2. “Dus nu dansen en zoenen ze wel de hele tijd?” vraagt Eline met opgetrokken wenkbrauwen aan haar neefje, die net
verslag heeft gedaan van de veranderingen die bij hem thuis hebben plaatsgevonden.
Het is de dag na Alex’ verjaardag, en zoals afgesproken is Alex na school met Eline mee naar huis gekomen. Na wat te
hebben gedronken met de hele familie, zijn ze naar de tuin gegaan, om daar samen te spelen in het waterige
lentezonnetje.

3. “Ja.” Alex knikt. “Maar ik vroeg ze er gister naar en toen zeiden ze dat ze niet zulke dansers en zoeners waren. En
vanochtend deden ze niks anders! Het was echt vies!”
“Hmm,” zegt Eline terwijl ze diep nadenkt. “Wat raar, zeg.”
“Ja, dat vond ik ook al.”
“Wacht eens…” Elines frons wordt nog dieper. “Ik herinner me dat ze op mijn verjaardag ruzie hadden. Ze zeiden
niks, maar ze hadden wel ruzie. En tante Yasmine woonde toen ook ergens anders”
“Echt?”

4. “Ja,” zegt Eline verwonderd. “Weet je dat niet meer? Je woonde er zelf ook!”
“O,” antwoordt Alex beteuterd. “Ja, ik weet het nog wel van een ander huis. Maar mama en papa wonen nu toch
weer gewoon bij elkaar? Al heel lang weer? Denk je echt dat ze gister nog steeds ruzie hadden?”
“Ik weet het niet, maar het zou best kunnen,” zegt Eline. “Anders vraag je het eens aan je moeder of vader?”
“Ja, dat kan ik wel doen…” Alex staart voor zich uit, diep in gedachten. Daardoor ziet hij de bal die Eline gooit niet
aankomen.
“Au!” roept hij verschrikt als de bal boven op zijn hoofd terecht komt.

5. “Hahaha, suffie! Je moet wel opletten!” lacht Eline.
Alex wrijft boos over zijn hoofd. “Ik heb geen zin meer in dit spelletje,” mompelt hij.
Eline haalt vrolijk haar schouders op. “Oké, dan doen we toch iets anders?”

6. De rest van de middag spelen Eline en Alex vrolijk in de tuin, terwijl ze samen lachen en kletsen. Emma en Maloe
kijken allebei tevreden een poosje toe vanachter het raam. Ze zijn blij dat de twee het zo goed met elkaar kunnen
vinden; het lijkt erop dat ze nu al onafscheidelijk zijn.

7. Aan het eind van de middag, als het voor Alex tijd is om naar huis te gaan, nemen ze afscheid van elkaar met een
dikke knuffel.
“Ik vond het heel leuk vandaag!” zegt Eline vrolijk.
“Ik ook,” antwoordt Alex, weer een beetje verlegen.
“Doen we snel weer! Maar nu moet je naar huis, anders wordt tante Yasmine boos.”
Alex lacht. “Tot morgen!”
“Tot morgen, ik zie je in de bus!”

8. Emma is een stuk minder vrolijk dan haar dochter en neefje. Op haar werk is alles best, het gaat heel goed, en ze
werkt hard aan promoties. Dat is ook niet waar ze mee zit…
Diederik en zij proberen nu al maanden om weer zwanger te worden, maar het wil maar niet lukken en het zit
Emma behoorlijk dwars. Ze wil zo graag nog een kindje, maar het lijkt er op dat het niet voor haar is weggelegd.
Misschien is ze wel te oud. Die gedachte deprimeert haar zo erg, dat ze er niet meer aan durft te denken.

9. Dus ze besluit om maar zo veel mogelijk te genieten van de kinderen die ze wél heeft. Ze houdt zielsveel van Eline
en Carmen, en zou ze voor geen goud willen missen. Als ze geen ander kindje meer kan krijgen, zal ze daar niet te
lang over treuren, en genieten van alle mooie momenten van haar twee dochters.

