2. Het bovenste ook goed zien? Zoomen in met CNTRL + scroller van je muis!
De complete stamboom van familie de Bof en hun gerelateerden ^
De stamboom vanaf Joey en Cathelijns tak;

3. - Keken Amber, Pepijn, Kay en Emma samen een film bij Amber (de dochter van
Richard, Justins broer) en ergerde Emma zich aan Pepijn die moest weer moest
oppassen op Yara, Wende en Marijn.
- Is Auke met Lise-May naar Isolde geweest en werd er een afspraak gemaakt
over het volgen van pianolessen voor Lise-May.
- Bleek dat Dennis toch wel erg zit met de complicaties voor Keisha‟s zwanger-
schap. Hij maakt zich zorgen over dat het wel goed gaat met haar en de baby.
- Haalde Kay Kelson op van de crèche en kwam hij onderweg Victoria tegen,
een meisje dat hij een tijd geleden had leren kennen op vakantie in Centerparks.
- Bracht Veerle uit school haar tijd door bij Jordy, waar ze met z‟n tweeën waren.
- Ging Dennis langs bij Sander en praatten ze na een lange tijd weer bij. Ze
lachten en huilden samen, maar Sander heeft nog steeds niets gezegd over hoe
moeilijk hij het vindt op zijn werk, de toestand met Noah en zijn vrijgezellenleven.
- Vertelde Dennis dat Nienke en Serena hem om een gunst hadden gevraagd
zoals toen met Kay: ze willen nog een kindje.
- Vierden Melvin en Greke hun jubileum.

4. De januarizon scheen door het keukenraam van Sanders huis. Doordat het
zwakke licht door het wijnglas heendrong verscheen er een paarsige vlek op het
aanrecht. Tenminste, tot Sander het glas oppakte. Hij opende zijn mond, sloot hem
direct weer en klemde zijn kaken stevig op elkaar. Zo stond hij al een minuut met zijn
elleboog op het aanrecht. Gespannen tuurde hij naar het witte plafond zonder het
echt te zien.
„… het gewoonweg niet! Waarom mag ik niet naar je toe komen? Want dat
is het, je vermijd me. Ontken het niet, Sander. Wat heb ik misdaan?‟ Lizzy‟s stem
klonk geïrriteerd maar zat grotendeels vol met bezorgdheid.
Of ze wat verkeerd gedaan had? Dat bruine haar. Haar niet winterse maar evenmin

5. bruine huid, de manier waarop ze meer roekeloos was dan verstandig. Of ze iets
verkeerd gedaan had? Of ze iets verkeerd gedaan had?! Het leek allemaal zo
verdacht veel op Iris.
„Nee, je hebt niets fout gedaan.‟ Het ligt aan mij. Alles wat ik deed met jou was fake.
Stiekem hoopte ik dat je iemand anders was. „Lizzy…‟ In plaats van te luisteren,
praatte Lizzy alweer verder.
„Dat is het dus niet. Er moet iets zijn gebeurd. Ik bedoel… buiten van laatst. Het spijt
me – eerlijk waar. Maar als jij zegt dat het dat niet is…‟
Inwendig kreunde Sander, zijn broekzak aftastend naar een pakje sigaretten.
Waarom moesten vrouwen zo moeilijk doen? In plaats van het idee te krijgen dat hij

6. het gesprek kon beëindigen, liet Sander haar lekker praten. Ze was slechts een
achtergrondgeluid op zijn innerlijke monoloog.
„… wezen! Als je het me niet vertellen wilt… Oké. Heb je soms een ander?‟
Een ander? Als in een andere vriendin? Een ander met wie hij wijnflessen leegdronk,
sigaretten rookte, stoned raakte tot 's avonds laat mee in de kroeg zat en vervolgens
onontkoombaar mee lag te neuken? Of een ander van wie hij 's nachts droomde,
degene die hem 's nachts bezocht in zijn gedachten en aan wie hij de hele dag dacht
- vanaf dat hij überhaupt bestond?
„Fijn. Had dat dan gewoon gezegd. Nu snap ik het tenminste,' vervolgde
Lizzy nadat Sander alweer een tijdje stilletjes had lopen piekeren. „Waarom niet

7. meteen? Dacht je dat je er wel even twee tegelijk kon nemen? Weet je Sander, het
enige wat ik dacht was dat je veranderd was. Ik dacht… laat ook maar. Je bent nog
steeds dezelfde knul van vroeger. Afschuwelijk.‟
Dezelfde? Dezelfde als wat? Toen ze als tieners nog met elkaar omgingen? Zo af-
schuwelijk kon ze hem niet hebben gevonden. Ze waren immers vrienden geweest.
Of had ze alleen nooit laten blijken dat ze hem eigenlijk nooit mocht, alleen omdat ze
geen gezeur wilde met de rest van hun vaste vriendengroep? Nee man. Zo was Lizzy
niet en zo zou ze ook nooit worden. Als er één iemand was die open en eerlijk was,
was het Lizzy wel. Of het er nu bot uit kwam of niet. Zo was ze nu eenmaal.

8. God, ze had geen idee hoe hard hij tegen een muur was gelopen toen hij
merkte wat zijn gedrag voor gevolgen had. Sinds hij Iris had leren kennen – echt leren
kennen – was hij juist serieuzer geworden. Hij gaf zoveel om iemand dat hij alles zou
opofferen om diegene gelukkig te zien. Voor het eerst in zijn leven had het erop
geleken dat hij gelukkig was. Maar het was algauw een verloren zaak toen Iris keer
op keer in de problemen leek te komen. Niet door haar eigen toedoen, alsof dat nog
niet erg genoeg zou zijn. Nee – door hem. Zoveel en zo vaak dat hij zichzelf erbij neer
had gelegd. Hij had zijn verlangens opgeofferd ter wille van haar veiligheid.

9. Dus hier was hij dan. Weer alleen, zoals hij vroeger was geweest, zoals het hoorde.
Natuurlijk had hij nog altijd hordes vrienden en vriendinnen met wie hij het goed kon
vinden. Toch was er niemand met wie hij op langere termijn om bleef gaan.
Uiteindelijk was hij altijd weer alleen. Zo was het altijd al geweest. Want nou ja, hij
was nu eenmaal een nonchalante klootzak. Dan kon hij het andere Sims ook niet echt
kwalijk nemen. Wel dan? Hij kon ze niet anders dan gelijk geven. Misschien had Lizzy
het dan toch wel bij het rechte eind. Hij was ook geen flikker veranderd. Misschien
was het wel beter zo.

