1. WK: Normal, but so different
Hoofdstuk 40

2. In de vorige update…
• Besloot Olivia samen met de tweeling stiekem bij Maxwell te
vertrekken, ze verhuisden met z‟n drieën naar een appartementje.
Linus en Selene groeiden op tot kind
• Wou Elfie haar uiterlijk veranderen om meer bij Victor in de smaak te
vallen. Haar moeder overtuigde haar ervan dat ze perfect is zoals ze
eruit ziet
• Werd Valentina zwanger van haar derde kindje
• Ergerde Maïté zich dood aan Leanders gebabbel over Adèle? Tot ze de
tiener Arie tegenkwam en kriebels in haar buik voelde…
• Bleek Kelsy opnieuw zwanger te zijn – iets waar Maïté niet gelukkig
mee was

3. • Had Thibo – ook al is hij Romantieksim – een oogje op Odilia, de beste
vriendin van Annabel
• Groeide Mare op tot een prachtige tiener
• Begon Devon toevallig een chatgesprek met ene Maxine. Nadat hij
haar via de webcam kon zien, werd hij smoorverliefd op haar.
• Groeide Rebecca op tot tiener en Daniël tot oudere.
• Vertrok Devon naar de universiteit
• Werd Katrien bijna verkracht door Clarence, een studiegenoot. Net op
dat moment kwam Damian voorbij, een jongen die haar vroeger tot
vervelens toe achtervolgde. Katrien moest toegeven dat ze nu best wel
iets in hem zag…
Eens zien wat er nu weer gaat
gebeuren…

4. Iris,
Lex,
Valentina,
Stefan,
Elfie
& Carmen
“Hé zusje! Wat brengt jou zo opeens hier?”, omhelst
Iris Anke, “Blij dat ik je nog eens zie!”
“Och, ik ben gewoon even benieuwd hoe het met mijn
grote zus en haar gezinnetje gaat!”, lacht Anke.

5. “Geweldig!”, antwoordt Iris, “Ik ben zo blij dat
Valentina en haar gezinnetje hier wonen, de meiden
houden me jong. En bovendien komt er binnenkort
nog eentje bij… Hoe gaat het bij jou thuis? Rustig
zeker, nu Devon naar de universiteit vertrokken is?”

6. “Och, dat valt wel mee hoor!”, lacht Anke, “Becca is
intussen een tiener, en als Romantieksim is ze bijna
net zo erg als ik vroeger was – veel lawaai dus! Al
geeft ze wel toe dat ze Devon soms mist.”

7. “Dààr komt nog iemand die hem volgens mij wel
mist,” zegt Iris, terwijl ze naar Elfie knikt die uit de
schoolbus stapt.
Het meisje loopt meteen op hen af: “Hé, groottante
Anke! Hoe gaat het met Devon op de uni?”

8. “Hij kan alvast niet wachten tot jij ook komt, maar
voorlopig redt hij zich wel,” grinnikt Anke, “En noem
me maar gewoon „tante Anke‟ hoor, „groottante‟ klinkt
zo… oud!”

9. “Oké, tante Anke!”, lacht Elfie, “Kom je mee naar
binnen? Carmen is vandaag jarig, en die taart krijgen
we toch niet helemaal op!”
“Dat sla ik niet af,” antwoordt Anke, en ze volgt Elfie
en Iris door de voordeur.

10. “Hé, Valentina! Goh, ik herinner me nog zo hoe je als
onzekere zwangere tiener bij mij kwam aankloppen om
raad, en moet je nu eens zien! Nummertje drie is al
onderweg!”, ratelt Anke enthousiast, en Valentina
steekt trots haar bolle buik vooruit.

11. “Of is het misschien nummertje drie en vier? Of
drie, vier en vijf?? Mens, je staat zowat op ontploffen
geloof ik!”, ratelt Anke maar door.

12. “Zullen we tante Anke eens even het zwijgen
opleggen, zodat de aandacht naar de jarige kan
gaan?”, lacht Lex die met Carmen op de arm
binnenkomt.

13. “Woeps, sorry…”, grinnikt Anke, en ze richt haar
aandacht op haar schoonbroer die zich met peuter
Carmen naar de taart buigt: “Kom op meidje, en nu
maar springen!”