10. Toch blijft ze zitten met een knagend gevoel, en een paar dagen later besluit ze er met Diederik over te praten.
“Waarom lukt het ons maar niet om nog een kindje te krijgen?” vraagt ze, met de deur in huis vallend, terwijl de
tranen haar nader staan dan het lachen.
Diederik zucht. “Ik weet het niet, lieve schat. Misschien…” Hij zwijgt, twijfelend of hij wel moet zeggen wat hij
denkt.
“Misschien wat?” vraagt Emma achterdochtig.
“Misschien moeten we er maar niet te erg meer op hopen. We zijn ook niet de jongsten meer, en… Nou ja…”

11. Emma zucht verdrietig. “Ik denk dat je gelijk hebt…”
Diederik trekt zijn vrouw tegen zich aan, en een ondeugende glimlach vormt zich op zijn gezicht. “Dat betekent
echter niet dat we het niet meer kunnen proberen, toch…?”
Emma lacht. “Natuurlijk niet. Proberen kan nooit kwaad!”

12. Na dat gezegd te hebben trekt Emma Diederik onder de dekens, en proberen ze het nog een keertje, alleen dit keer
niet meer met de focus op het maken van een baby’tje. Emma ziet nu in dat het er waarschijnlijk niet meer van zal
komen, en tijdens haar ‘pleziertje’ met Diederik legt ze zich er bij neer.
Later die avond komen ze weer onder de dekens vandaan, en kruipt Diederik tegen zijn vrouw aan.
“Ik hou van je.”
Emma glimlacht met haar ogen dicht. “Ik ook van jou.”

13. De volgende ochtend doet ieder zijn ding, net als elke andere dag.
Eline maakt nog gauw even haar huiswerk af…

14. Carmen houdt haar gezelschap terwijl ze met het poppenhuis speelt…

15. Maloe ruimt de overgebleven borden van de vorige avond op, en zo is iedereen druk in de weer om zich klaar te
maken voor werk of school, of om te gaan genieten van een vrije dag, zoals Emma.

16. Maar dat genieten wordt een paar uur nadat de schoolbus is vertrokken ruw verstoord door een misselijk gevoel
dat in haar opwelt. Ze rent naar de badkamer en is nog net op tijd voordat ze al haar ontbijt er weer uitgooit.
“Gadver,” zegt ze mopperend. “Dat eten is vast niet goed gevallen.”

17. Dan beseft ze wat het moet zijn, en een enorme glimlach verschijnt op haar gezicht. Snel rent ze naar het
medicijnkastje en pakt ze een zwangerschapstest, die daar al ligt sinds ze weer een kindje wilde. Ongeduldig doet
ze de test en wacht ze tot ze kan aflezen of het waar is wat ze denkt.
“Yes!” roept ze even later, buiten zinnen van geluk.

18. Met nog steeds die grote glimlach rent Emma naar beneden, waar haar moeder aan het schaken is.
“Mama, mama!” roept Emma vrolijk.
Maloe staat op het kijkt Emma met opgetrokken wenkbrauwen aan. “Wat is er aan de hand?” vraagt ze.
“Ik ben zwanger, mam! Het is eindelijk gelukt!”

19. Maloe begint te stralen. “Echt? Dat is geweldig, meisje!”
Emma knikt enthousiast en springt heen en weer van het ene op het andere been. “Ik was daarstraks zo
ontzettend misselijk, en ik heb meteen maar even een test gedaan. Eindelijk, mam! Ik heb er zo lang op gewacht!”

