Kosmos, wszechświat, ewolucja, czasoprzestrzeń, czas, przestrzeń, kwant, kwanty, fizyka, atom, foton, komórka, elektron, rozum, człowiek, świat, NIC, COŚ, zmiana, ruch, umysł, kwantologia, kultura, nauka, filozofia, kosmologia, wielki wybuch, osobliwość, czarne dziury, bezkres, nieskończoność, wieczność, promieniowanie, widmo promieniowania, układ okresowy, światło, religia, etyka, polityka, biologia, brzeg, granica, geometria, wielowymiarowość, język, matematyka, logika, zmysły, szósty zmysł, telepatia, obcy, planeta, słońce, gwiazda, obce cywilizacje, kosmici, historia, nauka, zabobon, magia, przesąd, abstrakcje, pojęcia, byt, los, przypadek, statystyka, sfera, pole energii, energia, próżnia, zero, jedynka, nicość, zjawiska, stres, psychologia, świadomość, podświadomość, próg, nieoznaczony, zakres, podprogowy, symetria, analogia, harmonia sfer, cząstka, elementarny, jawa, sen, dusza, materia, przyrząd, obserwator, jednostka, zbiór, mózg, precyzyjne dostrojenie, prędkość, punkt, węzeł, rzeczywistość, ja, państwo, społeczeństwo, naród, kraj, klimat, pogoda, prognoza, ziemia, opoka, powierzchnia, powłoka, warstwa, szybkość, ciężar, siła, grawitacja, niepodzielny, prosta, płaszczyzna, rytm, reguła, wzór, odległość, upiorne oddziaływanie, skończoność, pustka, symetria, oś symetrii, życie, śmierć, zbiór, jednostka, całość, część, masa, koniec, początek, największe, najmniejsze, środek, struktura, konstrukcja, wieloświat, strumień świadomości, zapaść, horyzont, horyzont zdarzeń, zdumienie, uczucie, częstotliwość, drgania, wibracje, dotyk, wzrok, słuch, smak, ciało, prostota, aktualność, czas absolutny, absolut, przestrzeń absolutna, idee, duch, miasto, samoświadomość, dziś, chwila, odczucia, osobowość, starość, zegar, melodia, promieniowanie reliktowe, ciepło, zimno, zagęszczenie, ciężar, wybuch, wewnętrzny, zewnętrzny, skwantowany, philosophy; evolution; cosmology; space; quantum; energy; logic; atom; radiation; radiation; reason; civilization; cosmos; universe; black holes; gravity; pressure; infinity; the observer; the singularity; speed of light

1. Janusz Łozowski
FILOZOFIA EWOLUCJI (KWANTÓW)
copyright © 2012 by Janusz Łozowski
wszelkie prawa zastrzeżone
ISBN 978-83-932050-8-0
ja.lozowski@gmail.com
1

2. "
"
"
"
"
"
"
"
"
"
"
"
"
"
"
"
"
"
"
"
"
"""""""""""""""""""""""""""""e|cuqrt|guvt|gó"3030"
2

3. - czasoprzestrzeń
- pojęcie "czasoprzestrzeni" ("czas" - "przestrzeń")
- kwant zmiany, jednostka czasoprzestrzeni (jeden-zero, "10")
- postrzeganie wewnętrzne i zewnętrzne
"czasoprzestrzeń" należy do pojęć podstawowych, które definiują otaczający
mnie świat, dlatego pojawiała się w dotychczasowym tekście wielokrotnie – i
jeszcze liczniej będę odwoływał się do tego terminu w części aktualnej. do
chwili obecnej używałem go w różnej konfiguracji, w pisowni rozdzielnej lub
łącznej (jako "czas i przestrzeń", "czaso-przestrzeń" - albo "czasoprzestrzeń",
kiedy nawiązywałem do wypracowanego na gruncie fizyki terminu). przychodzi
jednak czas (i etap w tekście) na zapisywanie (oraz pojmowanie) jednoznaczne
i łączne. czyli w formule "czasoprzestrzeń", jako logiczną jedność pojęcia i
jedność słowa. podwojony, dwudzielny wewnętrznie stan, ale oznaczający jeden
"fakt": fizyczną ewolucję w trakcie zachodzenia.
czym jest czasoprzestrzeń, jak powstaje i jak się odmienia? przyjdzie się na
ten temat powiedzieć dużo, przecież fundamentów ani szybko, ani prosto dokopać
się nie można. poziom podstawowy, o ile nie wiąże się to z zasadniczymi (więc
często dramatycznymi) zdarzeniami, jest zazwyczaj głęboko ukryty i pomijany
w analizach tego, co dzieje się w zakresie widocznym (nadprogowo, jako fakty
"oznaczone", na jakoś ujmowalnej powierzchni). dlatego opis zjawisk prowadzony
od wewnątrz (przez fizyka) musi być "zakrzywiony", jak sama czasoprzestrzeń.
ale oczywiście zawsze w nawiązaniu do widocznego (i do wcześniej opisanego).
mówiąc inaczej, fundamentalne pojęcie musi być fundamentalnie zdefiniowane,
żeby mogło być przyswojone - ponieważ wyznacza zrozumienie "tego wszystkiego"
(także mnie w tym wszystkim, do czego wszak usilnie dążę). - i nie rozchodzi
się wyłącznie (co podkreślam) o opis w odniesieniu do pojęcia fizycznego oraz
zdefiniowanie czasoprzestrzeni jako własności "namacalnego" kręgu pojmowania.
to niewątpliwie ważny i bardzo ważny aspekt zagadnienia, ale znaczenie tego
terminu (i sposobu postrzegania otoczenia) ewidentnie wykracza poza fizykę,
jest składnikiem opisu ewolucji, jej kwantowych relacji na każdym poziomie.
czasoprzestrzeń i jej skwantowane odmienianie się to przede wszystkim "czysta
filozofia", która (przypadkiem) została wyartykułowana przez (filozofujących)
fizyków. czym jest "czasoprzestrzeń" dla fizyki, to oczywiście sprawa istotna,
jednak zdecydowanie więcej można "wycisnąć" z tego pojęcia, kiedy odnieść je
i opisać w relacji do warstw kwantowych i kwantu logicznego (szerzej Kosmosu
i Ewolucji), dopiero tak zdefiniowana czasoprzestrzeń pozwala na określenie,
czym jest i jak się przekształca.
co to jest "czasoprzestrzeń" i jak powstaje? ponieważ niejednokrotnie nawet
niewielki obraz niesie ze sobą znacząco więcej informacji niż zapis w postaci
tysiąca słów, dlatego na początek omawiania czasoprzestrzeni, zamiast długich
wywodów, skromny rozmiarami, ale bardzo wymowny w swej treści schemat.
3

4. -
co przedstawia rysunek? czasoprzestrzeń w trakcie tworzenia się. to na takim
poziomie, kwantów logicznych (absolutnych), czyli fundamentalnie głęboko w
świecie, tworzy się czasoprzestrzeń – oraz to, co uznaję za rzeczywistość. o
ile w ujęciu fizycznym pojęcie czasu i przestrzeni jest niejednoznaczne (a
potocznie rozdzielne), o ile samo pojęcie "czasoprzestrzeni" wprowadza umysł
w stan "zawirowania" - o tyle w powiązaniu z pojęciem kantu logicznego staje
się nie to, że oczywiste oraz konieczne, ale prezentuje się przede wszystkim
jako zrozumiałe i jednoznaczne. - po prostu, kiedy do opisu wprowadzam kwant
logiczny i zmianę (ruch), nie mam możliwości, żadnych innych możliwości: muszę
zastosować termin "czasoprzestrzeń", nie ma innego sposobu na zdefiniowanie
zjawiska. i właśnie w łącznej formie zapisu tego pojęcia. czyli jako jedność
czasu i przestrzeni. co na co dzień jawi się jako rozdzielne i dotyczy bardzo
odległych "cech" mojego świata, w ujęciu głębokim tworzy ten świat w każdym
elemencie.
co przedstawia rysunek? zmianę - ruch - przemieszczenie się kwantu logicznego
o wielkość również kwantu logicznego. na rysunku, dla lepszego zobrazowania
sytuacji, kwant oznaczyłem czarnym kwadratem, a kolejne jego pozycje innymi
kolorami. jednak to zawsze ten sam i jeden kwant (i zawsze sfera oczywiście),
ale znajdujący się każdorazowo w innym "punkcie". przesunięcie z punktu "a"
do punktu "b" i dalej do "c", kierunek zmiany jest wyraźny i zawsze o jeden
kwant logiczny (i zawsze "do przodu"). podkreślam, bo to zasadniczy element
w rozumowaniu - analizuję tutaj zawsze jednostkę logiczną, "wielkość" którą
nazwałem "kwantem logicznym", najmniejsze z najmniejszych - nic mniejszego i
nic większego – fundament rzeczywistości.
i teraz - kiedy taką "jednostkę fizyczną" (ale dla mnie, zawierającego się w
obrębie ewolucji, zawsze "jednostkę logiczną") "przesuwam" również o wielkość
kwantu logicznego (na takiej zasadzie, że punkt "b" jest równoważnie zajęty
przez kwant logiczny, jak to było w punkcie "a") - to w tej zmianie, w takim
przemieszczeniu się kwantu (kwantu "materii", "czegoś") – uzyskuję jednostkę.
jednostkę czego? czasoprzestrzeni. - przemieszczenie się kwantu logicznego z
położenia w punkcie "a" do punktu "b" o wielkość kwantu logicznego, to daje
mi możliwość zdefiniowania tego ruchu. uzyskuję uporządkowaną parę punktów. -
jednostki fizycznie nie mogę w żaden sposób zdefiniować, "kwant logiczny" po
prostu "jest". ale jeżeli ten sam kwant ("coś") zmieni położenie, to mogę w
tak właśnie zaistniałym procesie przeprowadzić operacje - i go opisać. czyli
mogę określić, o "ile" i jak-dlaczego zmieniła się sytuacja. - co więcej i co
zasadnicze w tym działaniu, jest to dokładnie policzalne.
jeżeli kwant logiczny "wypełnia" sobą stan w punkcie "a" (zajmuje ten punkt
Kosmosu w sposób całkowity), a następnie dokładnie taki sam stan w kolejnym
punkcie "b" (i w dalszych punktach), to tym samym mogę powiedzieć, że doszło
do zmiany - że nastąpiła zmiana o "wymiarach" jednego kwantu logicznego. - a
także, że "opustoszałe" "miejsce", które zajmował poprzednio kwant logiczny
w punkcie "a", ma "wymiar" kwantu logicznego i że jest to tym samym jednostka
zmiany, która się dokonała. czyli przemieszczenie się kwantu o kwant logiczny
(jednostkę) - to wnosi mi i zmianę, i jednostkę tej zmiany. i to w dwojakim
już rozumieniu: wyznacza najmniejszy z możliwych przedziałów "czasu" - oraz
najmniejszy z możliwych przedziałów "przestrzeni". dokładnie tak, uzyskuję w
takiej zmianie jednostkę zmiany czasoprzestrzeni. i czasoprzestrzeń jako taką.
przecież nie mogę tego rozdzielić, mam tutaj, na tym fundamentalnym poziomie,
tylko i wyłącznie kwant logiczny "czegoś". nic prostszego być nie może. sam
kwant logiczny nic mi nie wnosi, ale jego ruch jak najbardziej. kwant logiczny
"przesunięty" o kwant logiczny - samym swoim przemieszczeniem się - tworzy,
wyznacza jednostkę "czasu" (wyskalowanej zmiany) – i jednostkę "przestrzeni"
(wyskalowanej zmiany). w obu przypadkach jednostką jest ta sama "wielkość":
kwant logiczny. na tym poziomie nie ma nic innego, jest tylko kwant. ale kwant
w ruchu i NIC – o, to już fakt - to minimalna zmiana. to czasoprzestrzeń.
4

