1. Polskie produkty w rejestrze
Komisji Europejskiej
Chronione

2. Mamy już ponad trzydzieści produktów, które ze względu na swoje
walory smakowe oraz dziedzictwo kulinarne otrzymały specjalne
oznaczenia Unii Europejskiej. W ten sposób ich nazwa, pochodzenie lub
receptura są chronione przez unijne prawo. Jednocześnie są to produkty
znane za granicą i chętnie kupowane przez Europejczyków.
Komisja Europejska nadaje trzy rodzaje certyfikatów lokalnym
i tradycyjnym wyrobom spożywczym.
Gwarantowana tradycyjna specjalność - tym znakiem opatrzone
mogą być produkty, które są produkowane przy użyciu
tradycyjnych surowców lub charakteryzują się tradycyjnym
składem, sposobem produkcji lub przetwarzania.
Chroniona nazwa pochodzenia - dotyczy wyrobów
wytwarzanych na określonym obszarze w sposób tradycyjny.
Chronione oznaczenie geograficzne - wyrób musi być
produkowany w regionie, do którego odnosi się jego nazwa.

3. Bryndza podhalańska – miękki ser podpuszczkowy z mleka owczego jest pierwszym polskim
produktem spożywczym, który został zarejestrowany jako regionalny przez Komisję Europejską.
Może być wytwarzany tylko w określonym przez dokument regionie Polski a mianowicie na Podhalu.

4. Nazwa "oscypek"
wywodzi się od
słów
"oszczypywać", co
w gwarze
podhalańskiej
oznacza
rozdrabniać lub
"oszczypek", jak
określa się
charakterystyczny
kształt serka.
Jest to wędzony
ser z ponad 600
letnią tradycją
wytwarzany ze
100% mleka
owczego od owiec
rasy polskiej
górskiej lub
składa się z co
najmniej 60%
mleka owczego
i reszty mleka
krowiego od krów
rasy polska
czerwona.
tatrzańskich
i beskidzkich.
OSCYPEK

5. Oscypki mają charakterystyczny, wrzecionowaty kształt i są zdobione wypukłymi wzorami.
Każdy baca ma własny specyficzny wzór, który wytłacza na serze za pomocą specjalnej formy
(oscypiorki). Ser moczony jest w solance, a następnie suszony przez 12-24 godzin i wędzony.
Oryginalny oscypek jest twardy i elastyczny. Ma lekko kremową barwę, złocistą, lśniącą skórkę,
lekko słony smak.
Znak UE: Chroniona nazwa pochodzenia.

7. 3. Miód wrzosowy z Borów Dolnośląskich
Miód wrzosowy z Borów Dolnośląskich
jest trzecim w Polsce produktem,
któremu Unia Europejska przyznała znak
"Chronione Oznaczenie Geograficzne".
Miód wrzosowy ma wiele bioaktywnych
związków o właściwościach
moczopędnych, bakteriobójczych
i przeciwzapalnych. Pomaga przy anemii,
infekcjach gardła i zapaleniu błony
śluzowej.
Wrzosowiska w Borach Dolnośląskich
zajmują blisko 10 tys. hektarów.
Cały teren jest chroniony i wpisany do
programu "Natura 2000".
Tylko miód zebrany z tego regionu może
poszczycić się co najmniej 50 %
zawartością pyłku wrzosowego, a
nierzadko jest go aż 80 %.

8. Miody pitne - Znak UE: Gwarantowana tradycyjna specjalność - to klarowne napoje fermentowane,
z brzeczki miodowej (roztwór wody i miodu).Ich charakterystyczny aromat, smak i kolor zależą od
rodzaju miodu oraz użytych przypraw. Im większa zawartość miodu w brzeczce, tym dłuższy okres
leżakowania napoju i wyższa zawartość w nim alkoholu

9. Nazwy miodu pitnego zależą od użytych proporcji między miodem a wodą: półtorak
zawiera 1 część miodu oraz 0,5 części wody, dwójniak - 1 część miodu i 1 wody,
trójniak - 1 część miodu i 2 części wody oraz czwórniak - 3 części wody i 1 część
miodu. Miody pitne wytwarzane są w Polsce od wieków i są jednym z najbardziej
specyficznych polskich produktów.