10. „Godverdomme, man,‟ vloekte Lizzy. „Ik wet niet hoe je dit allemaal in
gedachten hebt, maar ik hoef je even niet meer te zien. Niet dat ik per se een
monogame relatie in gedachten zat te hebben, maar dit is toch wel erg puberaal. Had
het op zijn minst gezegd. “Hé, Liz, ik neuk met een ander.” Nou, goed! Dan kappen
we er toch mee?!‟ Er klonk een zucht. „Ik spreek je nog wel, meneer de klootzak,‟
vervolgde ze zachter, milder. En toen: klik, kiestoon.
Dat was dat. Ongelooflijk. Het probleem had zichzelf opgelost zonder dat hij
er wat voor had hoeven doen. Natuurlijk: hij had wat kunnen zeggen. Dat wist hij ook
wel. Natuurlijk had hij geen ander. Niet dat ze echt een koppel hadden gevormd. Wat
dat betreft was Lizzy duidelijk wel veranderd. Ze leek nu meer onderscheid te maken

11. tussen monogaam zijn of niet dan vroeger. Waarschijnlijk was Lizzy hen echt als
koppel gaan zien. Had ze dat mooi even verkeerd gezien. Over een tijdje zou hij er
wat langer over hebben kunnen nadenken. Tot die tijd kon hij de voordelen tegen de
nadelen afwegen, vast bedenken hoe hij het moest brengen. Zin om erover na te
denken had hij absoluut niet. Misschien later, nu niet. Een nieuw gas wijn, vuur onder
zijn sigaret en diep inhaleren – het was tevergeefs. De wietlucht die de kamer vulde
leek geen verschil te maken. Hij bleef erin hangen, in die gedachte.
De laatste keer dat Lizzy bij hem was geweest, ze boven op zijn kamer
hadden gezeten. Ze had dingen willen doen die hij niet wilde. De dag ervoor zou hij
het nog gedaan hebben. Wat het exact was geweest dat de bom had doen barsten,

12. wist Sander niet. Bussen zijn gevuld met buskruit en hij had al de hele tijd iets niet
lekker gezeten. Zo‟n gevoel van willen genieten op vakantie terwijl je weet dat je hond
in het pension zit. Het zit niet lekker. Wat er dan exact was dat de bom had doen
barsten… Joost mocht het weten. Hij wist dat hij haar moest bellen. Het enige dat hij
leek te doen was uitstellen. Pas wanneer hij weer in staat was rationeel te denken,
zou hij wel een keer bellen. Misschien.
Ongemerkt schoten Sanders gedachten terug naar laatst, de verjaardag
van Emma, Kay en Pepijn. Kay had hij sinds hij peuter was al niet meer gezien. Voor
Emma was het zowat de eerste ontmoeting en Pepijn… Sander had het idee gehad
dat de jongen die na Veerle, Sarah en Wietses eerste kind, veel ouder was. Misschien

13. zat er nog wel eerst een jongen voor. Dat wist Sander ook niet. Die twee hadden
zoveel kinderen. Er was geen beginnen aan dat bij te houden.
Al had hij dan vrij weinig met de kinderen zelf, Sander had het wel leuk
gevonden om al zijn oude vrienden en familie weer eens terug te zien. Het was al zo
lang geleden dat ze zich allemaal in één en dezelfde ruimte hadden bevonden. Er
was gewoonweg veel bij te praten. Als je luisterde naar al hun verhalen gingen die
bijna van dag tot dag. Wanneer je dat vergeleek met wat Sander overdag deed zag
alles er zo‟n beetje hetzelfde uit. Werken, naar Noah en Lizzy die langskwam. Af en
toe naar de kroeg en dat was het wel zo‟n beetje. De rest leek allemaal druk met het

14. lijden van zijn eigen leventje. Zat vrienden van hem die er net zo over dachten als hij,
maar toch leek het voor hun ook weer anders te zijn. Het leek alsof zij het niet eens
opmerkten dat hun dagen er telkens hetzelfde uitzagen.
Dat was de andere reden dat Sander het zo geweldig vond dat hij toch nog
even naar de verjaardag van die drie koters was gegaan. Hij had eens een ander
vooruitzicht dan opgescheept te zitten met Lizzy. (Want, niemand moest hem
verkeerd begrijpen als hij het zo zei, maar soms werd hij er knettergek van.) Zijn
goede humeur was even omgegooid geweest toen hij Iris betrapte met haar
schijnbaar nieuwe vriendje. Blij voor haar was hij zeker. Alleen was er iets aan dat
jong dat hem dwarszat. Hoe heette hij ook alweer? O ja, Tim. Het leek erop alsof er

15. iets geniepigs schuilging achter zijn schattige façade. Sander had het slechts één
keer eerder ervaren: bij Joe.
Een tikkeltje te hard zette Sander zijn glas neer. De inhoud ging net niet
over de rand. Hij stond er niet eens bij stil dat het had kunnen gebeuren. Ja, het was
net zo‟n mysterieus iets als Joe over zich heen had. Net zoals hij Lynn had betoverd.
Hetgeen waarvoor ze Joe had verkozen boven hem. Bitterheid vormde zich in
Sanders mond. Ja, die verdomd mysterieuze jochies… En voor je het weet zijn de
dames zwanger en komen ze met hangende pootjes bij je terug.

16. Vermoeid liet Sander zich op de bank ploffen. De joint begon zijn tol te
eisen. Jezus, wat was hij moe. Vanuit zijn ooghoeken probeerde Sander naar de
grote klok in de keuken te kijken. Hij had nog wel tijd voor hij bij zijn pa op bezoek
kon. Moeizaam zette hij de wekker van zijn iPhone. Even dutten kon geen kwaad. Hij
wilde zijn vader niets laten merken van zijn vermoeidheid. Die had al genoeg aan zijn
hoofd. Tenminste, dat hoopte Sander. Anders zou Noah namelijk een mindere dag
hebben. O, hij hoopte zo dat zijn vader vandaag een beetje helder was…

17. Het was weekend en bij Justin en Jim betekende dat vaak al na het eten in
de pyjama doen waar je zin in had, meestal met z‟n allen samen. Deze avond hadden
ze Abel en Emine alle teken- en knutselspullen erbij gepakt en over de halve eettafel
uitgestald.
Druk was de tweeling bezig toen Justin even kwam kijken wat ze allemaal hadden
gemaakt. „Moet ik de waterkoker nog even aanzetten voor jullie? Of is er geen
behoefte meer aan thee?‟ Emine mompelde iets over nog meer thee en ging toen
weer verder met de tekening. „Jullie moeten zo wel even opruimen, trouwens. Het is
al laat en Jim en ik willen het nog even ergens over hebben met jullie.‟

18. Justins woorden waren noch streng noch ernstig op Abel en Emine overgekomen.
Toch voelden ze dat er niet zomaar iets kon zijn.
„Abel,‟ zei Emine zacht toen ook Jim naar de keuken verdween. „Weet jij wat er is?‟
„Hmm.‟ Abel concentreerde zich even op zijn laatste stuk tekening dat hij met groen
wilde inkleuren. Daarom duurde het even voor zijn zusje antwoord kreeg.
Emine peinsde intussen rustig door. hoopte maar dat ze er zelf niets mee te maken
had. Laten we zeggen op zo‟n manier dat ze niets misdaan had.
„We zien het vanzelf wel,‟ was Abels simpele antwoord. „Laten we opruimen.‟

19. In de keuken stond Justin ongeduldig te wachten tot het water kookte. Met
zijn armen over elkaar staarde hij uit het raam. Er knalden regendruppels neer op de
blauwe trampoline van de tweeling. Ja hoor, de lente kwam er ook aan…
„Hé,‟ klonk het zacht achter hem. Kennelijk was hij zo in gedachten geweest dat hij
Jim de keuken niet in had horen komen. „Rustig aan, Justin. Het komt wel goed.‟
Justin draaide zich om en blies al zijn adem uit. „Ik hoop het maar. Voor hetzelfde
geld vinden ze het helemaal niets.‟
„Geloof je dat nu zelf?‟ Jim legde een hand tegen Justins wang. „Liefje toch…‟

20. Justin smolt bijna in die lieve, trouwe bruine ogen. Hij wilde niets liever dan het hun
twee kinderen vertellen. Hen betrekken bij het plan wat ze stiekem al een hele tijd
hadden met z‟n tweeën. De angst voor afkeuring was erg groot. Vooral bij Justin.
„Ik weet het niet, Jimms,‟ antwoordde hij dan ook vertwijfeld. „Ze zijn best goed met
de rest van de familie en zo, maar… Ineens van met zijn vieren naar met zijn vijven...‟
Jim sloeg zijn armen om Justin heen en plantte een kus in zijn nek. „Lieve, lieve
Justin,‟ fluisterde hij. „Het komt wel goed. Alles moet wennen. Het duurt nog wel even.‟
Dat was waar. Wat was Jim toch ook een lieverd. Hij kon Jim altijd geruststellen als