5. -
czasoprzestrzeń "rodzi" się na tak fundamentalnym poziomie. to ruch, zmiana
położenia kwantu logicznego wyznacza czasoprzestrzeń – po prostu jest samą
czasoprzestrzenią. pojęcia "czasu" i "przestrzeni", tak mało precyzyjne dla
umysłu, tutaj i w tym ujęciu stają się jednoznaczne - i więcej: są integralnie
ze sobą powiązane. o ile potocznie mogę wykorzystywać "czas" i jego "skoki"
("tyknięcia") do mierzenia zmian w sobie oraz w swoim otoczeniu, o ile mogę
"przestrzeń" wykreślić dowolną miarką - o tyle na bardzo głębokim poziomie
zrozumienia świata muszę oba pojęcia złączyć w jedność. i nie na dlatego, że
tak mi podpowiadają fizyczne wzory, ale jako absolutną konieczność. logicznie
czas i przestrzeń są jednością, jednego bez drugiego nie zdefiniuję. - powód?
ponieważ oba pojęcia zawierają w "podszewce" (na poziomie fundamentalnym) tę
samą jednostkę: kwant logiczny, najmniejsze z najmniejszych "czegoś". zmiana
czasu wyznacza przestrzeń, a zmiana położenia w przestrzeni definiuje czas, w
jakim się to dokonało. kiedy widzę przemieszczający się sekundnik w zegarku,
mogę nie przejmować się tym, że postrzegana zmiana odbywa się jednocześnie w
przestrzeni, na co dzień jest to informacja "nadmiarowa". jednak w głębokiej
analizie jedność obu ujęć otoczenia staje się oczywistością i koniecznością,
nie mogę rozerwać związku czasu-przestrzeni bez popadnięcia w sprzeczności.
kiedy będę tak czynił, rzeczywistość nigdy nie zaprezentuje mi się w pełni i
nigdy nie ustalę, czym są "czas" oraz "przestrzeń".
czasoprzestrzeń jest pojęciem dwudzielnym i fundamentalnym - i wszystko jest
czasoprzestrzenią (wszystko w czym uczestniczę i co jest mną). i to wszystko
zmienia się zawsze o najmniejszą z możliwych wielkości: kwant logiczny. ruch,
przesunięcie się jednostki o jednostkę tworzy jednostkę. w takim przypadku
jednostkę czasoprzestrzeni. kwant logiczny czasoprzestrzeni, stan najmniejszy
w rzeczywistości, ma ten sam wymiar (rozmiar), co kwant logiczny (plus zero).
najmniejsza z wielkości wyznacza najmniejszą zmianę czasoprzestrzenną.
do pewnego stopnia zaskakującym w tym ujęciu jest to, że "fakt materialny"
("coś"), w połączeniu z prostym przemieszczeniem się (ruchem w "nic"), że te
dwa elementy łącznie budują złożone struktury czasoprzestrzenne. kwant czegoś
w trakcie zmiany i efektem jest struktura rzeczywistości. jako wielkoskalowa,
wielopoziomowa jednostka czasoprzestrzeni istnieję dlatego, że kwanty materii
(jako zawsze materialne "coś") na wszystkich poniższych wobec mnie (ale także
powyższych) zakresach przemieszczają się i tworzą między sobą połączenia. a
ponieważ mają długą drogę do pokonania (w/po kolejnych zakrętach i przejściach
przez oś symetrii), dlatego mogę zaistnieć jako "rozmyty", rozwleczony na/w
fali "fakt materialny". moja prywatna czasoprzestrzeń buduje się aż na takim
podstawowym poziomie, ale postrzegam ją już bardzo odlegle od tego zakresu -
jestem efektem tej zmiany, ale nie mogę jej poznać w jednostkowych stanach.
moja fizyka wynika z przemieszczania się jednostki, ale tego składnika świata
żadnym dostępnym w ramach fizyki narzędziem nie sięgnę, jest fundamentem, ale
poza obserwacją z wnętrza.
czasoprzestrzeń jest pojęciem wyrosłym z analizy rzeczywistości, a sam termin
powstał na zapotrzebowanie fizyków (którzy muszą uzgadniać rejestrowane fakty
ze sobą), dlatego jest to pojęcie obiektywnie niezbędne. jednak zaistnienie
tego terminu to refleksja filozoficzna, wykroczenie poza fizykę, to logiczna
interpretacja zjawisk. i narzucenie obserwowanym zmianom charakteru reguły.
jednak obserwator, który zawsze jest zanurzony w obrębie analizowanej zmiany,
nie może jej zdefiniować w pełni (aż do fundamentów) - ponieważ kiedy jest,
zmiana zachodzi (i warunkuje jego istnienie), a kiedy zmiana zamiera, nie ma
już komu i jak prowadzić obserwacji. jak kwantu logicznego nie "postrzegę"
inaczej niż logicznie (i wykraczając poza fizyczny proces), czasoprzestrzeni
również nie określę bez ujrzenia zmiany w idealnym i unieruchomionym obrazie.
i dopiero wtórnie, daleko po fakcie, mogę ponownie uzyskany obraz poruszyć i
stwierdzić, że przebiega - że czasoprzestrzeń to ruch Fizycznego elementu w
NIC. mój świat to kwant(y) w przemieszczaniu się. i nigdy bezruch.
5

6. - światło w ujęciu kwantowym
- zakres widzialny
- ujęcie kwantowe a wielkości fizyczne
- punkty węzłowe promieniowania (wielkości brzegowe)
zanurzając się powrotnie w rzeczywistości, wypada rozpocząć od początku – od
światła. w tym punkcie analizy chcę i muszę zająć się wzajemną relacją ujęcia
kwantowego i fizycznego, zamierzam odnieść się oraz ustalić relacje pomiędzy
wydarzeniami w oglądzie kwantowym i fizycznym dla tego zakresu (a szerzej dla
całości ewolucji). ponieważ światło (promieniowanie) to dobry z wielu powodów
materiał do "obrabiania", zaczynam od niego.
żeby jednak przejść do opisu wydarzeń fizycznych i ujęcia promieniowania w
zakresie aktualnej fizyki (więc tak czy tak również ujęcia kwantowego), muszę
się zastrzec, że nie posiadam wiarygodnego, czyli pełnego i dokładnego ujęcia
czegoś tak wydawałoby się prostego, jak tęczy. po prostu, tak się złożyło, że
nie dysponuję poprawnym i jednoznacznym podziałem promieniowania widzialnego
na zakresy i wielkości. a ponieważ to na nim najlepiej przeprowadzać analizy
(ponieważ wszystko widać), jest to niewątpliwie brak dość dokuczliwy. wręcz
podejrzewam, po starannym przeglądzie danych, że takiego szczegółowego ujęcia
nie ma, bowiem trudność jego wykonania jest znaczna, bo choć niby wszystko tu
widać, ale nieostro. dlatego muszę się, niestety, odnosić tylko do schematów
fragmentarycznych. ale nie szkodzi, ponieważ nawet zbiór na wejściu "krzywy"
(fizycznie) można wyprostować (logicznie).
więcej, żeby rozgrzeszyć wspomniane braki (i fizykę przy okazji, boć to jej
"wina", że nie dopracowała się dokładnych danych) muszę powiedzieć, że takich
dokładnych danych eksperyment, nawet najstaranniej przeprowadzony, nie jest
zdolny dostarczyć. nie ma metody i możliwości, żeby działając od wewnątrz i
jednocześnie obserwując wydarzenia współbieżnie do nich, ustalić reguły oraz
zasady. tylko ujęcie zewnętrzne, pełne, logiczne – wyłącznie takie podejście
pozwala na ujęcie światła (i promieniowania) w jego pełnym, dokładnym, czyli
logicznym upostaciowaniu. jeżeli do mojej dyspozycji są aż cztery zakresy (a
przypuszczam, że jest ich nieco więcej), które nauka przypisuje przedziałowi
widzialnemu, więc, że opis zakresu postrzeganego ważnego dla oka posiada (w
wypadku danych, którymi dysponuję) aż cztery parametry brzegowe (cztery różne
parametry), to nie mogę tego zwalić na nieudolność fizyki, bo wytłumaczeń na
jej "nieporadność" jest aż kilka. po pierwsze, jest to subiektywne działanie
każdego obserwatora, a tylko uśrednienie uzyskanych wielkości pozwala ustalić,
z grubsza biorąc, wspólny zakres widzenia. a jak w każdym zbiorze powinno to
się dziać, tak samo w zbiorze widzenia są osoby (obserwatorzy), które swoje
otoczenie postrzegają "z przesunięciem". czyli to, co dla innych jest nie do
uchwycenia, dla nich jest rejestrowalne. dlatego zachodzące "rozmycie" brzegu
obserwacji w zbiorze musi się pojawić (choć różnice nie mogą być duże). już
ten tylko element musi powodować, że wyniki, zakres widzenia to kompromis i
ustalenie uśrednione wielu wydarzeń jednostkowych. to nie jest zewnętrznie i
logicznie (więc pewnie) dokonane zliczenie "zawartości" procesu, ale rezultat
wypracowany praktyczne. to wywołuje, musi wywołać albo włącznie do zakresu
odcinków dla większości nie do przyjęcia (jeżeli brzegi będą preferowane),
albo tych brzegowych odcinków pozbycie się, kiedy uśrednienie będzie w takim
liczeniu najważniejszym elementem ustaleń. dlatego z samej zasady działania
obserwatora (tutaj jego fizycznej i biologicznej budowy receptorów wzroku)
wynika, że zakres widzialny musiał zyskać postać "ułomną". i skorygowany być
musi przez definicję "sztywną", logicznie zewnętrzną. - po drugie, warto ten
wniosek poszerzyć o możliwy do postrzegania zakres w odniesieniu również do
"przyrządu". przecież to nie jest "wiarygodny" obserwator, ma własną budowę,
należy do wyróżnionego zakresu świata i w oparciu o cechy tego, konkretnego
lokalnego punktu rzeczywistości działa. a to z definicji nie jest mój punkt
postrzegania. "przyrząd" to inny zakres świata, dlatego "niewiarogodny".
6