10. Rogal świętomarciński
Rogale opatrzone są certyfikatem "Produktu o
Chronionej Nazwie pochodzenia w Unii
Europejskiej".W związku z tym prawdziwe rogale
mogą być wypiekane tylko w Poznaniu i w
wyznaczonych powiatach Wielkopolski.
Rogal świętomarciński ma kształt półksiężyca,
posmarowany jest pomadą i posypany
rozdrobnionymi orzechami.
Całość pieczona jest z ciasta półfrancuskiego,
wypełnionego nadzieniem z białego maku, wanilii,
mielonych daktyli lub fig, cukru, śmietany,
rodzynek, masła i skórki pomarańczowej.
Z powstaniem rogala wiąże się legenda. Dawno
temu, wyśnił go jeden z poznańskich piekarzy,
ujrzał on we śnie św. Marcina jadącego na koniu,
podniósł zgubioną przez jego konia podkowę i
postanowił, że będzie piekł ciasto własnie w tym
kształcie.

11. Rogal świętomarciński

12. Wielkopolski ser smażony
Znak UE: Chronione oznaczenie
geograficzne
Pochodzenie: Wielkopolska
Pierwszy zarejestrowany produkt,
ale też i ser, z innego regionu niż
Podhale.
Wielkopolski ser smażony posiada
zarówno znak unijny ChOG (od
2009 r.), jak i krajowy "Jakość
Tradycja". Zdobywca Perły w
konkursie Nasze Kulinarne
Dziedzictwo i wpisany na Listę
Produktów Tradycyjnych w 2005 r.

13. W odróżnieniu od zarejestrowanych serów górskich z bacówek, wielkopolski ser smażony
wytwarzany jest według tradycyjnej receptury w zakładach mleczarskich.
Ser kremowej barwy o konsystencji podobnej do sera topionego wytwarzany jest ze zgliwiałego
twarogu. Może być z dodatkiem kminku, który nadaje mu charakterystyczny, pikantny smak i ostry
zapach. Jest to produkt o tradycji sięgającej początku XIX wieku.
Jego recepturę przywieźli na ziemie polskie prawdopodobnie niemieccy i holenderscy osadnicy.

14. Andruty kaliskie
to cienkie,lekko słodkie krążki
waflowe o średnicy od 15 - 17 cm
Ciasto wyrabia się z delikatnej
maki pszennej, cukru, wody i oleju
rzepakowego, a następnie piecze
w tzw.andrutnikach (rozgrzanych
formach).
Choć sama nazwa "andruty" była
już znana w XVIII w. historia
wytwarzania andrutów na ziemi
kaliskiej sięga początku XIX w.
Były ulubionym przysmakiem
rodzin spacerujących zwłaszcza
w niedziele i święta w parku
miejskim,
Kaliskie andruty są na liście
produktów zarejestrowanych jako
Chronione Nazwy Pochodzenia.

15. Olej rydzowy
Pierwszy i jak dotąd jedyny polski produkt zarejestrowany w
UE (GTS) w kategorii oleje i tłuszcze.
Tłoczony na zimno olej o specyficznym smaku, wytwarzany
jest z lnianki, dawnej rośliny oleistej, tradycyjnie uprawianej
zwłaszcza w Wielkopolsce, gdzie do dziś znajdują się znaczące
plantacje. Roślina ta znana jest od 3000 lat.
Nazwę swą zawdzięcza regionalnej nazwie lnianki: „rydz”,
„ryżyk” – z racji rudej barwy ziarenek.
Olej rydzowy jest przejrzysty, ma barwę od złocistej do
czerwonobrunatnej i specyficzny, lekko cebulowy lub
orzechowy smak z nutą goryczy oraz wyrazisty aromat.
Według badań Instytutu Żywności i Żywienia w Warszawie
jest olej rydzowy może być długo przechowywany w porównaniu
z olejami o podobnym składzie NNKT. Skład kwasów
tłuszczowych oleju rydzowego jest korzystniejszy od wielu
innych olejów np.: oleju z oliwek, lnu, rzepaku, słonecznika
itp.

