2. Ez dut inoiz ahaztuko zure neba jaio
berria lehenengo aldiz ikusi zenuen
momentua.
–Oooo! –esan zenuen –. Oooo! –horixe
besterik ez zenuen esan. Baina hari
begira gelditu zinen luzaroan.
Haurtxoak sudurra zimurtu,
doministiku egin eta ahoa zabaldu zuen.
Baina ez zen esnatu.
–Ez daki ezer egiten! –esan zenuen
azkenik –. Hau kakanarrua! A, zer-
nolako sudurtxoa... Lo besterik ez du
egiten. Une baterako esnatuko balitz,
behintzat!
3. Orduan, atzamarrarekin
sudurra ukitu zenion. Haurtxoa
esnatu egin zen, ahoa zabal-
zabal ireki... eta negarrez hasi
zen. Zuk belarriak estali
zenituen eskuekin.
Amak haurtxoa hartu eta
besoetan kulunkatu zuen.
–Zergatik ez da isiltzen? Ezin
dut jasan zarata hori! Aita,
esaiozu isiltzeko!
4. Eta salto batean, nire altzora igo zinen.
–Aita, ez zait batere gustatzen haurtxo
hau.
–Baina horri izugarri gustatuko zaio
hain arreba handia izatea –xuxurlatu
nizun nik.
Nire besoetan estutu eta musu bat
eman nizun. Nik nire alaba
kulunkatzen nuen eta zuk zure
hartzatxoa. Atsegin zitzaidan zu nire
besoetan izatea. Nahiz eta haurtxo bat
ez izan.
Handik pixka batera negar egiteari
utzi eta loak hartu zuen txikitxoa.
–Beno aita, ikusi dut! –xuxurlatu
zenidan –. Itzuliko al gara etxera?
Eta horixe egin genuen.
5. Hurrengo egunean, zu eta biok amaren eta
haurtxoaren bila joan ginen eta etxera ekarri
genituen. Haiek lo kuluxka bat egitera joan ziren;
eta guk, goiza izan arren, gure gustukoa zen
amonak egindako txokolatezko tarta zati eder bat
jan genuen.
–Ni ez naiz inoiz haurtxo hori bezain txikia izan.
–Zu haurtxoa izan zinenean bera bezain txikia
izan zinen –erantzun nizun.
–Ba, nik ez dut gogoratzen hain txikia izan
nintzenik –ekin zenion.
–Munduko haurrik ZORAGARRIENA zinen
–erantzun nizun.
6. –Baina orain, neska handia zara.
Orain arreba handiena zara.
–Ni ez naiz hain handia! Ez dakizu,
ala? –oihu egin zenuen hartza
besoetan maitekiro estutzen zenuen
bitartean. Eta sudurrean musu
eman zenion.
–Nik ere badut haurtxo bat –esan
zenuen–. Hartza da nire haurtxoa.
Eta zuen haurtxo hori baino askoz
hobea da!
–Zure haurtxoa ederra da benetan!
–erantzun nizun.
–Amatxori erakutsiko diot nire
haurtxoa! –esan eta korrika joan
zinen hari erakustera.
7. –Begira ama, nire haurtxoa! –esan zenion amari
zure hartzatxoa erakutsiz.
–Atsegin zait zure haurtxoa! –erantzun zuen
amak.
–Zuri gustatzen al zaizu zurea? –galdetu zenion.
–Bai horixe! Denok maite dugu zure nebatxoa
–esan zuen amak–. Zu ere maite zaitugu. Biok
maiteko zaituztegu beti.
Besarkatu eta musu bat eman zizun. Gero
haurtxoari begira-begira geratu zinen eta hauxe
esan zenion amari:
–Zein aspergarria den zure haurtxoa! Gutxienez
zerbait egiten baleki!
8. Bat-batean haurtxoa negarrez hasi zen. Eta
zu marmarka hasi zinen:
–Negarti halakoa!