21. hij daar behoefte aan had. Even sloeg hij ook zijn armen om Jim heen. Het was ver-
leidelijk zich over te geven aan en zich te verliezen in Jims gespierde armen. „Het
water kookt.‟ Hij wurmde zich los. „Bovendien kunnen we dit niet maken nu ze nog op
zijn. Geef nou toe. Zoiets wil je als kind toch niet van je ouders zien?‟
Jim haalde zijn schouders op en trok Justin opnieuw naar zich toe. „Als ik ouders
had gehad die samenleefden had ik het graag gezien. Mij had het niets uitgemaakt. Ik
zou het wel lief vinden, denk ik.‟ Justin voelde zich gelijk schuldig.
Jim zag het en kneep even in Justins hand. „Nee, Justin. Je weet dat ik dat soort
dingen best kan hebben.‟

22. „Oké,‟ verzuchtte Justin. „Soms is het gewoon zo moeilijk allemaal. Ik hoop maar dat
Abel en Emine er niet ook zo tegenaan kijken. Abel is wat spontaner dan Emine, maar
ze zal zich vast aan hem optrekken, toch? Zoals ze bij het adoptiebureau zeiden…‟
„Komt het allemaal goed. Alles heeft tijd nodig, lieverd. Hier hebben we het al over
gehad. De meeste vormen van contact blijven voor Emine lastig. Het zou haar juist
goed doen als ze nog meer omging met anderen. Dat mag je zeker niet vergeten.‟
„Ze heeft al veel vooruitgang geboekt door de familie alleen al. Dat is natuurlijk zo.‟
Jim drukte Justin nog even stevig tegen zich aan. „Kom, we gaan het ze vertellen.‟

23. Abel had het liefst nog een tijdje doorgetekend en ruimde dan ook enigszins
met tegenzin op. Emine maakte zich vooral druk om wat er was dat ze te horen zou
krijgen. De hele tekening van Abel en haar was ze alweer vergeten.
„Jongens, komen jullie?‟ Justin liep de kamer in met een dienblad. Nadat de
dampende thee op het zijtafeltje was gezet, ging hij naast Jim op de bank zitten.
Abel stond direct voor Justin en Jim. Hij was best wel nieuwsgierig. Emine volgde in
stilte maar gedwee. Ze keek ongemakkelijk naar de vloer en overal behalve in de
ogen van één van haar vaders.

24. „Pak je thee erbij en kom even lekker zitten.‟ Jim glimlachte en wachtte tot ze zaten.
Geen van beiden pakte echter hun thee. Abel had het zich gemakkelijk gemaakt en
zichzelf de meeste kussens toegeëigend. Emine zat op het puntje van de bank te
schuiven.
„Dus,‟ begon Abel. „Vertel op. We zijn nieuwsgierig,‟ sprak hij namens hem en Emine.
„Nou kijk… Het is niets ernstigs, hoor.‟ Justin lachte.
„We willen het even met jullie hebben over… kindjes.‟ Jim slaakte een zucht.

25. „Jullie wilden vertellen dat Kay en Kelson een broertje of zusje krijgen? Dat wisten
we al,‟ viel Abel zijn vader in de rede.
Jim wisselde een korte blik met Justin. Die trok een gezicht van „tsja, zo gaat dat nu
eenmaal hier. Deze familie kende de meeste van elkaars geheimen. Ook dingen die
later wel naar buiten gebracht zouden worden. De meesten wisten ervan. Justin
haalde adem om te zeggen dat dit over iets anders ging toen Abel doorging.
„Als het gaat over seks… Al die dingen van de celletjes en de zaadjes…‟
Emine draaide met grote ogen haar hoofd een kwartslag om haar tweelingbroertje

26. aan te kijken. Ze voelde dat ze een kop als een boei had. Gelukkig vielen haar haren
ervoor. Hoe kon Abel hier nou over beginnen? Zoiets besprak je toch niet zo ineens?
„Wat nou? Dacht je wij die dat soort dingen niet wisten? Kay en Pepijn hebben dat al
gehad en wij krijgen dat binnenkort ook volgens Pepijn,‟ verduidelijkte Abel zichzelf.
Justin en Jim schoten van nervositeit in de lach. „Het heeft er wel enigszins mee te
maken…‟ Begon Justin voorzichtig. „Al gaat dit niet over je tantes. Het gaat over ons.‟
Het was even stil in de woonkamer. Bij Emine begon er langzaamaan iets door te
dringen. „Jullie willen een kindje adopteren?‟ Raadde ze zachtjes.

27. Abel zat direct naast zijn zusje op het randje van de bank. „Nee, echt waar?!‟ Riep hij
enthousiast. Hij had een grijns van oor tot oor op zijn gezicht.
Justin voelde hoe emoties zich meester van hem maakten. Hij sloeg helemaal dicht.
Jim had dit al verwacht en nam daarom het woord. „Daar zaten we inderdaad aan te
denken. Al een tijdje… We wilden het er eerst met jullie over hebben. Net als in elk
huishouden is het een verandering waaraan je wel even moet wennen,‟ legde hij uit.
„Ik vind het geweldig! Word het een jongen of een meisje? En hoe oud? Wanneer?!‟
In alle enthousiasme vergat Abel bijna zijn zusje. Zij zat stilletjes naast hem.

28. „Abel,‟ lachte Justin zachtjes. Hij had zijn tong teruggevonden. „Rustig aan, joh.‟
Jim dacht een moment na over wat zijn zoon had gezegd. „Ik ben blij dat je er zo blij
over doet, maar het hoeft niet per se zo snel te gaan. Het kan nog wel even duren.‟
„Er moet eerst nog opnieuw contact worden gemaakt met het adoptiebureau en de
rechtbank. Jullie waren erg klein toen jullie hierheen kwamen,‟ vulde Justin hem aan.
„Dus jullie weten het vast niet meer. Maar het duurde ook een hele tijd voor jullie
hierheen konden komen. En voor jullie gewend waren… Dus hoe het ook zij, het zal
voor ons allen wennen zijn. Ook voor het nieuwe kindje.‟

29. Abel knikte met een ernstig gezicht en Emine knikte wiebelend met haar tenen. Toen
was het stil. „Ik vind het wel leuk! Als het maar wel een kindje is dat jonger is dan wij.
Anders heb ik helemaal niet het gevoel dat ik grote broer ben geworden!‟ Riep hij uit.
Daarmee was het ijs gebroken. Abel sprong op en stortte zich tussen zijn vaders in
op de bank. „Ik kan nu al niet wachten,‟ verzuchtte hij terwijl hij hen een knuffel gaf. Hij
stak zijn hand uit naar Emine en wenkte haar. „Kom ook knuffelen, Eem!‟
Emine kwam overeind. Nog altijd had ze geen woord gezegd. Jim wenkte haar door
op de leg plek naast zich te kloppen.