16. Pierekaczewnik, Перакачаўнік - potrawa w formie zapiekanego ciasta z nadzieniem znana w
kuchni białoruskiej i tatarskiej, m.in wśród mniejszości tatarskiej zamieszkującej Podlasie.
W języku białoruskim pierekaczewnik oznacza "przekładaniec".
Pierekaczewnik sporządza się z ciasta makaronowego, z którego robi się bardzo cienkie płaty.
Następnie smaruje się je z obu stron masłem i przekłada nadzieniem. Nadzienie może być słodkie
n.p. z twarogu lub mięsno-warzywne. 6 bardzo cienkich płatów przełożone nadzieniem zawija się
w rulon, a następnie zwija w spiralę przypominającąskorupę ślimaka.
Pierekaczewnik piecze się w okrągłej formie. Gotowe ciasto ma zazwyczaj 26-27 cm średnicy
i waży ok.3kg. Posiada status Gwarantowanej Tradycyjnej Specjalności - produktu chronionego
w Unii Europejskiej.

17. Truskawka kaszubska
Kaszëbskô malëna
jest na liście europejskiego systemu nazw
i oznaczeń geograficznych, produktów
zarejestrowanych jako Chronione Nazwy
Pochodzenia.
Wyznaczony obszar, na którym plantatorzy
mogą uprawiać tradycyjną kaszubską
truskawkę to okolice Kartuz i Bytowa oraz
niektórych gmin powiatu wejherowskiego,
gdańskiego i lęborskiego

18. Truskawka kaszubska - Kaszëbskô malëna . Ma średnicę przynajmniej
18 mm i jasnoczerwoną barwę z połyskiem. Eksperci uznali, że kaszubska
truskawka, dzięki odpowiednim właściwościom glebowym i klimatycznym Kaszub,
jest bardziej aromatyczna i słodsza niż truskawki uprawiane w innych rejonach
Jej miąższ jest bardzo soczysty i jędrny. Smak i zapach truskawki przypomina
leśną poziomkę.

19. Redykołka
Znak: Chroniona nazwa pochodzenia
Pochodzenie: Podhale
Niewielkie, wędzone owcze serki
w kształcie zwierzątek, serduszek
lub małych wrzecionek, wytwarzane
z resztek sera, pozostałych po
wyrobie oscypków.
Od kilkuset lat stanowią nieodłączny
element obyczajowości jesiennych
redyków, czyli powrotów owiec z
wypasu.
Bacowie i juhasi, schodząc z gór,
rozdawali redykołki dzieciom i
dziewczętom , jako prezenty.

20. Redykołki

21. Wiśnia nadwiślanka
Na liście ochrony oznaczeń geograficznych
i nazw pochodzenia Unii Europejskiej
Owoce choć drobne charakteryzują się doskonałym smakiem
i niespotykaną intensywnością barwy. Wiśnie te cechują się dużą
trwałością i przydatnością jako owoc deserowy i przetwórczy.
Uprawa tej lokalnej, odroślowej sokówki to ponad stu letnia tradycja
kultywowana na lewobrzeżnym pasie Wisły od Ożarowa do Lipska.

