KAPITULLI 2 ENERGJIA E NEVOJSHME PËR NGROHJEN E NDËRTESAVE

1. Termoteknika, Ngrohja dhe Kondicionimi i Ndërtesave. Pjesa II. Ngrohja e Ndërtesave
135
KAPITULLI 2
ENERGJIA E NEVOJSHME PËR NGROHJEN E NDËRTESAVE
2.1 Formula kryesore llogaritëse e humbjeve termike nga ndërtesa
Llogaritja e energjisë termike të nevojshme për ngrohjen në kushtet e vendit tonë, duke u
bazuar në çështjet që u paraqitën mbi “mbrojtjen termike të ndërtesës“ kryet sipas
materialit të paraqitur më poshtë.
Për llogaritjen e humbjeve të nxehtësisë me transmetim nga lokalet e ngohura, përdoret
formula e mëposhtme, e shprehur në [W, kW ose kkal/h].
Qt = m·k·S·(tb-tjp) = 
Për m = 1, Qt = 
b-tjp)
b-tjp)/
R
(2.1)
/ R, ose, për një faqe muri, Qt = S·(tb-tjp) / R;
(2.1a)
ku: m-është koeficienti masivitetit termik të rrethimit të ndërtimit,
k-është koeficienti transmetimit termik të rrethimit [W/m2·K ose kkal/m2·h·K],
S-është sipërfaqia e rrethimit që transmeton nxehtësi [m2],
tb-është temperatura projektuese e ajrit të brendshëm të lokalit [oC],
tjp (ose tjll)-është temperatura projektuese (llogaritëse) e ajrit të jashtëm [oC],
R=1/k- është rezistenca termike e rrethimit [m2·K/W ose m2·h·K/kkal]
2.2 Temperatura e jashtme projektuese tjp (tjll)
Tabela 2.1 Temperaturat e jashtme projektuese në dimër, për
llogaritjet termoteknike në dërtim, për disa qytete kryesorë
Nr.
Qyteti (qënder
banimi)
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
Sarandë
Vlorë
Durrës
Berat
Elbasan
Fier
Tiranë
Gjirokastër
Shkodër
Korçë
Kukës
Peshkopi
Temperatura e jashtme
llogaritëse tjp oC
Temperatura mesatare e
Janarit tjm, në oC
Lartësia mbi
det, m
5
3
+1
0
0
0
0
-2
-3
-8
-9
-10
10.2
9.2
8.5
7.2
7.2
7.3
7.3
5.4
5.3
1.1
1.4
0.3
25
3
11
226
100
12
127
193
28
898
255
657
Temperaturat e jashtme projektuese për qytetet kryesore, jepen në tabelën 2.1. Në qoftë se
lokaliteti ku ndodhet ndërtesa, nuk ka të dhëna mbi temperaturën e jashtme projektuese,
merren të dhënat e lokalitetit më të afërt, duke i bërë korrigjimet e nevojshme në

2. Kapitulli 2. Energjia e nevojshme për ngrohjen e ndërtesave
136
përputhje më lartësinë mbi nivelin e detit: shtohet ose zvoglohet me 1oC për çdo 200 m.
diferencë kuote. Po ashtu sipas përqëndrimit të ndërtesave rrethuese: kur ka pak ndërtime
zvoglohet më 0,5-1,0 oC, ndërsa në rast së është e izoluar, zvoglohet më 1-2 oC. E njëjta
gjë bëhet për pjesët e ndërtesës që lartësohet mbi ndërtesat fqinjë.
2.3 Temperaturat e lokaleve
Temperatura e ambienteve është parametri më i njohur dhe më i kuptueshëm, që
përcakton mikroklimën e tyre. Për lokalet e banimit që ngrohen, kjo temperaturë merret
rreth 20oC, ndërsa për lokalet me aktivitet industrial dhe të ngjashme, merret rreth 18oC
(në tabela jepen vlera më të hollësishme). Kuptohet që, temperaturat e brendshme
ndryshojnë, sipas llojit (destinacionit) të lokalit. Vlerat e treguara më posht paraqesin
temperaturën e ajrit të lokalit, por efekti real mbi njerzit, vjen nga temperatura operuese,
që kuptohet si e mesmja arithmetike e temperaturës së ajrit e matur në qëndër të lokalit
dhe temperaturës mesatare rrezatuese të mureve që e rrethojnë këtë lokal (hapësirë).
Dhoma fjetjeje dhe ndënjeje
-Banjo
-Kuzhina
-Koridore, W.C
-Hyrja kryesore dhe shkallët
tb = 18 – 20°C
22
18
15
12
2.4 Gradienti temperaturës në lokal
Temperatura e brendshme optimale, matet në mesin e lokalit, në lartësine 1,5 m, nga
dyshemeja. Ajri ngohtë tenton të ngrihet lart, kështu që pranë tavanit temperatura është
më e lartë se pranë dyshemesë. Si rrjedhim, duhet të kihet parasysh gradienti termik,
d.m.th, ndryshimi temperaturës për njësi të lartësise, që në lokale shumë të larta, merr
vlera të konsiderueshme.
Gradienti aplikohet për çdo metër lartësi, që kalon 3 metër. Për të llogaritur humbjet e
kalorive në murin vertikal, merret temperatura mesatare në drejtimin vertikal, ndërsa në
dysheme llogaritet me tb=20oC dhe në tavan me temperaturën që është pranë tavanit. Në
lokalet me lartësi të kufizuar (deri në 3 m), kemi ndryshime të gradientit termik, që varet
nga mënyra e ngrohjes, por që në llogaritje nuk merret në konsideratë. Për impiantet më
rrezatim (për shëmbull: me panele në dysheme), gradienti temperaturës është i vogël,
ndërsa në impiantet me konveksion të detyruar, vlera e gradientit termik është e madhe.
Në mënyrë orientuese për lokale me lartësi mbi 3 m: për çdo metër shtohet 2% në
humbjet termike. Kjo shtesë bëhet deri në vlerën 15%, pamvarësisht nga lartësia e lokalit.
2.5 Koeficienti i masivitetit termik m dhe inercia termike e ndërtimit D
Koeficienti “m” (tabela 2.2) është faktor korrigjimi, që shërben për njëtrajtësimin e
shkallës së sigurimit të ndërtesave me inerci termike të ndryshme (D), kundrejt
ndryshimeve të temperaturës së ajrit të jashtëm.
Për elementët e ndërtimit të brendshëm, merret D=1.
Për elementët e ndërtimit të jashtëm me inerci termike të ndryshme, nxirret një mesatare, sipas
formulës