30. „Kom eens bij me. Wat denk je ervan?‟ Emine klom bij hem op schoot. „Denk je dat je
een grote zus wilt zijn?‟ Ze legde haar hoofd op Jims schouder en zacht woelde Jim
door haar haren. „Of vind je het maar niets?‟
Nog steeds had het meisje geen woord uitgebracht. Geen van beide vaders had
enig idee waar ze aan zat te denken op dat moment. Justin keek zijn man boven
Abels hoofd aan. Jim trok een gezicht: hij wist het ook niet. Wanneer er wat was met
Emine kwam hij vanzelf naar hen toe. Ze hadden dit beiden al zien aankomen. Justin
vond het moeilijk. Uit zichzelf ging Emine vaker naar Jim toe dan naar Justin. Hij had
niet het idee iets verkeerd te hebben gedaan, maar Emine vertrouwde Jim liever iets

31. toe dan hem. Ergens stak hem dat best. Toch was hij allang blij dat ze het überhaupt
aangaf als ze wat had. Dus daar zaten ze met z‟n vieren op de bank. Abel was al
hardop aan het fantaseren over het kindje. Nu was hij toch te oud om met zijn dino‟s
te spelen dus mocht zijn broertje of zusje die wel hebben. Zo af en toe wilde hij nog
best met zijn Lego en auto‟s spelen als dat samen met zijn broertje was.
Emine vond het fijner om het even in stilte te laten bezinken. Jim voelde dat, zoals
de meeste dingen bij haar, feilloos aan. „Het komt wel goed, liefje,‟ fluisterde Jim
zachtjes en drukte een kus op haar hoofd. Hij voelde hoe haar ademhaling regelmatig
werd en even later was ze in slaap gevallen met een glimlach op haar gezichtje.

32. Jim draaide voorzichtig zijn hoofd om Justin aan te kunnen kijken. Hij zag dat Abel
ook niet erg ver meer was van in slaap sukkelen. Met een glimlach keken ze elkaar
aan. Justin met een iets onzekere dan Jim, maar toch.
„Viel best mee,‟ fluisterde Jim. Daarna met een knik richting de slapende Emine:
„Komt wel goed, geloof me.‟
Ze pakten even elkaars hand en bleven zo zitten tot ze zelf bijna in slaap begonnen
te vallen. Ze besloten de kinderen maar naar bed te brengen en daarna de thee weg
te gieten. Het was ook weleens lekker om zelf vroeg naar bed te gaan.

33. Krijn concentreerde zich hevig op het ritme dat hij moest aanhouden om het
liedje kloppend uit te spelen. De laatste tijd was hij zo gebrand op het spelen van dat
laatste stukje. Eerst was het hem niet gelukt, maar hij werd langzamerhand steeds
beter en hij wist zeker dat hij het nu wel zou halen.
Met een glimlach liet hij zijn vingers rusten na de laatste noot. Al had hij nu zowat
kramp in zijn linkerhand, het was hem eindelijk gelukt. De laatste tijd had hij amper tijd
gehad om achter de computer te zitten. Daardoor had hij een stuk minder last gehad
van zijn handen. Zijn keyboard bracht hetzelfde probleem teweeg, maar vandaag zat
hij er niet mee. Het was vandaag zaterdag en hij had vanochtend een brief gekregen.

34. Erin stond dat hij was aangenomen op de hogeschool van Amsterdam. Een tijd terug
had hij een aanmeldingsformulier opgestuurd voor Game Development. Eindelijk kon
hij zich gaan richten op meer dan ICT. Dat wilde hij al zo lang en nu kon het eindelijk
waar worden gemaakt. Het was haast jammer dat Ivy er niet kon zijn op deze blije
maar regenachtige dag om het met hem te vieren.
Voor Iris was er ook een brief gekomen. Alleen was ze er dit weekend niet. Cathelijn
moest zich inhouden om haar kleindochter niet op te bellen. Wel hing ze al met Lynn
aan de telefoon. Die had haar tegengehouden. Ze moest maar wachten tot Iris thuis
kwam van Tim. Het was immers de verjaardag van zijn tweelingbroertje en zusje.

35. Zelfs voor Melvin was er een brief gekomen van de hogeschool in Utrecht.
Alleen voor Auke niet. Hij had zijn brief een stuk later opgestuurd dan de rest. Hij was
glad vergeten een brief aan te vragen en hem op te sturen. Het zou vanzelf wel
komen, dacht hij zo.
Afwezig stond hij uit het raam te staren. Weer een regenachtige dag. Ja, ze gingen
richting lente had de weerman gezegd. Nou, hoezee. Beter kou en sneeuw dan die
rotregen waarin niets mogelijk was. Al de hele dag was hij onrustig en het liefst had hij
zin om gek te doen. Dat kwam omdat hij telkens terug moest denken aan die droom
van laatst. Die droom waarin Lise-May piano had gespeeld. Ongemerkt verscheen er

36. er een glimlach op zijn gezicht toen hij de witte vleugel in de woonkamer weer zag
staan. Op een dag zou ze daarop spelen, net als in zijn droom. Ze speelde zoals ze
had gespeeld waar Isolde bij was. Haar gezichtsuitdrukking, de manier waarop ze
haar vingers over de toetsen liet snellen. Als dat was geweest hoe hij haar voor het
eerst had gezien, zo gracieus en vol gevoel, zou hij haar echt niet aannemen voor
een verlegen meisje dat weinig zei in gezelschap. Ze was ongelooflijk.
„O, lieverd, wacht even. Ik heb een wissel. – Nee, je hoeft niet te hangen…
O. Nou ja, doe je de groeten aan Joe van ons? Hmm-hmm, is goed. Tot gauw, Lynn!‟
Cathelijn drukte op opnemen en kreeg Pepijn aan de lijn. „Oh, dag jongen!‟

37. Binnen vijf seconden had ze weer opgehangen. Met een verontwaardigd gezicht liep
ze terug naar het tafeltje met de telefoonhouder. In het voorbijgaan wierp ze een blik
op de tv. „Melvin, zou je niet eens gaan aankleden? Je ligt nu al uren voor de tv.‟
„Nou en? Heb je nog niet gezien wat voor schijtweer het is? Waarom zou ik
aankleden als ik vandaag toch niets te doen heb? Greke is shoppen met Ivy en… pff.‟
Melvin gaapte luid en liet de rest van de zin aan zijn oma over.
„Daarom hoef je nog niet het hele weekend in je pyjama door te brengen. We kun-
nen ook iets leuks gaan doen met z‟n allen. Een spelletje ofzo. Pepijn komt zo hier.‟

38. „Wat is er aan de hand?‟ Mompelde Joey vanaf de eettafel. Hij was bezig met een
kruiswoordpuzzel op te lossen. „Is er iets aan de hand bij Wietse en Sarah?‟ Meestal
kwam Pepijn niet zomaar langs. Er moest iets gebeurd zijn. Zo ook nu, voelde Joey.
„Dat zou best kunnen. We zien „t vanzelf wel,‟ antwoordde Cathelijn simpelweg. „Hij
nam amper de tijd om me te laten antwoorden. Misschien heeft hij weer een
aanvaring gehad met Wietse.‟
„Nee toch?‟ Er klonk gekreun vanaf de trap: Krijn stond op de onderste trede. „Ik
geloof dat ik maar meteen weer naar boven vertrek. Bij deze: ik ben niet thuis
vandaag,‟ liet hij weten terwijl hij een colafles pakte en zich vlug uit de voeten maakte.

