در طول سالیان اخیر در وصف مزایای حمل و نقل ریلی مطالب بسیاری نگاشته شده , از نقش آن بر توسعه اقتصادی کشور گرفته تا مزیت ایمنی و مصرف پائین انرژی مقالات بسیاری تدوین گردیده است. در تدوین برنامه های توسعه کشور همواره بخش ریلی از جایگاه ویژه ای برخوردار بوده و تصویب قوانین متعدد در حمایت از توسعه حمل و نقل ریلی خود گواه این مدعاست. در کنار اشاره به مزایای بخش به مشکلات و چالش های آن نیز به تفصیل پرداخته شده است. وضعیت بخش ریلی در حد وجود بحران در گردش مالی بخش به تصویر کشیده شده و عالی ترین مقامات کشوری از وزیر راه و شهرسازی گرفته تا نمایندگان مجلس شورای اسلامی نیز در این خصوص دیدگاه های کاملا مثبت و مشابه ای دارند. همواره نقش بخش خصوصی در توسعه حمل و نقل ریلی به عنوان یگانه راه پیش رو مدنظر بوده و در راستای حل موانع فرایند خصوصی سازی تعابیری حداکثری از سوی وزیر محترم راه و شهرسازی از جمله اینکه "دولت حق ندارد رقیب بخش خصوصی باشد" و یا اینکه " دولت باید در ابتدا لیستی از کارهایی که نباید انجام دهد تهیه کند زیرا به نظر می رسد بدون بازنگری در ماموریت های دولت، خصوصی سازی اتفاق نمی افتد" و یا اینکه " نوعی بازنگری در رابطه میان دولت و بازار نیاز است " بکارگرفته می شود.
عوامل تاثیرگذار بر پائین بودن بهره وری در حمل و نقل ریلی کدامند؟ چرا علی الرغم ساخت حدود 1500 کیلومتر خطوط ریلی جدید طی 5 سال منتهی به سال 91 , تاثیر آن در رشد عملکرد جابجایی بار و مسافر چندان ملموس نبوده است؟ این در حالی است که مطالعات صورت گرفته در حوزه ظرفیت و ترافیک شبکه موجود طی سالیان اخیر تاکید بر اولویت رفع گلوگاه های شبکه موجود داشته است. اینکه بالغ بر 70 درصد بار حمل شده در 30 درصد شبکه صورت می گیرد خود گواه این مدعاست. دوخطه کردن , سیگنالینگ و ... در آن بخش از خطوط ریلی که با ترافیک بالا امکان جذب بار و مسافر جدید را ندارند می تواند با هزینه و زمان به مراتب کمتر و در عمل اجرائی تر بخش ریلی را در تحقق اهداف خود یاری نماید. چرا باوجود آمادگی بخش خصوصی جهت سرمایه گذاری در ارتقاء کمی و کیفی تجهیزات تخلیه و بارگیری از جمله بارکو بندرعباس همچنان در این بخش دچار نقائص و کمبودهای جدی می باشیم؟