2. Cataplasma
Revista escolar do CEIP de Abanqueiro (Boiro)
Nº 13 - Xuño de 2008
Edición impresa
A edición dixital pode verse en www.ceipabanqueiro.com
3. Editorial Sumario
2 Vida de Xosé María Álvarez Blázquez Todo o cole
Xa estou aquí, cargadiña dun
4 “Eu non fun” 4-5 anos
montón de novidades!
8 Visita ao Parlamento 6º 3º 4º
Os nenos e nenas do cole fixeron un
12 A Gaivota Pita Todo o cole
gran traballo cun fío conductor: a
colaboración e cooperación. Todos fomos 13 Traballando coa Historia 6º
capaces de crear un marabilloso conto
sobre a Paz, e tamén modelastes 14 “A excursión que non fixemos” 6º
figuriñas que recrean a vida do 15 Visita ao Castro de Neixón 1º
homenaxeado das Letras Galegas deste
ano, Xosé María Álvarez Blázquez. 16 O xogo da pata de galo 3º
E por fin a nosa mascota da 17 Seminario de drogodependencia 6º
biblioteca, a Gaivota Pita, ten as súas
propias lembranzas. Dende esta revista 18 Poemas 1º 2º
queremos darvos as gracias, porque
Infantil,
agora está máis feliz sabendo que vos ten 20 Visita á Granxa das Abellas
1º e 2º
de amigos. Pita vixía as vosas lecturas,
coida de que todo funcione e só desexa 29 Como ser campión de fútbol 1º
que disfrutedes en cada nova lectura que
30 Dear Zoo 4º
fagades, como fai ela.
32 Día da Paz 1º 2º 3º e 4º
Neste curso tamén temos que
felicitarnos: unha vez máis o nome do 33 ¿Sabías que...?
cole de Abanqueiro escribiuse con letras
maiúsculas, cando uns nenos e unhas 34 “Os tres porquiños” 3 anos
nenas de 4º recibiron o premio de relatos
36 Cousas de 2º 2º
da Biblioteca do Concello de Boiro,. Por
suposto, neste número de Cataplasma 38 Concurso de contos de Boiro 4º
poderedes lelos.
43 Adiviñas e chistes 4º
Ó rematardes a revista ides pensar 44 Pasatempos 6º
que ben merecedes unhas boas vacacións
logo de todo o que estivestes traballando. 45 Poisson rouge
46 Cousiñas de madeira 5º
48 ¿Sabías que...?
CEIP Abanqueiro
Exipto 108 - Abanqueiro
15938 Boiro (A Coruña)
Teléfono 981 84 81 86
Fax 981 84 76 40
www.ceipabanqueiro.com
ceip.abanqueiro@edu.xunta.es
1
4. Vida de Xosé María Álvarez Blázquez
A infancia en Tui
Xosé María, terceiro dos fillos de
Darío Álvarez e María Blázquez, naceu
en Tui o 4 de febreiro do 1915.
Xosé María estudou en Tui, e despois
foi a Pontevedra para facer a carreira
de Maxisterio.
Mestre
En 1935 empezou a traballar de mestre
na Guarda, e en 1936 volve a Tui, onde
vivía coa súa familia e onde dará clase
na escola das Olivas.
Tras a Guerra Civil, Xosé María foi
castigado polas súas ideas galeguistas.
Foi desterrado a unha vila de Zamora
chamada Coreses.
A telleira
Xosé María deixou de dar clases
para voltar coa súa familia.
Cos seus aforros instalou en Nigrán
unha telleira na que se facían tellas e
ladrillos. A fábrica foi bastante ben
ata que en 1945 a explosión dun
gran forno fai que teña que pechar.
Casamento e familia
No mesmo ano 1945 Xosé María
fíxose mozo de María Luísa Cáccamo,
e un ano despois casaron. En 1948
naceu a súa primeira filla, María
Luísa, coñecida como “Colorín”.
Despois virían Xosé María (1950),
Alfonso (1952), María Elena (1954),
Celso (1958) e Berta (1963).
2
5. A Librería Monterrey
Xosé María adicouse tamén ao
comercio do libro antigo e de
ocasión. En 1948 fundou con Luís
Viñás a Librería Monterrey.