39. „Jongens, wat doen jullie weer gezellig!‟ Cathelijn slaakte een zucht. „We kunnen
toch best eens wat samen doen? Dat is alweer een tijdje terug…‟ Uit het keukenkastje
toverde ze de theepot en vulde die met water. „Ik zal vast thee zetten voor zo direct.‟
Niemand ging nog in tegen het thee zetten. Auke kreeg het in de eerste plaats al niet
eens mee. Hij was nog steeds met zijn gedachten bij piano‟s, slecht weer en Lise.
„Heb jij wel zin om wat leuks te doen, Auke?‟ Cathelijn was achter hem komen staan.
Hij schrok zich wezenloos alsof ze hem had beslopen en hem ineens in zijn oor
schreeuwde. „Alles oké?‟ Vroeg ze, direct bezorgd.

40. Auke knikte verontwaardigd. „Waarom zou er wat zijn?‟
„Je bent zo stil de afgelopen tijd… Is er echt niets, jongen? Als er wat is, kun je het
best kwijt. Dat weet je, toch?‟ Cathelijns ogen onderzochten die van Auke.
Net als haar zorgen was zijn verontwaardiging oprecht en gemeend. Opnieuw knikte
Auke. „Natuurlijk,‟ mompelde hij afwezig. Zijn gedachten waren alweer afgedwaald
naar de droom over Lise. Hij zat nog zo helder in zijn kop. Het leek haast alsof het
gisteren was in plaats van vorige week. Was hij echt zoveel stiller dan anders? Daar
zou zijn moeder nog best gelijk in kunnen hebben. Met een diepe frons merkte hij hoe
Cathelijn zijn handen pakte. Hij had alweer lopen trommelen. In plaats van knalrood

41. te worden, beet hij op zijn onderlip en begon te grijnzen. „Sorry,‟ zei hij en ging vlug
richting keuken om daar de theepot van het fornuis te halen. „Ik heb een binnenpretje.‟
Het volgende moment ging de bel. „Pepijn!‟ Riep Cathelijn uit. Ze snelde naar de
deur. „Ben je je sleutel weer kwijt?‟
Pepijn liep zonder zijn oma te begroeten de kamer in. „Hèhè, rúst!‟ Brieste hij. Zijn
gezichtsuitdrukking zag er inderdaad veelbelovend uit. Melvin knikte even en was
bereid de tv uit te zetten om het verhaal van zijn neefje aan te horen. „Ik word knétter
van die kerel. Gelukkig kan ik hier nog heen. Pa en ma zeggen er ook niks van.
Belachelijk. Het zou verboden moeten worden. Wat een herrie.‟

42. „Pepijn,‟ zei Cathelijn zacht. Ze wilde niet te streng tegen hem ingaan. Toch wilde ze
niet dat hij helemaal door zou draaien. „Pepijn, doe je wel even kalm? – Kom, we
gaan eerst even zitten. Ik heb net thee gezet. Haal diep adem en vertel even rustig
wat er aan de hand is,‟ ratelde Cathelijn.
Pepijn liep zijn oma achterna de keuken in, naar de eetkamertafel en terug terwijl ze
theekopjes klaarzette. Hij wilde helemaal niet wachten tot ze zaten. „Het is die
stomme kut Jordy. Hij neemt de hele tijd die kutgitaar van hem mee en al heb ik ge-
vraagd of ze niet bij hem kunnen gaan zitten jammeren, hij blijft maar bezig. Het is
echt afschuwelijk!‟ Gaandeweg begon Pepijn zich steeds erger op te winden.

43. Melvin zette de tv uit. Hij voelde zich geroepen met Pepijn te gaan praten. Hij had
het idee dat Pepijn misschien zijn verhaal wat vaker wilde vertellen. Bij Auke was dat
ook weleens het geval. Al gaf hij het niet toe, Melvin wist dat hem dat best opluchtte.
Op sommige vlakken overlapten de persoonlijkheden van Pepijn en Auke elkaar
nogal. Je wist maar nooit, vond Melvin. „Hé,‟ begon Melvin. „Jordy, dus, hmm?‟
Pepijn knarsetandde en keek zijn oom achterdochtig aan. „Ja.‟ De vijandigheid droop
ervan af. „Maar ja, jij gaat zeker weer zeggen dat het niets is. Want wat weet jij er nou
van, hè? – Nee hoor, laat me maar.‟ Boos draaide Pepijn zijn oom de rug toe.
„Mel,‟ klonk Joey‟s stem. „Kom. Er staat thee klaar. Pepijn komt zo wel.‟

44. Stampvoetend begaf Pepijn zich naar de tv. „Dus jullie gaan doen alsof ik er niet
ben? Best, dan doe ik dat ook.‟ Hij gooide zijn voeten op de tafel en zette het geluid
extra hard.
Cathelijn wisselde angstvallig een blik met haar man. Ze was erg slecht in het
bedenken wat ze nu het beste konden doen. Melvin wist in elk geval zeker dat hij zijn
neefje beter even kon laten. Iedereen keek met ingehouden adem hoe Auke zijn stoel
naar achteren schoof en langzaam naar de bank liep. Alles wat hij deed was naast
zijn neefje neerploffen en meekijken naar de clip die ze op MTV afdraaiden. Pepijn
keek even opzij maar in tegenstelling tot bij de meeste anderen, liet Auke niets blijken.

45. Een paar minuten bleven ze zo zwijgend zitten, beiden met hun eigen gedachten.
Auke dacht aan de keer dat zijn oudste zus Lynn thuis was geweest en hun ma
iedereen uitgenodigd had, zo ook Pepijn. Dat was de eerste keer dat Auke zijn neefje
zo door het lint had zien gaan. Auke was de enige die er niet erg van was geschrok-
ken. Op de één of anderen manier had hij het idee dat hij zichzelf erin herkende. Al
had hij niet zulke woedeaanvallen gehad als kind, hij was wel degelijk gefrustreerd ge-
weest. Er waren Sims genoeg die hem niet begrepen, Sims die hij niet begreep. Des-
tijds had hij ze ook niet willen begrijpen. Maar zodra het duidelijk werd dat hij ADHD
had was er een boel opgehemeld. Auke wist dat de diagnose ODD was gesteld bij zijn
neefje. Hij had gezien hoe Pepijn erop vooruit was gegaan. Het enige was nog die

46. frustratie waarmee hij leek te kampen. Om het minste of het geringste kon hij boos
worden of een woedeaanval krijgen. Zoiets moest toch te verhelpen zijn, vond Auke.
Voorzichtig keek hij opzij. Pepijn zat rustig naar de zoveelste clip te kijken. Zijn
gezichtsuitdrukking liet weten dat hij weer gekalmeerd was. Een voorzichtige glimlach
verscheen op Aukes eigen gezicht. Misschien was het genoeg om Pepijn gewoon
even te laten zijn zoals hij was. Eigenlijk had Auke zelf geen steentje bijgedragen in
woorden. Wel had hij het gevoel dat hij had laten zien geen kwade bedoelingen had.
Kon hij maar zeker weten dat Pepijn hem vertrouwde. Hij wilde Pepijn zo graag
helpen die frustratie te verminderen. Zijn blik dwaalde even naar buiten en ineens zag

47. hij dat het droog was. Plotsklaps schoot hem iets te binnen. In zowat één beweging
stond hij voor de bank. „Ik ga naar buiten,‟ kondigde hij aan. Even keek hij neer op
Pepijn. „Zin om mee te gaan? Ik heb nog wel ergens een voetbal liggen.‟
Pepijn haalde zijn schouder op en drukte met zijn hak de uitknop van de afstands-
bediening in. „Waarom ook niet?‟ Gedwee volgde hij zijn oom en trok zijn jas aan.
„We kunnen wel naar het park gaan. Het is nu toch droog.‟ Auke wenkte zijn neefje.
„Kom, help even zoeken naar een bal.‟ Pepijn volgde Auke naar de zolder.
„Hé!‟ Riep Cathelijn. „En de thee dan?‟ Joey en Melvin lachten hoofdschuddend.

