Some were Born to Sing the Blues 9

1. Some were born to sing the
blues
Hallo!
Dit is deel 9 van 'Some were born to sing
the blues', het nieuwe dagboek van Svenja
SimStone.
Geniet ervan!
! Let op:
Het verhaal is soms licht seksueel getint en
dus niet altijd geschikt voor jongere lezers.
Lezen is op eigen risico. ;)

2. Topic.
Zoals jullie wel weten hou ik van vele
berichtjes en reacties over hoe jullie het
dagboek vinden, dus aarzel niet om iets op
LJ te posten! ;)

3. Story.
Net zoals bij 'You and Me against the
World', gaat het verhaal over 2 meisjes. Ze
delen samen een studentenkot, en volgen ook
samen les. Maar voor de rest hebben ze
niets gemeenschappelijk. Of dat denken ze
toch.
Robin en Brook weten minder van elkaar dan
ze op het eerste zicht dachten..

4. Robin.
Auden sprong meteen in Brooks armen toen
ze weer terug was van haar reis. Ook
Martin en ik waren blij dat ze weer terug
was en stonden haar vol ongeduld op te
wachten aan de voordeur.
Ik was erg benieuwd naar haar reisverhaal,
en de reden van haar reis.

5. Robin.
De hereniging tussen Auden en Brook duurde
nogal lang.. Ze stopten maar niet met
knuffelen en zoenen en uiteindelijk gingen
Martin en ik terug naar binnen.. We voelden
ons er te ongemakkelijk bij om nog langer
naar dat 'spektakel' te kijken.
“Ze zullen straks wel naar binnen komen” zei
ik met een zucht.

6. Robin.
Martin en ik bleven in de woonkamer
wachten tot Auden en Brook eindelijk binnen
kwamen. Plots hoorden we gegiechel in de
gang en luid gebons op de trappen..
“Ik denk dat we Brook en Auden de
komende uren niet meer zullen zien,” zei
Martin lachend.
Tja.. Ze hadden veel tijd samen in te
halen..

7. Robin.
's Avonds had Brook een beetje verteld
over de reis maar we konden pas de
volgende dag echt bijpraten. Auden ging
naar huis, om haar mama en zusje te
bezoeken en Martin zat in de bibliotheek
waardoor we rustig konden babbelen. Brook
vertelde enthousiast het hele verhaal en ik
luisterde aandachtig.
Even dacht ik aan de eerste dagen van het
schooljaar. Toen wilde Brook amper met me
praten, en nu vertelde ze echt bijna alles
aan mij..

8. Robin.
Plots vertelde Brook de reden van haar reis:
de zoektocht naar haar biologische ouders.
Ik schrok eventjes en wist niet wat ik moest
zeggen.
“Ben je geadopteerd? Waarom hebben je
adoptieouders niet gewoon gezegd waar je
biologische moeder verbleef? Wilden ze niet
dat je haar vond?”
Nog voor ik m'n zin afmaakte stond Brook
recht en wandelde ze de kamer uit.
Blijkbaar had ik iets verkeerd gezegd..

9. Robin.
Ik was net een boterham aan het eten toen
Auden terug thuis kwam.
“Hey. Ik dacht dat je vandaag iets leuk met
Brook ging doen?”
“Er is euh.. iets tussen gekomen. Ik heb
denk ik iets verkeerd gezegd tegen haar en
ze is kwaad naar haar kamer gelopen. Ik
denk dat ik haar beter even met rust laat.”

10. Robin.
“Wat is er dan?” vroeg Auden terwijl ze bij
me kwam zitten.
“Brook vertelde dat ze geadopteerd was en
tijdens haar reis op zoek ging naar haar
biologische ouders. Ik was een beetje
geschrokken en vroeg gewoon waarom haar
adoptieouders haar hier niet bij hielpen. En
toen heb ik een beetje de veronderstelling
gemaakt dat ze er niet mee akkoord waren
waardoor Brook weg stormde..”

11. Robin.
“Maar ik begrijp echt niet wat ik verkeerd
heb gezegd. Adoptie is een gevoelig
onderwerp maar ze zou er toch over moeten
kunnen praten?”
“Euh.. Robin.. Ik denk dat ik weet waarom
Brook zo van slag is.. Brooks adoptieouders
hebben haar niet geholpen omdat ze zijn
overleden toen ze 7 was. Ze heeft meer dan
de helft van haar leven doorgebracht in een
weeshuis..”

12. Robin.
“Ohnee.. Wat heb ik gezegd? Geen wonder
dat ze me haat..”
“Ze haat je helemaal niet. Het ligt gewoon
erg gevoelig bij haar, wat natuurlijk te
begrijpen is. Ik denk dat je gewoon eens
met haar moet gaan praten.”
Ik knikte, bedankte Auden voor het advies
en wandelde naar Brooks kamer.