7. -
w tym momencie oczywiście jedynie sygnalizuję problem obserwatora w postaci
przyrządu, któremu zlecam opracowanie (w moim zastępstwie), podłączenie się
i opracowanie postrzegania w niedostępnym dla mnie obszarze. można i trzeba
tak czynić, tylko że to jest, powtarzam, inny zakres obserwacji, na innych
elementach i wobec mnie obcych punktów odniesienia prowadzony (ja egzystuję
w innym zakresie niż przyrząd). owszem, mogę modyfikować ten inny i nie mój
sposób obserwacji i "tłumaczyć" go na znane mi "słownictwo" (w tym doznania
zmysłowe), ale muszę o tym wiedzieć i nie mogę przyjmować wyników "na wiarę",
bez refleksji. to musi być czynione, bo inaczej niedostępnych rejonów nigdy
nie zaobserwuję, ale muszę mieć świadomość ograniczeń i wprowadzać korekty.
dylematu postrzegania (obserwacji otaczającego świata) urządzenie techniczne
nie rozwiązuje, bo choć jest w stosunku do zmysłu biologicznego niekiedy nie
do zastąpienia i jedyne, to w takim zbiorze również występuje, jako konieczny
fakt, "rozrzut" pomiarowy. to zawsze-i-tylko obiekt materialny, fizyczny, z
zasady więc obarczony "błędem". można w zakresie fizycznym przybliżać się do
brzegu, ale nie można go osiągnąć.
kolejnym argumentem za usprawiedliwioną "wadliwością" fizyki w ustaleniach
przedziału światła (jak i innych przedziałów promieniowania), jest rozmyte,
"nieostre" istnienie przedziałów oraz zachodzenie ich na siebie. w badaniu
wewnętrznym wyznaczenie, że tyle a tyle elementów składa się na dany zakres,
że w takim punkcie się zaczyna, a w takim kończy przedział tej ewolucji, tego
powiedzieć, zbadać i ustalić nie sposób. kiedy w grę wchodzą wielkości małe
(kwantowe, najmniejsze), nie ma jak, nie ma eksperymentalnej metody, żeby te
wielkości pośrednie zliczyć i przeprowadzić rozdział. tego ani obecnie, ani
nigdy eksperyment fizyczny nie będzie mógł zrealizować. każde działanie i
badanie "namacalne" zawsze wykaże stany pośrednie i cząstkowe, które wypada
przecież zaliczać do jednego lub drugiego zbioru (lub tworzyć zbiory pośrednie
i chwilowe). nie ma w dostępnym fizyce zakresie niczego, co byłoby w pełni i
ostro zdefiniowane, to zawsze przedział zjawisk i stan przejściowy.
kolejny ważny argument, o którym tutaj tylko wspomnę (a dalej przyjdzie się
temat omówić w szczegółach): brak lub występowanie ewolucji mierzonej (coś
jest lub nie istnieje). to jest, wbrew pozorom, ważny i zasadniczy element w
działaniu fizycznym. jeżeli mam do dyspozycji badany obiekt (ewolucję), mogę
na niej dokonywać pomiarów i operacji. ale jednocześnie, skutkiem tego, mam
i muszę mieć proces wewnętrzny, współzachodzący, współistniejący z tak badaną
ewolucją. czyli, nie mogę w takim badaniu wznieść się na zewnętrzny poziom
do wydarzenia, nie mogę ustalić reguł meta-fizycznych w takim działaniu (a
raczej jest to trudne i wymaga przełamywania różnych stereotypów). jeżeli mam
do dyspozycji, jak w tym przypadku, promieniowanie, to nie będę działać, nie
mogę działać, kiedy jego w obserwacji już/jeszcze nie mam, muszę prowadzić
swoje obserwacje współbieżnie do zdarzenia. a to znów wyklucza lub najmniej
utrudnia szersze (zewnętrzne) spojrzenie na konkretne wydarzenie.
inaczej, bo ważne - żeby ująć logicznie procesy, nie mogę ograniczyć się do
fizycznych wyłącznie faktów, ale muszę je zdefiniować w logicznym schemacie,
nie da się ustalić cech i parametrów promieniowania (dowolnej ewolucji) bez
jej zewnętrznego, logicznego, oderwanego od wydarzeń zinterpretowania. a to
w oczywisty sposób wykracza poza samo doświadczenie. fizyka i "namacalność"
procesu, eksperyment - to są konieczne fundamenty, na których dopiero mogę
postawić hipotezę, czy wytworzyć teorię, to oczywistość i podstawa działania
(reguła postępowania znana "od zawsze"). natomiast podkreślenia (i to bardzo
silnego) wymaga to, że nawet tak wytworzona teoria, która wprost odwołuje się
do istniejących i dziejących się fizycznych wydarzeń, która opisuje procesy
w ich toku, nawet taka teoria nie jest pełna - i pełna być nie może. zawsze
moje fizyczne działanie i opracowywanie wyniku eksperymentu, to zawsze się
odnosi do tego, co badam, czyli do "treści" postrzeganej (w dowolny sposób)
– a przecież jest jeszcze świat poza, środowisko.
7

8. -
otóż, i to jest ważny element rozumowania, jeżeli mam do dyspozycji np. coś
takiego, jak światło, to nawet wychodząc już poza eksperyment, więc ustalając
teoretycznie cechy tego zakresu promieniowania i definiując wydarzenia w ich
fizycznej interpretacji – nawet ustalając teorię do takich fizycznych zdarzeń,
pozostaję, zawsze pozostaję w kręgu tychże wydarzeń. i to nie jest paradoks.
po prostu, kiedy opisuję światło, kiedy treścią mojego eksperymenty jest ten
zakres rzeczywistości, to nie zacznę nagle opisywać braku światła i cech tego
wspólnego wydarzania (światła i jego braku). bo przecież taka pełna ewolucja
już nie mieści się "w temacie badawczym", w fizycznym opisie wydarzenia, tu
zmiany energetycznej w promieniowaniu. teoria fizyczna zajmuje się tylko (!)
danym zdarzeniem, a tło, środowisko pozostaje nie ujęte – i więcej, ono nie
może być ujęte. jako zewnętrzne i pozornie nie mające wpływu na wydarzenia,
nie może wejść w zakres doświadczenia, ponieważ brak elementu badanego samo
badanie wyklucza (w fizyce, ale nie w logice). brak czegoś nie oznacza braku
zjawisk "w ogóle", tylko brak zjawisk w/na wyróżnionym terenie dostępnym do
badania. - dlatego, kiedy kończy się światło i zapada ciemność (czy zmiana,
jaka by nie była), to ustaje jego pomiar i analiza - i ustaje eksperyment. i
tego "dalej" już nie ma, nie może być w teorii i praktycznym działaniu, które
musi się odnosić do "zawartości" eksperymentu. a przecież to "dalej" jest tak
samo ważne, jak "zawartość" doświadczenia. warunkuje "obiekt", jest brzegiem
w doświadczeniu i "tłem". "treść" postrzegana jest ważna, ale w powiązaniu ze
środowiskiem (szeroko pojętym – od badającego po warunki świata).
mówiąc inaczej, treść eksperymentu, jak i jej brak, to dopiero razem oznacza
eksperyment. logiczny, to prawda – ale przez to pełny. podstawa jest w tym,
co się dzieje fizycznie, ale interpretacja musi wyjść poza zjawisko, a nawet
więcej, musi uwzględnić w konkluzji również brak badanych faktów. dlatego, że
dopiero razem, treść i jej brak, są pełną i całą ewolucją.
dokładniej - w tym rozumowaniu nie chodzi mi o to, że brak sygnału również
jest informacją, że odłączając czy odcinając sygnał (na przykład strumień w
postaci światła) nadaję w ten sposób informację, że cisza jest zasadniczym
elementem hałasu, jego logicznym dopełnieniem. to nie o to rozchodzi się w
tym zapisie, ale o dużo bardziej generalne ustalenie: że brak treści (dowolnej
ewolucji), skutkuje w teorii brakiem dalszego ciągu, że ustanie, zanik tematu
eksperymentu kończy eksperyment - że brak promieniowania kończy rozważanie o
nim. kiedy nie powinno.
to znaczy, jeżeli rozpatruję światło, jeżeli stawiam hipotezy dotyczące tego
obszaru, to w działaniu fizycznym, wraz z zakończeniem się wydarzenia, nie
mam co już opisywać. promieniowanie, blask się skończył i pozostaje ciemność.
dosłowna i teoretyczna. jako że owa ciemność, brak światła, brak wydarzenia
już w obrębie teorii się nie mieści. światło zgasło – "zgasł", zakończył się
eksperyment. i ustała, ustaje hipoteza. badanie fizyczne musi, nawet operując
teorią czy ją budując, kończyć się (i "gasnąć") wraz z chwilą ustania tematu
opisu. fizyczna formuła ujmowania wydarzeń jest na zawsze zawarta we wnętrzu
ewolucji - i nie może się z niej wyłamać. bo wraz z ustaniem tematu, bodźca,
dowolnego obiektu badań, traci po prostu sens badawczy. co nie oznacza, że
maksymalnie, w ujęciu filozofii ewolucji, w zakresie Kosmicznym, w zakresie
nieskończono-wiecznym, że w takim działaniu Fizyka nie ma co robić - bo ma.
i jest to ostateczne, brzegowe, maksymalne pozyskanie (czy właściwie na dziś
odzyskanie) dla Fizyki pola działania. więc chodzi o wpisanie w nią wszelkich
wydarzeń, które na dziś są poza jej ustaleniami. jednak na chwilę obecną, aby
takie działanie uprawomocnić fizycznie, wprowadzić w jej obręb przedziały,
które oznaczają "ciemność" i brak sygnału, brak elementu badawczego, to do
takiego podbudowania fizyki potrzeba ujęcia filozoficznego, logicznego – czy
inaczej nazywając meta-fizycznego. po prostu, musi się fizyka od dziś zacząć
posiłkować "nad-eksperymentem", stosować dopełnienie do działania. nie dla
zabawy logicznej, ale po to - żeby dopracować się prawdy.
8

