2. “Ze heeft me geslagen, Dagmar!
Geslagen!” roep ik door de telefoon heen
zodra er opgenomen wordt. Ik tril van
woede, terwijl ik met mijn mobieltje
tegen mijn oor door mijn kamer ijsbeer.
Ik houd de telefoon zo stevig vast dat
mijn knokkels wit zijn.
“Dat meen je niet!” zegt Dagmar
geschokt aan de andere kant van de lijn.
“Jawel.” Tranen prikken in mijn ogen,
maar ik wil er niet aan toegeven, niet
zwak zijn.
3. “Waarom?” vraagt Dagmar, duidelijk niet
wetend wat ze moet zeggen.
“Ik betrapte haar in bed met een of
andere vent, en maakte hem
belachelijk,” zeg ik en wrijf verwoed in
mijn ogen.
“Nou, dan zal hij het er wel naar gemaakt
hebben,” zegt Dagmar simpel. “En dan
nog, dat is geen reden om jou te slaan!
Gaat het wel, lieve schat?”
“Jawel. Ik ben alleen nogal kwaad. Die
vent was vijfentwintig! En hij vroeg of ik
mee wou doen…”
4. Dagmar snakt naar adem. “Is het een
beetje uit te houden daar?”
Ik besef dat ik haar nog niet heb gebeld,
en dat ze dus nog niets af weet van de
transformatie van mijn moeder. “Niet
echt. Ze behandelt me als haar bediende,
ze is compleet veranderd! Ik laat echt
niet over me heen lopen, maar als het
nog lang zo door gaat…”
Dagmar maakt een begrijpend geluidje.
“Ik snap het.”
“Kan ik morgen naar jou toe komen?”
vraag ik met een klein stemmetje.
5. “Ik vind het goed, dat weet je. Maar zal je
moeder het ook toelaten?”
“Dat weet ik niet, en dat kan me ook
niets schelen,” zeg ik terwijl ik mijn vrije
hand tot een vuist bal. “Ik neem de bus
wel. Dan zie je me vanzelf verschijnen.”
“Is goed. Het is wel oppassen met zo’n
vent in huis… Red je het vannacht?”
“Ja hoor. Ik ga zo maar eens mijn bed
opzoeken. Niet dat ik zal kunnen slapen…
Maar ik ga zéker deze kamer niet meer
uit vandaag.” Ik loop naar de deur toe en
doe hem op slot. Zo, niemand zal er in
komen vannacht.
6. De volgende ochtend word ik om negen
uur wakker van het geluid van mijn
telefoon. Met een zucht hijs ik mezelf
mijn bed uit. Mijn hoofd bonkt en als ik
op mijn benen sta zie ik even zwarte
vlekken voor mijn gezicht. Ik zak weer
neer op mijn bed en zoek met mijn voet
naar mijn mobieltje, die op de grond ligt.
7. “Met Lynn,” mompel ik in de telefoon
terwijl ik in mijn ogen wrijf.
“Hee, met Dagmar,” hoor ik mijn tante
zeggen aan de andere kant. Haar stem
klinkt bedrukt, en ze barst in hoesten uit.
“Sorry, maar je kan vandaag niet
langskomen.”
Ik voel een vlaag van teleurstelling
opwellen in mijn binnenste. “Wat is er
aan de hand?” vraag ik en ik wind een lok
bruin haar om mijn vinger.
8. “Ik ben ziek. Griep. Het spijt me, maar ik
voel me echt hondsberoerd.” Weer een
hoestbui.
“Het geeft niet. Kruip jij maar lekker weer
je bed in, met een pittenzak. Als je je
weer wat beter voelt kom ik wel op
ziekenbezoek,” zeg ik, en ik probeer om
de teleurstelling niet in mijn stem te
laten doorklinken.
“Vind je het echt niet erg?” vraagt
Dagmar schuldig.
9. “Natuurlijk niet! Jij kan er toch niks aan
doen dat je ziek bent? Ik kruip mijn bed
ook nog even lekker in en dan zie ik je
over een paar dagen wel. We bellen nog
wel.”
“Oké,” zegt Dagmar schor. “Dan ga ik nu
nog maar even slapen.”
“Doe dat. Beterschap!” zeg ik en nadat
we afscheid hebben genomen laat ik mijn
mobieltje met een zucht weer op mijn
tapijt vallen.