22. Fasola Korczyńska Chronione Oznaczenie Geograficzne (ChOG)
„Fasola korczyńska” może być wytwarzana na obszarze pięciu gmin: Nowy Korczyn, Wiślica,
Opatowiec, Solec Zdrój, Pacanów. Obszar ten położony jest w południowej części makroregionu Niecki
Nidziańskiej oraz na Nizinie Nadwiślańskiej wzdłuż rzeki Nidy.
Ma specyficzne walory, związane z tutejszym mikroklimatem. Doskonale udaje się na glebie użyźnianej
co roku wylewającą Nidą. Ma bardzo okazałe ziarna od delikatnym smaku i wysokiej zawartości

23. Smak tego wielokwiatowego miodu, wytworzonego z nektaru pochodzącego od rozmaitych, kolejno
kwitnących po sobie pożytków, związany jest z mikroklimatem Puszczy Kurpiowskiej
i wielkim bogactwem i różnorodnością tamtejszej roślinności. Bartnictwo na terenie Kurpi ma
wielowiekową tradycję, miody stąd słynęły na całą Polskę i uświetniały królewskie uczty.
Miód kurpiowski
Znak UE: Chronione oznaczenie geograficzne
Pochodzenie: Kurpie

24. Podkarpacki miód spadziowy jako 18 polski produkt i jako 5 produkt został zarejestrowany
w KE jako Chroniona Nazwa Pochodzenia. Wytwarzany na terenie 17 nadleśnictw Podkarpacia
i dwóch parków narodowych (Bieszczadzkiego i Magurskiego), ze spadzi zebranej przez pszczoły
z dominujących od stuleci w tutejszych lasach drzew iglastych.

25. Suska sechlońska (śliwka wędzona)
Historycznie potwierdzona tradycja suszenia,
a właściwie wędzenia śliw węgierek znanych
pod nazwą śliw sechlońskich, sięga co najmniej
XVIII wieku, a nazwa miejscowości Sechna
wywodzi się od słowa „sechnie” (gwarowe:
schnie, suszy się).
Suska sechlońska wpisana jest do rejestru
Chronionych Oznaczeń Geograficznych
(ChOG).

26. Kiełbasa lisiecka - tradycyjna wędzona wytwarzana wyłącznie z delikatnego mięsa
wieprzowego - schabu i szynki. Ma ciemnobrązową barwę i lekko lśniącą skórkę.
Długość wianka 35–40 cm. Jest naturalnie wędzona dymem z drewna olchowego lub bukowego.
Jest produktem o chronionym oznaczeniu geograficznym w Unii Europejskiej. Może być
produkowana w granicach gmin Liszki i Czernichów w województwie małopolskim. W celu ochrony
nazwy pakowana jest w etykietę zgodną ze specyfikacją Unii Europejskiej, wspólną dla wszystkich
producentów. Na etykiecie wyszczególnione jest miejsce produkcji.

27. Obwarzanek krakowski, rozporządzeniem Komisji Europejskiej
wpisany do rejestru „Chronionych Oznaczeń Geograficznych” (ChOG).
Ma kształt przypominający pierścień – okrągły z dziurką w środku.
Fakturę powierzchni obwarzanka tworzą sploty w formie spirali,
Kolor: od jasnozłocistego do jasnobrązowego, z wyraźnym połyskiem.
Średnica klasycznego obwarzanka: od 12 do 17 cm.
To wytrawne pieczywo posypane jest makiem, solą lub sezamem,
a w najnowszych wariacjach ciasto bywa zagniecione z pikantnymi przyprawami.

28. Wytwarzany jest z mąki pszennej
(możliwe jest stosowanie do 30% mąki
żytniej), tłuszczu, cukru, drożdży, soli
i wody.
Wymieszane ciasto jest odstawiane do
wyrośnięcia, a następnie dzielone na małe
kawałki, i formowane w podłużne walce,
tzw. sulki, z których 2-3 skręca się
spiralnie ze sobą i formuje pierścień.
Uformowane obwarzanki są ponownie
pozostawiane do wyrośnięcia, po czym
zanurza się je na chwilę we wrzątku
i obgotowuje - czyli obwarza (stąd
nazwa).
Następnie, po osączeniu, posypuje się
przyprawą i piecze do zrumienienia.
Pieczywo wykonane według tej receptury
i posiadające nazwę Obwarzanek
krakowski produkowane może być
w granicach Krakowa i powiatów
krakowskiego i wielickiego.
Może być sprzedawany bez etykiet
i opakowania, z punktów sprzedaży
oznaczonych odpowiednim napisem.

