1. WK: Normal, butso different Hoofdstuk 12

2. “Anke?! Anke, ben je in orde?” Achter elkaar stommelt de hele familie Ankes huisje binnen.

3. Stomverbaasd kijken ze op, wanneer ze Anke rustig in de zetel zien liggen, luid lachend om een televisieprogramma.

4. Na een korte aarzeling loopt Yasmine op haar dochter af, en omhelst haar. “O Anke, lieve schat! Wat ben ik blij dat we je eindelijk gevonden hebben!”

5. Hun omhelzing wordt abrupt onderbroken door Iris verwonderde stem: “Anke, wat heeft dit te betekenen?!”

6. Allemaal kijken ze op, wanneer ze Iris uit de keuken zien komen met een baby in haar armen.

7. “Dit is mijn dochtertje,” zegt Anke, terwijl ze de baby van Iris overneemt om aan Yasmine te laten zien, “Ze heet Kelsy.”

8. Yasmine speelt als een trots grootmoeder even met het meisje, maar haar ogen waarschuwen Anke: Meekomen, nu!

9. “Anke, hoe kon je? Zo hebben we je toch niet opgevoed!”

10. “Ik snap het zelf ook niet! Ik ben altijd voorzichtig geweest, en opeens gebeurt er dan zoiets…”

11. Yasmine durft het amper te vragen, maar ze doet het toch: “En weet de vader…?”

12. Anke schaamt zich niet om te antwoorden: “Ik kan het hem niet vertellen. Ik weet niet eens wie de vader is…”

13. Binnen vermaken Iris en Marit zich met hun nichtje. Ze zijn echt helemaal weg van het kleintje.

14. En één ding weet Iris nu al zeker: op welke vreemde manier Kelsy er ook gekomen is, het meisje heeft nu al een speciaal plaatsje in haar hart…

15. “Ik kan het nog steeds niet geloven!”, zegt Iris tegen Lex, wanneer ze een paar uur later thuis nog iets eten, “Mijn zus, die een hekel heeft aan kleine kinderen, heeft eerder een kind dan wij!”

16. Lex kijkt haar met een ondeugende glinstering in de ogen aan: “We kunnen zelf toch altijd een beetje oefenen?”

17. En het duurt nog heel lang, voordat het koppel eindelijk in slaap valt!

18. De dag erna is het weer stressen geblazen voor hun examen. Iris rent van de zenuwen al een uur te vroeg weg.

19. “Stresskip!”, mompelt Lex, terwijl hij niet veel later rustig vertrekt, “Volgende keer toch nog maar eens die yoga-oefeningen proberen!”

20. “Het is ons gelukt, schat!”, zucht Iris opgelucht, wanneer ze drie uur later weer voor hun huis staan, “Ons laatste jaar kan beginnen!”

21. En dat vierde jaar begint alvast met een bezoek van haar jongste zusje! “Hee, Maritje! Hoe gaat het ermee?”, vraagt Iris, terwijl ze haar zusje enthousiast omhelst.

22. “Geweldig!”, antwoordt Marit, en ze volgt Iris naar binnen, “Ik heb trouwens lekkere taartjes voor ons beiden meegebracht!”

23. “En, vertel eens,” zegt Iris, wanneer ze even later allebei met een taartje aan tafel zitten, “Hoe gaat het met jou en Staf?”

24. Marits ogen beginnen te stralen: “Kan niet beter! We zijn al plannen aan het maken om binnenkort te gaan studeren. We gaan samenwonen, net als jij en Lex!”

25. Er glijdt een sombere blik over haar gezicht, en Iris gaat er meteen op in: “Ik zie dat je eigenlijk gekomen bent om over iets anders te praten. Steek maar van wal!”

26. Marit zucht: “Het is Anke. Ze lijkt helemaal niet voor Kelsy te zorgen. Laatst kwam ik er binnen, en stond het meisje met een vuile luier in haar bedje te huilen. En Anke zelf, die bleef rustig door flirten met de jongen die aan haar deur stond…”

27. “Om dan nog maar te zwijgen over de achterstand die Kelsy al heeft opgelopen! Ze kan amper ‘mama’ zeggen. Waarschijnlijk omdat Anke zich niet meteen voordoet als haar moeder…”

28. “Dit gaat niet goed…”, mompelt Iris, terwijl ze nog een stukje taart doorslikt, “Ik zal er één van de dagen maar eens een kijkje gaan nemen…”

29. Ze staat op: “Ik vrees dat ik je weer naar huis moet sturen, Marit. Ik moet naar mijn les, en het duurt nog wel even voordat Lex thuis is.”

30. Ze omhelst Marit: “Doe de groeten aan mama en papa. En als je nog bij Anke zou komen: geef Kelsy dan een dikke knuffel van me!”

31. Tot de volgende keer!!!