Mercaba bibliotecas e tamén restos
de edición que non se venderan.
Membro da Academia Galega
En 1949 Xosé María foi elixido
membro da Academia Galega, na
que xa estiveran o seu avó e o seu
tío Xerardo.
Arqueólogo
Tamén en 1949 foi nomeado
comisario de Excavacións
Arqueolóxicas de Vigo. Neste
posto descubriu importantes
restos antigos na cidade.
Obra literaria
1949: “Poemas de ti e
1928: Primeiros poemas
de min”.
en galego.
1951: “Romerías
1929: Primeiros poemas
gallegas”.
en castelán.
1953: Primeiro volume
1932: “Abril”, o seu
da antoloxía “Escola
primeiro libro de poemas
medieval galego-
en castelán.
portuguesa”. Publica o
1933: “Inmensidade”.
Cancionero de Monfero.
1936: Colección de
1954: “Romance do
relatos “Os ruíns” na
pescador peleriño”.
revista Nós.
1955: “Las estatuas no
1941: “El crimen de la
hablan”, novela.
isla verde”, novela.
1959: Segundo tomo da
1945: “En el pueblo hay
“Escolma da poesía
caras nuevas”, novela.
galega”.
1947: “El zapato de
1971: “A pega
cristal” e “Los pazos
rabilonga”.
altivos”, obras de teatro.
1976: ”Canle segredo”.
3
10. Excursión ao Parlamento de Galicia
O día 10 de abril fixemos unha excursión a O Parlamento está na Rúa do Horreo en
Santiago de Compostela, concretamente ao Santiago. O Parlamento Galego está
Parlamento de Galicia. formado por 75 deputados (PP), (PSOE) e
Ás nove e media da mañá saímos do (BNG). Despois, ensináronnos un pouco
colexio, os cursos de terceiro a sexto. Unha como era cada un dos salóns do (PP),
vez que chegamos a Santiago de (PSOE) e (BNG) etc...
Compostela, fomos ao Parlamento de
Galicia, unha vez alí pasamos a unha sala Cando saímos de esa sala, fomos facer
chamada hemiciclo en onde se reúnen os papel reciclado, alí déronnos un mandilón.
distintos partidos políticos, a presidenta os Para finalizar, íamos ir a ver o xardín
conselleiros etc...Naquela sala teñen unha botánico, pero por culpa da meteoroloxía
bandeira galega, outra española e unha non puidemos acceder aos xardíns.
terceira de Europa. En canto acabamos a visita ao parlamento,
fomos para Área Central, comer ao
O Parlamento de Galicia é unha institución MacDonaldʼs.
na que reside o poder lexislativo. Ten
diferentes funcións como exercer o poder
lexislativo etcétera. ¡Foi estupendo...!
Sheila Yáñez, María
e Oscar - 6º
8
14. A gaivota Pita
Había unha vez unha gaivota que se chamaba Pita. Pita tiña unhas raias
de cores moi bonitas. Naceu dun ovo con lunares vermellos, e vivía nun
deserto. Pita lía moitos contos, pero tiña un libro en especial que se chamaba
“O colexio de Abanqueiro”. Nese libro se contaba que naquel lugar á xente lle
gustaba ler, e un día decidiu ir en busca do colexio de Abanqueiro.
A viaxe era moi longa e tiña que voar día e noite. Un día estaba voando e
caeu nun barco. Estaba preocupada porque non sabía onde ía o barco, así
que se agochou nun barril que estaba baleiro. Cando tiña fame comía as
miguiñas de pan que lles caían aos mariñeiros.
Despois de moita viaxe, o barco pasou por Boiro. En Carregueiros, Pita
viu a moitas persoas a coller ameixas, e foi ata alá e ela tamén colleu.
Despois foi a Abanqueiro, porque alí había unha charca con moitos peixes.
Cando estaba pescando apareceron uns nenos, e ela tuvo medo e
escondeuse entre as follas dunha árbore. Os nenos botáronlle migas de pan e
Pita saíu de detrás das follas, e fíxose amiga daqueles nenos. A todos lles
gustaba Pita porque era diferente dos demais.