9. -
co, przekładając na tu prowadzoną analizą oznacza, że aby zdefiniować światło
i jego cechy, potrzeba również poznać cechy braku światła. i to nie na takiej
zasadzie, że to jest paradoks, ale chodzi o jak najbardziej fizyczny stan (o
czym w punkcie dotyczącym węzłowych, brzegowych elementów promieniowania sporo
jeszcze powiem). obecnie tylko nadmienię, że to, czego nie może fizyka, czyli
badanie światła nawet w chwili jego braku, to doskonale "załatwia" biologia,
i dlatego mogę w nocy obserwować swoje przyjazne lub nieprzyjazne dla mnie
otoczenie. gdyby nie ta zdolność, nabyta w toku ewolucji, zapewne by mnie nie
było. to brak zmiany, brak światła widzialnego, brak ewolucji, która oznacza
istnienie kolorów i barwnych zjawisk, całego blasku promieniowania, to brak
tego tematu badawczego pozwala dopiero na dogłębniejsze opisanie zdarzenia,
obiektu obserwowanego. brak świata jest początkiem opisu pełni wydarzeń, i to
właśnie w postaci zakresu widzialnego oraz całościowo promieniowania. muszę
równoczesne w tym wstępnym punkcie opisów podkreślić, że jest światło bardzo
"wdzięcznym" tematem do analizy. i już nie o dosłowny fakt jego widzenia się
rozchodzi, co ma oczywiście znaczenie, ale o to, że jest zakres widzialny sam
dla siebie (a promieniowanie szerzej) wydarzeniem i ewolucją pełną, a więc o
cechach maksymalnie skończonych. ma to znaczenie zwłaszcza w przypadku, kiedy
rozpatruję atomowy zakres rzeczywistości, któremu wcześniej poświęciłem tyle
miejsca analizując rozkład pierwiastków w układzie okresowym (oraz jeszcze
poświęcę) – po prostu, z rozbioru logicznego atomów nie wynika jeszcze opis
rzeczywisty, który manifestuje się fizycznie stanem pełnym. dlatego też więcej
w opisach atomów (i innych możliwych elementach materii "namacalnej") ujęcia
maksymalnego, teoretycznego oraz logicznego, a mniej fizycznego konkretu. co
może i przydaje się dla teorii, ale nigdy na oczy tego ustalenia nie obejrzę.
- zupełnie inną sytuację mam w przypadku promieniowania i światła. skutkiem
tego, że jest to ewolucja o skończonych i pełnych stanach energetycznych (a
to jest efektem "małych" rozmiarów elementów, fotonów, tworzących tę skalę),
dlatego mogę przeprowadzić jej pełne, całościowe zobrazowanie i zdefiniowanie.
kiedy atomy mam tylko w postaci ewolucji dążącej do brzegu (ale oczywiście
nie doczekam tego stanu, bo rozmiary procesu zdecydowanie przekraczają moje
istnienie), to promieniowanie jest już w postaci pełnej i skończonej, tu już
ewolucja energetyczna uzyskała wszelkie możliwe stany pośrednie. dlaczego?
przecież kiedy na arenę dziejów, po okresie dominacji kwantów logicznych, a
następnie promieniowania, wkroczyła pierwsza wielkość z obszaru materii o
cechach "twardości" – z tą chwilą promieniowanie uzyskało maksymalną swoją w
świecie reprezentację. materia atomowa istnieje wewnętrznie w promieniowaniu,
to poziom pochodny i wyższy skomplikowaniem, jednak z definicji niepełny. z
pojawieniem się pierwszego elementu materii namacalnej (czyli z pierwszym
elektronem) – dokładnie z tą chwilą światło i promieniowanie uzyskały pełną
postać swojej ewolucji. tu wszystko już istnieje. wszelkie punkty brzegowe i
punkty węzłowe, których w atomach jeszcze długo nie będzie, tutaj już są i
dają objawy. i to dlatego jest tak ciekawe i ważne.
mówię światło, ale odnoszę to do całości promieniowania, bo zakres dla mnie
widzialny, czyli niewielka "szpara" w zbiorze, to tylko punkt odniesienia.
ważny, oczywiście najważniejszy punkt "podłączenia" do rzeczywistości, ale
to tylko jeden z zakresów promieniowania. pełni tu rolę wzorca i umożliwia
punkt startu w takiej analizie, ale to tylko punkt. z wielu powodów pełni tu
rolę szczególna, jest dla mnie "wizjerem" na otoczenie i ma niezwykłe cechy
w ramach zbioru (o czym za moment), ale to tylko punkt, co podkreślam (żeby
pokazać jego znikomość wobec pozostałych zakresów promieniowania). ponieważ
jest to tak ważny dla mnie zakres ewolucji, mogę-muszę wychodzić w analizie
od tej wielkości, stąd dosłownie moja obserwacja się rozpoczyna – jednak
muszę przejść dalej, żeby siebie oraz samo światło zrozumieć.
-
mówię światło – a w domyśle rzeczywistość.
9

10. - światło w przedziałach fizycznych
powracam do ustaleń fizyki, bowiem ma to wpływ na dalsze omawianie światła i
promieniowania, w końcu muszę się na czymś oprzeć w analizie - żeby się odbić
od czegoś (to nie musi być dno), trzeba owo coś posiadać, w innym przypadku
pozostanie oparcie w postaci pustki. co jednak dla ewolucji w Kosmosie jest
koniecznością, to dla działania rozumu fizycznego i opisu zakresu wewnętrznego
mało wygodne...
żeby zaprezentować to, czym dysponuję na tę chwilę, chcę przedstawić cztery
wspomniane wyżej przedziały promieniowania, a które odnalazłem w danych jako
odnoszące się do zakresu widzialnego. być może jest ich więcej, przecież w
realnej obserwacji każde badanie, każdy obserwator wniesie, musi wnieść do
ustaleń własne cechy, ale ograniczam się do tego zbioru, bowiem to w szerszym
rozumieniu nie jest ważne. nie jest ważne, ponieważ zmuszony jestem do wyboru
tylko jednego zakresu – muszę, w pewnym sensie, dokonać uśrednienia tych już
uśrednionych danych. poniżej liczbowe wartości zakresów, podaję ich opis w
tych samych jednostkach, ale nawet jednostki są w materiałach różnorodne, co
jest pochodną metody działania. na tym etapie stosuję w opisach jednostkę w
postaci å (angstrema) dlatego, że to dość ciekawa i do definiowania zakresu
promieniowania przystająca wielkość ("kreska kwantowa"). wzmiankowane zakresy
tak wyglądają: 3800 – 7700. 4000 - 7000. 3500 – 7000. 4000 – 7500.
w tym punkcie analizy nie ma znaczenia, z jakiego źródła czerpałem te dane,
natomiast najważniejsze obecnie jest, żeby z tego rozproszonego, a również w
znacznych nawet zakresach przesuniętego ujmowania światła widzialnego, coś
pożytecznego wyciągnąć. coś, czyli sens tych zakresów. - ważne w tym zbiorze
wielkości jest częściowe pokrywanie się, a przynajmniej występowanie takich
samych stanów brzegowych w poniektórych zakresach. pozornie nie jest to łatwe
do uśrednienia, ale ostatecznie daje się to przeprowadzić w sposób skuteczny,
a nawet, moim zdaniem, tak to określę, piękny. i jeżeli miałbym zdać relację
z działań, które przeprowadziłem, to muszę powiedzieć, że na początku analizy
było to z mojej strony ustalenie arbitralne, bardziej na wyczucie niż oparte
o logiczny schemat, jednak okazało się poprawne (wymagało tylko niewielkiej
kosmetyki wykańczającej). co oznacza, że nawet "wyczucie" i tak było procesem
logicznym.
który zakres wybrałem? 3500 - 7500 å. w jednostkach mikrofalowych 0,35 - 0,75
długości fali. dlaczego taki? po pierwsze, te wartości są i zarazem nie są
brzegowymi w zaprezentowanych przedziałach. bo o ile 3500 jest najniższą z
tutaj prezentowanych wielkości, to 7500 ma swoje większe stany, to nie jest
maksymalna liczba. może więc nie wielkość 3500, ale 4000 należało przyjąć za
dolną? nie. dlatego nie, że - co tu najważniejsze – taki zakres (7500 – 3500)
daje w sumie wielkość 4000, tworzy dokładnie taki przedział. a wielkość "4"
jest jak najbardziej wielkością zasadną w ewolucji. - po drugie, co również
znaczące, wielkość 4000 jednostek (0,4 mikrona) jest i tak w tym przedziale
zwarta. przedział 4000 - 7000, który jest w tym liczeniu dość centralny, w
tak ustalonym przedziale również się zawiera. i jak będzie widać na rysunku,
posiada swoje duże znaczenie, a co więcej, jest poprawnie przez eksperyment
ustalony. - a kolejnym argumentem, który potwierdzał, a równocześnie wpływał
na ustalenie przedziału odniesienia (bo proces był naturalnie jednoczesny)
było to, że środek zakresu widzenia, co już znacznie łatwiej ustalić w sposób
dokładny i fizycznie, przypada na punkt, jak to sobie wynotowałem z materiałów
źródłowych, 5550 å (0,555 mikro). przyjmując, że jest to 5500 (przesunięcie
wszak niewielkie), łatwo już obie strony tego środka wyznaczyć po jakże ważnej
dla ewolucji wielkość "2", w tym wypadku 2000 jednostek promieniowania. a że
przy okazji środek tak zaznaczonego przedziału jest również środkiem pasma,
czyli barwy zielonej, która znajduje się w samym środku zakresu, to tylko już
potwierdzało i wzmacniało ustalenia, było dodatkowym argumentem za podjętym
działaniem.
10

11. -
czego obecnie w tym miejscu analizy, jak się wydaje, nie muszę nadmiernie i
w sposób szczególny podkreślać, to zasada środka w jej wszelkich ujęciach i
odniesieniach - to takie właśnie podejście jest tutaj nadrzędną i kierującą
tym działaniem metodą postępowania. to dzięki niej, przez wyznaczenie środka
zakresu, mogłem się w różnorodności ewolucyjnej (i Ewolucyjnej) obracać i na
koniec uchwycić sens. a nawet nieco skorygować wygląd postrzeganej całości.
to zasada środka jest tutaj tym zasadniczym elementem działania, który pozwala
(opierając się na ustaleniu, że oko postrzega światło najlepiej w dzień i w
zakresie 5500, a w nocy ta środkowa wielkość "przesuwa" się na punkt 5100) -
to te fizyczne ustalenia w powiązaniu z zasadą środka ewolucji (i kolejnych
środków), to pozwala wyznaczyć jak wygląda cała skala energetycznych zdarzeń
w postaci promieniowania. zakres widzialny to tylko punkt wyjścia do analizy
(jest przedziałem najlepiej poznanym i który po prostu na co dzień widać),
ale ponieważ jest to zakres reprezentatywny dla całości zbioru, mogę dokonane
ustalenia przenosić na inne zakresy – i na całość.
oto pierwsze rozrysowanie przedziału widzialnego utworzonego na bazie zbioru
danych, którymi dysponuję (zawiera przedziały poszczególnych podzakresów i
ich punkty środkowe). jest to naturalnie ujęcie wyjściowe do dalszych analiz,
ale już bardzo bliskie prawdy. muszę je podać, bowiem nie da się w analizie
bez tego odniesienia przejść dalej - i nie chcę tego czynić, rysunek posiada
swoją wartość.
11