10. Ik ga op mijn bed liggen en staar voor me
uit. Daar gaat mijn gezellige dagje bij
Dagmar. Ik baal behoorlijk, maar voel me
meteen daarna ook schuldig. Dagmar is
ziek en ik zit me hier een beetje aan te
stellen. Maar wat moet ik nu dan gaan
doen? Ik sla mijn dekens open en ga nog
er nog even onder liggen. Ik heb alle tijd,
dus dan kan ik net zo goed nog even een
paar uurtjes gaan slapen…
11. De dagen daarna voel ik me erg
depressief. Ik blijf de hele dag in pyjama
en kom mijn kamer niet uit, behalve om
naar de wc te gaan en te eten en drinken.
Ik besef me dat als ik niet het huis uit ga,
ik nooit iets leuks zal beleven. Ik weet dat
ik naar het zwembad zou moeten gaan,
of werk zou moeten zoeken, maar ik kan
me er gewoon niet toe zetten.
12. Ik mis Tirza en Dagmar, die ik wel elke
dag even bel om te kijken hoe het met
haar gaat, maar het zijn telkens maar
korte gesprekjes. Ze voelt zich nog steeds
niet beter en ligt bijna de hele dag in bed.
Ik heb al een paar keer aangeboden om
langs te komen, maar ze zegt telkens
haastig dat dat niet hoeft, dat ik dan ook
ziek word, en dat het dan zo’n lange reis
voor me is. Ik krijg een beetje het gevoel
dat ze me helemaal niet bij haar wil
hebben, wat me nog depressiever maakt.
13. Zuchtend sta ik op van mijn bed. Ik heb
nu vier dagen vakantie, het is vier dagen
geleden dat ik afscheid heb genomen van
Tirza, en vier dagen geleden dat ik mijn
moeder betrapte met die jonge vent.
Buiten fluiten de vogels, het is nog steeds
bloedheet en dat is ook te merken in
mijn kamer.
14. Ik loop naar het raam en gooi het wijd
open. Even zwaai ik naar de vrouw die
aan de overkant, bij Ruiter en Zoon zit te
werken. Ze glimlacht en zwaait terug. Zo
gaat dat de afgelopen vier dagen elke
ochtend. Ik heb wel medelijden met
haar; het is prachtig weer, en zij zit
binnen opgesloten om hard te werken. Ik
steek mijn hoofd uit het raam en kijk
naar buiten. Met mijn ogen dicht snuif ik
de heerlijke zomergeur op.
15. Dan besluit ik ineens dat het genoeg is
geweest. Ik moet niet zo zielig doen en
binnen blijven. Het is prachtig weer, en ik
kan overal heen gaan waar ik wil. Ik loop
naar mijn klerenkast en pak er iets
comfortabels uit, kam mijn haren en trek
mijn schoenen aan. Ook gooi ik mijn
zwemkleren en een handdoek in een tas,
samen met mijn portemonnee en
sleutels. Ik ben er klaar voor, tijd om wat
lol te gaan beleven!
16. Maar zodra ik buiten sta zakt de moed
me alweer in de schoenen. Waar moet ik
in vredesnaam heen? Ik kan alleen naar
het zwembad, en om daar in mijn eentje
rond te hangen lijkt me niet zo’n leuk
idee. Ik ben nooit een ster geweest in het
maken van vrienden, daar ben ik te
verlegen voor.
17. Aarzelend sta ik op de balustrade na te
denken, maar dan komt er een idee in
me op. Dagmar kan vast wel wat hulp
gebruiken, nu ze zo ziek is. Haar
kennende is de afwas al tijden niet
gedaan, en zal de wasmand ook wel
uitpuilen. En het zou zo fijn zijn om weer
even terug te zijn, even te zwemmen in
de zee, even Elmo te knuffelen. Er
verschijnt een glimlach op mijn gezicht.
Dat ga ik doen. Ik ga Dagmar verrassen.
18. Ik loop richting de bushalte en ik sta nog
geen twee seconden te wachten of de
bus komt om de hoek rijden. Vrolijk stap
ik in de bus, koop ik een kaartje en zoek
ik een plekje bij een open raam. Tijdens
de busreis naar de kust geniet ik van het
uitzicht, dat ik al zo goed ken, maar toch
steeds iets nieuws voor me te bieden
heeft. Het lijkt alsof er nog maar een
minuutje voor bij is als de bus stopt bij
mijn halte. Ik stap uit en begin aan de
wandeling naar het huis.
