7. • Tifeo é o
causante de
todo este mito.
Este era un
xigante que
Xúpiter levou
ao inferno
para facerlle
pagar pola súa
soberbia.
8. • Tifeo estaba
enterrado baixo
Sicilia e de
cando en vez
este tentaba
liberarse
facendo mover
así o chan da
illa e
quebrando a
terra.
9. • Cada vez que Tifeo facía vibrar a terra,
Plutón saía preocupado porque non
quería que se fixese unha fenda tan
grande como para que puidese pasar a
luz do sol ao inframundo.
10. • Nunha desas visitas de Plutón por Sicilia
quedou prendado da beleza de
Proserpina, á que viu preto do río.
11. • E aínda que as ninfas o intentaron
impedir, Plutón raptou a Proserpina.
12. • Ceres, a nai de Proserpina, cando se deu
conta da súa falta, comezou a gritar
desconsolada na súa busca.
13. • Foi ao río onde adoitaba estar a súa filla e
alí atopou o cinto dourado que levaba
Proserpina o día do rapto.
14. • Ceres, como deusa da terra, estaba moi
enfadada co mundo porque non lle dicía
onde estaba a súa filla.
15. • Desta maneira, caeu unha maldición
sobre a terra que fixo que as selvas
fosen desertos, os mares se
convertesen en xeo, e a fame comezou
a propagarse polos pobos e cidades.
16. • Xúpiter, como pai de todos os deuses, tiña
que facer algo porque Ceres o ameazara
con acabar coa vida da terra. Así, Xúpiter
enfrontábase a Plutón pedíndolle que lle
devolvese a Ceres a súa filla.
VS
17. • Plutón non estaba moi convencido e,
como é típico dos deuses, fixo un trato co
que puidese saír beneficiado.
18. • Plutón vira a Poserpina comer os froitos
do inferno, seis sementes de granada.
Polo tanto, díxolle que se comese eses
froitos nunca máis ía poder volver á vida
normal por completo.
19. • Desta maneira obrigaba a Proserpina a
pasar seis meses do ano coa súa nai,
Ceres, e seis meses do ano con el.
• Un mes por cada semente que comera.
20. • Así nace a primavera. Cando Proserpina
regresa coa súa nai. Esta decora a terra
de froitos, follas verdes, árbores, flores…
21. • Pola contra,
cando chega o
outono significa
que Proserpina
volveu con
Plutón ao
inframundo.
22. • Esta é, entón, a explicación mitolóxica da
existencia das estacións.