Recopilación dos traballos expostos polos alumnos e o profesor de Cultura Clásica do IES Fontexería (Muros) sobre a vida cotiá na Antigüidade en comparación coa actual
3. La higiene y el vestido en la Grecia y Roma antiguas por Elena Fernández IES Fontexería 4º ESO A Cultura Clásica
4. El vestido romano Los hombres llevaban la toga, su traje nacional, que consistía en una pieza de tela ovalada y, por debajo, una túnica, que usaban para andar por casa y que los esclavos llevaban sin toga. La toga era muy difícil de poner y se requería la ayuda de algún esclavo. Las mujeres llevaban una túnica también, de lana, algodón o lino y hasta los pies. Por encima llevaban la estola, otro vestido largo sujeto por un cordón. Además llevaban un manto que cubría la espalda y a veces la cabeza.
5.
6. El vestido griego Sus trajes solían ser de lino o de lana y en general, eran amplias piezas de tela sin hechura. En el caso de los hombres, los esclavos llevaban una túnica corta recogida en la cintura y que dejaba el hombro descubierto. Los libres también llevaban túnica, pero sujeta en los hombros. También podían llevar otra más larga, llamada quitón. Por encima llevaban un manto. Las mujeres vestían un peplo, del que existían numerosas variantes. Posteriormente, se sustituye el peplo por la túnica jónica, cosida por ambos lados y sin necesidad de sujeción.
7.
8. El vestido actual Actualmente, las modas en cuanto a la ropa varían cada año y en cada estación, pero estas modas no se imponen como un modelo que todos debemos seguir: cada uno tiene libertad a la hora de vestirse. Pero sí se diferencian los tipos de ropa, como ropa formal, ropa interior, ropa para dormir, traje de baño, ropa diaria, ropa de deporte, etc.
10. Calzado romano El material del que se hacían los zapatos era el cuero. Había tres tipos de calzado: las sandalias, los zuecos y los “ calcei” , complemento de la toga. Para caminar con facilidad por suelos resbaladizos, llevaban clavos en las suelas.
11. Calzado griego El más común era la sandalia, pero en invierno se utilizaban zapatos cerrados que llegaban hasta el tobillo o hasta media pierna.
12. Calzado actual Muy variado: se usan botas, botines, bailarinas, zapatos de tacón, zapatillas de deporte, sandalias, chanclas…
13.
14.
15.
16.
17.
18.
19.
20.
21.
22. VIDA COTIDIANA EN LAS ANTIGUAS GRECIA Y ROMA Por Isabel Verán IES Fontexería 4º ESO A Cultura Clásica
23.
24.
25.
26.
27.
28.
29.
30.
31.
32.
33.
34.
35.
36.
37.
38.
39.
40.
41.
42.
43.
44.
45. Creencias religiosas y supersticiones de Roma y Grecia Por Esteban Lago Lestón IES Fontexería 4º ESO B Cultura Clásica
48. Los griegos adoraban a varios dioses. Algunos de los dioses romanos coincidían con los del panteón olímpico griego
49.
50.
51. En las ceremonias religiosas más importantes participaba toda la comunidad. Incluían juegos y competiciones deportivas, al igual que una especie de concurso literario
52. Los ritos y sacrificios, tanto romanos como griegos, tenían como misión agradar a los dioses o espíritus que eran dirigidos por los sacerdotes, llamados augures en el caso de Roma, y adivinos en Atenas
53. En la actualidad apenas se practican sacrificios, pero aún sigue habiendo ritos para curar algunos males, aunque no están tan en uso
54. Tanto griegos como romanos intentaban adivinar el futuro fijándose en el vuelo de los pájaros y las conductas de ciertos animales
55. En la actualidad la práctica de la adivinación se ha comercializado y no es raro que se produzcan estafas
56. En Grecia, cuando moría una persona, se le enterraba en su tierra natal y era así que uno de los castigos más grandes del Estado ateniense era la negación de entrada en la región del Ática. Por ello tenían un interés especial en recuperar los cuerpos del campo de batalla. Los ritos funerarios debían ser ejecutados por la familia que tenía que correr con los gastos del funeral. Las mujeres de la familia más allegadas al difunto o, en su caso, de más de 60 años, debían preparar el cuerpo, que era bañado, ungido en aceite y adornado con coronas y joyas. Al tercer día, antes del amanecer, el cuerpo era conducido a su tumba por calles secundarias y una vestimenta que dictaminaba la ley
57. En la actualidad, cuando una persona muere, dependiendo de su religión, tendrá un funeral de una forma u otra, pero en todos se prepara el cuerpo y se guarda un cierto tiempo desde la muerte hasta el funeral. Las formas pueden ser: enterramiento, incineración, transformación en joya de las cenizas, y otras
58. O URBANISMO E AS VIVENDAS NAS CIVILIZACIÓNS CLÁSICAS E NA ACTUALIDADE Por Alfonso Blanco IES Fontexería Profesor de Latín e Cultura Clásica
59. No campo do urbanismo e a vivenda, a nosa civilización actual debe bastante a Grecia e a Roma. Moitos dos elementos que compoñen este aspecto das nosas vidas son herdados das civilizacións clásicas. Outros non proceden directamente delas, pero xa existían daquela, o cal nos dá unha idea de ata qué punto o ser humano é igual a si mesmo case en toda época
60. Os planificadores urbanísticos gregos e romanos viron no trazado en cuadrícula, atribuído a Hipódamo de Mileto, un sistema racional e cómodo para deseñar as cidades. Este concepto aceptaba a vivenda privada, pero prestaba especial atención ós espacios públicos : nas prazas –ágoras e foros-, xardíns, pórticos, templos, baños públicos, teatros, anfiteatros… tiña lugar a vida en comunidade, que gregos e romanos consideraban signo de civilización