14. “Cool!”, roept Carmen uit wanneer ze weer op de
grond staat, “Die kleren wil ik aanhouden, lekker stoer
maar toch lief. Maar mijn haar moet echt wel anders!”
“Kom mee, ik help je wel,” zegt Elfie, en samen
verdwijnen de twee zusjes naar boven.

15. “Dat ziet er al veel beter uit,” zegt ze even
later, “Bedankt Elfie! En wil je me nog eens iets
uitleggen? Waarom heeft mama eigenlijk zo‟n dikke
buik? Ze heeft nog niet eens van de taart gegeten!”

16. Elfie moet lachen om de kinderlijke onschuld van haar
zusje: “Mama heeft een baby‟tje in haar buik. Maar dat
kindje heeft plaats nodig om te groeien, en daarom is
haar buik zo dik.”

17. “Dus ik word grote zus?”, vraagt Carmen voor alle
zekerheid, “Stoer zeg!”

18. “En volgens mij zou dat wel eens sneller kunnen
gebeuren als je zelf dacht!”, antwoordt Elfie, wanneer
ze van boven een harde gil hoort, “Blijf jij maar even
hier, Carmen, dit hoef je nog niet te zien!”

19. Boven is bij Valentina inderdaad de bevalling
begonnen.
“Verdomme… waarom… moet ik hier toch ook… altijd
alles… zelf doen?!”, steunt ze, terwijl ze haar handen
om haar buik klemt.

20. “Ik zou je best willen helpen, maar…”
“Kop dicht, tante Anke! Ow, sorry…”
Als Valentina niet weer opeens een harde wee had
gekregen, zou ze zich vast veel uitgebreider
geëxcuseerd hebben bij haar tante.

21. Maar het kindje laat duidelijk weten dat het eruit wil.
“Het is een jongen!”, lacht Valentina, terwijl de tranen
van blijdschap en vermoeidheid over haar wangen
rollen, “Zal Stefan even blij zijn!”

22. “Een zoon?”
Stefan komt net thuis van zijn werk, en is meteen naar
de slaapkamer gelopen, “Wat een wonder! Na twee
knappe dochters, nu ook een flinke zoon! Onze kleine
Cédric.”

23. Gefascineerd blijft hij Cédric van alle kanten
bekijken, waardoor hij niet merkt dat Valentina
opnieuw naar haar buik grijpt: “Euhm… volgens mij
zat Cédric daar niet alleen…”

24. “En nog een meisje…”, mompelt ze even later, duizelig
van vermoeidheid, “Kleine Chloé; helemaal een
kopietje van Elfie en Cédric!”

25. Meteen begint de routine van het leven met baby‟s.
“Hé, is de baby geboren?”, vraagt Carmen
verwonderd, wanneer ze haar vader met Cédric op de
arm naar de keuken ziet lopen.

26. Meteen legt ze haar boek aan de kant en volgt haar
vader: “Wat is hij klein, zeg! Hoe heet hij? Het is toch
een jongetje hé?”
“Ja, het is een broertje,” antwoordt Stefan trots, “Hij
heet Cédric.”

27. “Maar je hebt ook nog een zusje gekregen: Chloé.”
“Een tweeling?!”, roept Carmen verrast uit, “Cool! Ik
ga zo meteen even boven kijken, eerst kennismaken
met mijn broertje.”

28. “Hé Cédric, ik ben je grote zus Carmen!”, brabbelt ze
met een hoog stemmetje, waarop er een grote
glimlach op het gezichtje van de baby verschijnt, “En
ik ga heel veel met je spelen, want ik vind je nu al
leuk!”

29. Kelsy,
Martijn,
Maïté &
Leander
“En toen waren we weer thuis…”
Met een vermoeid gezicht duwt Kelsy de voordeur
open en waggelt naar binnen, “Dat had geen minuut
lange moeten duren, de baby vond het ritje in de taxi
blijkbaar niet zo leuk!”

30. “Ga jij dan maar even lekker liggen schat, de kinderen
en ik zullen de koffers wel uitpakken,” zegt Martijn
terwijl hij liefdevol over haar wang strijkt.

31. “Mag ik daarna Adèle even bellen, mama?”, vraagt
Leander met smekende ogen, “Gewoon maar even om
te zeggen dat we goed zijn aangekomen. En om nog
wat verder te babbelen, natuurlijk.”