3. Termoteknika, Ngrohja dhe Kondicionimi i Ndërtesave. Pjesa II. Ngrohja e Ndërtesave
I
S j  D j
137
(2.2)
S j
ku: Sj dhe Dj – janë sipërfaqet e mureve të jashtme dhe inercitë termike perkatëse.
Inercia termike e murit me shumë shtresa përcaktohet si shumë e inercive termike të
shtresave përbërëse të tij:
n
D   Ri  Si
(2.3)
i 1
ku: Ri- është rezistenca termike dhe dhe Si- është koeficienti i përvetësimit të nxehtësisë të
materialit të shtresës i, dhe n- numri i shtresave.
Muret me inerci termike të madhe, janë muret rrethuese me tulla të trasha; ndërsa muret
me trashesi të vogël, ose me materiale të lehta, e kanë inercinë termike të vogël.
Rezistenca termike e shtreses së elementit konstruktiv përcaktohet me formulën
R=ku është trashësia [m], dhe është përcjellshmëria termike e materialit të
shtresës [W/m.K].
Koeficienti Si, për materialet që nuk përfshihen në tabela, llogaritet me fomulën:
Si= 0.51
c
[W/m2.K]
(2.4)
Madhësitë c, janë respektivisht: koeficienti i përcjellshmërise termike në W/m2·K,
nxehtësia specifike në W/kg.K, dhe densiteti (pesha vëllimore) në kg/m3. Për rastet kur
nxehtësia specifike c shprehet në kJ/kg.K, koeficienti 0,51 zëvëndësohet me 0,27.
Madhësitë c, Si dhe D jepen në tabela, ose llogariten.
Tabela 2.2 Koeficienti “m” në funksion të inercise termike D.
Shkalla e masivitetit
termik të elementëve
të ndërtimit
E madhe
Mesatare
E vogël
Shumë e vogël
Inercia termike
D
6,1 - 7
5.1 - 6
4.1 - 5
3.1 - 4
2.1 – 3
1.1 - 2
1.0
Koeficienti i
masivitetit
termik m
0.90
0.95
1.00
1.05
1.10
1.15
1.20
Koeficienti amortizimit të
amplitudës temp. jashtme

64.1 - 128
32.1 - 64
16.1 - 32
8.1 - 16
4.1 - 8
2.1 - 4
2.0
Madhësitë c, janë respektivisht: koeficienti i përcjellshmërise termike në W/m2·K, nxehtësia
specifike në W/kg.K, dhe densiteti (pesha vëllimore) në kg/m3. Për rastet kur nxehtësia specifike
c shprehet në kJ/kg.K, koeficienti 0,51 zëvëndësohet me 0,27. është koeficienti i amortizimit të
amplitudës së temperaturës së jashtme
2.6 Rezistenca termike e rrethimeve
Rezistenca termike e rrethimeve të jashtme R=1/k, duhet të jetë:

4. Kapitulli 2. Energjia e nevojshme për ngrohjen e ndërtesave
138
R  Ron = m.(tb-tjp).Rb / bmax
(2.5)
ku:
Ron është rezistenca termike e nevojshme e rekomanduar e rrethimit të ndërtimit;
m, Rb = 1/b, tbmax = tb-tsb, janë respektivisht:
m - koeficienti i masivitetit termik; Rb = 1/b -rezistenca termike sipërfaqësore e
brendshme e rrethimit të jashtëm (në këtë rast, e murit) dhe
tbmax = tb-tsb, -diferenca e lejuar e temperaturës së brendshme dhe të sipërfaqes së murit,
për të mënjanuar kondensimin në sipërfaqen e brendshme të murit.
Temperatura e brëndshme merret 18-22oC dhe lagështia relative 50-60%.
Diferenca tbmax ndërmjet temperaturës së brendshme të ajrit tb dhe të sipërfaqes së
brendshme të murit të jashtëm tsb, për efekte termike merret si vijon:
Në banesa, tbmax = 4oC për murin e jashtëm dhe për taracat, 3oC për dyshemetë.
Në ndërtesa të tjera:  
tbmax = 6-8oC për muret dhe 4,5-7oC për tarracat. (vleftat më të ulta për ndërtesa
shoqërore dhe më të lartat për ndërtesa industriale).
Në tabelën 2.3, jepen vlerat e “Ron” (rezistencës termike të nevojshme minimale) në
m2·K/W, për tbmax = 4oC, në varësi të inercisë termike D dhe diferencës së temperaturës
së brendshme dhe temperaturës llogaritëse të ajrit të jashtëm (tb-tjp).
Tabela 2.3 Rezistenca termike e nevojshme e rekomanduar “Ron, për tbmax = 4oC
tb-tjpoC
D=0 - 1
D=1.1 -2
D=2.1 -3
D=3.1 -4
D=4.1 -5
D=5.1 -6
D=6.1 -7
13
0.4875
0.4672
0.4468
0.4265
0.4062
0.3859
0.3656
15
0.5625
0.539
0.5156
0.4921
0.4687
0.4453
0.4218
17
0.6375
0.6109
0.5843
0.5578
0.5312
0.509
0.4781
19
0.7125
0.6828
0.6531
0.6234
0.5937
0.564
0.5344
21
0.7875
0.7546
0.7218
0.689
0.6562
0.6234
0.5906
23
0.8625
0.8265
0.7906
0.7546
0.7187
0.6828
0.6468
25
0.9375
0.8984
0.8593
0.8203
0.7812
0.7422
0.7031
27
1.0125
0.9703
0.9281
0.8859
0.8437
0.8015
0.7594
29
1.0875
1.0422
0.9968
0.9515
0.9062
0.8609
0.8156
31
1.1625
1.114
1.0656
1.0171
0.9687
0.9203
0.8718
2.7 Koeficienti i transmetimit të nxehtësisë “k” dhe rezistenca termike “R”
Koeficientët “k”, dhe rezistencat termike R=1/k, që hynë në formulën (2.1), merren
drejtperdrejt nga tabelat, ose përcaktohen me anë të formulës së njohur:
k
1

1
 ( ) 
b
 j
1

1
R
(2.6)
2.8 Koeficientët sipërfaqësorë të transmetimit të nxehtësisë 
Koeficientët  = k + r (me konveksion k dhe rrezatim r) dhe rezistencat termike
perkatëse 1/,, në sipërfaqet e brendshme dhe të jashtme të rrethimeve të ndërtimit, që
duhet të merren në llogaritje, paraqiten në fig. 2.1 dhe tabelën 2.4 [në W/m2.K].