–Gose da –esan nizun–. Horregatik egiten du
negar.
–Bada, ni ere gose naiz! –egin zenuen oihu.
Mahaian eseri ginen eta zuk eta biok
urtutako gazta eta pepinillo sandwicha jan
genuen.
–Haurtxo hau lotsagabe hutsa da! –esan
zenuen–. Nik ez dut ezer zikintzen. Ni gai
naiz bakarrik jateko. Eta hau ez.
9. Gero, mahaitik altxatu,
haurtxoaren txanoa hartu eta
jantzi egin zenuen. Burugaina
besterik ez zizun tapatzen. Oso estu,
baina sartzen zitzaizun.
–Begira, aita! –egin zenuen oihu
txanoa erakutsiz–. Haurtxo bat
naiz!
–Begira, ama! –oihukatu zenuen
berriro, barrezka eta txanoa
erakutsiz –. Ni naiz etxeko
haurtxoa! Eta batekin nahikoa da!
10. Geroago, aitona-amonak etorri ziren bisitaldia
egitera, haurtxoak zotina zeukan. Amonak bere
sorbaldan jarri zuen eta zuk kolpetxoak
ematen zenizkion bizkarrean. Korrok egin zuen
haurtxoak. Gero, adurra zeriola jarri zen.
Geroxeago, beste korrokada txiki bat egin
zuen. Ondoren, aitonak fardela nola aldatzen
zion ikusten egon zinen.
–Haurtxo hau txerri hutsa da! Txiza fardelean
egiten du! Nik komunean egiten dut, baina
honek ez daki –esan zenidan.
Haurrak aharrausi egin zuen.
11. –Begira! –esan zenuen–. Hortz bat bera
ere ez dauka! Eta nik aaaaaaasko ditut!
Eta badakit garbitzen! Eta honek, ez!
Gero, irribarre egin zenion, ireki zenuen
ahoa zabal-zabal eta zure hortz guztiak
erakutsi zenizkion. Orduan haurrak ere
zuk bezain zabal ireki zuen ahoa..., baina
negar egiteko.
–Ni ez nago beti haurtxoa bezala negar
batean! –esan zenuen.
–Egia da, baina hori da arreba nagusia
ZU zarelako –esan nuen nik.
12. Haurtxoari begira geratu zinen, adi-adi. Eta esan
zenuen:
–Gainera, ni bera baino askoz handiagoa naiz!
–Bai, horixe! Hain handia zara, besoetan ere har
dezakezu! –erantzun nizun.
–Benetan? –galdetu zenuen.
–Jakina! –esan nuen–. Arreba nagusiak oso
indartsuak zarete.
–Egia da, arreba nagusiak handiegiak gara
haurtxoen txanoak eramateko.
Eta erantzi txanoa eta haurtxoari
jantzi zenion.
13. –Kaixo, nebatxo! –xuxurlatu zenion.
Haurtxoak zure aldera begiratu zuen...
eta utzi egin zion negar egiteari!
Orduan zure magalean jarri nuen
haurtxoa eta kulunkatu egin zenuen.
Hain handia ematen zenuen! Eta
haurtxoa hain txikia zen!
–Zu zeu zara etxeko honetako haurtxoa –
esan zenion belarrira–. Eta batekin
nahikoa dugu.
Gero, musu bat eman zenion sudurtxoan.
Berehala gelditu zen lo zure besoetan.
–Gustuko ditut haurtxo lasaiak –esan
zenuen ahopean.
Eta, handik gutxira, zu ere lo gelditu
zinen.
14. IRALE – GASTEIZ
PROIEKTUAK 2006
Proiektuaren egileak:
•Bego Arruabarrena
•Nekane Jausoro
•Pili Mtz. de Lagos
Idazlea : Robie H. Harris
Marrazkiak : Michael Emberley
Argitaletxea : Serres
Itzulpena : Bego,Nekane, Pili eta
Pako