29. Śliwka szydłowska

30. Śliwkę szydłowską wpisano jako chronione oznaczenie geograficzne Jest to suszony i wędzony
owoc z pestką lub bez niej pochodzący z gminy Szydłów w powiecie staszowskim, w województwie
świętokrzyskim. Dopuszcza się jej produkcję wyłącznie w specjalnych tradycyjnych suszarniach
opalanych drewnem dębowym, grabowym, bukowym lub z drzew owocowych.
W gminie Szydłów jest około 400 suszarni śliw. Najstarsza ma 60 lat.

31. Jabłka łąckie
zarejestrowane są jako Chronione
Oznaczenie Geograficzne (ChOG),
a także wpisane na Listę
Produktów Tradycyjnych.
Tradycje sadownicze w okolicach
Starego Sącza, Podegrodzia i
Łącka (woj. małopolskie) sięgają
XIII wieku.
Wyrazisty smak i zapach jabłka
łąckie zawdzięczają
mikroklimatowi Kotliny Łąckiej.
Owoce cechuje wyjątkowa
soczystość i aromat.
Ich rumieniec jest wyraźnie
mocniejszy od jabłek
pochodzących z innego regionu.

32. Chleb prądnicki –
tradycyjny chleb żytni,
wytwarzany w Krakowie.
Produkowany jest w formie
dużych (nawet do 14 kg)
bochenków.
Jest produktem o chronionym
oznaczeniu geograficznym
w Unii Europejskiej.
Chleb prądnicki jest chlebem
ciemnym, wytwarzanym na
dojrzałym kwasie żytnim.
Produkowany jest w dwóch
kształtach – owalnym i
okrągłym.
Ma ciemną , chrupiącą skórkę
posypaną otrębami żytnimi..
W recepturze ważne są
proporcje: 70% mąki to mąka
żytnia (dodaje się ją do
zakwasu), 25% mąka pszenna.
Do ciasta dodaje się gotowane
ziemniaki, drożdże i otręby
żytnie.

33. Chleb ten zachowuje świeżość nawet do dwóch tygodni. Jego cechą szczególną jest dojrzewanie po
upieczeniu – pełny smak osiąga dzień po ukończeniu wypieku.
Legenda głosi, że pierwszy upieczony po żniwach bochenek chleba wójt krakowski zanosił na Wawel
panującemu wówczas królowi. Zwyczaj ten pielęgnowano również za panowania Stanisława Augusta,
któremu burmistrz krakowski z okazji dnia św. Jana dostarczał chleb aż do Warszawy.
Proces pieczenia chleba trwa ok. 5 godzin. Wcześniej trzeba przygotować żytni zakwas i poczekać aż
dojrzeje. Chleb ten bardzo długo zachowuje świeżość

34. Kiełbasy jałowcowa i myśliwska z unijnym znakiem GTS w rejestrze Gwarantowanych
Tradycyjnych Specjalności
„Kiełbasa jałowcowa”
Wytwarzana jest z mięsa wieprzowego.
W procesie produkcji stosowane są owoce
krzewu jałowca (Juniperus), rozdrabniane
tuż przed dodaniem do mięsa. Jest wędzona
w dymie jałowcowym co dopełnia jej smak
i potęguje wyjątkowy zapach.
"Kiełbasa myśliwska"
Nazwa „kiełbasy myśliwskiej” ściśle wiąże ją z
łowiectwem, jednakże jej rynkowe przeznaczenie
historycznie miało szerszy zasięg. Trwałość,
dzięki podsuszaniu i wędzeniu, niewielkie
rozmiary, czyli krótkie cienkie batony, czyniły z
niej idealny składnik prowiantu zabieranego na
wędrówki, podróże i dłuższe pobyty w miejscach,
gdzie żywność była trudno dostępna.