Un día foron todos xogar á praia de Mañóns, e atoparon a unha gaivota
que non sabía ler. Pita e mais os seus amigos intentaron axudala, pero era
case imposible. Entón pensaron en ir a casa de Pachulán, a gaivota
profesora, ¡e alá foron! Ao final a gaivota aprendeu a ler, e así todos poideron
ler xuntos. Gracias á visita á casa de Pachulán, Pita recordou que chegara a
Abanqueiro buscando o colexio que saía no seu libro, e preguntoulles aos
nenos onde estaba.
Indicáronlle o lugar, e ela foi voando e entrou por unha ventá que estaba
aberta. Gustoulle moito a biblioteca, e ía todos os días a ler. E tamen collía
libros para ler antes de ir para a cama. Un día dúas nenas viron a unha
gaivota lendo un libro,e contáronllo aos seus compañeiros de colexio. Entre
todos decidiron que Pita fose a mascota da biblioteca. A Pita gustáballe moito
traballar e estar na biblioteca, e decidiu quedar alí para sempre.
E colorín colorado, este conto esta rematado.
12
15. Traballando coa Historia
Este ano, en 6º tocounos tratar a Historia e decidimos facer maquetas dalgunhas construccións
antigas e unha liñá do tempo a xeito de resumo. Ao profe pareceulle que así o entenderíamos
mellor e que nos divertiríamos mais. Mirade algunhas fotos do que estivemos traballando:
Dolmen
Durante o Paleolítico a xente enterrábase nestas edificacións. Os dólmenes son
pedras en forma circular e o tellado é outra pedra. Esta é unha reproducción
do dolmen de Axeitos.
O dolmen foi fácil de facer porque se fixo con arxila.
1. Moldeamos a forma imitando ao dolmen de Axeitos.
2. Fixamos a tapa.
3. Por último pintámolo e expoñémolo.
Castro
Os castros eran agrupacións de construccións parecidas a esta. Facíanos en
sitios estratéxicos para poder protexelos ben. En Neixón están os restos dun
antigo castro, e fixeron un museo sobre el. No museo explícannos que era moi
difícil facer os castros e que traballaban moito. En Galiza hai moitos castros.
Este castro levou moito traballo.
1. Debuxar na madeira
2. Pegar as pedras na madeira.
3. Pegar o teito de cartón.
Circo
Os romanos ían moito aos circos. Pasábano moi ben. Alí vían carreiras ou
espectáculos que conmemoraban os acontecementos do Imperio. Eran
construccións de grande tamaño. Na Península Ibérica hai un en Mérida.
O circo foi un pouco difícil de elaborar…
1. Conseguir madeira e debuxar.
2. Colocar o cartón polas marcas de lápiz.
3. Colocar as pedras.
4. Por último, pintalo.
Anfiteatro
O anfiteatro tamén era unha construcción romana adicada a divertir
ao pobo, pero esta con forma elíptica.
O anfiteatro foi fácil, levounos dous fías facelo.
1. Collemos un cartón, debuxamos ventás e recortámolas.
2. Pegamos outro cartón e pintámolo de castaño.
3. Vernizamos todo.
Idade de Pedra Idade do Metal Idade Antiga Idade Media Idade Moderna
13
16. A excursión á que non fomos
Na excursión á que non fomos, No hotel “O Carracho” había
levounos un autobús tuneado con moitos e moitas jamaicanos, e
rodas de titanio e motor de 5 ofrecéronnos a mellor suite pero non
cabalos. Non me estraña que tiñamos cartos para ela e durmimos
tardaramos dous meses en chegar na porta do hotel.
ao aeroporto de Santiago de
Compostela! Despois collemos o Os billetes comprámolos no top
avión para ir a Jamaica. manta “El Justo”, e dixéronnos que
era para un barco de luxo. Pero era
moito mellor! Un caiuco con Canal
Chus!
Alí comemos a comida típica do Na ida fomos 15, pero á volta
lugar, vaca cruda, e ensináronnos a eramos 14 porque David o de 6º
súa canción tradicional, chamada quedouse con unha jamaicana, que a
“Mézclate Brother”.Tamén nos verdade non era moi guapa.
bañamos en todas as súas praias e
tirámoslle pedras a un tiburón, pero
fallámolas todas.