5. Termoteknika, Ngrohja dhe Kondicionimi i Ndërtesave. Pjesa II. Ngrohja e Ndërtesave
139
Tabela 2.4 Koeficientët sipërfaqësorë të transmetimit të nxehtësisë [W/m²K]
Rezistencat termike perkatëse, si dhe shuma e tyre
Kahja e rrymes
së nxehtësisë
Mure dhe ndarje horizontale të jashtme
b
j
1/b
1/j
1/b
Mure dhe ndarje horizontale të
brendshme
b
j 1/b
1/j
+1/j
1/b
+1/j
8
8
Dimër
Verë
Dimër
Verë
23
12
0.125
0.125
0,043
0.083
0.168
0.208*
8
8
0.125
0.125
0.25
6
6
23
12
0.167
0.167
0.043
0.083
0.21
0.25**
6
6
0.167
0.167
0.334
Vlera me shënjën *, i perket edhe nën çatise,
me komunikim ajri, v = 0.3 m/s, në dimër.
Vlera me shënjën **, i perket dhe bodrumit
të ftohtë, me levizje ajri, v = 0.3 m/s
Fig. 2.1
Koeficientët
sipërfaqësorë të
transmetimit
termik
2.9 Rezistenca termike e shtresave të ajrit
Vlerat e rezistencave termike të shtresave të ajrit të pa ventiluara Ra, me vendosje
vertikale dhe horizontale, me konstanten e emetimit efektiv të rrezatimit e=0.82-0.90, për
t=5 oC, dhe për temperaturë mesatare të hapesirës 10oC, jepen në tabelën 2.5.
Tabela 2.5 Rezistenca termike e shtresave të ajrit- Ra
Shtresa e ajrit
Trashësia e shtresës, Rezistenca termike shtresës së ajrit
në cm
Ra, në m2·K/W
Vertikale
1
0.14
2
0,16
5
0.18
10
0.18
15 e lart
0.17
Horizontale
1
0.12
më rrymën termike nga
2
0.14
posht-lart
5
0.16
Horizontale
1
0.16
më rrymën termike nga
2
0.20
lart-posht
5
0.22

6. Kapitulli 2. Energjia e nevojshme për ngrohjen e ndërtesave
140
2.10 Koeficienti transmetimit termik në rastin më të përgjithshem (kur ka dhe
shtresa ajri).
Koeficienti i transmetimit termik nga rrethimet k, dhe rezistenca termike R, shkruhen në
formën
k
1

1
   Ra 
b

j
1

1
1
1
dhe R 

k
Rb  Rsh  Ra  R j R
(2.7)
2.11 Sipërfaqet që transmetojnë nxehtësi S
Për llogaritjen e sipërfaqeve që transmetojnë nxehtësi veprohet në këtë mënyrë:
Përcaktohet sipërfaqe e mureve, dhe e tavaneve, duke marë gjerësinë dhe gjatësinë e tyre,
sipas përmasave të brendshme. Ndërsa si lartësi e murit merret lartësia e brendshme plus
trashësia e dyshemesë d.m.th., lartësia e katit. Nga sipërfaqia e murit zbritet sipërfaqia e
dritares ose e derës. Sipërfaqet e dritareve dhe të dyerve përcaktohen sipas boshllëkut në
mur.
2.12 Shtesat në humbjet e nxehtësisë më transmetim Qt
Këto shtesa janë:
a- për ndërprerje të funksionimit dhe ringrohje të sipërfaqeve të jashtme të ftohta;
b- për orientim.
Shtesa e parë Shf , është e domosdoshme, kur impianti ngrohjes nuk punon disa orë gjatë
ditës (në banesa, zyra), ose në pushimet e fundjavës, (në shkolla, zyra e tjera). Këto shtesa
varen nga mënyra e funksionimit të instalimit të ngrohjes dhe koeficienti mesatar i
transmetimit termik “km”, ose Rm = 1/km.
Koeficienti km përcaktohet sipas relacionit
km = Qt /Stot.(tb-tj)
Stot -është sipërfaqia e përgjithshme e rrethimeve të lokalit (muret e jashtme me dritaret,
muret e brëndëshme me dyert, dyshemeja dhe tavani). “km” i lartë tregon termoizolim të
keq të ndërtesës, dhe e kundërta
Shtesa Shf (në %), jepet në tabelën 2.6.
Tabela 2.6 Shtesat Shf në %, në funksion të koeficientit km dhe mënyrës së funksionimit të instalimit
Mënyra e
funksionimit
I
II
III
Koeficienti
km W/m2gradë
Rezistenca termike Rm
Funksionim
i reduktuar natën
Ndërprerje 9-12 orë
Ndërprerje 12-16 orë
0.1-0.29
10-3.45
7
20
30
0.30-0.69
3.33-1.45
7
15
25
0.70-1.49
1.43-0.67
7
15
20
1.5
0,66
7
15
15
Shtesa Shf nuk aplikohet për depot, shkallët, ku njerzit qëndrojne të veshur (muze, ekspozita, në
industri me punë të rëndë, magazinat e mëdha).