12. -
rysunek wymaga kilku słów objaśnienia. - po pierwsze, z zasady środka wynika
symetryczność rozkładu przedziałów, czyli ich graficzna wielkość podobna lub
najlepiej identyczna. co w tym przypadku nie zachodzi, ponieważ prezentowany
schemat powstawał w oparciu o wartości fizyczne skali definiującej przedział
promieniowania. mówiąc inaczej, postać danych, a przede wszystkim, co tu ma
znaczenie, ich fizyczny rodowód, zdeformowały symetrię szkicu. dlatego kolejne
przedziały są na wykresie względem siebie nierówne, nie są oraz nie mogą być
identyczne. dlaczego? odpowiedź jest prosta: ponieważ w skali fizycznej nie
mogą być symetryczne. składają się, budują się, kiedy idę w analizie w górę
skali (czyli w stronę "fioletową" i następnych coraz krótszych długości fal
i coraz krótszych "odcinków"), zawierają się w mniejszym fizycznie i realnie
przedziale. logicznie zawsze pełnią tę samą funkcję i składają się na zakres
widzialny promieniowania, ale pomiar rejestruje ich bardziej "ściśnięte" do
siebie szczyty fal-warstw, większą częstotliwość. dlatego to, co logicznie
musi być symetryczne, fizycznie zaprezentuje się jako niesymetryczne. ilość
kwantów, energia rośnie w dół promieniowania (na tym szkicu), ale "masywność"
energetyczna wydarzeń "czerwonych" jest większa od "fioletowych" - jest to
stan bardziej rozbudowany (większe skomplikowanie, większa odległość warstw
od siebie). natomiast szybkość drgań, "energetyczność", częstotliwość fali
jest większa dla zakresu "fioletowego" (i rośnie powyżej niego). "na dole"
ewolucji (poniżej "czerwieni") jest dużo energii masywnej oraz powolnej, "na
górze" energia ruchu większa, ale mała wielkość jednostki. i dlatego ujęcie
fizyczne operuje nierównymi sobie logicznie wielkościami, wytworzony na ich
bazie schemat musi być nierówny. logicznie funkcja elementu jest identyczna
względem sąsiada na skali, ale fizyczne "gabaryty" się zmieniają. - w ujęciu
logicznym, w ujęciu zasady środka, taka nierówność nie musi występować. i
nie występuje, co zrozumiałe.
następnym ważnym elementem analizy, na który warto zwrócić uwagę, to przedział
4000-7000 jednostek. czyli to, co fizyka opisuje najczęściej. już z takich
wielkości widać, że to zakres wewnętrzny i pozbawiony brzegów (czerwonego i
fioletowego). takie ujęcie nie obcina brzegu całkowicie, bowiem on wchodzi w
obręb wydarzeń całościowych (ośmioodcinkowej skali zdarzeń), ale fizycznie,
jako realny i ważny, jest "postrzegany" bez brzegowych wielkości. a fakt, że
tak wyznaczony przedział jest równy 3000 jednostkom, to również ewolucyjnie
ważna wielkość (ponieważ oddziela punkty 4 i 7 na skali wydarzeń o pełną ilość
jednostek, o równą wielkość zakresu).
fizyka ma rację, kiedy eksperymentalnie ustala dla widzenia, dla uśrednionego
widzenia wielkości 0,4 - 0,7 mikrona (4000-7000 jednostek). bo naturalnie to
jest, jeżeli ująć za pomocą krzywej ewolucji, przedział środkowy. z kolejnymi
środkami i ze środkiem dla całego zakresu w punkcie 5500. dla zieleni także
środkowym stanem, co czyni barwę zieleni tak ważną (znajduje się dokładnie w
samym środku zakresu widzialnego). ale ma także rację, kiedy w trakcie badań
przesuwa graniczne stany maksymalnie dla fioletu na wielkość 7500 (a nawet
7700), a dla czerwieni na wielkość 3500. są to już brzegi, ale brzegi tych
barw - i nie wchodzą w zakres uśrednionego widzenia. o ile w ogóle ktoś te
zakresy postrzega (może zajść przypadek, że postrzega część, może to być jeden
brzeg, posiada przesunięte widzenie w górę lub w dół), ale uśrednienie tworzy
przedział środkowy. czyli najczęściej powtarzający się tutaj zakres 4000-7000
jednostek skali. dlatego nie ma co obwiniać badań za tak różnorodne zakresy
oraz brak zdecydowania, w którym punkcie przebiega granica wydarzeń. bo jak
każda jednostka postrzega świat w sobie charakterystyczny sposób, tak samo
różni się uśrednienie obserwacji naukowej. dopiero działanie polegające na
uśrednieniu tych dwu uśrednień buduje poprawne, logiczne ustalenie przedziału
widzenia zjawisk światła. co oznacza, że przedział "naukowy" zawiera w sobie
przedział "codzienny". i wówczas okazuje się, że zakres widzialny to zarazem
4000-7000, jak i 3500-7500 jednostek skali promieniowania.
12

13. -
następnym, może mniej ważnym i nie wymagającym rozbudowanego tłumaczenia, ale
wartym odnotowania faktem wynikającym z tego ujęcia jest wielkość, zakres i
postać koloru niebieskiego. w czym rzecz? oczywiście nie chciałbym już w tym
punkcie zdradzać najciekawszego w sumie ustalenia (o tym niżej), ale muszę
odnotować (co równie dobrze w każdym innym miejscu mogło by być zaznaczone,
ale ten jest tak samo dobry), że eksperymentalnie wyznaczona wielkość tego
zakresu promieniowania, wartość, którą dysponuję (liczba 4358, 0,4358 mikrona)
– jest to wartość niepoprawna, co doskonale widać na rysunku, taką nie może
być. jest po prostu zaniżona. dlaczego? ponieważ wchodzi w zakres fioletu,
musi więc być większą. być może mam błędne dane, ale jedno w tej chwili nie
ulega wątpliwości, a co widać doskonale: zieleń i barwa niebieska zapełniają
środek widzialnego zakresu.
obecnie sygnalizowany już wcześniej najważniejszy element rysunku, który do
ujęcia przedziału widzialnego wprowadza wiele, jak również do ujęcia całej
ewolucji (bo przenosi się to na całość oraz potwierdza tu i ówdzie wyrażane
uwagi o cechach ewolucji i jej zasadach). wystarczy tylko uważnie przyjrzeć
się szkicowi, żeby dostrzec "niepokojącą" w nim asymetryczność. czyli punkty,
przedziały punktów leżące "na górze", jak i "na dole" przedziału zieleni. a
więc to, co tak ciekawie wygląda w postaci wpisania w jeden zakres dwu barw,
żółtego i pomarańczowego koloru.
mówiąc inaczej, na wielkość zielonego przedziału (co w tym przypadku oznacza
500 jednostek), na taki sam przedział przypadają wyżej aż dwa kolory, każdy
z nich po 250 jednostek. i nie ma w tym niczego dziwnego. bo z zasady środka
wynika, że takie "koncentracje" wydarzeń w kolejnych środkach oraz środkach
środków być muszą. tutaj, w tym zakresie, to nie jest wydarzenie dziwne, tak
być musi. dziwi, i to trzeba usilnie podkreślić, zakres niebieskiej barwy,
czyli także wielkość 500 jednostek - i występująca jako jedność. ale na górze
zakres analogiczny, położony symetrycznie względem środka, zwracam uwagę na
ten fakt, jest wydarzeniem dwudzielnym, składają się na niego dwie barwy – a
dół, dziwne, jest tylko zdarzeniem jednostkowym. zachodzi oczywisty i wyraźny
brak symetrii w ramach całego analizowanego przedziału. przyznaję, że gdyby
nie wręcz już automatyczne przeliczenie wszystkiego pod kątem zasad "8/8" i
"7/7" oraz wystukiwanie na kalkulatorze wartości kwantowych - być może, co
wstyd powiedzieć, "przełknął" bym niesymetryczność na rysunku i poprzestał na
tym ustaleniu (pewnie chwilowo, kiedyś by to wylazło), bo niby nic ważnego,
niesymetryczność jak niesymetryczność. a dodatkowo fizyczne badanie dowodzi,
że te barwy się przecież spotykają, że należą do środka i że są wydarzeniami
tworzącymi całość tutaj opisywanego przedziału widzialnego. gdyby nie proste
i banalne działanie matematyczne, znajdował bym się w innym punkcie analizy
światła (ręczne maszyny liczące to, przyznaję, znacząca pomoc dla osobnika
matematycznie niegramotnego). wykonałem następujące działanie na liczbach:
5250 - 5000 = 250 : 2 = 125. 125 + 5000 = 5125 : 8 = 640,625 : 8 = 80,07. i
to już było wszystko.
sprawa jest jasna - jak światło. w punkcie środkowym przedziału 5250 – 5000
jest nie co innego, jak stan maksymalny ewolucji, to punkt wypełniania się
wydarzeń w postaci 8 x 640. w tym punkcie występuje wielokrotność wydarzeń w
postaci punktu "64". tego punktu w ewolucji światła nie ma, to punkt brzegowy
i osobliwość tego zakresu. a jako taki w wydarzeniach nie pojawia się, nie ma
go jako stanu ewolucyjnego, który można pomierzyć. co to oznacza? to, że w
praktyce wydarzenia "zlewają" się, że barwy niebieska oraz zielona występują
obok siebie. w rzeczywistości, w ewolucyjnym ujęciu jest tu "dziura", jest
wydarzenie, które oznacza punkt brzegowy. nie jest i nie może być postrzegane,
tutaj przebiega granica jednego cyklu zdarzeń, a zaczyna się następny cykl.
dlatego poprawne ujęcie całego przedziału widzialnego musi uwzględniać ową
"dziurę". fizycznie tego zbadać nie można, bo ten stan w pomiarze nigdy nie
występuje. dopiero brak światła tę dziurę odsłania. z czego korzysta oko.
13

14. -
tak szkicowo wygląda pełny (i poprawny) podział zakresów w ramach przedziału
światła widzialnego:
tak, to prawda - głównym powodem całego obecnego zapisu jest znak zapytania
w samym środku rysunku, w punkcie 5125 jednostek. to dla niego chciało mi się
rysować. dlaczego? żeby podkreślić fakt tej "dziury", jak to nazywam, czyli
"pustki" w zaprezentowanym liczeniu. bo to rzeczywiście jest dziura w zmianie
ewolucyjnej, punkt brzegowy - nie występujący w jej ramach, kiedy staram się
pomierzyć ten punkt, czy go zmysłowo i zwyczajnie zaobserwować. dlaczego nie
mogę tego zrobić? ponieważ tego punktu w pomiarze (dowolnym) nie ma i być nie
może, jest poza - poza ewolucją. osobliwość warunkuje ewolucję, ale jest poza
procesem w oglądzie dostępnym wewnętrznie. - sprawa jest nawet banalna. kiedy
występuje, kiedy działa promień światła, tej dziury nie ma w obserwacji. siła
kolorów sąsiednich tę "dziurę" zapełnia, "przykrywa" swoim blaskiem. a kiedy
nacisk otoczenia zanika, ten fakt nie ma już znaczenia, przecież wówczas nie
ma obiektu do obserwacji, czyli światła jako takiego. i nie ma eksperymentu,
bowiem eksperyment zakończył się z momentem zaniku promieniowania. i nie ma
mierzenia – i nie ma dopełnienia – i nie ma wniosków.
przyjemność płynąca z tego szkicu jest tym większa, że uzyskuję w ten sposób
pełną symetrię wydarzeń, a jednocześnie potwierdza się istnienie wielkości
brzegowych, które omawiam przy pierwiastkach. w tamtym przypadku jest to nie
do zaobserwowania, ale tutaj staje się "codziennością" i powszechnym faktem
(bez tego żadnych rejestracji by nie było). po prostu, skutkiem małej skali
tworzących tę ewolucję jednostek, musi się stan brzegowy zdarzyć w procesie
wielekroć. - a swoją drogą, miło jest znaleźć w pozornej całości "dziurę",
która także ową całość tworzy. bo nie jest to dziura w rozumieniu braku, a
tylko nie zjawia się w pomiarach i obserwacji. trzeba także przyznać, że tak
rozrysowany stan kolorów ma swój głęboki, ewolucyjny sens i jest maksymalnym.
taka "dziurawa" postać przedziału wydarzeń widzialnych, przy blasku światła
niemożliwa do zaobserwowania, wylania się zza jasności w logicznym ujęciu –
to odniesienie logiki do fizyki zezwala na taki fakt i go wymusza.
14