32. “Daar is het nu wat laat voor, Adèle zal al wel in haar
bed liggen,” lacht Kelsy, “Maar morgen mag je haar
zeker bellen. Help jij ook even mee, Maï…?”
Ze kijkt verbaasd wanneer Maïté zonder ook maar
even op te kijken iedereen voorbij loopt.
Even later horen ze haar slaapkamerdeur dichtknallen.

33. “Mama, mag ik straks Adèle even bellen?”, imiteert ze
de stem van haar broertje, “Hij mag het hebben!
Morgen hangen ze vast de hele dag aan de telefoon of
zitten ze aan de computer, en volgende vakantie zal ze
hier wel komen logeren!”

34. “Maar ik? Vraagt er ooit iemand aan míj of er
misschien iemand is die ik leuk vind?? Ik weet niet
eens Arie‟s familienaam, laat staan dat ik hem ooit nog
eens kan opbellen…”

35. Haar gedachten worden onderbroken door een hoge
gil vanuit de living.
“Vooruit dan maar…”, mompelt ze, “Komt er nóg zo‟n
klein aandachttrekkertje bij…”

36. In de woonkamer staat Kelsy inderdaad met haar
handen om haar buik geklemd.
“Nee…”, kreunt ze, “Dat komt vast door die lange
reis, het is nog meer dan een maand te vroeg…!”

37. Martijn kijkt met een lijkbleek gezicht toe, terwijl
Leander het bijna uitgilt van angst: “Mama, doe niet zo
eng! Alles is toch nog goed met het kindje??”

38. “Stel je niet zo aan,” roept Maïté, terwijl ze haar
broertje een por geeft, “Mama moet de baby
krijgen, niet jij!”

39. Zowat een uur later, na veel kreunen en persen, houdt
Kelsy dan uiteindelijk toch haar derde kindje in haar
armen.
“Welkom op de wereld, kleine Andreas…”, zucht
ze, huilend en lachend tegelijk.

40. “Wat dacht jij? Mama is toch net op een ontspannende
vakantie geweest, laat ik haar maar eens extra aan het
werk zetten?”

41. “Mag ik eens kijken, mama?”
Amper twee seconden later staat Leander al naast
haar om zijn babybroertje te bewonderen: “Wat is hij
klein, zeg!”

42. “Ja, hij is nog erg klein…”, mompelt Kelsy, terwijl ze
het warme babylijfje tegen zich aandrukt, “Daarom
moeten we extra goed voor hem zorgen, zodat hij niet
ziek wordt…”

43. “Daar zal ik wel voor zorgen hoor, Andreas!”, knipoogt
Leander, “Als je ergens hulp bij nodig hebt, kan je
altijd bij je grote broer terecht!”

44. Zonder dat iemand het gemerkt heeft, is Maïté
stilletjes weer naar haar kamer verdwenen…

45. Shania,
Merle,
Annabel,
Thibo,
Mare,
Franka
& Basil
“Zo,” zegt Mare, terwijl ze zich weer op de grond laat
zakken, “Zie je wel dat ik in mijn ondergoed verder
durf spelen!”
“Oké, je hebt ons overtuigd,” grinnikt Annabel, “Nu is
het jouw beurt!”

46. “Odilia…”, zegt Mare, terwijl ze het meisje gespeeld
strak aankijkt, “Waarheid, durven of doen?”
“Euhm… waarheid!”, giechelt Odilia.

47. Even knipoogt Mare naar Annabel, voordat ze vraagt:
“Wat vind je van Thibo?”
Niet zonder enig plezier stelt ze vast dat Odilia lijkt de
schrikken van die vraag.

48. “Wel euhm… tja, nu moet ik opletten wat ik zeg, want
hij is natuurlijk jullie broer… maar ja, ik moet toegeven
dat ik hem best knap vind. Alleen jammer dat hij een
Romantieksim is…”

49. “En als hij nu eens wat aan zijn haar zou doen! Hij
denkt maar dat de meisjes hem zo knapper
vinden, maar ik vind het er écht niet uit zien!”
“Daar ben je niet de enige in…”, giechelt
Annabel, “Maar je ziet hem dus wel zitten?”