7. Termoteknika, Ngrohja dhe Kondicionimi i Ndërtesave. Pjesa II. Ngrohja e Ndërtesave
141
Në rastin e funksionimit të instalimit të ngrohjes me ndërprerje, amplituda e ndryshimit të
temperaturës së ajrit të brendshëm nuk duhet të kalojë 3oC.
Shtesa e dytë-për orientim Sho tregohet në fig.2.2,
Humbjet termike për një mur të orientuar në veri, do të
jenë më të larta së për një mur, i cili rihet nga dielli për
disa orë në ditë në periudhen e dimrit; jo aq për shkak
të rrezatimit që në kohë të keqe nuk ekziston, por për
shkak të gjëndjes së mureve, më të thata ose më pak të
thata, në këtë periudhë të vitit. Këto shtesa jepen në
tabelën 2.7. Për dhomat e qoshes, shtesa bëhet për
murin me orientim më të keq.
Fig.2.2 Shtesat për orientim
Tabela 2.7 Shtesat për orientim
Orientimi
Shtesa %
J
-5
JP
-5
P
0
VP
+5
V
+5
VL
+5
L
0
JL
-5
2.13 Nxehtësia e nevojshme për ngrohjen e ajrit që infiltron
Nxehtësia e nevojshme për ngrohjen e ajrit që infiltron llogaritet më formulën:
Qi = 0.35·Vi·(tb-tj), [W]
(2.8)
Sasia e ajrit që infltron Vi nga mosputhitjet (e dritareve, dyerve, etj), për lokale normale
(jo me përmasa të mëdha), përcaktohet me formulën:
Vi=f·L[m3/h]
(2.8a)
Qi = 0.35· f·L ·(tb-tj), [W]
dhe pra:
(2.8b)
Ku L – paraqet gjatësinë e puthitjeve të dritareve dhe të dyerve, në fasadën që i
nënshtrohet erës (perimetri i elementëve lëvizës), në [m], ndërsa koeficienti infiltrimit të
puthitjes f në m3/h·m, merret nga tabela 2.8.
Tabela 2.8 Koeficienti i infiltrimit (f) për lokale normale
Pozicioni dhe orientimi
Pozicion i mbrojtur
Orientimi: V, VL,L
VP, P, JL
J, JP
Pozicion normal
Orientimi: V, VL,L
VP, P, JL
J, JP
Pozicion i ekspozuar
Orientimi: V, VL,L
VP, P, JL
J, JP
Dritare të thjeshta
normale
m3/h·m
Dritare dopio
normale
m3/h·m
Dyer dhe dritare me
kualitet të dobët
m3/h·m
2,05
1,75
1,75
1,40
1,05
1,05
4,15
3,80
3,45
4,15
3,45
3,10
2,75
2,40
2,05
8,25
6,80
6,20
8,25
7,20
6,20
5,50
4,50
4,15
16,50
13,75
12,25

8. Kapitulli 2. Energjia e nevojshme për ngrohjen e ndërtesave
142
Shënim: Pozicion i mbrojtur, pozicion normal dhe pozicion i ekspozuar është si vijon:
të mbrojtura – ndërtesat e mbrojtura nga erërat e forta, nga një pengese, lartësia e së cilës
e kalon nivelin e tavanit të dhomës përkatëse me të pakten 2/3 e largësisë ndërmjet
pengesës dhe dhomës në fjalë.
normal – ndërtesat në qytete të mbrojtura nga erërat e forta
të ekspozuara – ndërtesat në fushë ose hapësira të mëdha në qytet, në bregdet; katet e
sipërme të ndërtesave shumë të larta (që kalojne mbi 6 m lartësinë e ndërtesave pranë).
Në rast së vlera e Vi e llogaritur më lart del më vogël së 0,4·V (ku V është vëllimi
lokalit), duhet të merret Vi=0,4·V m3/h.
Ajri që hyn nga muret nuk merret parasysh. Ajri që infiltron, nuk ka lidhje me ajrin e
ventilimit, i cili futet më qëllim ventilimi ose për ngrohjen më ajër të lokaleve. Madhësia
0.35 W/m³K-paraqet nxehtësinë specifike të ajrit
2.14 Humbjet termike për strukturat e ndërtimit në kontakt më tokën
Në këtë rast kemi tre lloje humbjesh termike (fig. 2.3 dhe 2.4):
- njëra direkt jasht, në një ryp perimetral të godinës, - tjetra drejt nëntokës, ku
parashikohet një shtresë ujore me temperaturë 10-15 oC, dhe - e treta në gjatësi të këndit
perimetral (nëpër urën termike-transmetimi linear), e cila është e vogël dhe nuk e marrim
në konsideratë. Pra konsiderojmë dy humbje termike me jashtë.
Për të llogaritur humbjet e nxehtësisë në dyshemenë e paraqitur në fig.2.3, paraprakisht
duhet të përcaktojmë koeficientin e transmetimit të nxehtësisë sipas formulës së njohur:
k
1



1
 1 2  3 
 b 1  2 3  j
1
W / m2K
2.14a.- Humbjet në drejtim të ambientit të jashtëm
Fig 2.3 Dyshemeja e
vendosur mbi tokë.
Skematikisht tregohen dhe
rrymat termike, nga
ambienti brendshëm-jashtë
Në këtë rast humbjet termike janë proporcionale me
diferencën e temperaturave të brendshme dhe të
jashtme, por duke marrë një rryp perimetral të
dyshemesë pranë mureve të jashtme ose të futur nën
tokë, e barabartë me:
SP=P x (2-h)
(2.9)
Ku: P – gjatësia e mureve perimetrale e matur brënda lokalit, në m;
h – thellësia e dyshemesë kundrejt tokës rrethuese, në m;
ndërsa humbjet termike janë:
Qd=Ke x SP x (tb-tj) [W ose kkal/h]
Fig.2.4 Lokal
mbi tokë
Koeficienti i transmetimit termik ekuivalent Ke përcaktohet nga
shprehja:
(2.10)

9. Termoteknika, Ngrohja dhe Kondicionimi i Ndërtesave. Pjesa II. Ngrohja e Ndërtesave
Ke 
ku:
1
1 2

k t
143
(2.11)
k - koeficienti transmetimit termik të strukturës së ndërtimit,
t = 2 W/ m ·K – përcjellshmëria termike e terenit të lagur.
2.14b.- Humbjet termike drejt nëntokës,
Janë proporcionale me diferencën e temperaturës të lokalit dhe shtresës së ujit
sipërfaqësor (tf=10-15oC) dhe me të gjithë sipërfaqen e dyshemesë, duke përfshirë dhe
kuotën pranë terenit rrethues:
Qp=KeS(tb-tf)
(2.12)
Koeficienti transmetimit termik ekuivalent Ke, që duhet të përdoret është
Ke 
1
1 1

k C
(2.13)
ku C = ~1.74 W/m2 K është koeficienti transmetimit termik të terenit.
Në rastin e lokaleve me dyshemenë e bodrumit mbi
hapësire ajri (fig 2.5), humbjet drej tokës mund të
llogariten me relacionin e njohur:
Fig. 2.5 Dysheme
mbi tokë me
hapësirë ajri
Qdha = k·S·(tb-tj)
Ku: S është sipërfaqe dyshemesë së lokalit me hapësirë ajri, dhe k - koeficienti i
transmetimit termik, që i referohet një metri katror të siperfaqes së dyshemesë, i llogaritur
sipas formulës (2.7), por duke marrë
1
b

1
j
 0,34 m 2  K / W
(2.14)
2.15 Humbjet e nxehtësisë nga tavani me çati
Meqënëse temperatura e nën çatisë është e pa njohur, për këtë rast përdoren dy metoda.
Metoda e parë
Në fig.2.6 tregohet skematikisht tavani me çati dhe drejtimi rrymave:
nëpër soleten e tavanit dhe transmetimi linear këndor, si në rastin e dyshemesë.
Koeficienti transmetimit termik të tavanit dhe humbjet termike, përcaktohen me formulat
e njohura, duke marrë temperaturën e ajrit të brendshëm pranë tavanit dhe temperaturën
në nën çati, sipas rekomandimeve në tabela.