Alexandre, Neo, Alejandro e David - 6º
14
18. O leito
Os paus
A casa
O xogo da “pata de galo”
Os nenos e nenas de 3º Necesitades un cordel A habelencia está en
afeccionámonos a este xogo fino de dous metros de conseguir o maior número
e queremos contarvos o que lonxitude, que se ata polos de figuras, ou mesmo
sabemos sobre el, para que extremos. O primeiro descubrir novas formas de
disfrutedes tanto coma nós. xogador toma o cordel con coller a corda para obter
Este xogo consiste en ambas mans, formando a figuras diferentes.
coller unha corda primeira figura. O segundo
Agora imos presentarvos
enguedellada entre as mans xogador cóllea dunha forma
algunhas das figuras que
dun compañeiro e formar determinada para lograr a
fomos quen de ir facendo.
con ela diversas figuras. seguinte figura. Os dous
iranse turnando e facendo
as figuras.
A rede
A vía do tren O berce
As tesoiras A pata de galo
16
34. Un neno que era moitosDíanenos
(Un conto para o da Paz)
Érase unha vez… un neno que era
moitos nenos…
4º
Tamén había uns nenos que eran irmáns
1º
Un deles chamábase Pepe, vivía en e chamábanse Pedro e Alfonso. Os seus
Suecia co seu pai que traballaba de albanel. pais chamábanse Manuel e María. Manuel
Tamén era unha nena que se chamaba era futbolista e María era planchadora. Esta
Ana, vivía en Brasil e o seu pai traballaba familia vivía en Chile.
nunha gasolineira. Ana quería ser cociñeira. A Pedro gústalle xogar coa maquinita e
a Alfonso gústalle xogar ao fútbol. Pedro
2º sempre chegaba do colexio con moita fame,
Ana e Pepe eran moi amigos, porque se e Alfonso nunca quería comer. Á hora de
coñeceron durante unhas vacacións e comer sempre había pelexas.
seguiron comunicándose por Internet. Un día coñeceron a un neno que se
Tamén era outro neno que se chamaba chamaba Adán e fixéronse moi amigos.
Uri e vivía en Mongolia. O seu pai traballaba Pasábano moi ben xogando os tres xuntos.
de carpinteiro e a súa nai era enfermeira. Cando se facía de noite, despedíanse e
En Australia vive unha nena que se quedaban para o día seguinte para seguir
chama Jane, e gústalle moito andar en xogando.
bicicleta e xogar coas cometas.
En China vive un neno que ten o pelo
Todos estes nenos e nenas teñen
de cor moi negro e chámase Jan e gústalle
nomes, pais, un país, xogan, teñen unha
comer arroz con palillos.
historia que son a túa historia, a historia de
todos. Non te sintas só , porque seguro que
3º neste momento haberá un neno ou unha
Manuel é un neno portugués, vive en nena coma ti que estará vivindo o mesmo.
Lisboa e ten oito anos. Seus pais chámanse Por iso, cando tes un problema sabes
Paulo e Odette, e van vir a traballar a Boiro, solucionalo, porque dentro de ti tes un neno
el de albanel e ela de psicóloga. Manuel que é moitos nenos. E agora que sabes
está nervioso porque o avión vai aterrar. Os este segredo, non poderás declarar a
pais de Manuel alquilan un piso en Boiro. guerra a ninguén , porque o mal falo a ti
Manuel irá ao cole de Abanqueiro. No mesmo.
seu primer día, Manuel está a punto de abrir
o portal do colexio de Abanqueiro. Pero Grazas pola vosa colaboración e por
Manuel está só no recreo. Os rapaces van celebrar o Día Internacional da Paz.
xunto a Manuel para xogar con el. Agora en
Abanqueiro Manuel ten moitos amigos.
32
35. ¿SABÍAS QUE...
Ler un conto ou que nos conten unha historia antes de ir durmir fai que nos
relaxemos e descansemos mellor.