50. “Helemaal!”, antwoordt Odilia, “Maar ik vrees dat het
bij dromen zal blijven…”

51. Op dat moment gaat de deur open en komt Franka
naar binnen gewaggeld: “Jullie taart komen eten?
Fran is jarig!”
“Bas ook!”, klinkt het stemmetje van Basil achter haar.

52. “Kom maar hier, poppemieke!”, lacht Annabel, terwijl
ze het kleine meisje optilt, “Laten wij jouw kaarsjes
eens gaan uitblazen!”

53. ~*~

54. ~*~

55. ~*~

56. ~*~

57. ~*~

58. ~*~

59. ~*~

60. ~*~

61. (Universiteit
De Keizer)
Devon &
Victor
Victor gooit de deur van Devons kamer open en loopt
grijnzend naar binnen: “Zo, klaar om vanavond een
stapje in de wereld te gaan zetten?”

62. Verstoord kijkt Devon op van zijn boek: “Vind je het
erg al ik vanavond hier blijf? Ik zou nog graag wat aan
mijn paper werken.”
Met een vreemde blik kijkt Victor hem aan:
“Vanàvond, zeg je? Man, we zijn hier al twee
maanden, en jij bent nog geen enkele keer mee uit
geweest!”

63. “Dat zou ik dan ook van jou kunnen zeggen,” werpt
Devon tegen, “We zijn hier al twee maanden, en jij
bent al zowat iedere avond weg geweest! Luister, ik
weet dat je Helen mist, maar je gaat er echt niet komen
door iedere nacht een stuk in je kraag te zuipen hoor!”

64. Victor haalt zijn schouders op en loop weer naar de
deur: “Dan niet. Veel plezier met je paper, ik vertel je
morgen wel hoe het geweest is vannacht.”
“Als je niet teveel hoofdpijn hebt, zeker!”, roept Devon
hem plagend na, waarop Victor quasi-beledigd zijn
middenvinger opsteekt.

65. Zijn beste vriend is amper weer verdwenen, als Devon
zijn boek dichtklapt en opspringt. Weet Victor veel dat
hij helemaal niet aan zijn paper gaat werken vanavond.
Nee, hij gaat liever nog even naar de
computerruimte…

66. Hij knikt even vluchtig naar de andere studenten in de
kamer, en loopt dan meteen naar de dichtstbijzijnde
vrije computer. Hij klikt de link naar de chatroom
aan, en zijn hart maakt een sprongetje van vreugde
wanneer hij Maxine‟s naam herkent.

67. Hé, lang geleden, tikt hij, maar ik kan er niet veel aan
doen, ik ben net naar de universiteit verhuisd. Ik kan je
één ding zeggen, het is daar druk, druk, druk!

68. Gelukkig vallen de lessen allemaal goed
mee, Psychologie is echt wel mijn ding. Al moet ik
toegeven dat mijn gedachten wel eens afdwalen
tijdens het studeren… naar jou…
Zuchtend laat hij zich achterover vallen op zijn stoel.
Eindelijk heeft hij het haar durven bekennen…

69. Zenuwachtig blijft hij naar het scherm staren.
Bekennen is één ding, maar zij moet het nog goed
opnemen ook…
Max, ben je daar nog?, vraagt hij, Ik heb je hopelijk
geen hartaanval bezorgd met mijn bekentenis?

70. Hij is zo in gedachten verzonken, dat hij het gegiechel
achter zijn rug niet eens hoort.
Dan verschijnt er opeens toch een antwoord van
Maxine: Waarom kijk je niet eens achter je, Devon?

71. Hij schrikt van het antwoord, leest de letters wel tien
keer opnieuw. Staat daar echt…? Hij durft zich amper
om te draaien.

72. Durf je niet, misschien? Rechts in de hoek, als je wil
zal ik wel naar je toekomen ;), typt Maxine er plagerig
achteraan.
Nog steeds blijft Devon onbeweeglijk zitten.

73. In gedachten verzonken blijft Devon naar het scherm
staren, tot hij opeens een zachte plof naast zich hoort:
“A penny for your thoughts… ga je me nu nog in
reallife begroeten, of moet ik dat ook nog zelf doen??”

74. Ongelovig kijkt hij op, recht in de ogen van zijn
chatvriendin: “Maxine! Wat een toeval dat we in
hetzelfde studentenhuis terecht kwamen!”