10. Kapitulli 2. Energjia e nevojshme për ngrohjen e ndërtesave
144
Metoda e dytë.
Kjo metodë konsiston në përcaktimin e koeficientit të
transmetimit të nxehtësisë, jo vetëm të tavanit, por edhe të
çatisë (fig.2.7 ). Në këtë rast përdoret formula
Qta = ke St (tb-tjp)
dhe:
Fig.2.6 Tavani me çati
dhe drejtimi rrymave
Fig.2.7 Llogaritja
e humbjeve
termike, sipas
metodës së dytë
ke 
k1  k 2
k1  k 2  cos 
(2.15)
(2.16)
ku: k1-është koeficienti i transmetimit të nxehtësisë të
tavanit,
k2-është koeficienti i transmetimit të nxehtësisë të çatisë,
ke- është koeficienti i transmetimit të nxehtësisë ekuivalent,
që merr parasysh
koeficientët k1, dhe k2, dhe këndin e pjerësisë të çatisë 
St-është sipërfaqe e tavanit, në m2,
(tb-tjp)-është diferenca e temperaturave të brëndëshme dhe të
jashtme projektuese.
2.16 Humbjet termike të përgjithshme.
Përcaktohen nga shuma e humbjeve me transmetim (duke përfshirë dhe shtesat) dhe të
humbjeve termike me infiltrim, sipas formulës:
Qh = Qt [1+(Sh/100)] +Qi
ku:
(2.17)
Qt - janë humbjet e nxehtësisë më transmetim,
Sh –janë shtesat në humbjet e nxehtësisë, në përqindje,
Qi –paraqet humbjet e nxehtësisë më infiltrim.
2.17 Gradë-ditët (GD) dhe Periudha e ngrohjes (Z)
Në përpilimin e projekt idesë arktektonike të ndërtesës dhe të instalimit të ngrohjes,
sidomos kur duam të përcaktojme përmasat e depos së lëndës djegëse, duhet të dimë
humbjet vjetore të nxehtësisë të ndërtesave që do të ngrohen.
Si rrjedhim, për të llogaritur sasinë e nxehtësisë së nevojshme për ngrohjen e ndërtesave
të një qyteti dhe për të planifikuar sasinë e lëndës djegëse të nevojshme gjatë periudhës së
ftohtë të vitit, duhet të dimë gradë-ditët e ngrohjes GD. Këto përcaktohen si produkt i
periudhës së ngrohjes Z, me diferencën e temperaturave të ajrit të brendshëm tb dhe
temperaturës mesatare të ajrit të jashtëm tjm, gjatë periudhës së ngrohjes (fig. 2.8 sipërfaqia e vizuar):
GD = Z·(tb-tjm)
(22)

11. Termoteknika, Ngrohja dhe Kondicionimi i Ndërtesave. Pjesa II. Ngrohja e Ndërtesave
145
Në përcaktimin e këtyre vlerave është marrë
temperatura e brendshme tb=18oC (vija AD) dhe
temperatura e fillimit dhe e mbarimit të ngrohjes
tjn=12oC. Në këtë mënyrë rezultojnë dhe datat e
fillimit dhe e mbarimit të ngrohjes (tabela 2.9 për
qytetet kryesore të vendit).
Në rast se merret temperatura e brendshme tb=20oC
(d.m.th. vija AD është e spostuar më lartë), dhe tjn e
ndryshme nga 12 oC (tjn=10oC ose tjn=14oC), atëhere
dalin vlera të tjera të gradë-ditëve (më të larta ose më
të ulta).
Në këtë grafik, madhësia Z, përcaktohet nga prerja e
Fig.2.8 Paraqitja
kurbës së shpërndarjes së temperaturave të jashtme
grafike e gradë ditëve
shumëvjeçare, me temperaturën e fillimit të ngrohjes;
ndërsa BC - paraqet temperaturën e jashtme mesatare në periudhën e ngrohjes. I gjithë
territori vëndit tonë mund të ndahet në tre zona klimatike, sipas gradë-ditëve, si vijon:



GD  1300
GD = 1301-2300
GD  2301
Zona perëndimore-bregdetare me
Zona qëndrore-kodrinore me
Zona lindore dhe veri-lindore me
Vlerat më të ulta të gradë-ditëve dhe të periudhës së ngrohjes për vëndin tonë, ashtu si
dhe në rastin e temperaturave të jashtme llogaritëse, janë në zonën perëndimore dhe
veçanërisht në atë jug-perëndimore; ndërsa më të lartat janë në zonën lindorë malore,dhe
kryesisht në atë veri-lindore.
Projektuesi mund të jetë në kushte që nuk ka të dhëna. Atëhere mund të veprojë me
anallogji. Duke ju referuar të dhënave të komunes më të afërt, bën dryshimet e nevojshme
sipas lartësisë mbi nivelin e detit. Gradë ditët na lejojnë të bëjmë një vlerësim paraprak të
energjisë termike vjetore të nevojshme për ngrohje.
Tabela 2.9 Gradë-ditët dhe periudha e ngrohjes për disa qytete kryesorë të vëndit
Nr
Qyteti (qëndër
banimi)
GD
gradë-ditë
Z ditë
Periudha e ngrohjes
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
Saranda
Vlora
Durrësi
Kuçova
Tirana
Gjirokastra
Shkodra
Korça
Kukësi
Peshkopia
650
794
995
1205
1132
1479
1392
2606
2352
2659
89
102
116
131
123
144
139
199
181
189
15 dhjetor – 11 mars
7 dhjetor – 18 mars
1 dhjetor – 26 mars
19 nëndor – 19 mars
22 nëndor – 27 mars
13 nëndor - 5 prill
10 nëndor – 29 mars
14 tetor – 30 prill
19 tetor - 17 prill
17 tetor – 23 prill
Temp.e
periudhës së
ngrohjes tjm
10,7
10,2
9,4
8,8
8,8
7,7
8,0
4,9
5,0
3,9