13. Robin.
Ik klopte op Brooks deur, maar ze gaf geen
antwoord. Ik besloot om mijn belofte om
nooit meer haar kamer binnen te vallen te
verbreken en opende de deur. Brook lag in
haar bed een boek te lezen. Haar ogen
zagen er rood uit en haar mascara was
uitgelopen, ze had duidelijk gehuild.

14. Robin.
Brook keek niet eens op toen ik binnenkwam
en op het voeteneind van haar bed ging
zitten.
“Het spijt me erg Brook. Auden heeft me
alles verteld. Het was niet de bedoeling om
je adoptieouders te beledigen ofzo. Ik was
gewoon weer te nieuwsgierig en dan trek ik
te snel conclusies uit alles..”

15. Robin.
Brook ging rechtop zitten en schoof dichter
naar me toe.
“Het is niet erg.. Je kon er niets aan doen.
Ik had het eerder moeten vertellen. Maar
zelfs Auden kwam pas vlak voor m'n reis te
weten dat m'n adoptieouders niet m'n echte
ouders waren.”
Er rolde een traan over Brooks wangen.

16. Robin.
“Mijn biologische moeder heeft me vlak na
de geboorte naar een weeshuis gebracht.
Haar moeder wilde niet dat ze mij hield
omdat ze te weinig geld hadden. Ik was nog
maar een maand oud toen ik geadopteerd
werd. James en Lucy waren mijn
adoptieouders.”
Plots besefte ik dat mijn biologische en mijn
adoptievader allebei James heten. Het
verbaasde me dat ik hier nog niet eerder
had bij stilgestaan..

17. Robin.
“Ik hield erg veel van mijn adoptieouders,
ook al vertelden ze me erg snel dat ik niet
uit Lucy's buik kwam, maar dat er ergens
nog een andere mama en papa rondliepen.
We deden erg veel dingen samen en waren
een perfect gezinnetje.. Maar ze kregen
een ongeluk toen ik 7 was. Een auto met 2
mannen reed hun auto aan en ze
waren..dood.”
Brook slikte moeizaam en zweeg even.
“Voor ik het wist woonde ik weer in het
weeshuis.. Tot ik een beurs kreeg om te
gaan studeren..”

18. Robin.
Ik stond recht en gaf Brook een knuffel.
“Het spijt me echt Brook.”
“Het geeft niet. Ik wil nu gewoon eventjes
alleen zijn denk ik.. Het komt wel goed..”
Ik was opgelucht dat Brook niet meer boos op
me was.. Maar haar verhaal kwam me zo
bekend voor. Het leek alsof ik het al eerder
had gehoord.

19. Robin.
Ik wandelde naar de deur toen alle
herinneringen plots in een flits naar boven
kwamen. Ik draaide me weer om naar
Brook.
“Brook.. Volgens mij.. waren mijn oom en
mijn vader de mannen die je adoptieouders
hebben aangereden..” flapte ik eruit.
“Wat?”

20. Robin.
Ik wandelde weer naar haar toe maar ze
duwde me aan de kant en ging naar de
deur. Ze bleef naar de muur kijken en
gunde me geen blik.
“Mijn oom reed te snel en had te veel
gedronken. Mijn vader was de passagier. Ze
hebben een jong koppel aangereden en ze
zijn om het leven gekomen. Ik was toen ook
7 jaar oud.. Het komt sterk overeen met
het verhaal van je adoptieouders..”
Ik had er moeite mee om de herinnering
aan mijn vader terug boven te halen.

21. Robin.
Brook draaide zich met een ruk om. Ze was
woedend en de tranen rolden over haar
wangen.
“Dus je wilt zeggen dat jouw oom hen heeft
vermoord?! En je vader heeft gewoon
toegekeken?! Het is hun schuld dat ze nu
dood zijn.. En dat mijn jeugd werd
verpest..”
“Brook! Word eens rustig!” riep ik terwijl
mijn lip trilde en mijn ogen zich vulden met
tranen.

22. Robin.
“Hoe kan ik rustig worden als ik net heb
ontdekt dat de mannen die ik al heel m'n
leven haat de vader en oom van mijn
huisgenoot zijn? Ik dacht dat je een
vriendin was, maar ik kan toch niet omgaan
met de moordenaars van mijn ouders? Dan
keer ik hen de rug toe.”
“Weet je wel wat je zegt? Mijn vader
heeft zelfmoord gepleegd omdat hij mede
verantwoordelijk is voor de dood van je
adoptieouders! Hij deed het niet expres!
Dat ongeval heeft mijn jeugd net zo erg
verpest als die van jou!”