48. Iris hoorde de zware, eikenhouten deur van haar slaapkamer opengaan.
„Jane?‟ Wist ze zonder om te kijken. „Ik kom eraan, nog even wat spullen in m‟n tas
doen.‟ Enigszins twijfelachtig draaide ze zich om. „Wat eh… wat neem jij mee?‟
Een moment bleef Jane haar vriendin aankijken zonder iets te zeggen. Ze probeerde
haar gezicht in de plooi te houden. Tevergeefs, want er brak een brede glimlach door.
„Wat ben je ook een muts. Je hebt helemaal niet zoveel nodig, joh. Wat hebben we
nou gezegd? Maiden zorgt voor de meeste dingen. Zit er maar niet over in.‟ Ze zag
dat Iris er nog iets tegenin wilde brengen. „Nee, Iris. Pak je tas en kom. Jacky wacht.‟

49. Na één laatste blik op haar net opgemaakte bed verliet Iris de kamer. Jane zat nooit
zo in over hoe alles eruit zag of wat ze meenam. Als ze er later achter kwam dat ze
nog iets nodig had wat ze was vergeten, loste ze dat probleem wel even op. Of niet.
Op de trap kwam Jane aanzetten met overbodige informatie. „Ik denk dat je onder-
hand al wel kunt verwachten dat de tweeling onrustig is. Vooral Bram. God, die was...‟
„Aan de kant!‟ Onderbraken Daisy en Bram hun zus. Ze stoven tussen Jane en Iris
door de trap af. „Dicht houden, anders valt alles eruit!‟ Commandeerde Daisy bazig.
Hoofdschuddend bleven Jane en Iris even staan. „Wat zei ik je?‟

50. „Je zou toch denken dat nu ze tiener worden ze zich al wat minder kinderachtig gaan
gedragen?‟ Jane giechelde en voelde plotseling twee handen op haar schouders.
„Nou, ik geloof dat jij nog exact zo was op je tienerverjaardag, Jane.‟ Tim keek met
pretlichtjes in de ogen van zijn zusje en gaf Iris een knipoog. „Dus wat dat betreft…‟
Nu was het Iris‟ beurt om te giechelen. „Het is dat het jouw vriendje is, maar
anders…‟ Quasiboos keek Jane haar broer na. Haar ogen had ze samengeknepen.
„Ik ben blij met jullie als stel gekken. Anders zou het wel erg saai zijn.‟ Iris voelde de
vlinders door haar maag kriebelen. Ze voelde zich geweldig. Dit was het derde week-

51. end op rij dat ze bij Tim was. Dit weekend zou de tweeling opgroeien. Ze hadden met
z‟n allen een picknick georganiseerd en ze zouden Jacky ophalen om mee te gaan.
„De boot heb ik al klaargemaakt!‟ Tetterde Bram enthousiast. Hij gaf zijn broer en
diens vriendin niet eens even vijf minuten de tijd om elkaar rustig te begroeten.
„Het geeft niet,‟ smoorde Iris Tim fluisterend toen hij zijn broertje de kieteldood wilde
geven. Het daarop volgende moment hoorden ze een rommelend geluid. Tegelijk
keken ze naar beneden. „Jezus,‟ giechelde Iris opnieuw. „Sorry, dat was mijn maag.‟
„Des te meer reden om nu te vertrekken,‟ vond Daisy. „Alles ligt al in de boot.‟

52. Dat mocht dan wel zo wezen, maar buiten had Bram het goed lastig. Hij
kreeg de boot niet van de kant af. Hij haatte het om het toe te geven, maar dit lukte
hem niet zonder Daisy. Hij kende geen Sim die zo sterk was als zij.
Bram voelde een regendruppel in zijn nek en krabde verwoedt in zijn nek. „Shit.‟
Waarom moest dit nu weer op hun verjaardag gebeuren? Het mocht niet regenen!
De voordeur ging open en de rest kwam naar buiten. Iris zag het broertje
van Tim stuntelen en glimlachte onwillekeurig. Ze maakten overduidelijk hetzelfde ge-
baar wanneer ze zich ongemakkelijk voelden of geen raad wisten met een situatie.
Het andere wat haar opviel waren de dikke regendruppels en de grote grijze wolken.

53. „Lukt het, Bram? Zal ik even helpen?‟ Jane liep op haar jongere broertje af.
„Nee!‟ Riep Bram eigenwijs uit. „Het moet me lukken.‟
Tussen de oudsten vandaan kwam Daisy op de beek afgerend. „Zeg nu gewoon dat
je mijn hulp nodig hebt, broertje. Ik duw en jij zorgt dat de boot in balans blijft, ja?‟
Met tegenzin gaf Bram eraan toe. Hij had er een hekel aan als hij iets niet alleen
kon. Overduidelijk moest niemand van hem verwachten dat hij ooit om hulp zou
vragen. Al was Daisy dan een uitzondering op de regel. Af en toe mocht hem wel
helpen. Glimlachend om dat feit keek Tim van zijn zusje naar Iris en terug.

54. Eindelijk was het zover. Alles was erin, de boot lag in het water en ze
konden vertrekken. Bram en Daisy hadden een plek voorin het bootje gekozen. Bram
zat alweer te wijzen op alles wat hij kon ontdekken in het beboste gebied rondom hun
huis. Het eerste kikkerdril kon hij her en der al zien drijven. Het was echt vroeg lente
dit jaar. Zo nodig was hij nog opgewekter dan daarnet. Daisy volgde lachend de
vinger van haar broertje. Opeens merkte ze op dat het droog was. Met een blik over
haar schouder naar Iris wist ze hoe dat kwam. De twee knipoogden naar elkaar.
Maiden deed nog even de laatste dingen in de tas. Ze wilde net van haar plek af
komen toen Jane haar aanstootte. „Mam, geef de camera eens?‟

55. Maiden slaakte lachend een zucht en mompelde iets dat leek op „dat had eerder ge-
zegd‟ of in elk geval in die richting. Ze gaf het toestel aan haar dochter. Iris en Tim
zaten bij Jane en de twee meiden zouden Tim weer even herinneren aan hoe je foto‟s
moest maken met een digitale fotocamera. Tijdens de verjaardag van Kay, Pepijn en
Emma had hij het cameraatje al eerder gebruikt. Hij had er zoveel plezier in gehad dat
Iris de camera had geleend van Wietse voor het weekend. Zo hielden ze leuke
herinneringen over aan een dagje uit en natuurlijk de verjaardag van Daisy en Bram.
„Dus hier zit het aan-knopje,‟ wees Iris ter verduidelijking. „Als je wilt fotograferen niet
meteen die hele knop daar indrukken, want hij moet eerst scherpstellen. Filmen is…‟

56. Daisy stond nog steeds de frisse buitenlucht op te snuiven. Ze wist dat het niet altijd
goed was om het weer te veranderen met magie, maar voor vandaag kon het vast
geen kwaad. Ze hield van de lucht van bloeiende plantjes en, misschien klonk het
gek, maar ze hield ook van de lucht van het slootwater.
„Daisy, kijk, kijk daar!‟ Brams stem sloeg over van enthousiasme. „Moet je zien!‟
Hardnekkig probeerde Daisy haar broertje nog een paar seconden te negeren. Die
zon was zo heerlijk.