12. Kapitulli 2. Energjia e nevojshme për ngrohjen e ndërtesave
146
2.18 Kufiri humbjeve termike (sipas normave)
2.18a Përcaktimi i koeficienti të humbjeve termike me transmetim Ctn.
Sipas normave, verifikimi i termoizolimit të ndërtesës duhet të bëhet në bazë të
koeficientit të humbjeve termike volumore Ctn, që paraqet humbjet termike për njësi të
vëllimit të ndërtesës (të shprehur në m3) dhe për një gradë diferencë temperaturë, të
ambientit të brendshëm dhe të jashtëm.
Në bazë të vlerës të këtij koeficienti, të dhënë paraprakisht në tabela, në funksion të
gradë-ditëve të ngrohjes dhe raportit S/V (faktori formës) përcaktohen nevojat energjetike
të normuara (limit); ndërsa në bazë të llogaritjeve të hollësishme, përcaktohen nevojat
termike reale dhe pra koeficienti i humbjeve termike volumore real Ctr, i cili duhet të jetë
më i vogël së vlera që rezulton sipas normave, ndryshe duhet të merren masa për shtimin
e termoizolimit të ndërtesës dhe uljen e vlerës Ctr nën vlerën e normuar.
Vlerësimi i humbjeve termike Qt, bëhet sipas një llogaritje të thjeshtë paraprake, duke
përdorur “koeficientin e humbjeve volumore me transmetim “ Ctn” nga rrethimet e
ndërtimit, i shprehur në W/m3·K.
Qt = Ctn·V·t
[W]
(2.18)
Tabela 2.10 fikson vlerat e normuara të Ctn, në funksion të gradë-ditëve GD klimatikë dhe
të raportit S/V, që quhet “faktori formës” (i cili paraqet dimensionet dhe konfigurimin
morfollogjik të ndërtesës).
Tabela 2.10 Vlerat e koeficientëve të humbjeve termike volumore kufitare Ctn në W/m3K
S/V
m2/m3
 0.2
0.3
0.4
0.5
0.6
0.7
0.8
 0.9
GD=600
0.49
0.58
0.68
0.77
0.87
0.96
1.06
1.16
900
0.46
0.55
0.64
0.73
0.82
0.91
0.99
1.08
1200
0.43
0.51
0.59
0.68
0.77
0.85
0.93
1.00
1500
0.40
0.48
0.55
0.63
0.71
0.79
0.85
0.93
1800
0.37
0.44
0.508
0.575
0.65
0.714
0.78
0.85
2100
0.34
0.40
0.46
0.52
0.59
0.65
0.72
0.78
2400
0.33
0.388
0.45
0.513
0.57
0.64
0.695
0.76
2700
0.32
0.373
0.431
0.493
0.556
0.623
0.68
0.75
3000
0.30
0.36
0.42
0.48
0.54
0.60
0.67
0.73
Shënim: V-është volumi përgjithshëm sipas përmasave të jashtme, S-është sipërfaqia e
përgjithshme që kufizon këtë volum. Për rastet, kur vlera nuk është shënuar në mënyrë eksplicite,
Ctn përcaktohet më interpolim.
2.18b Po ashtu, vlerësohet ngarkesa termike kufitare për ajrin që infiltron (si në rastin e
humbjeve termike me transmetim).
Ngrohja e ajrit të jashtëm që futet në lokal me infiltrim, nëpërmjet dritareve dhe dyerve të
jashtme Qi, përcaktohet me shprehjen [shiko dhe formulën (2.8)]:
t = Cp··n·V·t = 0,35·n·V·t
Qi = Ci
3
[W]
(2.19)
ku: Ci =Cp..n [W/m ·K]-quhet koeficienti humbjeve termike vëllimore për infiltrim,
t - diferenca e temperaturës, midis lokalit që ngrohet dhe ajrit të jashtëm,

13. Termoteknika, Ngrohja dhe Kondicionimi i Ndërtesave. Pjesa II. Ngrohja e Ndërtesave
147
Cp = 1 [ kJ/kgK] = 0,29 [W/kgK] - nxehtësia specifike e ajrit në presion konstant,
3
 =1,2 [kg/m ] - pesha specifike e ajrit,
n [1/h] - koeficienti i ndrrimeve të volumit të ajrit të dhomës, në orë,
V [m3] - volumi lokalit që ngrohet.
Për ndërtesat e banimit me n = 0.5, merret Ci = 0,175 [W/m3·K]; pra

Qi = Ci.V·t = 0,175·V·t [W]
(2.19a)
Disa vlera orientuese të koeficientëve të ndrrimit të ajrit “n” për ndërtesat e banimit,
jepen në tabelën 2.11.
Tabela 2.11 Koeficientët e ndrrimeve të ajrit
Përshkrimi
Lokalet në përgjithësi
Kuzhinat
Parabanjot
banjot
Numri ndrimeve në orë
0,5
1
1
2
Shënim:Vlera më të hollësishme të koeficientëve të ndrrimit të ajrit në lokale të ndryshme, në
ndërtesat e banimit, publike etj, jepen në tabelat të veçanta).
2.19 Energjia termike e përgjithshme që humbet nga rrethimet e ndërtimit
Energjia termike orare përcaktohet me anë të shprehjes së njohur më parë:
Qh=Qt+Qi
[W]
(2.20)
ku: Qt - fuqia termike që këmbehet me transmetim me ambientin e jashtëm,
Qi - fuqia termike që këmbehet me ventilimin ose me infiltrim,
Shënim: Sasitë e nxehtësive që çlirohen në ambient, nga personat ose burime të tjera, në ambientet
e banimit, si dhe ajo që hyn me rrezatim, nuk merren në konsideratë. Në llogaritjen e Q t përfshihet
edhe energjia termike që këmbehet me transmetim me ambientet fqinje jo të ngrohur, ose me
ndryshim temperature mbi ±3oC
Mbi bazën e të dhënave të mësipërme përcaktohet koeficienti global i humbjeve termike
Cg =Ctn +Ci
[W / m3·K]
(2.21)
Pas kësaj llogaritje paraprake, kalohet në llogaritjet e detajuara të humbjeve termike me
transmetim dhe infiltrim për çdo lokal të veçante, sipas shpjegimeve të dhëna më parë.
Përcaktohet mandej koeficienti i humbjeve termike volumore reale Ctr, i cili duhet të jetë
më i vogël ose i barabartë me Ctn, ndryshe duhet të bëhen ndryshime konstruktive të
rrethimeve të ndërtimit, në drejtim të termoizolimit, dhe zvoglimit kështu të humbjeve
termike me transmetim dhe të humbjeve të përgjithshme. Për këtë qëllim bëhet një
llogaritje e hollësishme e humbjeve termike sipas një tabele të veçantë.
2.20 Llogaritja e fuqisë termike të impiantit
Fuqia termike e impiantit përcaktohet nga shuma e:

