Presentación sobre a fundación de Roma e as súas orixes míticas

1. A FUNDACIÓN DE ROMA RÓMULO E REMO

2. Rómulo e Remo Unha das lendas míticas máis coñecidas e importantes da antigüedade romana é a do nacemento dos xemelgos Rómulo e Remo. Transmitiuna, entre outros, o historiador Tito Livio na súa obra " Ab Vrbe condita " "Desde a fundación a Cidade".

3. Eneas ao fuxir de Troia, recibiu dos deuses a misión de fundar unha nova urbe. Tras moitas aventuras e sufrimentos, atopou en Italia un lugar, no centro da Península, cercano ao Tíber. Xunto co rei Latino, derrotou ao seu rival, Turno, e alí fundou a cidade de Lavinia, en honor da súa segunda esposa, a filla do rei Latino. O fillo de Eneas e da súa primeira muller, chamábase Ascanio, ou Iulo. Ao medrar, marchou da cidade de Lavinia, e fundou outra cidade nese terrotorio, Alba Longa. O mito insiste, pois, na intrínseca unión entre os pobos do Lacio.

4. Pasaron os anos. O goberno da cidade de Alba Longa pertencía ao rei Proca. A súa morte, tiña que herdar o reino o seu fillo primoxénito, Numítor, pero iso irritou ao seu irmán menor Amulio, quen o retivo como prisioneiro e se apoderou do reino, e matou aos fillos do lexítimo rei, excepto a súa filla Rea Silvia, a que consagrou como Vestal. A rapaza quedaba así obrigada a cumplir as obrigas das sacedortisas de Vesta, a deusa protectora dos fogares: manter o lume sagrado e durante os trinta anos que duraba o seu sacerdocio, manter un escrupoloso voto de castidade. Se algunha vestal perdía a súa virxinidade, era enterrada viva. O deus Marte namorouse de Rea Silvia, e mantivo relacións con ela. A vestal quedou embarazada. .

5. Malia que a descendencia de Rea Silvia ía ter orixe divina, era un sacrilexio, que ademais, puña en perigo os plans de Amulio. Ao se enterar o rei usurpador do feito, encadeouna e cando deu a luz xemelgos, meteunos nunha cesta e tirouna ao río Tíber para desfacerse deles. A providencia fixo que a cesta quedara encaixada nunha beira seca, e por casualidade, unha loba que baixaba beber ao río, oiu os choros dos nenos, e amamantounos. Así foron atopados por un pastor, Fáustulo, quen se fixo cargo dos nenos e os deu á súa esposa, Laurentia, para que os criara como fillos propios.

6. Fáustulo sabía que eran de estirpe rexia, e que eran fillos de Rea Silvia. Cando o considerou oportuno, contoullo aos xóvenes, que de inmediato acudiron á cidade, liberaron ao seu abó Numítor e a súa nai, e mataron a Amulio, repoñendo a Numítor no trono de Alba Longa. Pero non permaneceron na cidade. Marcharon e xunto ao Tíber fundaron outra cidade. Trazaron con un arado o sulco das murallas. Rómulo dixo que aquel que o cruzara sen o seu permiso, morrería. Remo riuse do desafío, cruzou a liña, e R´´omulo matouno. A cidade fundábase sobre un sacrilexio. Rómulo chamouna Roma en honor do seu irmán morto. Rómulo e Remo creceron como pastores, traballando e fortalezendo corpo e espíritu en competicións cos seus compañeiros e nos duros traballos do monte.

7. FIN