1. ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΑΛΑΝΤΟΥΧΑ ΠΑΙΔΙΑ
Της Ειρήνης Καμαράτου-Γιαλλούση
Ποια είναι τα χαρισματικά και ταλαντούχα παιδιά; Βρίσκονται ανάμεσα
στους αριστούχους μαθητές; Η ιστορία μας έχει αποκαλύψει πως τις
περισσότερες φορές δεν βρίσκονται ανάμεσα σ’ αυτούς γιατί ιδιοφυϊες
όπως ο Αϊνστάιν δεν υπήρξαν καλοί μαθητές. Ο Αϊνστάιν ήταν ένα
σπάνιο λουλούδι και ο πατέρας του το θερμοκήπιό του. Γι αυτό δεν
χάθηκε, γι αυτό αξιοποιήθηκε. Πόσα χαρισματικά ή ταλαντούχα παιδιά
έχουν γονείς θερμοκήπια, δηλαδή γονείς που αναγνωρίζουν έγκαιρα την
ιδιοφυϊα τους και δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες ώστε να
αξιοποιηθούν; Πιστεύω πως το μεγαλύτερο ποσοστό των χαρισματικών ή
ταλαντούχων παιδιών όχι μόνο δεν αξιοποιούνται, αλλά επιπλέον
καταλήγουν στην αποτυχία. Αιτία της αποτυχία τους είναι πολύ συχνά η
απογοήτευση που οφείλεται στην έλλειψη κατανόησης από την
οικογένειά τους ή από τον χώρο της εκπαίδευσης.
Πολλά ανεπτυγμένα κράτη έχουν έγκαιρα αντιληφθεί πως
ανακαλύπτοντας και αξιοποιώντας αυτά τα παιδιά δεν προσφέρουν μόνο
σε αυτά τα ίδια αλλά και στο κοινωνικό σύνολο γιατί αυτά είναι τα άτομα
που θα φθάσουν κάποτε στο μεγάλο επίτευγμα..
Πάντοτε φυσικά υπάρχει ο αντίλογος. Υπάρχουν δηλαδή αυτοί που
πιστεύουν πως η υψηλή νοημοσύνη είναι ή μπορεί να είναι αποτέλεσμα
άσκησης και γνώσεων. Στα παραδείγματα όμως που χρησιμοποιούν για
να στηρίξουν αυτή την θεωρία δεν συμπεριλαμβάνουν την έμπνευση ή
την εφευρετικότητα σαν αποτέλεσμα άσκησης και γνώσεων. Το αρχαίο
Ελληνικό πνεύμα δεν στηρίχθηκε σε πολλές γνώσεις για να καταφέρει να
επιδείξει όλη αυτή την υψηλή δημιουργικότητα. Πού θα μπορούσαμε να
οδηγηθούμε από αυτή την παρατήρηση; Μήπως τελικά το ζύγισμα των
γνώσεων πρέπει να γίνει τέχνη για τα παιδιά με υψηλές δυνατότητες;

2. Μήπως ο τόσο σπουδαίος επεξεργαστής τους υποφέρει από όλα αυτά που
φορτώνουμε ανεξέλεγχτα στη μνήμη τους; Και τι συμβαίνει με τις
ευαίσθητες στο συλλαμβάνουν καινούρια πράγματα κεραίες τους;
Μήπως είναι συγχρόνως και τόσο ευάλωτες ώστε να χρειάζονται
ιδιαίτερη φροντίδα;
Υπάρχουν πάντα πολλά ερωτήματα προς απάντηση στη ζωή μας. Στη
ζωή που ενώ είμαστε όλοι ίσοι δεν μπορούμε ποτέ να είμαστε όμοιοι.
Να τα αφήσουμε όλα στην τύχη, ή να φροντίσουμε για τα παιδιά με
υψηλές δυνατότητες; Μήπως είναι ρατσιστικό να τα φροντίσουμε; Κάθε
φυτό για να αναπτυχθεί και να καρποφορήσει χρειάζεται την δική του
ποσότητα νερού. Ένα δέντρο που είναι σε θέση να κάνει εξαιρετικούς
καρπούς, είναι ρατσιστικό να νοιαστούμε γι αυτό ώστε να μην πνιγεί στο
νερό ή να μην μείνει στεγνό και δεν μπορέσει ποτέ να καρποφορήσει;
Αναρωτηθήκαμε άραγε ποτέ μήπως δεν έχουμε το δικαίωμα να
στερήσουμε την κοινωνία από τους πολύτιμους καρπούς ενός τέτοιου
δέντρου;