14. Kapitulli 2. Energjia e nevojshme për ngrohjen e ndërtesave
148
- humbjeve termike me transmetim, plus shtesat;
- humbjeve termike për infiltrim të ajrit ose ventilim;
- humbjeve në bartësin e nxehtësisë (ujë, avull) nga kaldaja deri në aparatet ngohëse
(dhënia e nxehtësisë nga tubacionet e shpërndarjes, në kaldajë dhe në sistemin e
rregullimit).
Humbjet termike me transmetim Qt dhe infiltrim Qi përcaktohen sipas shpjegimeve të
treguara më parë, për çdo lokal në veçanti.
Nga shuma Qt+Qi përcaktohen humbjet totale për çdo lokal dhe humbjet e përgjithshme
(me shumatoren e tyre).
Para se të fillohet në dimensionimin e aparateve ngohëse, përcaktojmë fuqinë termike të
gjeneratorit të nxehtësisë. Për këtë qëllim përcaktohet vlera e rendimentit global i të
impiantit ngrohës, si produkt i katër rendimenteve dhe pikërisht:
-rendimenti prodhimit (i kaldajës), të cilin e pranojmë afërsisht të barabartë me p=8090% (sipas llojit të lëndës djegëse dhe konstruksionit të kaldajës)
-rendimenti rregullimit, i cili varet nga mënyra e rregullimit; për një rregullim modulues
me bandë proporcionale, merret r
rendimenti shpërndarjes, varet nga mënyra e shpërndarjes së tubacjoneve, gjatësia,
termoizolimi, etj; për tuba të termoizoluar të vëndosur në ambientet e brendshme, merret,
sh
-rendimenti dhënies së nxehtësisë nga aparatet ngohëse, për termokonvektorë a=99%.
Me këto të dhëna, rendimenti përgjithshëm, kemi:
i=p.r.sh.a=74-90%
(2.22)
Fuqia termike e gjeneratorit termik do të jetë:
Qgj=Qh/i [W]
(2.23)
2.21 Energjia e nevojshme vjetore dhe konsumi mesatar vjetor i lëndës djegëse
për ngrohje
Energjia termike vjetore e nevojshme per ngrohje Qv, mund të përcaktohet me relacionin:
Ev=Qv=Cg·V·GD·z
(2.24)
ku z është numri i orëve te punës ditore të impiantit. Madhësitë e tjera janë të njohura.
Konsumi vjetor i lëndës djegëse përcaktohet me anë të formulës
Bv 
Qv
Qu  i
[kg l.dj. / vit ]
(2.25)
ku: Qu dhe - paraqesin fuqinë kalorifike të lëndës djegëse dhe rendimentin e instalimit.
Fuqia kalorifike e lëndës djegëse, jepet në kJ/kg, ose në kkal/kg; ndërsa Qv në formulën e
mësipërme është e përcaktuar në W. Si rrjedhim, duhen konvertuar të gjitha madhësitë në
njësi të njëjta. Kjo duhet të kihet parasysh në të gjitha raste që paraqiten.

15. Termoteknika, Ngrohja dhe Kondicionimi i Ndërtesave. Pjesa II. Ngrohja e Ndërtesave
149
2.22 Urrat termike dhe ndikimi i tyre në humbjet e nxehtësisë
2.22a Njohuri të përgjithshme
Në qoftë se në një strukturë homogjene me rezistencë termike Ro, integrohen për arsye të
statikës së ndërtimit ose arkitektonike, elementë ndërtimi (kollona betoni, etj) me
përcjellshmëri termike më të madhe (shiko figura 2.9), atëhere në këtë zonë rryma e
nxehtësisë shtohet, dhe për këtë arsye kjo zonë quhet “urrë (pikë) termike”.
Fig.2.9
Disa
lloje të
urrave
termike
2.22b Efektet negative të urrave termike dhe llogaritjet
Madhësia e rezistencës termike të nevojshme Ron, shërben për të llogaritur fluksin e
nxehtësisë në elementët konstruktivë, që ndajnë dy ambiente klimatikë të ndryshëm:
dhomën me temperaturë të brendshme tb dhe lagështi relative b, nga ambienti jashtëm
me temperaturë të jashtme tj dhe lagështi relative j. Para se të vëndoset elementi
konstruktiv, duhet të verifikohet temperatura e sipërfaqes së brendshme të tij, në mënyrë
që ajo të mos ulet gjatë natës, kur instalimi nuk punon, nën temperaturën e pikës së vesës
të ajrit të brendshëm. Në qoftë se ky kusht nuk plotsohet, ajri brendshëm do të vëndosi
pika uji në sipërfaqet e ftohta (mur, dritare, tavan), për shkak të tendences natyrale të
avujve për të barazuar presionet (ligji Daltonit). Pasojë e këtij lagështimi do të jetë jo
vetëm ulje e rezistencës termike e elementit konstruktiv, por edhe ftohja graduale e
sipërfaqes se tij, që çon në intensifikimin e fenomenit të kondensimit të avujve të ajrit të
brendshëm.
Temperatura e sipërfaqes së brendshme të një elementi konstruktiv, që përbëhet nga
shumë shtresa, llogaritet me anë të ekuacionit
t sb  t b 

Rb
tb  t j
Ron

[o C]
(2.26)
Në qoftë se shënohet me tv, temperatura e pikës së vesës për ajrin me parametra tb dhe
b, duhet që temperatura e brendshme e sipërfaqes së elementit konstruktiv tsb>tv
Që të mos arihet pika e vesës në elementin konstruktiv, duhet që rezistenca termike të jetë
më e madhe, ose së paku e barabartë me
Ron 
tb  t j
tb  tv
Rb
[m2·K/W]
(2.27)