19. Het was maar een klein eindje lopen,
maar toch ben ik helemaal bezweet als ik
bij Dagmars huis – mijn thuis – aankom.
Ik haal de sleutel, die ik nog steeds heb,
uit mijn tas en open de deur. Zoals ik wel
verwacht had is de woonkamer verlaten;
Dagmar ligt waarschijnlijk in bed.
Zachtjes loop ik de trap op, naar haar
slaapkamer.
20. Als ik de deur open schrikt Dagmar –
altijd al een lichte slaper – wakker.
“Goeie god, Lynn, ik schrik me kapot,”
zegt ze met schorre stem terwijl ze zich
onder de dekens vandaan hijst.
“Sorry,” zeg ik met een schaapachtig
lachje. “Ik kom kijken hoe het met je
gaat.”
“En daarvoor kom je helemaal uit de
stad?” vraagt Dagmar met opgetrokken
wenkbrauwen.
Ik haal mijn schouders op. “Ik wilde je
wat gaan helpen. De afwas, de was…”
21. Dagmar glimlacht. “Dank je, dat is lief van
je. Maar dat had toch helemaal niet
gehoeven?”
“Snap het dan!” zeg ik gefrustreerd. “Ik
hou het daar niet uit! Ik verveel me kapot
en ik word daar alleen maar depressief!
Ik ben hier niet alleen om jou een plezier
te doen.”
“Oké,” zegt Dagmar terwijl ze weer
terugzakt in de kussens. “In dat geval… Ik
lust wel een kommetje soep, eigenlijk.”
22. “Is goed. Ik zal een pannetje maken,” zeg
ik met een glimlach terwijl ik naar het
raam loop. “Het ruikt hier niet erg fris,
vind je het goed als ik het raam open zet
voor wat frisse lucht?”
“Nee, hoor. Ga je gang.” Dagmar niest
luid en trekt dan de lakens weer tot aan
haar kin op.
“Je hebt het echt goed te pakken, hè?”
Dagmar knikt en glimlacht zwakjes. “Ja,
nogal…”
Ik zie dat ze weer bijna in slaap valt en
loop naar de deur. “Ik ga die soep maar
eens maken.”
23. Beneden kom ik Elmo tegen, die me blij
miauwend kopjes begint te geven.
Lachend pak ik hem op. “Hee, monster,”
zeg ik vrolijk, en ik geef hem een knuffel.
“Ik heb je gemist, jij mij ook?” Als
antwoord krijg ik een miauw, en dat
beschouw ik maar als een ja. Ik hou hem
een poosje stevig tegen me aangedrukt,
maar als hij begint te spartelen zet ik
hem weer op de grond. Opgelucht loopt
hij naar buiten.
24. Fluitend loop ik naar de keuken en pak
een zakje soep uit een van de
vertrouwde keukenladen. Ik heb me in
geen dagen zo goed gevoeld. Iets in dit
huis zorgt er voor dat ik me veilig voel.
Het is zo vertrouwd, heeft zulke goede
herinneringen… Ik glimlach als ik denk
aan al die dagen dat ik als klein meisje
buiten op het strand speelde, of naar
Dagmar keek als ze aan het werk was.
25. Nadat ik de soep bij Dagmar heb
gebracht, en samen met haar een
kommetje ervan heb gegeten – op
gepaste afstand, natuurlijk, ik wil niet zelf
ook de griep krijgen – begin ik aan de
was. Ik had inderdaad gelijk; de wasmand
puilt uit. Met goede moed stop ik de
eerste lading in de wasmachine, en
daarna begin ik aan de afwas van de
afgelopen dagen.
26. Als de tweede lading was staat te
draaien, en alle afwas is gedaan kijk ik
verlangend naar buiten, waar de golven
van de zee rustig het strand op rollen. De
was is nog lang niet klaar, en ik verdien
wel even een pauze vind ik, dus ik trek
mijn bikini aan en ren naar buiten. Het
geluid van fluitende vogels komt me
tegemoet, en als ik me in het koude
water laat vallen krijg ik een warm gevoel
in mijn buik. Dit is thuis.