Antes de durmir hai que cear lixeiro, para que o corpo descanse ben.
O ser humano pasa durmindo un tercio da súa vida.
Durmir é máis ca un descanso para o corpo: axúdanos a recuperar enerxía e a que
todo no noso corpo se recobre.
Durmir é necesario para todos os animais, e incluso as plantas teñen momentos de
descanso, senón acabaríán morrendo
Para as persoas, o desexo de durmir é máis forte entre a media noite e as seis da
mañá. Esto está relacionado coas horas de escuridade.
Unha persoa é sonámbula cando camiña ou fai outras actividades mentres durme.
33
36. Os tres po rquiños
IA IVAN M.
NOEL MANU R.
ANDREA EMMA MANU S.
34
37. HÉCTOR ISA
MARIO SOFÍA
ALICIA
ALBA O:
35
ALBA P. IVAN A. CRISTIAN MELINA
40. O TESOURO DO SEÑOR - David 4º
Eu era un dos elexidos do señor. Elexironme a min máis a catro rapaces para
enterrar o tesouro da inmortalidade.
Dounos un barco moi bonito paro había algo que lle facía rir a un dos meus
compañeiros.
Como iamos alí nun barco de pedra? -Dixo entre risas- O señor toleou!-
Non meus amigos! Non teleei! Asegurovos que encanto ese barco toque as
miñas augas flotará mási ca calquera outro. Será invencible contra o vento e a
marea.
Nos aínda non viramos que un barco de pedra puidese flotar. Como sabiamos
que a viaxe iba ser moi longa decidimos facernos cunhas provisións, pero xusto
no en que ibamos mercalas, o señor fixo que da nada apareceran no as comidas
máis ricas do mundo e as maravillas máis fermosas. Todo era increible. O que
aínda non entendía era porque eu era un dos elexidos para coidar do tesouro.
O tesouro non podía caer en malas mans xa que pode conceder a
inmortalidade eterna e sacar todos os sufrimentos da vida. E eu non me creía
suficientemente importante como para levar ese tesouro. E si pasaba algo, e si
perdía o tesouro?
Aínda non sabiamos onde tiñamos que deixar o tesouro, ata que o señor
decidiu darnos un discurso antes de marcar:
“Queridos elexidos meus, vouvos contar porque vos elexín. A xoan elexino
porque todo o fai coidadosamente e sin ningún fallo. A Felipe, porque non lle
importa o que lle acorra a os demais con tal de cumprir co seu traballo. A Xose
elexino porque é o mellor loitador do mundo. E a Emilio, porque, ao contrario de
Felipe, lle preocupan os demais e non permitiría que ninguén morrese”.
Eu era ese Emilio, agora xa entendía porque me elixira a min, simplemente
por preocuparme polos demais.
38
41. O señor seguiu dicindo: -O voso deber e transportar o tesouro a un sitio moi
afastado de aquí. Unha terra na que os reis e os nobres aínda non invadiron,
unha terra donde hai mar e monte todo xunto. Navegaredes polo mar ata
Galicia, alí entraredes nun espeso monte e4, seguindo este mapa, deixaredes o
tesouro aoito metros baixo a terra, nin máis nin menos. Despois de enterrar o
tesouro quero que queimedes o mapa e todo o rastro do tesouro, para que
ninguén poida chegar ata el.
Seguindo as ordes do señor embarcamos,e, como el dixo, o barco ao tocar o
mar xa non era pesado. Flotaba como unha nube no ceo, navegaba moi rápido.
Polo camiño hacia Galicia non tivemos dificultades porque nin os lóstregos,
nin as grandes olas, nin sequera un furacán puideron facerlle un rasguño ó
barco.