75. “Eindelijk zien we elkaar dan in het echt…”, zucht
Maxine, “En…”, ze kijkt Devon met een
onderzoekende blik aan, “…meende je dat écht, wat je
daarnet zei? Over dat aan mij denken, bedoel ik?”

76. “Ieder woord…”, mompelt Devon, en hij drukt een
liefdevolle kus op haar lippen.

77. (Universiteit
De Keizer)
Jasmin,
Katrien &
Damian
“Zo, dus jullie zijn nu officieel een koppel?”, grijnzend
kijkt Jasmin hen van op Damians bed aan, “Dat werd
tijd zeg! Arme Damian, hoe lang heb je achter Katrien
aangehold? En zij maar niks begrijpen van jouw
gevoelens voor haar!”

78. “Hé, koest hoor jij, of je kan weer terug naar je eigen
kamer!”, roept Katrien. Ze steekt haar tong uit naar
haar achternichtje, en geeft Damian een kusje in zijn
nek, “Trouwens, het gaat er toch om dat we elkaar
graag zien, of niet?”

79. “Hélemaal!”, antwoordt Damian, “En al die afwijzingen
en jaren die zijn voorbijgegaan voordat je me eindelijk
zag staan, neem ik er graag bij!”

80. “Enne… hoe zit het eigenlijk met jou en de liefde, Jas?
Nog steeds geen prins op het witte paard
tegengekomen?”, vervolgt Katrien.
“Pfff, nee… het studentenhuis loopt vol prinsen, maar
het witte paard ontbreekt!”, zucht Jasmin, “Tja, of het
zijn zùlke paardenkoppen, maar er zit geen prins aan
vast!”

81. Grinnikend slaat ze haar benen over de rand van het
bed, en kijkt het jonge koppel aan: “Ik denk dat ik jullie
maar beter even alleen kan laten? Even wat eten, en
misschien komt er dan net wel een échte prins voorbij!”
Ze knipoogt nog even naar Katrien en Damian, en loopt
dan de kamer uit.

82. Wanneer ze eenmaal de deur achter zich heeft
dichtgetrokken, verdwijnt de vrolijke glimlach van haar
gezicht. Nee, Katriens vraag over de liefde vond ze
absoluut niet grappig, ondanks dat ze er zelf met een
kwinkslag op antwoordde.

83. In de drie jaren die ze op de universiteit heeft
doorgebracht, heeft ze enkele dates gehad… die op
niets uitdraaiden. Haar fout. Telkens wanneer een
jongen meer wilde, had zij hem tegengehouden.

84. In gedachten verzonken neemt ze een hap van haar
pannenkoek. Kan zij het helpen, dat ze gewoon nooit
iets voor de jongens in kwestie voelde?

85. “Hallo, mag ik even iets vragen?”, een hoge stem haalt
haar uit haar gepeins, gevolgd door een tienermeisje
dat zich vrolijk tegenover haar op een stoel laat
zakken: “Weet u toevallig waar de kamer van Damian
Van Dijk is?”

86. Een paar seconden kijkt Jasmin het meisje sprakeloos
aan. Grappig gekleurd haar, ongewone make-up, een
felgekleurd jurkje… ze ziet er echt leuk uit, en Jasmin kan
niet stoppen met haar aan te staren.
“Euhm… de kamer van Damian, dus?”, probeert het
meisje nog een keer, “Ik zou mijn broer graag even
spreken.”

87. Jasmin komt langzaam weer in beweging, en kan eindelijk
weer normaal spreken: “Zo, dus jij bent de zus van
Damian? Ik kan je zijn kamer zo wel wijzen hoor, maar ik
geloof dat hij nu even bezig is met zijn vriendin.”
Ze kucht zo overdreven bij het woord „bezig‟, dat het
meisje vreselijk in de lach schiet: “Mijn broer zit hier
duidelijk niet stil!”

88. Vriendelijk steekt ze haar hand uit: “Aangenaam, Lola.
En mag ik dan ook weten hoe mijn vriendelijke
gastvrouw heet?”
“Jasmin,” weet Jasmin uit te brengen, “En neem toch
ook een bord pannenkoeken, er wordt altijd genoeg
gemaakt voor wel twéé studentenhuizen!”

