Η ΚΟΛΟΚΥΘΙΑ ΤΩΝ ΔΗΜΩΝ. Γιατί να κάνει ένα και όχι τρία κολοκύθια. Kai oι τρείς δήμοι θα αποτύχουν για τους ίδιους ακριβώς λόγους που απέτυχαν οι πολλοί και ο ένας. Του Γιώργου Σκλαβούνου.

1. Η ΚΟΛΟΚΥΘΙΑ ΤΩΝ ΔΗΜΩΝ.
Γιατί να κάνει ένα και όχι τρία κολοκύθιa.
Kai oι τρείς δήμοι θα αποτύχουν για τους ίδιους ακριβώς λόγους που απέτυχαν οι πολλοί και ο ένας .
Του Γιώργου Σκλαβούνου.
Επιτρέψτε μου να θυμίσω ότι υπήρξα μεταξύ των ελάχιστων (και νομίζω ο πρώτος),
που υποστήριξα, επίμονα και τεκμηριωμένα (πιστεύω), την απαλλαγή μας από τον
κατακερματισμό του νησιού σε πολλούς δήμους και την δημιουργία ενός.
Διατηρώ και σήμερα στο ακέραιο την ίδια άποψη και δεν χρειάζεται, νομίζω, να
επαναλάβω τα επιχειρήματα. Αντί επιχειρημάτων υπέρ του ενός δήμου επιτρέψτε μου
να τοποθετηθώ στα περί της αποτυχίας του.
Τα περί αποτυχίας του ενός δήμου.
Τα περί αποτυχίας του ενός δήμου θρυλούμενα αποτελούν απλά, προπέτασμα καπνού
για να αποκρυβεί η αλήθεια.
Ο ένας δήμος απέτυχε για τους ίδιους ακριβώς λόγους που απέτυχαν και οι πολλοί,
πριν απ’ αυτόν.
Η παλινδρόμηση από τον έναν στους τρεις είναι καταδικασμένη να αποτύχει γιατί
αποτελεί παραμονή στην παθογένεια που οδήγησε στην αποτυχία και τους πολλούς
και τον έναν. Αποτελεί επιστροφή στην ίδια παθογένεια διαφορετικά κατανεμημένη.
Επίσης θα ρίξει περισσότερο σκότος στον όποιο έλεγχο της διαδρομής από τους
πολλούς στο έναν και τανάπαλιν.
Το κωμικοτραγικό θέατρο του παράλογου που συνεχίζεται απαράλλακτο.
Τα Δημοτικά Συμβούλια των τριών δήμων που θα προκύψουν από τις επόμενες
δημοτικές εκλογές θα είναι αναγκαστικά της ίδιας αποτελεσματικότητας με τα
προηγούμενα, εκείνα των πολλών και του ενός δήμου, και αυτό γιατί.
Οι δημοτικές παρατάξεις που θα κατεβούν, στις επόμενες δημοτικές εκλογές, θα
συγκροτηθούν (έχουν αρχίσει να συγκροτούνται) με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, με την
ίδια πολιτική πρακτική, την ίδια πολιτική ηθική που για χρόνια τώρα συγκροτούνται.
Οι δυνατότητες τα εφόδια, των δημοτικών συμβουλίων να ανατρέψουν το κλίμα του
τέλματος και της παρακμής, να λειτουργήσουν αναπτυξιακά στη σχέση τους με την
κοινωνία, την τοπική οικονομία, αναγκαστικά θα είναι τα ίδια, με εκείνα των πολλών
και του ενός δήμου, που απέτυχαν στο παρελθόν. Και αυτό γιατί.
Ο τρόπος οργάνωσης και λειτουργίας των παρατάξεων, (όλα δείχνουν ότι), παραμένει
αμετανόητα, ο ίδιος με τον προηγούμενο.
Η σχέση των παρατάξεων με την κοινωνία και τους οργανωμένους φορείς της,
παραμένει η ίδια. Κατά συνέπεια η σχέση του δημοτικού συμβουλίου, (που θα
προκύψει στις επόμενες εκλογές) με την κοινωνία και τους φορείς δεν πρόκειται να
αλλάξει.
Εφ’ όσον ως φορείς χάραξης, άσκησης πολιτικής, άσκησης ηγεσίας, κινητοποίησης
και δέσμευσης κοινωνικών δυνάμεων, τα νέα δημοτικά συμβούλια, των τριών
δήμων, θα είναι τα ίδια με εκείνα των πολλών και του ενός, τίποτα δεν πρόκειται να
αλλάξει.
Εφ’ όσον ως κοινωνία επιμένουμε στην πεπατημένη, μια νέα ποιότητα δημοτικής
ηγεσίας, δεν θα προκύψει, μια νέα σχέση δημοτικής αρχής και τοπικής κοινωνίαςοικονομίας, δεν μπορεί να προκύψει. Αναγκαστικά, μοιραίοι κι’ άβουλοι,
οδηγούμαστε στα ίδια αδιέξοδα με βαθύτερες και πλέον απειλητικές τις πληγές της
άκαρπης οργής και της απογοήτευσης.
Όταν σήμερα, στήνονται μπροστά μας, ως Κύκλωπες και Λεστρηγόνες, τα παλικάρια
της χρυσής αυγής, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν ήλθαν εξ’ ουρανού. Μπροστά μας
τους έστησαν οι κυρίαρχες δυνάμεις του πολιτικού μας συστήματος, ο τρόπος που

2. αυτές οργάνωσαν την πολιτική, την εσωκομματική ζωή, το ήθος με το οποίο
διαπότισαν τη σχέση πολιτικής και κοινωνίας.
Όταν η ποιότητα και αποτελασματηκότητα του πολιτικού μας συστήματος έφθασε
στο επίπεδο να απειλείται από την χρυσή αυγή και το μόνο που αλλάζουμε είναι την
αντιμετώπιση της χρυσής αυγής και όχι την ποιότητα και την αποτελεσματηκότητα
του πολιτικού συστήματος, τότε κατανοούμε ποιος είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος.
Αν εμείς συνεχίζουμε την πεπατημένη στα δημοτικά μας πράγματα αλλάζοντας απλά
δημάρχους, χρώμα δημάρχων και δημοτικών πλειοψηφιών και τελικά αλλάζοντας
ΜΟΝΟ τον αριθμό των δημάρχων, ελπίζοντας σε αλλαγή, τότε εθελοτυφλούμε,
στρουθοκαμηλίζουμε.
Το ερώτημα κατά συνέπεια δεν είναι αν η κολοκυθιά θα κάνει ένα η τρία κολοκύθια.
Το ερώτημα είναι γιατί συνεχίζουμε να παίζουμε την κολοκυθιά.