20. Maloe neemt haar oudste dochter in haar armen. “Gefeliciteerd, lieverd! Je hebt er lang genoeg op moeten
wachten.”
Emma knikt en een traantje van geluk biggelt over haar wang. Ze houdt haar moeder even stevig vast.
“Ik ben zo gelukkig, mam. Wie had dat ooit gedacht tijdens mijn studiejaren.”
Maloe glimlacht. “Je verdient het, meisje van me. Je bent een geweldige vrouw en ik had niet anders verwacht
dan dat jij op je pootjes terecht zou komen.”
“Bedankt mam. Dat je er altijd voor me bent bedoel ik.”
“Niks te danken. Daar ben ik je moeder voor.”

21. Na dat emotionele gesprek met haar moeder ploft Emma op de bank neer, maar staat bijna meteen weer op als ze
Carmen hoort huilen van boven. Fluitend loopt ze naar boven, en tilt Carmen uit haar wiegje.
“Goeiemorgen, kleine meid,” zegt ze met een glimlach als ze haar jongste dochter weer ziet.
“Goeiemôgge,” antwoordt Carmen stralend.

22. “Binnenkort ben je niet meer de jongste in de familie, liefje,” zegt Emma terwijl ze Carmen kietelt. “Je krijgt een
broertje of zusje!”
Carmen kijkt Emma niet-begrijpend aan. Waar heeft haar moeder het nou weer over?

23. Emma lacht en neemt Carmen mee naar de badkamer, waar ze het bad voor haar vol laat lopen. Terwijl ze samen
een kinderliedje zingen baddert Emma Carmen, die er volop van geniet.
Emma kan de glimlach niet meer van haar gezicht krijgen. Binnenkort heeft ze nog een kindje die ze zo heerlijk
kan vertroetelen. Ze kan niet wachten tot het zover is.

24. Ook voor Maloe was het gesprek erg emotioneel. Ze is naar de tuin gegaan om na te denken, terwijl ze in de kas met
de planten bezig gaat.
Ze vindt het geweldig dat Emma weer zwanger is, nadat ze er zo lang op heeft moeten wachten, maar iets zit er niet
lekker bij Maloe. Ze weet dat het nu echt niet lang meer zal duren voordat Magere Hein haar op komt halen, en ze
weet ook dat ze haar vierde kleinkind waarschijnlijk niet geboren zal zien worden.
Maloe zucht en gaat verder met het bemesten van de grond, maar een verdrietig gevoel blijft aan haar knagen.

25. Die middag komt Eline juichend thuis. Ze heeft een tien gehaald op haar rapport, en ze gloeit bijna van trots. Met
haar rapport stevig in haar hand rent ze het huis in, op zoek naar haar moeder.
“Mama, mama!” roept ze, net zoals Emma die ochtend naar háár moeder had geroepen.
“Ik ben boven,” hoort Eline haar moeder bedrukt roepen vanuit de badkamer.

26. Eline stormt de badkamer in, waar haar moeder net weer omhoog komt na haar lunch er uit gegooid te hebben.
“Mam, mam, ik heb een 10!” roept Eline blij.
“Dat is geweldig, lieverd! Super! Ik ben trots op je, meid.”
Eline straalt na die woorden van haar moeder, maar dan kijkt ze ineens bedenkelijk. “Was je aan het spugen?”
vraagt ze.
Emma grinnikt en knikt.
“Ben je ziek?” Eline kijkt haar moeder bezorgd aan.

27. “Nee, hoor, maak je maar geen zorgen,” antwoordt Emma.
“Waarom was je dan aan het spugen?” vraagt Eline, die er niks van begrijpt.
Emma begint gelijk weer te stralen. “Omdat ik een kindje krijg, lieverd.”
“Echt?” roept Eline. “Krijg ik nog een zusje? Of een broertje, dat kan natuurlijk ook. Wat super, mama!” Ze vliegt
Emma in de armen en omhelst haar stevig.
“Ja, het is inderdaad super,” zegt Emma zacht en glimlachend.