15. - kolory
- tęcza
ile posiadam kolorów podstawowych? 6, 7, 8? zależnie jak spoglądać... zabawne
jest to, że w zależności, jak przyłożyć oko, uzyskam różne wyniki w zliczaniu
elementów w tęczy, czyli w przedziale widzialnym. jeżeli przeprowadzam to na
zasadzie obserwacji uczestniczącej, uzyskam rozkład 6 barw. idąc w kolejności
od najwyżej położonego fioletowego elementu: fiolet - niebieski - zielony -
żółty - pomarańczowy – czerwony. kiedy dokonuję obserwacji z wewnątrz, więc
w ramach "środkowo" umieszczonego punktu, tylko takie stany ewolucji mogą się
zmieścić w wydarzeniu, tyle ich mogę dojrzeć. dlatego nie siedem, co widać
na przedstawionym ujęciu, siódmego koloru w tej fali wydarzeń być nie może.
jest to wielkość pełna i punkt osobliwy zakresu, w tym miejscu zbioru brak
cech w postaci jakości (nie ma odniesienia, punkt nie jest postrzegany). bo
pełna jednostka nie ma cech, po prostu jest - nie może mieć koloru coś, co
jest jednostką, punktem, zbiegnięciem się fal. dlatego nie siedem głównych
barw w ewolucji zakresu widzialnego może wystąpić, ale 6. co nie oznacza, że
w innym spojrzeniu nie mam 7 kolorów, bo (o czym jeszcze dużo powiedzieć się
przyjdzie), kiedy przeprowadzę zmieszanie kolorów, otrzymam "barwę" wypadkową
i siódmą – czyli biel. siódmy kolor jest mieszaniną, która buduje się jako
efekt kwantowych proporcji. i w takim rozumieniu kolorów jest 7.
jednak na tym nie koniec. siedem kolorów ewolucyjnych, "dziennych", że je tak
określę, ma swoje kwantowe dopełnienie. w tym przedziale, który wypada przed
zielenią, w tej wzmiankowanej "dziurze" zakresu promieniowania. i wówczas,
jeżeli ten "niemy" kolor, "pełny kolor" ewolucji dodam do zbioru, to uzyskam
8 kolorów, pełny stan ewolucji. czyli zależnie do wydarzeń i spojrzenia, mam
albo 6, albo 7, albo 8 elementów w zbiorze zasadniczych kolorów pozwalających
na zdefiniowanie świata. procesy ewolucyjne zakresu widzialnego dlatego są
tak ciekawe, że w ich ramach dochodzi do zrealizowania się wszelkich zasad,
tutaj mam wyraźnie widoczne wszystkie elementy procesu. warto więc uważnie
się jej przyglądać.
i teraz najważniejsze pytanie: czym jest ten "ósmy kolor tęczy"? najciekawsze
w tym wszystkim jest to, że choć fizyka nawet marzyć nie może o poznaniu tego
koloru, to biologia, na grubo przed logiką, ów kolor nie tylko poznała, lecz
także wykorzystała. jeżeli w pewnym okresie budziło zdumienie u analityków
rzeczywistości, dlaczego posiadam w oku dwa systemy oglądania świata, teraz
to przestaje być powodem zadziwienia, co najwyżej należny wyrazić podziw dla
ewolucji życia, że ten szczególny punkt zdołała wykorzystać do swoich celów.
przecież trudno tu nie doceniać faktu, że zmysł wzroku wykorzystuje do pracy
pełny zakres światła - pełny, podkreślam. czyli w ciągu dnia widzi, odbiera
to, co może być widoczne, więc wszystkie 6 (lub 7) kolorów - a w nocy, kiedy
procesy energetyczne zmieniają charakter, kiedy ustaje działanie ewolucji i
kiedy brak sygnału w postaci światła (i kiedy brak elementu do eksperymentu)
- wówczas wykorzystuje biologia (oko) ów ósmy, brzegowy stan ewolucji, tak w
zmianie energetycznej szczególny stan. to może-musi wywoływać wielki podziw
dla procesu, który do tego doprowadził. że w otoczeniu takie możliwości są,
to jedno, ale że udaje się je wprząść we własne działanie i wykorzystać do
istnienia, to drugie.
co oko postrzega w nocy? przysłowie o szarych kotach dawno już zdefiniowało
ten kolor – zmysł wzroku rejestruje szarość. i tak, logicznie biorąc, powinno
być. jeżeli w okresie nocy przesuwa się czułość oka na punkt 5125 (chwilowo
tej wielkości się trzymam, ale przyjdzie się ją skorygować), to znajduje się
dokładnie w środku przedziału, który oznacza ową "dziurę", jest środkiem -
dokładnie środkiem szarości. to w tym punkcie wielkości kwantowe uzyskują na
samym brzegu pełny swój stan. co w ciągu dnia nie może być postrzegane, to w
nocy, kiedy do dyspozycji mam jedynie wyłącznie ten punkt brzegowy wydarzeń,
wówczas to on może być widoczny. i jest.
15

16. -
co to znaczy, że jest widoczna szarość – co znaczy praktycznie i logicznie?
to, że w tym punkcie ewolucji dochodzi do zbiegnięcia się drobnych elementów
kwantowych, a więc niezdolnych ("same z siebie") do zbudowania wielkoskalowej
zmiany (faktu widzialnego). samodzielnie rozproszone i słabe, jednak na/w tym
brzegowym punkcie zbiegają się w całość. ciśnienie ogólne w środowisku jest
słabe, więc nie potrafi wytworzyć na tyle blisko siebie położone warstwy, aby
zaświeciło się światło, jednak jest na tyle silne, żeby wytworzyć pełne, acz
lokalne zdarzenie. dlatego u obserwującego otoczenie w takim energetycznym
przedziale powstają wrażenia oraz powstaje obraz rzeczywistości, dokładnie
brzegowy - i tylko on. ale powstaje. w ciągu dnia ciśnienie światła, ewolucji
tworzącej światło, jest ogromne, tworzy stany pośrednie i buduje wrażenia w
zakresach leżących obok punktu szczególnego, po obu stronach "dziury", ale w
nocy, kiedy siła już nie działa, do obserwacji dostępne są wyłącznie fakty i
zjawiska, które zachodzą brzegowo. w ciągu dnia brzegu nie widać, dziura jest
dosłownie zapełniana przez energię z innych przedziałach, a obraz świata jest
pełny - w dzień dziura kolorów jest zapełniona światłem, i dlatego nie jest
widoczna. natomiast w nocy ciśnienie ewolucji w otoczeniu jest słabe, dlatego
tylko maksymalnie zbiegający się punkt wydarzeń, tylko rozproszone elementy
mogą się spotkać oraz połączyć w brzegowe jednostki, które "wydobywają" się
następnie ponad powierzchnię. i dopiero w takich warunkach można postrzegać
fakt: punkt kwantowy w ramach światła. a wielość punktów (zderzeń w obrębie
przedziału) tworzy dla obserwatora wrażenie postrzegania rzeczywistości.
fizyka "kwanty szarości" oczywiście rejestruje od zawsze, jednak włączenie
tego "koloru" w zakres światła jest niemożliwe - z samej zasady. przecież,
kiedy panuje "szarówka", światła już nie ma w fizycznym pojmowaniu. to są, a
jakże, drgania cieplne promieniowania, oko (i przyrząd) rejestruje należący
do generalnego zakresu świata widzialnego proces, ale to nie jest kolor tęczy
- bo tęczę wiedzę tylko za dnia. trudność jest podstawowa, w ten sposób mści
się wyłączenie z analizy dopełnienia w postaci tła procesów, dopełnienia w
postaci "braku ewolucji". a przecież, co jest głęboko logiczne, światło to
zjawisko w postaci "jasność + ciemność", razem taki fakt jest ewolucją. stan
"ciemność" dopełnia "światło" - dopełnia, podkreślam, a nie tylko jest jego
"zaprzeczeniem".
widzę w nocy dlatego, że wydarzenia w tym, tak nieodległym od środka widzenia
punkcie, zbiegają się w całość. ten punkt istnieje zawsze, w dzień i w nocy,
stanowi integralny i zasadniczy element w ewolucji całego zbioru w formule
promieniowania, ale "za jasności" znika z pola widzenia, a kiedy można już go
dojrzeć, nie łączę jego istnienia z procesem, który oznacza zaprzeczenie nocy
dla mnie. coś, co w ewolucji występuje w ramach zakresu widzialnego, staje
się przez fakt rozdzielności wydarzeniem odrębnym i dlatego nie jest łączone
w jedność zjawiska. - mogę w nocy postrzegać otoczenie z tego powodu, że choć
jest brak światła, są elementy promieniowania rozproszone w przestrzeni (jako
efekt ogólnych warunków układu, np. temperatura ciała, otoczenia, planety) -
to wszystko jest i powoduje, że te rozproszone fotony mogą się zebrać w kupę
i dać efekt w postaci ósmego koloru tęczy. że ten ósmy kolor występuje tylko
w nocy? kto powiedział, że tęcza może się objawiać wyłącznie w dzień. dzień i
noc, dopiero całość wydarzeń (sygnał i jego brak) stanowi pełne, sumaryczne,
logicznie pełne wydarzenie. dlatego miałem prawo i obowiązek powiedzieć, że
fizyka jest zawsze wydarzeniem wewnętrznym w zmianie (tutaj można to określić,
że jest "wydarzeniem dziennym"). bo nie jest zdolna, kiedy zaniknie sygnał,
odnieść się doń w szerszej skali. żeby stać się wydarzeniem "dzienno-nocnym",
więc pełnym, musi uzyskać status meta-fizyki. tylko jasność i ciemność łącznie
tworzą pełnię, nigdy jedna strona. a ponieważ określenia "jasne" i "ciemne"
są szeroko stosowane (światło jest ważne w języku i myśleniu), to zasadę na
wszelkie zakresy ewolucji można przenieść. czyli jako jeden ze sposobów opisu
rzeczywistości - zakres ciemny i jasny świata, wiedzy, kosmosu, ewolucji itp.
16