89. Even later zitten beide meisjes gezellig samen van hun
middageten te genieten.
“Tja, ik kwam eens kijken hoe het leven op de
universiteit gaat,” verklaar Lola de reden van haar
bezoek, “Binnen een halfjaar kom ik ook, dus wil ik al
wel iets kennen van het studentenleven!”

90. “En al enig idee wat je gaat studeren?”, vraagt
Jasmin, “Of ga je dat pas beslissen vlak voordat je
hier begint?”
“Waarschijnlijk iets met koken. Ik wil later heel graag
Sterrenkok worden!”

91. Jasmin slikt de laatste hap van haar pannenkoek door:
“Weet je wat? We laten je broer even lekker doen met
zijn vriendin Katrien, en ik zal je hier wel een beetje
rondleiden. Daarna kan je hem nog altijd even gedag
gaan zeggen. Of…”, opeens lijkt Jasmin te beseffen
hoe opdringerig ze overkomt, “Had je iets met hem
afgesproken?”

92. “Nee hoor,” lacht Lola, “Ik wou hem graag
verrassen, maar dat kan straks dus nog steeds. Kom
maar op met die rondleiding!”

93. Een uurtje of twee later eindigen de twee meiden de
rondleiding in Jasmins slaapkamer.
“Zo, maak het je gemakkelijk,” lacht Jasmin terwijl ze
op haar bed ploft, “En vertel me eens hoe het je hier
bevalt!”

94. Maar Lola lijkt iets anders te hebben
opgemerkt:”Cool, een basgitaar! Kan je daar voor mij
eens een stukje op spelen? Ik heb dat altijd al willen
leren!”

95. “Ik wil het je gerust leren, als je hier binnenkort komt
wonen,” glimlacht Jasmin terwijl ze naar het
instrument toeloopt, “Maar voorlopig zal je genoegen
moeten nemen met kijken en luisteren.”

96. Ze begint een langzame melodie te spelen, en Lola
kijkt geïnteresseerd van over haar schouder toe hoe
haar vingers over de snaren glijden. Niet zonder enige
blijdschap stelt Jasmin vast dat hun schouders elkaar
raken.

97. Opeens springt Lola van achter haar rug vandaan: “En
nu wat meer actie, graag! Ik wil dansen tot ik erbij
neerval!”
Jasmin drijft het tempo van haar muziek op, en kan
haar lach amper inhouden wanneer ze Lola de
vreemdste bewegingen zit maken. Voorzichtig zet ze
haar gitaar aan de kant, en begint vrolijk mee te doen.

98. Doodmoe ploffen de twee meisjes even later op het
bed neer.
“Vertel eens…”, polst Jasmin voorzichtig, “Kom je
alleen, of ga je samen met je vriend studeren?”

99. Ze schrikt van de directheid van Lola‟s antwoord:
“Voorlopig kom ik alleen. En met een vriend zal je me
sowieso niet meteen zien afkomen!”
Ze legt zoveel nadruk op het woord „vriend‟, dat
Jasmin met een vreemde blik in de ogen opkijkt:
“Bedoel je dat je…”

100. Op dat moment vliegt de deur van de kamer open:
“Jasmin, ik ga even met Katr… Lola! Zusje, wat doe jij
nu opeens hier??”

101. “Ik kwam hier even rondkijken, en al wat wennen voor
volgend jaar,” antwoordt Lola terwijl ze haar grote
broer omhelst, “En Jasmin heeft me een kleine
rondleiding gegeven.”
Damian draait zich in de richting van de deur:
“Katrien! Kom je even kennismaken met mijn zusje?”

102. Glimlachend komt Katrien de kamer binnen: “Dus jij
bent het kleine zusje van Damian? Ik heb al veel over
je gehoord… jà, ook de gênante anekdotes!”

103. “Maakt mij niet uit!”, grinnikt Lola, “Ik ben hier al de
hele middag met je achternicht aan het optrekken…
dus ken ik jou intussen ook al beter dan jijzelf!”
De twee meiden schieten in de lach.

104. “Goed, changing of plans,” vervolgt
Katrien, “Damian, ga jij maar iets leuks doen met je
zusje, wij gaan morgen wel iets drinken. Jasmin en ik
amuseren ons hier wel. Bovendien moet Lola hier toch
ook de omgeving buiten het studentenhuis leren
kennen!”