Cando desembarcamos quedamos asombrados coa beleza das praias facía
un día perfecto, sen demasiado calor nin tempo. As ondas do mar ao bater ca
arearascaban a miña cabeza que non facía máis ca pensar no tesouro. Tras
descansar un pouco decidimos seguir o mapa para localizar donde enterrar o
tesouro. Cando xa fixemos o burato oito metros Felipe dixo: “porque non
repartimos o tesouro entre os catro? Teríamos inmortalidade eterna e nadie
podería facer sufrir, nin sequera o señor! Eu convencino a el para que non o
fixese e a todos para que non fixesen eso, pero no fondo eu quería ese tesouro
cando enterramos todo tomamos uns días de descanso e eu non era capaz de
descansar porque solo pensaba no tesouro seria imvencible. Eu que pensaba
polos demais e solo pensaba no tesouro e xa nada me calmaba a cabeza e despois
solo nos faltaba queimar o mapa emandaranme quimalo a min pero quimei
unha notas minas pero o peor foi que, sen saber como perdín o mapa sería un
castigo do señor e ahora o mapa anda polo mundo calquera de vos podería
atrapalo.
39
42. A CAPA INVISIBLE – Carla 4º
Había unha vez un príncipe que ía paseando pola rúa e viu nunha
tenda unha capa e foi a dentro e dixo “Canto custa esa capa?”, e
respondelle a señora da tenda: Esa capa custa 5 euros”. O príncipe
comprouna e púxose a capa. O príncipe volveuse invisible e cando
chegou ó castelo sacou a capa e a princesa Mercedes foi a xunto o
príncipe Ricardo, que así se chamaba. A princesa Mercedes dille a
Ricardo “E esa capa?” e dille Ricardo “Compreina nunha tenda na
rúa”. Entón fíxose de noite e foron para acama. Quedaran a dormir e
cando era moi tarde a princesa quería beber. Foi á cociña e, como tiña
frío, colleu a capa de Ricardo e volveuse invisible. Foi para a cama
despois de beber un vaso de leite.
Cando xa amanecera, a princesa Mercedes seguía dormida. O
príncipe non vía á princesa Mercedes e pensaou que saíra. Ricardo foi
coller a capa e non a viu e foi a rúa ver si atopaba a Mercedes, pero non
a atopou. Mercedes espertou e sacou a capa, foi tomar o almorzo e
Ricardo volveu a casa a ver si chegara e viuna tomando o almorzo co
pixama. A capa estabano percheiro e o príncipe Ricardo dixo “Donde
estabas”? e contestoulle a princesa Mercedes “Eu estaba na cama” E di o
príncipe “E a capa donde estaba?” A princesa dille:”aA capa púxena
porque tiña frío.
O príncipe Ricardo non sabía como desapareceran Mercedes e a capa.
Ricardo e o seu enemigo Francisco tiñan planeado unha loita e o
príncipe Riocardo puxo a capa e foi loitar con francisco. Cando foi
loitar o príncipe empezou a darlle a espada pero francisco non vía
nada e ca espada moveuna e doulle a Ricar e chegou ó castelo
sangrando.
Entón Mercedes dille “Que che pasou Ricardo”? e el contestalle “tiven
unha pelea con francisco”. Ela toda preocupada fíxolle unha cura no
brazo.
40
43. Ela preguntoulle ó príncipe ·Onde está esa capa que compraches?” e el
respondelle “Perdina cando estaba loitando con Francisco e debeu de
vela e colleuna”. Ela proponlle ao príncipe que vaian a donde tiveron a
pelea. Mercedes tamén lle di que cando probou a capa, sentiu unhas
sensacións estrañas pero moi boas como se esa capa tuvera poderes.
O príncipe escoitaba moi atento e sorprendido e contestalle “Que rara
é esa capa, a min pasoume exactamnente igual”. Deron moitas voltas
por donde tivo lugar a pelea de Ricardo con Francisco.
Cando xa marchaban viron a un neno xogando cunha capa e
pensaron que a capa ca que estaba xogando o neno era de Ricardo, e
Ricardo a xunta do neno e dille “Onde encontraches esa capa?” e
respondelle o neno “Esa capa encontrina tirada nun banco”. El
mirouna e deuse conta que a capa nunha esquina tiña unha R máis o
escudo do seu castelo grabado. El dille ao neno “Esa capa é miña, teñoa
que levar”. O príncipe foi a tenda onde a comprou e dille “De onde sacou
esta capa porque ten as iniciais miñas co escudo de meu castelo” e
respondelle a dona da tenda “Esa capa e dun príncipe que desapareceu
de pequeño e solo se ese príncipe ou a súa princesa a poñen failles
invisibles “probea?”