28. “Maar mama?” vraagt Eline als ze elkaar weer loslaten. “Waarom moet je dan spugen als je een kindje krijgt?”
“Omdat als je zwanger bent, je aan het begin heel erg misselijk kan zijn aan het begin. Dat heet
ochtendmisselijkheid,” antwoordt Emma.
“Maar het is toch helemaal geen ochtend?” vraagt Eline verbaasd.
Emma schiet in de lach. “Dat klopt, maar ik ben al tijd al een rare geweest, dat weet je,” zegt ze met een knipoog.
“Dat is waar,” zegt Eline. Dan slaakt ze een gilletje omdat haar moeder haar begint te kietelen.

29. Als Diederik later die middag thuis komt van zijn werk, is Emma nog steeds op en top vrolijk. Ze loopt gauw naar
buiten als ze de carpool hoort.
“Schat, ik heb je iets geweldigs te vertellen!” zegt ze, nog voor ze hem begroet heeft.
Diederik lacht. “Ook hallo, Em. Wat is er aan de hand?”
“Ik ben zwanger!” roept Emma en ze werpt zich in Diederiks armen.

30. “Echt? Dat is geweldig, schat!” Diederik drukt Emma stevig tegen zich aan, en ook hij heeft een enorme glimlach
op zijn gezicht.
“We krijgen eindelijk nog een kindje!” zegt Emma. “Niet dat ik niet gelukkig was met Eline en Carmen,” voegt ze
er snel aan toe.
Diederik grinnikt. “Dat weet ik, Em. Maar dit wilde je gewoon. En ik ook.”

31. “Ik hou van je, Diederik,” zegt Emma, en ze zoent hem vol liefde.

32. Die avond zit Maloe somber voor zich uit te staren als Michel hun kamer binnenkomt. Hij gaat naast haar zitten en
even zegt hij niks. Maar dan vraagt hij: “Wat is er aan de hand?”
“Huh? O, niks,” antwoordt Maloe. Maar na een veelbetekenende blik van Michel zucht ze. “Ik ben een beetje
verdrietig. Het is natuurlijk geweldig dat Emma nog een kindje krijgt, maar ik zal er niet zijn om de baby geboren te
zien worden.

33. Michels gezicht verstrakt. “Wat is dat nou weer voor onzin, Maloe. Natuurlijk ben je er nog als het kind geboren
wordt. Je moet niet zulke rare dingen denken!”
Maloe zucht weer. Ze had wel verwacht dat ze zo’n reactie zou krijgen. “Je weet dat dat niet waar is. Michel,” zegt
ze zacht.
“Nee, dat weet ik niet! Want het is niet waar!”

34. Michel staat op. “Ik ga Carmen in bed leggen.”
“Michel,” zegt Maloe. “Toe nou…”

35. Maar Michel luistert niet en loopt de kamer uit. Maloe blijft zitten, en eindelijk beginnen de tranen te stromen.
Waarom wil niemand het nou toegeven? Zo kan ze toch niet goed afscheid nemen? En ze weet dat Michel het
zichzelf nooit zou vergeten als hij niet afscheid van haar zou kunnen nemen.

36. Na een paar minuten staat ze op, trekt ze haar pyjama aan en stapt ze in bed. Het enige wat ze nu nog wil is
slapen en alles even vergeten, al is het maar voor een paar uurtjes…

37. Michel heeft Carmen ondertussen weggeplukt van haar speeltafel, waar ze vrolijk zat te tekenen. Hij neemt haar
mee naar boven waar hij haar nog even een plasje laat doen. Ondertussen denkt hij aan Maloe. Hij wil haar niet
missen. Hij wil er niet eens aan denken.
“Klaar!” zegt Carmen.
Michel stopt Carmen in haar bedje en geeft haar een nachtzoen.

38. Daarna sjokt hij weer naar beneden, naar zijn slaapkamer. Voorzichtig opent hij de deur, en tot zijn opluchting ziet
hij dat Maloe al slaapt. Hij blijft even naar haar staan kijken, zucht dan, en kruipt naast haar in bed.
“Ik weet niet wat ik zonder je zou moeten,” fluistert hij voordat ook hij in slaap valt.

