Και ´ς σα ρα≤ίαν απάν ´ς σ’ ορμάνâν, άλαλα επέμ’ναν και τα πουλίαν, Μόνον δακραίν’νε ´κι τραγωδούνε, άλλον ´κι θέλ’νε Θέ μ’ να πετούνε,

1. Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτον
Όλâ ορφανεύν’νε τ’εμέτερ’ φεύν’νε, τρέχ’νε
Αδά απομέν’νε έρ’μα
Η γειτονία μ’ ´ς σην ξενιτίαν, ποχτ®αλαεύτεν οπίς
Τρανά χορτάρâν απές
Και ´ς σα ρα≤ίαν απάν
Μόνον δακραίν’νε ´
Κυλημερίουν ´ς σ’εμόν τα έρ
Τακάτâν δίν’νε μεν ´ς σην καρδία μ’, την _ή μ’ ορθών’νε κι’ ας εν’ πουλίαν,
Αν έμ’νες στόμαν μ
Κείμαι ημέραν νύχτωμαν σκούμαι, όρωμα μ’
Όλα μένουν ορφανά δικοί μας άνθρωποι φεύγουν, τρέχουν στους δρόμους πηγαινοέρχονται,
Εδώ παραμένουν έρημα σπίτια, πόρτες φεγγίτες ασφαλισμένα,
Η γειτονιά μου στην ξενιτιά, μάζεψε τα πράγματά της πίσω δεν γύρισε,
Μεγάλα χόρτα μέσα στις αυλές, χωρίς καπνό σόμπες και καπνοδόχοι,
Και στα βουνά πάνω στα δάση, χωρίς φωνή έμειναν και τα πουλιά,
Μόνο δακρύζουν δεν τραγουδάνε, δεν θέλουν άλλο Θεέ μου να πετάνε,
Δυστυχούνε στην δική μου ερημιά,
Δύναμη δίνουν στην καρδιά μου, αναστυλώνουν την ψυχή μου και ας είναι πουλιά,
Αν ήμασταν στόμα με μία
Ξαπλώνω ημέρα σηκώνομαι την νύχτα,
Προστατεύεται από τον N.2121
8/2/2015
Όλâ ορφανεύν’νε,
Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτον
ορφανεύν’νε τ’εμέτερ’ φεύν’νε, τρέχ’νε ´ς σα στράτας αντιδ
Αδά απομέν’νε έρ’μα φωλέας, πόρτας φεγγίτας ασπαλισμέναν,
./.
ς σην ξενιτίαν, ποχτ®αλαεύτεν οπίς ´κι έρθεν,
ν απές ´ς σ’ αυλίαν, άκαπναν όλâ σόπας δρανίαν,
./.
ίαν απάν ´ς σ’ ορμάνâν, άλαλα επέμ’ναν και τα πουλίαν,
´κι τραγωδούνε, άλλον ´κι θέλ’νε Θέ μ’ να πετούνε,
./.
ς σ’εμόν τα έρ’μαν, άμον την μάννα μ’ παρηγορούνε
ς σην καρδία μ’, την _ή μ’ ορθών’νε κι’ ας εν’ πουλίαν,
./.
μ’ είναν λαλίαν, ούλ’ θα φοούνταν και τα θερίαν
Κείμαι ημέραν νύχτωμαν σκούμαι, όρωμα μ’ ´κι έτον ξαν ορφανούμες.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΣΤΗ Ν.Ε.
Όλα μένουν ορφανά δικοί μας άνθρωποι φεύγουν, τρέχουν στους δρόμους πηγαινοέρχονται,
Εδώ παραμένουν έρημα σπίτια, πόρτες φεγγίτες ασφαλισμένα,
./.
στην ξενιτιά, μάζεψε τα πράγματά της πίσω δεν γύρισε,
Μεγάλα χόρτα μέσα στις αυλές, χωρίς καπνό σόμπες και καπνοδόχοι,
./.
Και στα βουνά πάνω στα δάση, χωρίς φωνή έμειναν και τα πουλιά,
Μόνο δακρύζουν δεν τραγουδάνε, δεν θέλουν άλλο Θεέ μου να πετάνε,
./.
Δυστυχούνε στην δική μου ερημιά, σαν την μητέρα μου με
Δύναμη δίνουν στην καρδιά μου, αναστυλώνουν την ψυχή μου και ας είναι πουλιά,
./.
με μία φωνή, όλοι θα φοβόντουσαν ακόμα και τα θηρία
Ξαπλώνω ημέρα σηκώνομαι την νύχτα, δεν ήταν όνειρο, ξανά μένουμε ορφανοί
Προστατεύεται από τον N.2121-1993 περί Πνευματικών Δικαιωμάτων
ς σα στράτας αντιδâβαίν’νε,
φωλέας, πόρτας φεγγίτας ασπαλισμέναν,
κι έρθεν,
σόπας δρανίαν,
ν, άλαλα επέμ’ναν και τα πουλίαν,
κι θέλ’νε Θέ μ’ να πετούνε,
παρηγορούνε,
ς σην καρδία μ’, την _ή μ’ ορθών’νε κι’ ας εν’ πουλίαν,
θα φοούνταν και τα θερίαν,
κι έτον ξαν ορφανούμες.
Όλα μένουν ορφανά δικοί μας άνθρωποι φεύγουν, τρέχουν στους δρόμους πηγαινοέρχονται,
Εδώ παραμένουν έρημα σπίτια, πόρτες φεγγίτες ασφαλισμένα,
στην ξενιτιά, μάζεψε τα πράγματά της πίσω δεν γύρισε,
Μεγάλα χόρτα μέσα στις αυλές, χωρίς καπνό σόμπες και καπνοδόχοι,
Και στα βουνά πάνω στα δάση, χωρίς φωνή έμειναν και τα πουλιά,
Μόνο δακρύζουν δεν τραγουδάνε, δεν θέλουν άλλο Θεέ μου να πετάνε,
παρηγορούν,
Δύναμη δίνουν στην καρδιά μου, αναστυλώνουν την ψυχή μου και ας είναι πουλιά,
όλοι θα φοβόντουσαν ακόμα και τα θηρία,
δεν ήταν όνειρο, ξανά μένουμε ορφανοί .
Πνευματικών Δικαιωμάτων