105. “Kijk, op zo‟n momenten herinner ik me dus waarom ik
vijf jaar geleden al voor je gevallen ben!”, lacht
Damian, en hij omhelst zijn vriendin innig, “Ik vind het
geweldig dat je mij eens een middagje vrij geeft!”

106. Lola is intussen weer naar Jasmin toegelopen: “Ik
vermoed dat mijn broer me straks meteen thuis gaat
afzetten, dus waarschijnlijk zullen we elkaar niet meer
zien tot ik hier kom studeren…”

107. Jasmin schrikt even wanneer het meisje haar opeens
tegen zich aantrekt: “Maar ik kijk er naar uit om hier te
komen wonen, want ik denk dat wij héél goed overeen
gaan komen!”
Dan verdwijnt ze samen met Damian, en dromerig kijkt
Jasmin haar na.

108. Wanneer even later ook Katrien naar haar eigen kamer
is verdwenen, gaat Jasmin met een grote glimlach op
haar gezicht op bed liggen.

109. Ze kan niet wachten tot Lola ook komt studeren…

110. Olivia,
Linus &
Selene
“Yess, ik ben er geraakt! Kom op Selene, nog een klein
stukje aan het klimrek. Maar pas op dat je niet naar
beneden valt, want dan komen de krokodillen je
misschien opeten!”

111. “Jij hebt makkelijk praten, maar ik kom er echt niet
over zonder va- heeeelp, ik lig tussen de
krokodillen!”, roept Selene terug, “En mijn knie doet
pijn!”

112. “Maak je maar geen zorgen, zusje! Ik ben hier om je te
redden, ik zal er wel voor zorgen dat je niet opgegeten
wordt!”
Pijlsnel glijdt Linus naar beneden en loopt naar Selene
toe.

113. “Niet teveel pijn gedaan, zusje? Als je wil, zullen we
wel iets anders spelen. Iets waarvoor je niet op het
klimrek moet!”

114. Wanneer Selene knikt, wijst hij naar de draaimolen:
“Laten we daarop gaan spelen!”
Meteen is Selene haar pijnlijke knie vergeten. Ze veegt
de tranen uit haar ogen en volgt enthousiast haar
tweelingbroer op het speeltuig.

115. Vertederd kijkt Olivia van aan het schaakbord toe hoe
haar tweeling samen de speeltuin verkent. Dan schrikt
ze op door een paar regendruppels op haar hoofd, en
staat snel op: “Linus, Selene! Het begint te
regenen, tijd om naar huis te gaan!”

116. “Nog heel even mama, je had ons beloofd dat we nog een
snoepje uit de automaat mochten halen!”
Linus loopt naar haar toe en steek bedelend zijn hand uit
voor een euro. Selene volgt zijn voorbeeld, en even later
staan ze allebei aan te schuiven bij de snoepautomaat.

117. “Hebben jullie iets gekozen?”, vraagt Olivia een paar
minuten later, “Ga dan nog maar even op de bank
zitten om het op te e-…”
Midden in haar zin valt ze stil, en staart naar het
bankje een paar meter verderop.

118. Daar zitten Maxwell en Diana… net op dat moment
steekt zij trots haar opbollende buik vooruit, waarop
hij een beetje schaapachtig lacht en een arm om haar
schouders legt.

119. Een paar ogenblikken blijft Olivia als versteend naar
het koppel staren. Wanneer Diana haar in de gaten
krijgt, werpt ze haar een venijnige blik toe en trekt
Maxwell nog wat dichter tegen zich aan.

120. Olivia wendt snel haar hoofd af, en richt zich weer tot
Linus en Selene: “Kom mannen, tijd om naar huis te
gaan. Jullie kunnen daar ook gezellig jullie koekjes
opeten, en dan zet ik nog een leuke Disneyfilm op!”

121. Na even protesteren loopt de tweeling even later
achter haar aan. Olivia hoort hen bekvechten over
welke film ze straks willen kijken, maar haar
gedachten dwalen af naar Maxwell.
Maxwell, die een kind gaat krijgen bij die vreselijke
Diana…

122. Tot de volgende keer!!!