57. Ze kreeg amper de kans om te genieten als hij er telkens doorheen tetterde. Snapte
hij dan helemaal niets van de natuur? Dat was niet alleen overal alles opmerken. Je
moest het ook op je in laten werken. Dan pas kon je er echt van genieten. Tim zei
tenminste dat hun pa dat altijd had gezegd. Tot de dag waarop hij stierf was hij een
groot natuurliefhebber. Enigszins met tegenzin opende ze haar ogen. „Wat is er?‟
„Moet je zien wie daar staat!‟ Brams vinger priemde richting de bossen.
Daisy volgde hem met samengeknepen ogen tegen het zonlicht. „Largo!‟ Riep ze uit.
Hun blikken kruisten elkaar. Largo knikte met een glimlachje en kwam in beweging.
*zie update 1: verrijking van kennis

58. Met gemengde gevoelens begon Sander de wandeling naar het strandhuis-
je af te leggen. Ergens had hij zin om zich nu om te draaien, terug naar zijn auto te
gaan en terug naar huis te rijden. Aan de andere kant wist hij dat hij dit moest doen.
Hoe het ook zou lopen, hij kon hier niet zomaar weggaan met dit gevoel. Als hij hier al
weg zou gaan met een kutgevoel, was dat omdat Lizzy boos had gereageerd. Zelfs in
de namiddag was het nog ongewoon warm voor begin februari. Als dit goed ging was
het niet het eerste van vandaag: Noah was vandaag opnieuw helder geweest.
„Hoi, pa,‟ had Noah gezegd. Hij was al vrij opgewekt geweest bij Sanders
aankomst. Sander wist uit ervaring dat dit een goede dag was. Dat stemde hem blij.

59. „Zeg, jongen,‟ had Noah direct gevraagd. „Zullen we een eindje gaan lopen?‟ Het
rotgevoel aan de week ervoor onderdrukkend had Sander met een glimlach geknikt.
„Ik vind het zo fijn dat je met me wilt lopen! Ik ben er in geen jaar meer uit geweest,
kind!‟ Vergeten. Noah was het simpelweg vergeten. Het gaf niet. Zijn vader was blij
om de zon, blij om de dieren, de planten, alles. Daar was Sander ook blij van
geworden. Het leek bijna alsof het voorjaar alles in goed licht zette. Zelf was Sander
zo opgeknapt van dat korte wandelingetje dat hij erover dacht Lizzy op te bellen. Hij
zou het vertellen. Hij was er klaar mee. Het lag aan hemzelf. Hij wilde gewoon niet,
niet meer. Door te doen alsof het haar schuld was, voelde hij zichzelf alleen maar
rotter. Ze had het recht om te weten dat ze er niets mee te maken had.

60. Dus hier stond hij dan met zijn handen in zijn zakken, zich even indenkend
wat hij zou gaan zeggen. Hij drukte de bel in, haalde een hand door zijn haar en sloeg
zijn handen voor zijn borst. Van harte hoopte hij dat Lizzy thuis was. Hij was toch
zeker niet het hele roteind voor niets komen rijden. Ongeduldig deed hij een stap naar
binnen. De niets verhullende, grote ramen gaven je zicht op vrijwel heel het huis.
Tenminste, zo schatte Sander in. Hij was nog nooit bij haar binnen geweest.
Daarom wist hij dus ook niet dat er meer dan één deur was aan de voor-
kant. Lizzy was vanaf de zijkamer de keuken ingelopen en had van een eindje Sander
gezien. Daarom was ze op haar tenen naar de dichtstbijzijnde deur geslopen en naar
buiten geglipt. Om het hoekje durfde ze wel te gluren. Als hij maar niet omdraaide.

61. Uit angst dat ze ontdekt zou worden drukte ze zich plat tegen de muur. Sander zou
vanzelf wel weggaan als er niet open werd gedaan. Toch? Met ingehouden adem
stond Lizzy af te wachten op wat Sander ging doen. Wat ging ze zelf eigenlijk doen?
Staan wachten tot Sander wegging? En als hij dat niet deed? Jezus, wat waar was ze
eigenlijk mee bezig? Was ze zich aan het verstoppen rondom haar eigen huis? Ze
kon hem gewoon tegemoet lopen en hem wegsturen. Wat had hij hier nog te zoeken?
Wat Lizzy niet zag, was dat Sander zijn iPhone had opgediept en haar
nummer aan het intoetsen was. Het volgende moment voelde ze haar mobieltje trillen
in haar broekzak. Shit, wat nu als hij het hoorde?

62. Er zat nog maar één ding op. Lizzy duwde zichzelf bij de muur vandaan en rechtte
haar schouders met een zucht. Ze stapte gewoon op hem af. Zij had niets te vrezen.
Hij zou de wind van voren krijgen. Hij was tenslotte degene die haar had afgedankt,
haar als een voetveeg had behandeld. De eikel. Ze zou hem eens flink de waarheid
zeggen.
Sander draaide zich om en keek recht in Lizzy‟s grijze ogen. „Oh,‟ deed hij
zacht en liet direct zijn hand zakken. Ongemakkelijk wreef krabde hij aan zijn buik.
Hoe moest hij beginnen? Zeggen dat hij haar net had willen bellen? Of meteen al…
„Sander,‟ probeerde Lizzy zo ongeïnteresseerd mogelijk te zeggen. „Wat doe jij hier?‟

63. Gelukkig was het voor Lizzy nooit zo moeilijk geweest om zich anders voor te doen
dan ze zich voelde. Ze had niet voor niets op toneel gezeten vroeger. Ze was niet
voor niets actrice geworden. „Nou, vertel op. Wat moet je hier?‟ Herhaalde ze zichzelf
bits. In feite voelde ze zich helemaal niet zo zeker als de harde blik op haar gezicht
liet denken. Het enige wat ze wilde was dat hij zei dat het hem speet, dat hij het niet
zo bedoeld had. Dat hij van haar hield en dat hij met haar verder wilde. Dat hij net zo
gek op haar was als zij op hem. Eigenlijk voelde ze zich nog lichtelijk zwak in haar
knieën en werd ze nog steeds zweverig als ze hem zag. Maar ze mocht zich er niet
aan overgeven. Nee, deze klootzak had haar schandalig behandeld. Ze liet niet zo-
maar over zich heenlopen. Ze mocht dan ouder zijn. In dat opzicht was ze echt niet

64. veranderd. Als Sander had gedacht van wel had hij dat toch even mooi mis gehad.
„Lizzy,‟ begon Sander. Hij sprak met een zachte klank in zijn stem. Shit, wat klonk het
beroerd. Ze moest niet gaan denken dat ze nog wat voor haar voelde. Dat was niet
zo. Hij wilde niet verder met haar. Hij mocht haar niet in de waan laten van wel, hij
mocht haar niet aan het lijntje houden. „Ik ben gekomen omdat ik met je wil praten. Ik
wil het graag uitleggen…‟ Afwachtend keek hij Lizzy aan. Jezus, mens, zeg wat. Hij
haatte dit soort momenten. Hij was iemand die luisterde, iemand die adviezen kon
geven. Maar als hij dat soort dingen die hij aan anderen adviseerde zelf moest doen.
No way. Dat was niet zijn ding. Nooit geweest ook. Hij had er een hekel aan.