17. -
przyjemność w ustalaniu ósmego koloru, która w tych okolicznościach musi się
pojawić, nie przesłania tego, że nie jest to jeszcze zakończenie rozumowania,
a nawet sporo do przeanalizowania pozostaje. ponieważ, co zaznaczyłem przed
chwilą, środek tak wyznaczonego przedziału w widmie promieniowania, środek dla
szarości i "dziury" w ramach zbioru kolorów, to wielkość, która jest kwantowo
"dziwaczna". czyli, skoro już powiedziałem, że jest to skwantowane zjawisko,
a więc policzalne, to trzeba postarać się i uzyskać poprawne wyniki takiego
procesu. a czy wielkość 5125 jest niepoprawną? tak, jest wielkością, która
wymaga uzupełnienia, jest stanem do poprawki. i zapewne nie muszę tłumaczyć
(po wcześniejszych zastosowaniach zasady środka), że przesunięcie tego punktu
w taki sposób, żeby "dopasować" się do wielkości kwantowo ważnej – że takie
działanie jest i dopuszczalne, i poprawne, i konieczne. ponieważ wnosi wiele
cennych informacji do oglądu ewolucji.
to znaczy, jeżeli obecnie posiadam ustalony punkt 5125, a uzyskałem go jako
efekt odniesienia się do realnie, eksperymentalnie pozyskanych danych, to w
tej chwili muszę zapytać, jaki inny, a leżący obok niego, występuje ważny w
liczeniu kwantowym (i ewolucyjnym) punkt – czy mam "w okolicy" zasadniczy w
analizie pełny, maksymalnie pełny punkt? który punkt na skali promieniowania
spełnia warunki zakresu szarości i w nim się zawiera? odpowiedź jest prosta:
5120. skąd taka wartość, dlaczego jest ważna? mogę przeprowadzić następujące
działanie matematyczne: 5120 : 8 = 640 : 8 = 80.
uzyskany w taki sposób wynik jest jednoznaczny i nie wymaga komentarza. - w
ogóle punkt 5120 jest w takim ujęciu tylko wielokrotnością, następnym rzutem
punktu "512", co tworzy już na tyle wyraźne odniesienia do zasad kwantowania,
że nie potrzebuje żadnych tłumaczeń, ani prostych, ani rozbudowanych. jest po
prostu faktem ewolucyjnie ważnym.
dlatego, żeby nie przeciągać i nadmiernie nie zagadywać oczywistości, wypada
powiedzieć, że jeżeli przyjmę za jednostkę liczenia wielkość 128 elementów
(co przecież jest stenem ważnym ewolucyjnie), a więc niewiele różniącą się od
wcześniej przyjętej (125 do zbudowania schematu, przedziału widzialnego), to
w taki sposób uzyskam zakres dla ósmego koloru i "dziury", który będzie miał
następującą postać: 5248 - 5120 - 4992. co oznacza łącznie 256 jednostek. a
ponieważ pozostałe wielkości są także symetryczne (rozłożenie ich i postać
jest symetryczna), mogę na tej podstawie, i to bardzo dokładnie, wyznaczyć
przedziały dla wszelkich kolorów, dla całego zakresu postrzegania światła. i
w taki sposób uzyskam następujące wartości przedziałów:
fioletowy - 3456 - 4736, ze środkiem w punkcie 4096,
niebieski - 4736 - 4992, środek 4864,
szary - 4992 - 5248, środek 5120,
zielony - 5248 - 5760, środek 5504,
żółty - 5760 - 6016, środek 5888,
pomarańczowy - 6016 - 6272, środek 6144,
czerwony - 6272 - 7552, środek 6912.
otrzymuję w takim działaniu przedział wielkości z uwzględnieniem konkretnych
kolorów: 7552 - 3456 = 4096. 4096 : 128 = 32, co już wiele mówi o świetle i
jego kwantowym położeniu w przedziale ogólnym i cechach jako promieniowania
(o czym dalej powiem szeroko w ujęciu kwantowym). środek natomiast zdarzeń
dla tak całościowo wyznaczonego przedziału wypada w punkcie 5504, co trzeba
podkreślić, ponieważ to dokładnie środek zakresu zieleni. a to dla mnie ważny
i zasadniczy kolor. to również dobitnie podkreśla znaczenie tego przedziału
dla i postrzegania, i dla opisu światła. a odległość między punktem 5504 a
5120 = 384. czyli 384 : 8 = 48 : 8 = 6. także ważna, bo ewolucyjna odległość
wydarzeń. itd. - jak widać, wiele można z tak zakreślonego przedziału ewolucji
światła wyczytać.
17

18. - zakres widzialny promieniowania
- ujęcie pełne
dopiero takie ujęcie, pełne ujęcie przez uwzględnienie wszystkich środków i
symetrii rozłożenia, to pozwala na poprawne widzenie tego zakresu ewolucji.
to, że tak ładnie, symetrycznie rozkłada się widmo, że jest to wydarzenie w
postaci środków i kolejnych środków, to oddaje charakter tego zakresu. także
zaznaczone w postaci symetrycznego rozłożenia punktów zasadniczych takiego
przedziału, czyli dzienne "środkowanie" zakresu koloru zielonego oraz nocne
środkowe położenie czułości postrzegania (w środku "szarego" zakresu") – a
także nie wyłącznie dla symetrii wykreślone położenie drugiej strony środka
wydarzeń (czyli środek pasma żółtego, wagę tego właśnie koloru, z którym się
wiąże lokalna gwiazda, podkreślać nie potrzeba) - to wszystko razem pozwala
zobaczyć, tak, zobaczyć na nowo światło, cały zakres widzialny. tak nakreślona
fala ewolucji to pełna postać, to wielkość 32. czyli środkowa postać zakresu
promieniowania. jeżeli na następnych stronach, z trudem i powoli przebiegać
będzie analiza kwantowa tego faktu, podkreślanie zakresu widzialnego i jego
położenia w samym środku wydarzeń promieniowania – to tutaj jawi się to wręcz
samoistnie. jeżeli dalej z wielkim trudem i wielosłowiem udaje się wykazać,
że biel to zdarzenie brzegowo pionowe, więc "wyższego rządu", składające się
z całego pasma i że jest kresem pionowym ewolucji przedziału widzianego, to
w tym punkcie jawi się to jako konieczność.
18

19. -
rysunek musi zostać opatrzony komentarzem, potrzebne są doprecyzowania. nie
tyle raczej do rysunku, co do odniesień fizycznych, które za nim stoją. czyli
dopasowanie eksperymentów fizycznych oraz ich ustaleń do tak zakreślonego i
podzielonego pasma widzialnego. oto jeżeli czytam, że zakresy wyższe od 6000
jednostek dają odczucie barwy czerwonej, albo, o czym wspominałem, że zakres
niebieski przechodzi w liczeniu w obręb fioletu (co, gdyby był wyznaczony w
sposób logicznie poprawny, nie miałoby miejsca) - to nie są to na tyle małe
uchyby i różnice, żeby je kłaść na karb niepoprawnych ustaleń. jak się sprawy
z tym mają? czy rysunek, choć wydaje się tak logicznie poprowadzony, jest w
całości lub części niepoprawny, czy ustalając przedziały fizyka nie do końca
potrafi rozdzielić to, co rozdzielenia wymagało? odpowiedź jest uśrednieniem:
obie strony mają rację. czyli i fizyka ustalając swoje zakresy działała tak,
jak może (poprawnie) - oraz tak zakreślony wynik i postać przedziału całego
promieniowania widzialnego jest poprawny. sprawa była już poruszana przeze
mnie na początku: to wynik przyjętych metod, to efekt działań nakierowanych
na obserwatora (dowolnego typu, to może być przyrząd). a następnie dokonania
uśrednień pomiędzy kilkoma, maksymalnie licznymi obserwatorami. powstaje w
efekcie przedział wypadkowy, a lokalne jego i jednostkowe ustalenia stają się
zbiorczą postacią. co skutkuje uznaniem brzegu za fakt nieistotny lub wręcz
dochodzi do wyrzucenia poza zakres badany. lub, co bardziej prawdopodobne w
tym przypadku, dochodzi do zlania, złączenia się zdarzeń na brzegu i trudność,
niemożność rozdzielenia stanów pośrednich, które oznaczają kolory i przejścia
między nimi. wynik jest poprawny, ale zarazem daleki od tego.
kiedy więc podawana jest wielkość 6000 jednostek dla czerwieni, a na rysunku
do czerwieni jeszcze ładny kawałek zdarzeń, to nie wynika z tego, że ustalenia
są błędne lub rysunek. ale fakt przejścia, punkt przejścia pomiędzy kolorem
pomarańczowym a czerwonym jest tak "subtelny", że wytyczenie w nim znaczącego
zakresu (punktowego) dla oka jest niemożliwym. to można ustalić wyłącznie na
takim gruncie, jak tutaj prezentuję - czyli tylko logicznie. po prostu, punkt,
zakres przejścia między pomarańczowym a czerwonym kolorem jest położony już
na krawędzi, a najmniej o 512 jednostek - co sprawia, że widzi się je "pod
kątem", to już wydarzenie schodzące na fali. a więc postrzegane nieostro. o
ile ostrość widzenia w środku zakresu jest bardzo duża, to w odległym punkcie
fali staje się mało precyzyjna. dlatego ustalenie, co jest tym przedziałem,
to technicznie trudna operacja, zwłaszcza dla licznej grupy obserwatorów. w
takim przypadku ustalenie, gdzie przebiega rzeczywista granica, jest nie do
zdefiniowania fizycznie.
ten sam problem pojawia się przy zakresie kolorów niebieski-fioletowy. także
tu ustalenie punktu przejścia pomiędzy tymi, tak do siebie podobnymi nawet w
odczuwaniu, a już na pewno w odbieraniu w stanie brzegowym kolorów, ustalenie
tutaj znów jest na "zboczu fali". wydarzenie wymaga precyzji, której oko po
prostu (jako narząd widzenia) nie jest zdolne dostarczyć. tu potrzebny jest
nawet nie przyrząd, ale logika, która opierając się na zasadach ewolucji, te
punkty brzegowe wytyczy. zresztą i tak wyznaczenie zawsze jest logiczne (bo
mam praktycznie przedział zjawisk, a kolory zachodzą na siebie). dlatego w
konkretnej obserwacji "mieszanina kolorów" daje odczucia o bardzo zbliżonym
ujęciu. - wniosek jest więc oczywisty: błędnego zdefiniowania nie ma, jednak
dopiero ujęcie kwantowe ustala w tym procesie regularności.
ciekawe sprawą, którą jeszcze można wyczytać z rysunku, to rozłożenie oraz
proporcje między kolorami. czyli wielkości brzegowe, jak i środkowa zieleń
(wielkość tych zakresów i pozostałych). praktycznie odbierany zakres przez
obserwatora mieści się pomiędzy 4096 a 6912 jednostek. przy czym brzegi nie
wchodzą w postrzeganie, choć są elementem całości tego przedziału, i również
są rozłożenie symetryczne. to w nich znajdują się najbardziej zasadnicze dla
widzenia i odbierania wartości. czyli punkty - dla nocy 5120, dla dnia 5504,
a dla lokalnej gwiazdy 5888 jednostek.
19

20. - zakres widzialny promieniowania
- zmodyfikowany
symetria rozłożenia kolorów na tym schemacie jest tak wyraźna, tak jaskrawo
widoczna - i tak się pięknie prezentuje, że nie mogę oprzeć się bardzo silnej
pokusie zrobienia jeszcze jednego rysunku. właśnie po to, żeby ten rozkład
podkreślić. przepraszam, ale czynię to tylko i wyłącznie z czysto estetycznej
potrzeby. nic to nie wnosi do zrozumienia - ale jakie ładne...
20