39. Het duurt niet lang voordat het kindje in Emma’s buik begint te groeien, en ze haar zwangerschapskleren weer
tevoorschijn moet halen.
Emma moet af en toe wel om zichzelf lachen, ze lijkt wel een familiesim, hoe graag ze dit kindje wil. En door de
hormonen is ze nu ook steeds emotioneler dan anders.

40. Ze krijgt al tranen in haar ogen als ze Eline en Carmen samen ziet spelen aan hun speeltafel en als ze ziet hoe Eline
haar kleine zusje helpt.
“Nee, Carmen, zo gaat-ie omvallen! Je moet nog een blokje aan de onderkant doen!”

41. Ze merkt wel dat deze zwangerschap haar zwaarder valt dan de vorige twee. Ze is veel sneller moe, en slaapt dan
ook erg veel sinds ze met zwangerschapsverlof is gegaan.

42. Diederik maakt zich af en toe wel wat zorgen om zijn vrouw. Ze is dan wel met zwangerschapsverlof, maar wil nog
veel te veel doen in en om het huis. Ze zou rust moeten nemen, volgens hem, maar hij weet ook hoe moeilijk dat
voor haar is. Hij begrijpt het wel. Hij zou absoluut niet zo lang zijn werk willen missen. Maar ja, hij is dan ook wel
een beetje een work-aholic.

43. Eline zit de laatste tijd veel met haar neus in de boeken. Ze is dol op lezen en haar huiswerk maakt ze altijd heel
goed. Dat was niet altijd zo, maar ze raakt steeds geïnteresseerder in de dingen om haar heen en wil van alles
weten hoe het in elkaar steekt.
Ondanks dat speelt ze ook nog erg veel. Alex is haar beste vriend en ze gaan na school vaak met elkaar mee naar
huis, tot het grote plezier van hun ouders. Die zijn blij dat ze het zo goed met elkaar kunnen vinden.

44. Eline kijkt ook uit naar de verjaardag van haar zusje, dan heeft ze nog een speelkameraadje. Gelukkig duurt het
niet zo lang meer voordat Carmen haar tijd als peuter achter zich zal laten. Emma wordt een beetje triest als ze er
aan denkt; ze worden zo snel groot! Maar aan de andere kant, over niet al te lange tijd zal ze er nog een kleintje bij
hebben.

45. Maloe voelt zich nog steeds niet goed in haar vel. Sinds het gesprek met Michel heeft ze nog meerdere keren
geprobeerd er over te beginnen, maar iedere keer kapte hij haar af. Ze voelt zich er behoorlijk rot over. Af en toe
raakt ze zelfs in paniek. Zo kan ze nooit afscheid van hem nemen. Niet dat Michel nog heel erg lang voor zich heeft,
maar toch wel een behoorlijk tijdje na Maloe.

46. Dus probeert ze nog maar lang genoeg van hem te genieten…

47. Op een middag, als het lentezonnetje lekker schijnt is Maloe op het bankje achterin de tuin gaan zitten, om even
alleen te zijn en na te denken.

48. Maar tot haar verbazing worden die gedachten verstoord doordat Michel aan komt lopen.
“Maloe? Kan ik even met je praten?”
“Natuurlijk,” antwoordt Maloe.

49. “Ik wil mijn verontschuldigingen aanbieden,” zegt Michel zacht als hij gaat zitten.
“Waarvoor?” vraagt Maloe.
“Dat weet je best, denk ik. Het spijt me dat ik je niet geloofde, over… je weet wel.”
“Het geeft niet. Ik ben blij dat je er nu nog mee komt. Ik wil gewoon afscheid kunnen nemen.” Maloe staart voor
zich uit.