35. Karp zatorski – smakowity i chroniony unijnym prawem Chronionej Nazwy Pochodzenia.
Produkcja karpia zatorskiego prowadzona jest na terenie trzech sąsiadujących ze sobą gmin położonych
w zachodniej części województwa małopolskiego. Są to: gmina Zator, gmina Przeciszów w powiecie
oświęcimskim oraz gmina Spytkowice w powiecie wadowickim.

36. Karp linii zatorskiej jest linia rodzimą, wywodzącą się z rasy karpia polskiego (galicyjskiego).
Linia ta została wyhodowana z materiału miejscowego, w drodze wieloletniej selekcji.
Swoje walory smakowe karp zatorski zawdzięcza 65-letniej metodzie chowu, która od początku
niewiele się zmieniła i jest stosowana do dziś.

37. Produkt wpisany
na Listę Produktów Tradycyjnych

38. Powstaje w Drawskim Parku
Krajobrazowym (kiedyś zwanym Puszczą
Drawską).
Są tam i zagajniki akacjowe, i pola
rzepaku czy gryki, i nawet wrzosowiska.
Stąd rodzajów miodu drahimskiego jest
kilka.
Powstaje w tradycyjny sposób,
kultywowany od wieków w tym regionie.
Wspólnym wysiłkiem pszczelarzy,
samorządowców oraz specjalistów od
marketingu udało się stworzyć
i wypromować markę miodu drahimskiego.
Kupić go można w wielu sklepach
województwa zachodniopomorskiego,
a także przez internet.

39. Kołacz lub kołocz śląski to jeden z najbardziej popularnych placków
na Górnym Śląsku. Wypiek został oficjalnie ogłoszony produktem
regionalnym w UE.

40. Występuje w czterech odmianach: z posypką (bez nadzienia), z nadzieniem
makowym, serowym lub jabłkowym. Po upieczeniu kroi się go w prostokątne
kawałki. Kołacz śląski ma charakterystyczny, maślany aromat i wypiekany jest z
ciasta drożdżowego. Jego tradycja sięga średniowiecza. Najpierw miał okrągły
kształt, z czasem jednak przybrał bardziej praktyczną, prostokątną formę.

41. Jabłka grójeckie - zarejestrowane przez Komisję Europejską jako chronione oznaczenie
geograficzne. Obszar produkcji jabłek grójeckich - 40 odmian sprzedawanych pod wspólną nazwą,
obejmuje 21 gmin woj. mazowieckiego oraz 5 gmin woj. łódzkiego.
Region ten nazywany jest „największym sadem Europy”, o tradycjach sięgających XVI wieku.

42. Jabłka grójeckie charakteryzują się wyższym od przeciętnego wybarwieniem, bardziej
intensywnym rumieńcem oraz wysoką kwasowością, wyższą od przeciętnej dla danej odmiany
średnio o 5 %. Wynika to z unikalnego mikroklimatu występującegow regionie grójeckim, który
wyróżnia się wysokimi amplitudami temperatur w okresie przedzbiorczym.
Na specyficzne cechy jabłek grójeckich wpływ mają również dominujące na tym terenie gleby
bielicowe i pseudobielicowe niższych klas bonitacyjnych, które idealnie sprawdzają się
w uprawie sadów jabłoniowych.

43. Kabanosy - Gwarantowana Tradycyjna Specjalność.
Produkt wpisany do unijnych rejestrów.
Kabanosy wyrabiane są z mięsa specjalnie tuczonych
wieprzy nazwanych kiedyś „kabanami”.
Mianem „kaban”określano na terenach XIX–wiecznej
Polski ekstensywnie karmionego młodego wieprza.