61. No caso romano, moitas cidades actuais teñen a súa orixe no campamento militar ou castrum , unha estuctura que puxeron en práctica abondosas veces nos territorios que ían conquistando: paralelamente ás vías principais, que remataban en portas nos extremos, tendíanse as demais rúas. Cando un campamento se facía permanente, as tendas dos soldados sustituíanse por auténticas vivendas. Ó desaparecer o Imperio, xa eran núcleos de poboación civil
62. As cidades antigas, sobre todo gracias ás aportacións dos enxeñeiros romanos, contaban tamén con infraestructuras moi necesarias para a vida das persoas: o abastecemento de auga e a hixiene eran aspectos básicos para evitar problemas derivados da acumulación de xente, como as enfermidades: de aí o desenvolvemento da tecnoloxía da auga, que deu como resultado os acueductos e as cloacas, que seguimos a empregar hoxe en día
63. Outro grande problema podía ser a falta de comida, polo que os gobernantes tiñan bo coidado de construír grandes mercados desde os que se comercializaba e distribuía todo tipo de alimentos. Na actualidade, todas as grandes urbes posúen enormes mercados centrais nos que se leva a cabo o reparto ós diferentes minoristas
64. As cidades sempre teñen sido grandes centros de consumo, pois viven nelas moitas persoas con toda clase de necesidades e gustos. Por iso o comercio sempre é importante nelas. Nas cidades gregas e romanas eran os pórticos das ágoras e os foros os puntos de encontro para vendedores e compradores. Esa función cúmprena hoxe os grandes centros comerciais, mais tamén as populares feiras e mercadillos ó aire libre
65. Os entornos urbanos seguen a ser na actualidade os lugares onde se localizan os centros de decisión político e económico, mais tamén onde aparecen novas tendencias culturais e artísticas. Nelas celébranse tamén espectáculos de masas: música, deporte e outros leceres teñen lugar en estadios e auditorios, de xeito paralelo ós teatros, circos e anfiteatros da Antigüidade. Cambiaron algo os contidos, mais non tanto os conceptos
66. Mais, a pesar do alto grao de desnevolvemento da civilización clásica, na Antigüidade tamén se produciron, sobre todo en grandes cidades como Roma e Alexandría, atrancos semellantes ós que de dan nas metrópoles actuais: superpoboación, enfermidades, fame e privacións seguen a ser cotiáns, e tenden a concentrarse en barrios ou distritos concretos, e que adoitan ser, por desgracia, célebres
67. Onte, como hoxe, distinguíanse perfectamente as vivendas acomodadas das que habitaban as clases máis desfavorecidas: en Roma e no mundo grego estas últimas vivían agolpadas en edificios de ata catro ou cinco pisos (en latín, insulae ), e nas que cada familia adoitaba ocupar un só cuarto, convivindo no mesmo andar con moitas outras persoas, e as máis das veces sen baño. Esta situación segue a darse no mundo actual, sobre todo nas megalópoles, onde se chega a compartir un piso por horas
68. Pola contra, as clases máis poderosas sempre poden conseguir o que boa parte dos seres humanos pretenden: unha vivenda chea de comodidades e benestar. Por sorte, os tempos actuais permiten, polo menos no primeiro mundo, que uns mínimos de confort cheguen a unha boa parte da poboación
69. É mellor coñecida a casa unifamiliar romana que a grega, xa que os restos arqueolóxicos son máis amplos no territorio do Imperio Romano que, por exemplo, na cidade de Atenas. Nesta última, parece que ese tipo de vivendas se organizaba en torno a un patio interior, cara o que se enfocaban as distintas dependencias: cociña, dormitorios e, sobre todo, o andron , ou salón, onde o dono da casa celebraba as ceas cos seus amigos chamdas simposios Moitos destes edificios construíanse a base de adobe, mais co tempo, e dependendo da riqueza do propietario, foi gañando terreo a mampostería
70. A versión romana deste tipo de vivenda é moi ben coñecida. Chamábase domus se o seu entorno era urbano, e villa cando se atopaba nun ambiente rural. Neste último caso, había preto dela máis construccións, nas que se gardaban os útiles de labranza e os animais
71. A típica domus tiña dúas seccións. A dianteira era chamada atrium , e consistía nun patio interior cun impluvium ou receptor da auga de chuvia. Ó seu redor distribuíanse varias estancias, entre as cales a máis importante era o tablinum ou salón para disfrute do dono da casa. As ceas sociais celebrábanse no triclinium . Todas as casas tiñan un lararium ou altar no que se honraba ós deuses Lares, protectores da casa e a familia A parte traseira era case sempre nun xardín porticado e adornado con fontes, de estilo grego, chamado peristylium , que se empregaba sobre todo no verán como lugar de lecer
72. En canto á decoración, tanto romanos como gregos eran moi austeros, comparados coa actualidade. A maior ornamentación consistía en pinturas murais e mosaicos, mentres que a presencia de mobles limitábase a cadeiras, braseiros, e lámpadas de aceite penduradas das paredes. Dependendo da riqueza dos propietarios, podían verse obras de arte como esculturas e pezas de cerámica