50. Het is even stil terwijl Maloe en Michel allebei nadenken.
“Hoe lang heb je nog?” vraagt Michel op een gegeven moment met zachte stem.
Maloe schrikt van de vraag en zegt even niks. Dan draait ze haar hoofd naar hem toe. “Niet lang. Naar mijn gevoel
kan het elk moment gebeuren, maar ik weet het niet.”
Michel knikt langzaam en kijk dan ook voor zich uit.

51. Maloe nestelt zich tegen hem aan, en hij slaat zijn arm om haar heen.
“Jij bent de liefde van mijn leven,” fluistert Maloe.
Michel krijgt tranen in zijn ogen. “En jij de mijne. Ik hou van je.”
“Ik ook van jou…”

52. Als Maloe die avond met Eline over de afgelopen dag zit te praten, voelt ze uit het niets een koude rilling over haar
rug lopen. Ze sluit haar ogen slikt hoorbaar.
“Wat is er, oma?” vraagt Eline, die nog niks door heeft.

53. Maloe zegt niets en staat kalm op, terwijl een duistere figuur met een grote zeis aan komt zweven.
“Oma? Oma, wie is dat?” vraagt Eline angstig.
“Het is goed, Eline. Onthou dat ik van je hou, oké?” zegt Maloe zacht.

54. Eline kijkt verward naar haar oma, en dan naar de vreemde figuur. Ineens worden haar ogen groot. Ze herkent de
figuur uit verhalen die ze op school heeft gelezen, en over wat haar juf haar heeft vertelt. Het is Magere Hein. Ze
begint gelijk te huilen. Ze kan niet geloven wat er gebeurd.
“Eline, wat-” roept Diederik terwijl hij de kamer inrent. “O nee,” fluistert hij dan als hij ziet wat er gaande is. Gauw
roept hij Emma en Michel en loopt naar zijn dochter toe.

55. Ondertussen zijn Magere Hein en zijn Hula-zombies bij Maloe gearriveerd. “Maloe Rozenbloem,” zegt hij met
weergalmende stem. “Je tijd is daar, het is tijd om afscheid te nemen van je geliefden en met ons mee te gaan
naar het hiernamaals.”
“Moet dat nou echt?” vraagt Maloe terughoudend.
“Ja, er valt niks meer aan te doen. Maar wees niet getreurd, je zult het fijn hebben.”
“Ik zal mijn familie missen, dat is wat ik zal!”

56. Maloe kijkt als versteend toe terwijl haar familie om haar heen staat te huilen.
“Nee,” fluistert ze. “Nee, dit kan niet. Dit kan niet…”

57. “Dag allemaal,” zegt Maloe terwijl ze een zwakke glimlach op haar gezicht probeert te toveren. “Ik hou van jullie!”
Maar het is tevergeefs. Niemand hoort haar meer. Ze is al half in het hiernamaals. Samen met met Magere Hein
vervaagt ze en al snel is er niks anders meer over van Maloe Rozenbloem dan een grote pot as.

58. Dan dringt het pas echt tot Emma door. Haar moeder is er niet meer. Ze is weg. De tranen begin te stromen en ze
kan niet meer ophouden met huilen.

59. Ook Michel is er kapot van. Hij wist dat het eraan kwam, maar het doet zo’n pijn. Zijn grote liefde is weg en hij mist
haar nu al. Hoe moet hij nu zonder haar verder leven…?

60. Maloe Rozenbloem
78 dagen geworden Man: Michel Rozenbloem
Familie/Kennis Kinderen: Emma
Rozenbloem, Yasmine
5/8/5/5/2 Armadillo
Kleinkinderen: Eline
Rozenbloem, Carmen
Rozenbloem, Alex
Armadillo
~*~
Everything of love between us,
will get us through the night
All the things we've lost will teach us,
see the pretty things in life
All the places that we've been to
The people we relate to
All the love that we give in to
Blow the tears from our eyes
Sweet goodbyes