O príncipe probouna e volveulle invisible e a señora da tenda dille ao
príncipe “Esa capa e a súa, porque se volveu invisible” Ricardo,
sorprendido, volve o castelo e dille a Mercedes “Esta capa é nosa” Ela
sorprendida, preguntalle “E como o sabes?” e el dille “Mira, a capa leva
as miñas iniciais e o escudo do castelo”
E a princesa Mercedes dille a Ricardo “Porque leva s túas iniciais e o
escudo do castelo?” E dille o príncipe Ricardo “Porque eu desaparecín de
pequeño e acapa chegou á tenda e compreina e dixéronme que esta a
min ou a ti nos facía invisibles e por eso sentias aquelas sensacións
raras”
Cando xa os dous souberon que lles volvía invisibles quedaron
contentos.
E colorín, colorado, este conto xa está rematado.
41
44. A PEDRA MÁXICA – Néstor 4º
Unha mañán, Celades estaba xogando no parque, co caldeiro e a sua pala. Estaba excarvando na
area para construir un castelo. De repente, a pa atopouse con algo duro: era unha pedra que ao darlle a
luz volveuse brillante e dunhya viva e brillante cor verde.
Que marabilla! Dixo celades.
Preguntome, que dirían os meus amigos? Aínda non dixera estas palabras, cando o parque no que
estaba xogando desapareceu e encontreime nun bosque encantado, cheo de árbores máxicas, flores de
moitas cores e paxariños grandes e pequenos. Pero todo aquello parecía triste. Naquel lugar encantado
atopei un osiño chorando, cando me veu, puxose moi contento: que sorte que atoparas a pedra máxica!
No bosque encantado vivían todos felices e contentos. O reio do bosque era un oso que reinaba
sabiamente. Pero o bosque tiña un maleficio. O rei oso tiña un fillo que se chamaba Max, era o mesmo
oso que me encontrei ao chegar o bosque. Pregunteille a Max porque estaba tan contento de
encontrarme e Max respondeume que o seu pai estaba enfermo. A bruxa do país do lado botoulle unha
terrible maldición porque ela sentía moita embidia polo noso bosque encantado.
E solo a pedra máxica que atopei pode curar ao rei e desfacer o maleficio da bruxa. Max e eu fomos
para a casa do rei oso que estaba tumbado na cama enfermo, eu deille a pedra máxica que tiña e o rei
curouse. Os animais do bosque, as árbores e os paxariños déronme as gracias, o bosque xa non era
triste, todos estaban moi contentos. Eu tamén estaba moi contento. Salvei un bosque encantado!
Cando saiban os meus amigos non me can crer!
O osiño Max era o máis feliz de tódolos habitantes do bosque, porque o rei volvía a ser como antes e
porque era seu pai. Entonces mamá osa e Max organizaron unha festa para Celades, con moitos xogos,
cancións e comida para celebrar que venceron á bruxa. E que o bosque volvía ser como antes.
Pero eu quería ir aó meu mundo, cos meus amigos, ao meu parque. Pero cando quería marchar
encontreime rodeado por tódolos animais e o rei do bosque. Todos me daban as gracias e o rei ddoume
o mais, máis alto título do reino encantado, colocoume no pescozo un lazo de cor vermello.
Ao final, do mismo modo que me encontrei no bosque encantado, aparecín de novo no meu parque.
Saín correndo e conteille aos meus amigos o emocionante aventura que acababa de vivir, pero eles non
me3 creron, pensaron que o soñei. Pero eu sabía que era verdade, porque ao lado do castelo de area, do
caldeiro e da pa estaba o lazo de cor vermella que me dera o rei oso, e eso probaba que a historia
ocurrira de verdade.