23. Robin.
“Ik wil je gewoon niet meer zien. Ga mijn
kamer uit!” schreeuwde Brook. Auden had
haar geschreeuw waarschijnlijk tot beneden
gehoord.
Ik wandelde Brooks kamer uit en smeet de
deur achter me dicht. Ik werd overspoeld
door emoties en barstte in tranen uit. Ik
was m'n beste vriendin kwijt en kon alleen
nog maar denken aan de dag waarop ik m'n
vader dood aantrof..

24. Robin.
Ik wandelde mijn kamer binnen en schrok
toen ik Martin zag staan. Hij was terug van
de bibliotheek en had dus alles gehoord.
Hij nam me meteen in zijn armen en ik
begon luid te snikken.
“Het komt wel goed,” zei hij zachtjes
terwijl hij door m'n haren streek.

25. Robin.
“Wil je anders samen koken om je zinnen
wat te verzetten? Misschien kan je nog
eens met haar praten tijdens het eten,” zei
Martin toen ik wat bedaard was.
Ik knikte en probeerde m'n tranen weg te
vegen.

26. Robin.
We besloten om chili con carne te maken.
Brook hield wel van pikant eten. Ik hakte
de groentjes fijn, terwijl Martin roerde in
de kookpot op het vuur. Het duurde niet
lang of de keuken rook naar een mix van ui,
paprika en knoflook. Nu kon ik tenminste de
schuld op de uien steken als ik weer begon
te huilen..

27. Robin.
We dienden de chili con carne op in een
grote kom en er was meer dan genoeg.
“Komen eten!” riep ik luid. Zelfs Brook zou
het horen want haar slaapkamer bevindt
zich boven de keuken. En anders dan zou ze
de heerlijke geur die naar boven steeg wel
geroken hebben.

28. Robin.
Ik was teleurgesteld toen enkel Auden naar
beneden kwam.
“Brook is aan het slapen,” zei ze stilletjes
terwijl ze haar stoel naar achteren schoof.
“Gaat het wel met haar? Ik maak me
zorgen.”
“Ik ga seffens terug met haar praten. Het
komt wel goed, het is niet jouw schuld. Het
is gewoon niet makkelijk om zo snel te
aanvaarden dat je familie bent van..”
Auden stopte met praten toen er een traan
uit m'n ooghoek ontsnapte.

29. Robin.
Toen Auden klaar was met eten nam ze
Brooks kommetje. “Ik ga dit even naar haar
kamer brengen en zal wel met haar praten”.
Ik knikte en glimlachte naar haar.
“Ze zal straks wel naar beneden komen om
te praten,” zei ze voor ze naar Brooks
kamer liep.

30. Robin.
Brook ging stilletjes recht zitten toen
Auden de deur opende. Haar gezicht was
betraand en ze had haar pyjama aan.
“Heb je een beetje kunnen slapen?” vroeg
Auden toen ze het kommetje op het
nachtkastje zette. Brook schudde haar
hoofd.
“Robin voelt zich erg schuldig. Ze heeft
chili con carne voor je gemaakt. Je mag
haar eigenlijk niets verwijten..”

31. Robin.
Brook knikte en begon weer te huilen.
“Ik was gewoon zo verslagen en kwaad. Ik
heb al m'n opgekropte woede uitgewerkt op
haar..” Auden ging bij haar liggen en
omarmde haar.
“Ik begrijp het wel. Maar je moet het
goedmaken. Robin is een van je beste
vrienden..”
Brook knikte en kroop glimlachend dichter
tegen Auden aan. “Ik ga zo met haar
praten, nadat ik de chili heb geproefd,”
lachte ze.

32. Robin.
Ondertussen hadden Martin en ik de afwas
gedaan. Als laatste schrobden we de
chilirestjes van de kookplaat en het
aanrecht.
“Bedankt dat je wat voor afleiding hebt
gezorgd,” zei ik terwijl ik de kom chili con
carne in de koelkast zette.
“Graag gedaan schat,” zei Martin. Hij
draaide zich om en gaf me een zoen.
Vervolgens ging hij verder met schrobben.

33. Robin.
Plots wandelde Brook de kamer binnen. Ik
schrok en wist niet wat ik moest zeggen. Ze
kwam naar me toe en ging voor me staan.
“Het spijt me dat ik zo gemeen tegen je
was. Ik had mijn woedde niet op jou mogen
afreageren. En het spijt me ook van je
papa..”

34. Robin.
“Het spijt mij ook Brook. Ik had niet zo
kwaad mogen reageren. Ik begrijp wel dat
je boos was en ik wil je niet kwijt als
vriendin”.
“Zo vlug ben je me niet kwijt,” zei Brook en
ze omhelsde me. Ik was blij dat de ruzie
bijgelegd was. Ook Martin glimlachte terwijl
hij het aanrecht deed blinken.

