat gaat niet, met geen mogelijkheid. Hij pakt haar handen vast.
“Puffen Suze, puffen, zoals je het geleerd hebt.” Luid en paniekerig
laat Suze haar adem in kleine puffen naar buiten komen.

10. Maar als Suze pakweg 2 uur later een prachtige zoon in haar handen
houd, is ze alle pijn vergeten. Vol liefde kijkt ze naar het jochie. “Een
jongen.” weet ze uit te brengen. Sven slaat een arm om haar heen en
kijkt naar het kleine wezentje in haar armen. “Dan heet hij dus Lucas.”
Suze knikt.

11. Sven glimlacht en neemt de jongen voorzichtig van haar over.
“Welkom op de wereld Lucas.” fluistert hij. “Sven?” piept Suze
paniekerig. “Ik ben nog niet klaar geloof ik.” En met die woorden start
het ritueel opnieuw.

12. Al snel houdt ze nog een klein jochie vast. Teder drukt ze hem tegen
zich aan. “Nog een jongen, dat was niet echt verwacht.” glimlacht ze.
“Wat denk je Sam?” Sven knikt. “Ik vind het een prachtige naam, voor
nog een prachtig jochie,” meent hij. “We moeten nog een wiegje
hebben.” merkt Suze dan op. Sven lacht. “Dat regel ik wel.”

13. En als Sven zegt dat hij het regelt, dan regelt hij het ook. Het is wat
extra passen en meten, maar uiteindelijk past het tweede wiegje nog
prima in de kamer. Gevolgd door Sven en Lucas, loopt Suze met Sam
in haar armen de kamer binnen. “Kijk eens jongens, dit word jullie
slaapkamer.” vertelt ze. Voorzichtig worden de jongens in hun wiegjes
gelegd.

14. Een tijdje blijven de kersverse ouders in stilte naar de tweeling kijken.
Suze verbreekt de stilte. “Ik wil blijven kijken. Ik ben niet eens moe
meer.” Meld ze, met een gaap. Sven glimlacht. “Ik snap wat je
bedoeld. Misschien kan ik een bankje ofzo hierheen slepen, maar
alleen voor vandaag.” Als een klein, tevreden meisje knikt Suze.

15. Sven snelt de trap af en komt even later terug met een oude poef.
.
“Goed genoeg?” Suze lacht. “Perfect!” De poef word in een hoek
neergezet en het tweetal propt zich erop, dicht tegen elkaar aan.
Vermoeid legt Suze haar hoofd op Sven‟s borst. Ze slaakt een zucht
die beantwoord word door een glimlach van Sven. “Je was niet moe?”
Suze maakt enkel een zwak protesterend geluidje. Sussend strijkt
Sven door haar haren. “Ga maar slapen meisje, ga maar slapen.”
fluistert hij.

16. Suze kruipt genietend in het warme holletje van zijn armen en sluit
haar vermoeide ogen. Binnen de kortste keren slaapt ze als een
roosje. Sven trekt haar dicht tegen zich aan en werpt nog een warme
blik op zijn zoons, voor ook hij de ogen sluit.
Het is volledig stil in de kamer.

17. Het is al laat in de ochtend, als Suze voorzichtig haar ogen
openmaakt. Ze kijkt recht in het gelukkige gezicht van Sven en grinnikt
vrolijk. “Goede morgen schone slaapster.” fluistert Sven. “Heb je
lekker geslapen?” Suze glimlacht. “Heerlijk.” Kort werpt ze een blik op
de twee wiegjes, waar zacht kraaiende geluiden uitkomen. “Hoe laat is
het?” “Een uur of 11.” Vluchtig komt Suze omhoog. “De zaak!” roept
ze uit.

18. Sven trekt haar voorzichtig terug op de poef. “Jij gaat niet naar de
zaak, kijk hoe vreselijk moe je bent!” Suze glimlacht en denkt even na.
“Je hebt gelijk.” geeft ze uiteindelijk toe. “Maar morgen moet ik wel
gaan hoor!” Sven lacht. Het stel kleed zich vluchtig aan, en dan word
de tweeling uit bed gehaald, verschoont en naar beneden gebracht.

19. Zorgvuldig maakt Sven twee kommetjes cornflakes klaar, terwijl Suze
Lucas en Sam een flesje geeft. Maar na al dat rondgestuif, zit
uiteindelijk toch het hele gezin samen aan tafel.

20. Sven legt zijn hand in die van Suze en knijpt er voorzichtig in.
Vertederd kijkt het stel naar hun tweeling. “Weetje, je houdt me niet
tegen om toch nog wat extra kleden voor morgen te maken.” merkt
Suze op. Sven lacht. “Nee, inderdaad.”

21. En zo gezegd, zo gedaan. Zodra iedereen gegeten heeft, gaat Suze
achter de naaimachine zitten. De handgemaakte kleden verkopen
echt heel goed, en ze wil heel zeker weten dat er morgen echt genoeg
voorraad is.

22. Sven is in de woonkamer gaan zitten en heeft er een detectiveboek bij
gepakt. „Lewis Brown.‟ Het onderzoek was net begonnen, en
geïnteresseerd begint hij te lezen. Maar lang kan hij zijn aandacht er
niet bijhouden. Telkens dwaalt zijn blik af naar het raam, waar
geweldige zonnestralen doorheen vallen. Met een glimlach legt hij het
boek op tafel en neemt hij de tweeling mee naar buiten.

23. Dus als Suze uiteindelijk op zoek gaat naar Sven, treft ze hem aan in
de tuin. Zijn ogen genietend dicht tegen de zon, met een glaasje rode
wijn.

24. Lachend loopt Suze naar hem toe. “Zit je de tweeling het verkeerde
voorbeeld te geven?” Sven grinnikt. “Ik vond dat het wel verdiend was,
jij niet dan?” Suze kan het niet laten met hem mee te lachen. Ze werpt
een vertederde blik op Sam, die al in slaap is gevallen, en knielt neer
bij Sam.

25. Met haar vingers strijkt ze langs de boog waar een aantal rinkelende
speeltjes aan hangen. Vrolijk kraait Lucas. Met zijn kleine handjes
grijpt hij lachend naar de voorwerpen.

26. Ze gaat op de grond zitten en kijkt een lange tijd in stilte naar de
tweeling. Ze voelt dat Sven achter haar gaat zitten. Met zijn hand
gebaart hij naar alles voor haar. “Kijk dan Suze,” fluistert hij, “Is dit niet
het perfecte huisje, boompje, beestje?”