42
46. Xogamos coas Mates: Pasatempos
OS CALCETÍNS
O GRANXEIRO
Un caixón contén dez calcetíns negros e dez
calcetíns brancos, e todos están revoltos. Cal é Un granxeiro ten un zorro,un
o mínimo de calcetíns que debes sacar do ganso,un saco con grans e un
caixón sen mirar para obter un par da mesma bote para cruzar un regato.O
cor? bote só pode levar unha das
cousas ademais do
granxeiro.Se os deixa sós, o
QUE FAMILIA! zorro comeríase ao ganso e o
ganso comería os grans. Como
Dous pais e dous fillos foron pescar. Cada un
podería facer o granxeiro?
pescou un peixe e sen embargo só pescaron
tres peixes.Como é isto posible?
Busca oito diferenzas:
Busca na seguinte sopa de letras
termos relacionados coa Historia: brancos
polo menos dous calcetíns negros ou dous calcetíns
M A P R E H I S T O R I A
Soamente debes sacar tres calcetíns para asegurarte de ter
U M A O P J B I M A D I U representando dúas persoas a vez.
P U L Z C H V C X H R G A
Trátase dun avó ,un pai e un fillo. O pai é a vez pai e fillo
L S E D E N T A R I O S O bote tres veces.
A U O S L Z J K G U M J N
empezou.Requerense catro viaxes e o ganso cruzaría no
cruza o artigo restante pero deixa o ganso na orilla onde
A L L M T E U M M E A L R pero debe regresar co ganso.Na terceira viaxe o granxeiro
segunda viaxe deberá levar o zorro ou o saco de grans
X M I O A N Ñ A P N N O E No primeiro viaxe debe cruzar o regato co ganso.Na
N A T C S M S U E V O S J
XOGAMOS COAS MATES
U M I M S O L Ñ A I S O E
suevos, celtas, romanos
T S C T E S I L E N E B O Prehistoria, sedentarios, neolítico, paleolítico, musulmáns,
N E O L I T I C O I A J G
SOPA DE LETRAS
Solucións
A S D E T C F A E K O D N
44
48. COUSIÑAS EN MADEIRA
Este ano, en Plástica, as nenas e
nenos de 5º fixemos cousiñas en
madeira.
Antes de elixir o que iamos facer,
houbo moitas opinións:
A Samuel gústanlle os avións; a
Miguel, os dinosaurios; Antonio di
que non hai cousa coma os
barcos; Emilio, os animais…
O profe Justo manda calar e pon
orde para chegar a un acordo que
guste a todos.
Unha vez que chegan as
maquetas, todos nos poñemos a
facer a nosa. Primeiro desfacemos
en pezas todo e numeramos cada
anaquiño. Logo empezamos a
ordenar para máis tarde pegar
cada cousa no seu sitio.
Estamos impacientes por ver
como vai collendo forma!
46
49. Algunha figura é
impresionante. Temos xa de
todo: barcos, animais, unha
ponte, casas…Que bonitos!
Despois dalgunhas sesións
están todos rematados, e
procedemos ao seu pintado.
Aínda están máis fermosos!
Acordamos facer unha
exposición coas figuriñas.
Sabemos que algúns pais e
nais xa os viron ,pero aquí
temos unhas mostras para os
que non puideron vir.
47
50. ¿SABÍAS QUE...
Non todos os animais
necesitan o mesmo
tempo. En xeral, os
mamíferos pequenos
durmen máis ca os
grandes.
Un elefante ou unha
vaca só dormen 4
horas cada día.
Un morcego durme ata 20 horas seguidas.
Un dos animais que menos horas durme é a xirafa: só 2 por día.
Non hai unhas horas determinadas de sono: cada persoa é diferente e
necesita máis ou menos horas.
Os bebés de poucos meses poden chegar a durmir ata 18 horas cada día.
Algúns animais (por exemplo, os cabalos) poden durmir de pé.
As persoas que descansan ben están máis activas e rinden máis durante o día.
Para descansar ben pola noite, podemos facer algunha actividade pola tarde
en vez de estar moito tempo sentados ou vendo a tele. Ademais, así
estaremos máis sans.
O teu corpo está paralizado mentres soñas. Esto é para evitar que fagas en
realidade as cousas coas que estás soñando.
Todos soñamos cando durmimos, pero o 90% dos soños esquécense.
Un truco para non esquecer o que soñaches é non moverte despois de
espertar. Pensa no soño antes de levantarte e así quedará fixado na memoria.
48