44. Według specyfikacji kabanosy to: długie i cienkie batony suszonej kiełbasy. Są one złożone na pół, a
na zagięciu widoczne jest charakterystyczne wgłębienie. Do ich produkcji używa się baranich jelit.
Powierzchnia kabanosów ma ciemnoczerwone zabarwienie z wiśniowym odcieniem. Cechuje je wyraźnie
wyczuwalny smak pieczonego, peklowanego mięsa wieprzowego, a także lekki posmak kminku, pieprzu
oraz zapach wędzenia. Tylko odpowiednie suszenie i wędzenie zapewnia właściwą kruchość kiełbasek,
dzięki której w czasie przełamywania słyszalny jest charakterystyczny trzask (tzw. ,,strzał”).

46. Nazwa „Piękny Jaś z Doliny Dunajca” jest zarejestrowana jako chroniona
nazwa pochodzenia (ChNP).
Wysoka zawartość magnezu (Mg) w glebie na obszarze uprawy „fasoli Piękny Jaś z Doliny
Dunajca” wpływa na podwyższenie zawartości tego pierwiastka w nasionach, jak również
przyczynia się w połączeniu z zachowaniem odpowiedniego terminu zbioru nasion do uzyskania
produktu o charakterystycznym słodkim smaku.

47. Nazwa „fasola wrzawska” wywodzi się od wsi Wrzawy, jednak mogą jej używać producenci
fasoli z trzech podkarpackich gmin: Gorzyce, Zaleszany i Radomyśl nad Sanem. Fasola wrzawska ma
specyficzny, delikatny smak, cienką skórkę i dużą wartość odżywczą.

48. Miód z Sejneńszczyzny
w rejestrze chronionych nazw
pochodzenia i chronionych
oznaczeń geograficznych.

49. Miód z Sejneńszczyzny
Wytwarzany w dorzeczu Niemnana pograniczu Polski i Litwy.
Region ten charakteryzuje się dużym udziałem naturalnych ekosystemów łąkowych, torfowiskowych,
zaroślowych oraz leśnych o bogatym składzie florystycznym. Miód wytwarzany jest w oparciu o
kilkadziesiąt charakterystycznych dla tego obszaru gatunków roślin miododajnych (m.in. z różnych
gatunków wierzb, klonów, mniszka pospolitego, koniczyny białej i łąkowej) ze znacznym udziałem
roślin motylkowych. Znajduje to odzwierciedlenie w charakterystycznym silnym aromacie oraz
goryczkowatym posmaku miodu.

50. Ser koryciński swojski
Znak UE: Chronione oznaczenia geograficzne - w trakcie procedury rejestracyjnej
Pochodzenie: Podlasie

51. Miejscowa legenda głosi, że mieszkańcy Korycina nauczyli się produkcji serów od Szwajcarów,
których zaciężne oddziały wojskowe zaangażowane były po polskiej stronie podczas potopu
szwedzkiego. Niektórzy zostali w Polsce na stałe i przekazali tajemnice serowarstwa
miejscowej ludności.
Współcześnie ser koryciński nazywany jest po prostu Swojski. Produkowane są jego odmiany
z dodatkami przypraw i ziół, a także czosnku. Ser formowany jest w spłaszczoną kulę o
średnicy trzydziestu paru centymetrów i masie około 3 kg; na wyprodukowanie takiej ilości
sera potrzeba około 25 litrów mleka

52. Jagnięcina podhalańska Chronione Oznaczenie Geograficzne” (ChOG)
Do produkcji jagnięciny podhalańskiej wykorzystuje się jagnięta rasy „polska owca górska” oraz
„cakiel”, odchowywane przy matkach hodowanych w sposób tradycyjny i niezmieniony od wieków.

53. www.rotfl.com.pl
jokoretsina - oprac.na podst.WEB
Michał Lorenc-Wyjazd z Polski