35. Robin.
Die avond zaten we met z'n allen op de
bank naar de tv te kijken. We waren weer
helemaal klaar voor een nieuw schooljaar,
dat weldra weer zou beginnen. Tussen Brook
en mij ging alles weer goed. Zonder dat we
het wisten waren de meest tragische
gebeurtenissen in ons leven aan elkaar
gelinkt, en het maakte onze band sterker
dan ooit. We waren weer gelukkig en de
rust in huis was teruggekeerd. Vanaf nu
zouden we alle vier onafscheidelijk zijn en
elkaar door dik en dun steunen.

36. Een paar jaar
later...

37. Robin.
Eindelijk was het zover. Na al die jaren
konden we de universiteit verlaten met een
diploma in de hand. We hielden samen met
Aidan een klein feestje voordat we het
studentenhuis konden verlaten.
Mijn mama en Brooks ouders kwamen ook
langs. Ze maakten nog snel een groepsfoto
van ons en toen was het tijd om te
vertrekken..

38. Robin.
Al snel kochten we samen een huis voor ons
vier. Doordat we de prijs met elkaar
deelden en een deel van het geld konden
lenen, was het huis niet te duur. En we
hadden ondertussen ook allemaal een job.
Ons leven als volwassene was officieel van
start gegaan..

39. Robin.
Dankzij een goed woordje van Aidan,
draaide Audens moeder een beetje bij. Ze
ging nog altijd niet akkoord met hun relatie
maar besefte dat Auden en Brook oud
genoeg waren om hun eigen keuzes te
maken. En daar waren Brook en Auden erg
blij om want nu konden ze zonder zorgen
samenwonen en elke dag bij elkaar zijn..

40. Robin.
Brook hield ook nog altijd contact met haar
ouders. James en Jo hadden zich samen
gesetteld op het eiland en kwamen vaak op
bezoek. Ze trouwden en kochten een hond
die ze, geloof het of niet, Brook noemden.
Brook kon er eerst niet echt om lachen,
maar draaide bij toen ze dag hoe lief,
speels en trouw de hond was. “Dat heeft ze
van mij geërfd, vandaar dat ze ook naar mij
is vernoemd,” zei ze vanaf toen.

41. Robin.
En mijn mama..
Wel, laten we gewoon zeggen dat ze haar
leventje weer had opgepikt. Zoals altijd
werkte ze hard maar ze voelde zich niet
langer eenzaam. Ze was zelfs al enkele
keren uitgegaan met een collega en
blijkbaar klikte het wel tussen hen..

42. Robin.
Zodra Auden en Brook genoeg geld hadden
gespaard, maakten ze een belangrijke
beslissing. Ze werden samen zwanger en
keken volop uit naar de geboorte van
een zoontje en een dochtertje. Audens
bevalling was als eerste 'gepland'. Ze
verwachtte een zoontje. Ongeveer een
maand later zou Brook bevallen van hun
dochter.

43. Robin.
Maar ook Martin en ik bouwden volop aan
ons leven samen. We stapten in het
huwelijksbootje en organiseerden een klein
tuinfeestje voor onze vrienden en familie.
Vanaf nu was Martin mijn man, en ik zijn
vrouw.. Het was een magische dag in ons
leven..

44. Robin.
Een huwelijksreis kwam er helaas niet, want
zoals je wel kan zien aan onze trouwfoto's,
waren Martin en ik ook in blijde verwachting
van een dochtertje. De trouw was een van
de mooiste dagen in ons leven, maar toch
keken we nog meer uit naar de geboorte van
ons kleintje..

45. Robin.
Een paar maanden later was het zo ver..
Auden en Brooks zoontje kwam ter wereld,
ze vernoemden hem naar Brooks overleden
stiefvader én biologische vader. Hij heette
James. Amper een week later kwam ons
oogappeltje Maya op de wereld en daarna
was het de beurt aan Brook. Zij kreeg een
dochtertje, Fynn.
Het werd erg druk in huis met drie
kleintjes, maar gelukkig waren onze ouders
altijd van de partij om te babysitten. We
konden ze amper weghouden van hun
kleinkinderen..

46. Robin.
Na de dood van m'n vader en mijn
vreselijke jeugd dacht ik altijd dat ik
geboren was voor het ongeluk. Ook Brook
kreeg heel wat te verduren in haar leven.
Maar pas nu besef ik hoe snel alles kan
omschakelen en dat je je leven zelf in de
hand hebt. Wanneer ik nog maar naar
Martin en Maya kijk, voel ik me de
gelukkigste persoon op aarde. En ik ben er
zeker van dat mijn vader en Brooks ouders
vol trots over ons waken..

47. Einde.
Dit is het einde van de dagboekenreeks
'Some were born to sing the blues'.
Ik hoop dat je ervan hebt genoten, laat
zeker weten wat je ervan vond.
P.S.: In de zomervakantie start ik
waarschijnlijk met een nieuw verhaal!
Svenja SimStone.