16. Kapitulli 2. Energjia e nevojshme për ngrohjen e ndërtesave
150
Diferenca ndërmjet temperaturës se ajrit brënda dhomës tb dhe temperaturës së sipërfaqes
së brendshme tsb të elementit të ndërtimit, meret më e vogël se diferenca ndërmjet
temperaturës se brendshme dhe pikës se vesës tv, d.m.th: 
tbmax=tb-tv  tb-tsb=tb
(2.28)
Për temperaturë dhe lagështi normale (tb=18-22oC, dhe b=50-60%), 
tb merret nga tabela 2.12.
Tabela 2.12 Diferenca ndërmjet temperaturës së brendshme dhe temperaturës sipërfaqësore
të brendshme të elementit konstruktiv tb në oC, sipas llojit të ndërtesës.
Lloji ndërtesës
tb oC, b %
Ndërtesa shoqërore (spitale, çerdhe)
Ndërtesa banimi
Ndërtesa shoqërore (teatro, shkolla,
klube)
Ndërtesa industriale me rregjim normal
22,
18,
18,
50
60
60
16, 50-60
Muret e
jashtme
6
4
4
Taraca
8
7
4,5
4
4
Dysheme
3
4
7
'
Rezistenca termike e strukturës Ro në drejtim të urrës termike, është më e vogël se
rezistenca termike Ro në fushën e vazhdueshme të strukturës, si rjedhim dhe temperatura
e sipërfaqes se urrës do të jetë më e vogël. Prezenca e urrave termike mund të çojë në një
rezistencë termike mesatare të ulët të elementit të ndërtimit të rendit Romes=(0,5-0,6)Ro.
Qënia e urrës termike kuptohet me sy, nga një nxirrje e theksuar e sipërfaqes se zonës
respektive, çfaqia e fenomenit të kondensimit, formimi i një shtrese të hollë myku,
eventualisht formimi i akullit.
2.22c Masat mbrojtëse në zonën e urrës termike
Për të mënjanuar çfaqjen e fenomenit të kondensimit në zonën e urrave termike,
temperatura tsbu e sipërfaqes së brendshme të strukturës së jashtme në zonën e urrës
termike, teorike tsut (me vijë të trashë) dhe reale tsur (me vijë të hollë) – figura 2.10, duhet
të jetë më e madhe se temperatura e pikës se vesës tv, që i përgjigjet parametrave të ajrit të
dhomës tb, b,
Pra:
tsbu  tv.
Fig.2.10 Ecuria
e temperaturës
sipërfaqësore të
murit me urrë
termike
(2.29)
Fig.2.11
Shembulla
të urrave
termike, për
tabelën 2.13
Temperatura e sipërfaqes së brendshme të strukturës së jashtme të ndërtimit në zonën e
urrës termike (fig.2.11), përcaktohet me ekuacionin:

17. Termoteknika, Ngrohja dhe Kondicionimi i Ndërtesave. Pjesa II. Ngrohja e Ndërtesave
t sbu  t b 
'
'
Ro   ( Ro  Ro )
'
Ro Ro
Rb m(t b  t j )
151
(2.30)
ku:
m - është koeficienti i masivitetit termik;
- është koeficienti i formës (tabela 2.13), që varet nga forma dhe dimensionet e urrës
termike, të paraqitur skematikisht në figura 2.11, me vizime.
Tabela .2.13 Coeficienti i formës i urrës termike, 
Nr
Skema
1
2
3
4
I
II
III
IV
a/d=
0,02
0,12
0,07
0,25
0,04
0,05
0,24
0,15
0,30
0,10
0,1
0,38
0,26
0,96
0,17
0,2
0,55
0,42
1,26
0,32
0,4
0,75
0,62
1,27
0,50
0,6
0,83
0,73
1,21
0,62
0,8
0,87
0,81
1,16
0,71
1,0
0,90
0,85
1,19
0,77
1,5
0,95
0,94
1,00
0,80
Vlefta e temperaturës së pikës së vesës tv në rastin e urrave termike, si kollona etj, që
parashikohen me suvatim të zakonshëm me trashësi 1 cm, përcaktohet duke konsideruar
brënda dhomës një lagështi relative të ajrit në vlerat normale.
Realizimi higrotermik i përshtatshëm i elementit konstruktiv me urra termike, plotsohet
nga kushti:
tb- tsbu  tb  tv  tb max
Për përmirësimin higrotermik të elementëve konstruktivë me urra termike merren keto
masa:
Materialet me përcjellshmëri të lartë vëndosen në anën e brendshme të elementëve
konstruktivë; zvoglohet gjerësia e urrave termike dhe
rritet rezistenca termike në seksionin përkatës të
elementit konstruktiv; vëndoset një termoizolim
suplimentar në zonën e urrave termike, në sipërfaqen
më të ftohtë të tyre (figura 2.12 A, B, C).
Trashësia e shtresës suplimentare të termoizolimit e
nevojshme për të korrigjuar urrën termike duhet të
'
plotësojë kushtin Rou  Ro [m2K/W],
ku Ro paraqet rezistencën termike të elementit
konstruktiv.
Gjerësia e shtresës suplementare termo-izoluese,
përcaktohet nga kushti që rryma e nxehtësisë, të ketë
të njëjtën rezistencë termike në çdo drejtim të fluksit
termik. Në qoftë se shtresa termoizoluese nuk mund
Fig..2.12 Raste të ndryshme
të vëndoset veçse në gjerësinë gjeometrike të urrës
korrigjimi të urrave termike
(fig.2.12B), atëhere si kompensim, rezistenca
me material termoizolues
'
termike e korrigjuar në zonën e urrës termike Rou ,
duhet të kënaqë relacionin:
'
Rou  1,2Ro
[m2·K/ W]
(2.31)

18. Kapitulli 2. Energjia e nevojshme për ngrohjen e ndërtesave
152
Në qoshet e dhomave me mure homogjene çfaqen efektet e urrave termike, për shkak të
veçantive gjeometrike dhe termoteknike. Temperatura sipërfaqësore e qosheve tqb
përcaktohet me formulën:
t qb  t b  1,2m

Rb
tb  t j
Ro

ose:
t qb  t b  1,2m

Rb
tb  t j
Ron

(2.32)
Vlefta tqb duhet të jetë më e madhe se temperatura e pikës së vesës, që i pergjigjet
parametrave të ajrit të brendshëm. Mënjanimi
i këtyre efekteve arihet me anë të ritjes së
trashësisë së murit, duke aplikuar një shtresë
termoizoluese me gjerësinë minimale
 (1,5  2)d , si dhe duke vëndosur tubacionet
vertikale të ngrohjes në zonën respektive
(fig.2.12C).
Fig. 2.13 Strukture ndërtimi me urrë
termike të dukshme (a) dhe mënjanimi
plotësisht i urrës termike (b).
www.dualibra.com
Në figura 2.13 tregohet një urrë termike
(soleta ndërmjet kateve, që nderpret murin
vertikal të godinës) dhe korrigjimi i kësaj urre,
me vëndosjen e një shtrese termoizoluese.