65. „Ik luister,‟ zei Lizzy simpelweg. Die ogen van hem. Sander was nooit een goede
toneelspeler geweest. Hij mocht dan wel een stoertje zijn geweest: zijn gevoelens liet
hij altijd doorschemeren als hij het niet wilde. Uit ervaring wist ze of het gespeeld was.
„Ik wil graag even binnen praten.‟ Sander wist dat hij wanhopig klonk. Al had hij het
idee dat hij best mocht hopen. Want lag het aan hem of had haar stem ietwat milder
geklonken dan daarnet?
Alsof het zo gepland was, voelde Lizzy plots een regendruppel op haar blote arm.
tegelijk keken ze naar de lucht: daar hing een grote, grijze regenwolk. „Oké,‟ zei Lizzy.
Ze gaf hem het voordeel van de twijfel. Als hij vervelend werd, was hier de voordeur.

66. Veerle opende haar ogen toen ze voelde hoe een hand de hare zacht beet-
pakte. Boven haar gezicht zag ze dat van Jordy en dat veroorzaakte gelijk weer een
hoop kriebels in haar maag. Ze werd er dolgelukkig van die glimlach te zien en als
vanzelf glimlachte zij ook.
„Sorry, heb ik je wakker gemaakt?‟ Hij streelde door haar haren. „Ga maar weer
slapen, hoor.‟
Maar Veerle wilde niet meer slapen, was niet langer moe. Ze vleide haar gezicht
tegen zijn hand. Ineens begreep ze wat katten zo lekker vonden aan kopjes geven.
„Het gaat wel,‟ liet ze weten terwijl ze overeind kwam. De afgelopen nacht hadden ze

67. nauwelijks geslapen. Jordy was blijven slapen en ze hadden de hele nacht door ge-
praat. Zachtjes had hij liefdesliedjes op zijn gitaar gespeeld voor haar. Tot ergernis
van Pepijn. Het was slechts een klein moment geweest dat Veerle daarover in had
gezeten. Alles leek verzacht wanneer Jordy in de buurt was.
Op school hoefde Veerle er niet over te beginnen bij haar vriendinnen. Die wilden al-
leen maar weten wat ze tot nu toe met z‟n tweeën hadden uitgespookt. Wanneer
Veerle werd onderbroken in haar verhaal over het weekend en ze vertelde dat er niks
was gebeurd tussen hen, geloofden ze haar niet. Ze snapte het niet. Ze kon ook
gewoon gelukkig met hem zijn zonder dingen te doen. Samenzijn alleen was genoeg.

68. Ze wist zeker dat Jordy er net zo over dacht. Hij was niet zoals de meeste andere
jongens. Ze waren echt gek op elkaar. Anders schreef je toch geen liefdesliedjes voor
een meisje, wel dan? Er waren drie dingen waar Jordy erg goed in was. Dat was
gitaarspelen, romantiek en haar nieuwsgierig maken. Hij was nu al telkens bezig met
haar te plagen over Valentijnsdag. Het duurde immers nog minder dan twee weken.
Zonder dat ze het had gemerkt was hij naar voren geschoven en legde hij een arm
om haar heen. „Zit je nog in over vanochtend?‟ Hij drukte een kus op haar wang.
„Een beetje,‟ zei ze naar eerlijkheid. „Maar hij is waarschijnlijk nu wel weer gekalm-
eerd.‟ Ze glimlachte en schoof dichter naar hem toe om hem te kunnen zoenen.

69. Een tijdje later kwamen ze van het bed af. Jordy zette zijn gitaar aan de
kant. Veerle keek zuchtend de kamer rond. „Wat een bende…‟ Mompelde ze terwijl ze
naar de deur liep.
„Lieve, lieve Veerle. Laat die troep nou gewoon eens even. Je bent toch kunsten-
ares? Dan moet je wel goed rommel kunnen maken! Goed voor je inspiratie, niet?‟
Een tijdje stonden de twee tegenover elkaar. Veerle knikte lachend. „Je hebt er be-
hoorlijk wat verstand van, zo te horen!‟ Ze proestte het uit.
Jordy begon hard te lachen. „Pas op jij!‟ Hij deed alsof hij haar ging kietelen.

70. Beneden gekomen vonden ze Sarah met de drieling in de woonkamer. Jordy keek
met een glimlach op hen neer. Hij had bewondering voor haar, voor de moeder van
zijn vriendinnetje. Zelf had hij het altijd al knap gevonden dat zijn moeder hem en
Cooper alleen had opgevoed. Maar dit? Zes kinderen? Dat was een nog veel grotere
opgave, ook al waren ze met twee ouders.
Ergens had het ook wel weer wat. Al was het altijd druk: Jordy hield van druk, hield
van Sims om zich heen. Hij ging rustig zitten spelen met Marijn of zelfs met de
Barbies van Yara of Wende.
„Hé, kijk eens wie we daar hebben!‟ Sarah wees achter Wende langs.

71. Wende keek amper op of om. Het interesseerde haar vrij weinig dat haar zus achter
haar stond. Ze speelde rustig verder met het konijn. Sarah daarentegen stond wel op.
„Jeetje, is het al zo laat?‟ Het leek alsof Sarah nu pas opmerkte dat het al donker
was buiten.
„Heb je nog wat gehoord van Pepijn?‟ Veerle draaide zich om naar het kastje. Daarin
lagen weer allerlei opgevouwen kleren van haar broertjes en zusjes. Zo te zien had
Sarah de was klaar. „Ik breng deze zo wel even naar boven. Moet ik Stan uit z‟n
kamer halen?‟ Zoals wel vaker nam Veerle een deel van de huishoudelijk taken op
zich terwijl ze in gesprek was met haar moeder. „Of zal ik eten koken vandaag?‟

72. „Gekkie, dat is heel lief aangeboden, maar dat hoeft niet. Stan eet vanavond niet
thuis en ik heb eerlijk gezegd geen idee wat Pepijn doet dus ik denk dat het wel een
keertje kan om patat te eten. Dit is voorlopig de laatste keer dat we samen op de
bank kunnen eten, denk ik zo. Volgende week begint de tentamenweek voor jullie en
dan denk ik dat Pepijn toch niet veel thuis zal zijn. De Cito-toets…‟ Sarah zuchtte bij
het idee. Uit ervaring wisten ze allemaal dat het waarschijnlijk zal zijn dat Pepijn van
de zenuwen nog sneller opgefokt zal raken.
„Dan weet ik het goed gemaakt. Zal ik de patat halen?‟ Bood Veerle aan.
„Ze weet ook niet van ophouden, hè?‟ Sarah keek lachend naar Jordy. „Wat ben je

73. toch ook een schat.‟ Sarah liep naar de keuken om de huishoudportemonnee uit de la
te pakken. Ze drukte een briefje van twintig in Veerles hand. „Kleiner heb ik het niet.
Hier heb je zeker wel genoeg aan. – Ik neem aan dat jij wel mee wilt eten, Jordy?‟
„Een patatje gaat er wel in, inderdaad.‟ Jordy glimlachte en sloeg een arm om Veerle
heen. „Gaan we gezellig samen, Veer. Ik wil best mee helpen dragen,‟ grapte hij.
„Ga maar gauw dan,‟ wuifde Sarah hen weg. „Nu is het nog droog. Ik zal Joey en
Cathelijn eens bellen. Misschien hangt Pepijn daar nog uit. Anders probeer ik Naomi
en Victor nog wel even. Wie weet is hij net als Stan gewoon daar…‟

74. Het is weer zover! Iets meer dan
een week na de vorige update en ik
heb het voor mekaar gekregen.
Zelf had ik al erg zin om weer
verder te gaan met schrijven en
fotograferen, maar ik moet zeggen
dat ik ook weer extra energie kreeg
van jullie als lezers, in het bijzonder
Marieke en Bennie. (Jawel, het mag
gezegd!) Thanks a lot, guys!
Tot gauw bij de volgende
update!
Xx Ilse