21. - prędkość światła
- światło a zasada środka
- parametry
- współzależność parametrów (wszystkich)
- jedność, zbiegnięcie się parametrów
zanim wrócę do analizy światła, muszę kolejny raz (który to już?) odnieść się
skrótowo do zagadnienia prędkości promieniowania - ale tym razem, i mogę to
stwierdzić z dużym prawdopodobieństwem, ostatni raz (acz pewności nie mam).
nie dlatego ostatni, że więcej temat się już nie pojawi, czy dlatego, że nie
będzie o czym mówić, ale dlatego, że w obecnym punkcie dochodzi do końcowego
opisania tego parametru i jego współzależności od innych wartości (a również
wpływania na nie). prędkość światła jest naturalnie parametrem podstawowym,
ale współwystępującym wraz z innymi, należy do najważniejszych, jednak nie
można usamodzielniać tej wartości i odrywać od pozostałych, bowiem występuje
w pełnej łączności z innymi wielkościami. co więcej, takie stwierdzenie nie
powinno wywoływać zdziwienia dlatego, że aby opisać jeden parametr stosuje
się drugi - żeby więc opisać światło, promieniowanie szerzej, muszę posiadać
przestrzeń i czas. a z kolei, żeby je wyznaczyć, potrzebuję wartość zmiany,
prędkości tworzącej czasoprzestrzeń. czyli zbiegnięcie się tych zobrazowań
w jedność nie dziwi i dziwić nie powinno. to konieczność.
tylko że, rysująca się gdzieś na horyzoncie tego działania kwantowa jedność
parametrów, której opracowanie wydawało się pożądane ze wszech miar, ale nie
leżało pozornie w możliwościach, to obecnie już fakt pewny do zrealizowania
oraz nawet w sumie prosty w konkretnym działaniu. jednak jest to zaskakujące.
współzależność, aż do szczegółów, zgodność ustaleń fizycznych z ustaleniami
filozofii kwantowej, a także świadomość, że można to przeprowadzić, to tworzy
ciekawą sytuację, ale mimo wszystko zdumiewa (lekko). pozytywnie naturalnie,
ale zdumiewa (dlaczego więc jest światło ważna sprawą – bo jest ważną sprawą).
fakt, temat prędkości światła w ujęciu kwantowym pojawiał się wielokrotnie -
ale dopiero ostatnie opisanie światła na zasadzie środka, a nieco wcześniej
opracowane według tej samej zasady zależności w skali temperaturowej, dopiero
to pozwala na, tak to określę, generalne porządkowanie w danych fizycznych i
logicznych o ewolucji. nie jest to mało.
co mam na myśli, kiedy mówię o zasadzie środka w odniesieniu do procesu, do
ewolucji promieniowania i jej tempa rozchodzenia się w środowisku? jak i na
jakiej zasadzie połączyć, tak wydawałoby się pozornie odległe względem siebie
dwie ewolucje oraz cechy ewolucji (bowiem to są jej cechy)? jak pogodzić z
jednej strony wielkość fizyczną, którą jest prędkość światła, maksymalne w
układzie tempo przemieszczania się, a z drugiej zasadę ewolucji? oczywiście
próbowałem to przeprowadzić wcześniej, jednak dopiero wypracowanie aktualnie
prezentowanych rezultatów (a po prostu i otwarcie mówiąc zrozumienie tego w
pełni), to dopiero pozwoliło na takie działania, jak przed momentem – czyli
opisania kolorów tęczy i uzupełnienie jej o ósmy zakres. a więc uzupełnienie
"odwiecznego" zestawu o kolejny element, który w ciągu dnia i "za jasności"
jest niewidocznym kolorem (to "niemy" i szary kolor, ale kolor). wcześniej
połączenia danych fizycznych i zasady również prowadziło do ustaleń, które
posiadają cechy ważności - mam tu na myśli np. ustalenie średniej temperatury
dla pola-wszechświata (do tematu jeszcze wrócę), co wzbogaca obraz takiego
układu, ale przecież ani się na tym działanie nie może kończyć (i nawet nie
powinno), ani wszystko zdołałem do tego momentu z metody uzyskać. i dlatego,
kiedy mam już taką możliwość, warto pójść dalej. z tego powodu obecnie będę
się powoływał na te wcześniejsze ustalenia, bo ma to ze sobą bardzo ścisły
związek, a wyniki są na tyle ciekawe, że także warte są prezentacji. zależność
temperatury i prędkości światła jest pełna i ewolucyjnie głęboka, a ponieważ
dodatkowo inne wielkości w takim ujęciu łączą się w jedność, to warto pójść
tą drogą i schylić się po ten leżący "na widoku" zysk.
21

22. - światło
- prędkość
żeby przystąpić do analizy prędkości światła i wynikających z tego zależności,
muszę w tym momencie, choć pobieżnie, przypomnieć owe powiązania, które się
zarysowały pomiędzy temperaturą w kolejnych stadiach ewolucji wszechświata
a czasem, okresem zmiany wewnątrz tego układu. jest to ważne, ponieważ tutaj,
przy świetle, zachodzi konieczność ustawienie pewnych danych w centrum uwagi,
bo od nich zależy dalszy obraz i tok rozumowania.
po pierwsze, ustalenie bezpośredniej zależności temperatury od czasu zdarzeń
w ramach całego układu (co pojawiło się w trakcie omawiania temperaturowej
skali absolutnej i w innych ujęciach) - taka zależność posiadała następujące
cechy: jeden stopień ochłodzenia wszechświata przypada na jeden kwant czasu
(stopień skali czasu). co w tym przypadku oznacza jednostkę w postaci jednego
miliarda lat. takie założenie, pozornie dowolne, to może budzić opór, ale tu
argumentem rozstrzygającym jest otrzymany wynik, więc jego pełna zgodność z
wszelkimi, podkreślam wszelkimi obserwacyjnymi danymi. a po drugie, co nawet
ważniejsze, i temperatura, i czas - i wszystko jest zdarzeniem kwantowym. i
posiada w sobie kwant liczenia, elementarną wielkość wydarzenia ("porcję"),
już do niczego nie redukowalną. a jeżeli są kwanty energii, to musi przekładać
się to, wpływać na przebieg czasu oraz przestrzeni (jedność czasoprzestrzeni
jest tu argumentem) i wpływać na temperaturę tego procesu (bo kwanty tworzą
dalej ewolucję i jej temperaturę). - dlatego założenie, że kwantem czasu jest
miliard lat, a kwantem temperatury "jedna kreska" uśredniona wydarzeń w taki
sposób zdefiniowanych, to nie tylko ułatwienie sobie sprawy w analizie, ale
konieczność. oba rodzaje wydarzeń można naturalnie opisywać przy pomocy innych
jednostek, specjalnie wyprodukowanych dla tych zakresów, ale jeżeli chcę je
ze sobą porównywać, muszę dysponować punktem odniesienia - czyli najlepiej
wspólną wartość dla obu zakresów. tylko jednostki proste i zarazem składające
się w rozbiciu z podpoziomów dają szansę na opis procesów z pozornie różnego
obszaru ewolucji ("babranie" się w drobiazgach różnych skal jest potrzebne,
ale nie zawsze się przydaje). natomiast zasada kwantowania otwiera możliwość
do ustalenia jednostki na konkretnym poziomie i potraktowania jej jako kwantu
logicznego w szerszym ujęciu. wypracowanie zależności między jednym stopniem
temperatury uśrednionej dla wszechświata a jednym kwantem (miliardem) lat tego
układu, to pozwala wyznaczyć następującą zależność: jeden stopień temperatury
układu zmienia się (narasta lub opada) w przeciągu jednostki czasu, jednego
miliarda lat. wszechświat to zmiana skwantowana.
-
zastrzeżenie i wyjaśnienie. - przez wiele kolejnych stron prowadzę analizę
światła w odniesieniu do tego ustalonego współzależnego charakteru parametrów
- muszę jednak się zastrzec (ponownie), że prezentowane tu wyliczenia są do
weryfikacji i tylko propozycją. jeżeli podaję liczby, to są to wielkości do
sprawdzenia, a nie ich ostateczna wersja. pomimo że staram się prowadzić to
dobrze, zakładam (chyba racjonalnie), że wszystkiego i tak nie mogę dokładnie
podliczyć. tu chodzi bardziej o całościowy obraz ewolucji i zasadę procesów,
jak o ich liczbowe wielkości. te są bardzo ważne, bardzo często są elementem
głównym wniosków (oraz warunkują dalszy tok pracy), jednak nie traktuję ich
absolutnie. podkreślam, staram się tu zaprezentować podejście do tematu, a
niekoniecznie jego ostateczne rozwiązanie. w przypadku powiązania prędkości
światła i temperatury, jest to dość istotne zastrzeżenie. bo wielkości mogą
w dalszym toku pracy ulec zmianie (mojej pracy lub innych), ale zasada jest
logiczną konsekwencją ustalonych reguł ewolucji. ważny jest efekt i "widok"
świata, a nie poszczególne cyferki. dla mnie zdecydowanie łatwiej hasać po
nieskończonych-wiecznych zakresach Kosmosu, aniżeli się "zniżać" do drobiazgu
kwantowego. jeżeli są więc gdzieś niedokładności w tekście, to objawiła się
w tym ułomność natury (mojej). (powyższe to tak na wszelki wypadek.)
22

23. - prędkość światła
przywoła przed chwilą zależność poziomu temperatury i sposobu widzenia, tu
jako narastania i opadania skali wydarzeń uśrednionych dla całego układu w
postaci pola-wszechświata, to na drodze do zrozumienia prędkości światła dość
ważny punkt. przywoływane liczby są wyznacznikiem światła, a przyrównanie ich
do siebie pozwala na ustalenie prędkości wydarzeń (generalnie i całościowo,
jak i obecnie).
jak postępować, co muszę zrobić, żeby określić aktualną (obowiązującą dziś)
wartość prędkości światła? na początek, ponownie nieco wyprzedzając ustalenia,
muszę przeprowadzić założenie, czyli muszę postąpić analogicznie, jak wówczas,
kiedy założyłem ścisłą zależność między czasem a stanem temperatury oraz ich
jednostkami. dlatego obecnie, na wstępie rozumowania, przyjmuję wielkość dla
punktu środkowego (punktu "4") 32 stopnie. zakładam, że w tym okresie ogólnej
ewolucji "wszechświata" maksymalna wartość uśrednionej temperatury wynosiła
32 stopnie - przyjmuję, że było tu tak ciepło w trakcie historii układu. i
zarazem zakładam, że w tym punkcie wartość prędkości zjawisk wynosiła 640 000
kilometrów na sekundę.
zanim wyjaśnię, dlaczego i co dalej z tym robić, mały wtręt o dzisiejszej we
wszechświecie prędkości - czyli słynne 300 000 kilometrów na sekundę (około).
nie jest tak, że ta wielkość mnie nie zaciekawiała, wręcz przeciwnie, nawet
bardzo. liczyłem i liczyłem. wręcz zabrałem się do przesuwania wartości bliżej
stanów kwantowych, tylko że niewiele z tego wynikało. dysponowałem po jednej
stronie zbiorem danych o świecie (całą historię poznania i fizykę, a w jej
ramach stan prędkości światła, czyli eksperymentalny konkret), a po drugiej
pewność, że zasada kwantowania i ujęcie ewolucji w rytmie kwantowym jest już
generalnym podejściem (i że wszystko tak się zmienia, kwantowo). ale wszelkie
próby pogodzenia tego nie sprawdziły się. widać było, że wartość 300 tysięcy
jest bardzo blisko tak ważnej kwantowo liczbie 32, co już samo z siebie winno
było skłaniać (i skłaniało) do myślenia, ale minęło sporo czasu, zanim to ze
sobą połączyłem. że jest to w praktyce nieco mniejsza wartość, to nie powinno
przesłaniać analizy - a jednak przesłoniło. zainteresowałem się nadmiernie
konkretną wartością, a nie jej dopasowaniem do zasadniczego punktu. obecnie
udaje się to sprowadzić do poprawnego widzenia.
jeżeli więc założę, że w punkcie 32 stopni układu (temperatury uśrednionej
układu) występowała prędkość zdarzeń 640 000 kilometrów na sekundę (co nie
jest przecież oszałamiającą prędkością), to zyskuję już wartość początkową
do dalszej analizy, prostej w sumie. dlaczego taką wartość? po pierwsze, nie
może to być wyższa wielkość, ponieważ nie ma większych i jednocześnie pełnych
stanów w ramach ewolucji wewnętrznej. "8/8" już określa wielkość 64, a także
i wielokrotność tej liczby. stąd 640 tysięcy (również występuje tutaj jako
podwojenie). - po drugie, punkt 32 jest szczytowym punktem temperatury, a z
tego wynika, że przedział wydarzeń pomiędzy 0 - 64 jest pełnym dla tego ujęcia
i muszą pojawić się 64 jednostki. tak wygląda to na szkicu:
23

24. -
"wejście" i "zejście" to wartość dla każdej strony 32 jednostek, ale między
szczytem a podstawą jest, dla światła w tym przypadku, 64 jednostek procesu.
(niezbędne w tym miejscu wyśnienie, skąd tu owe 32 i 64 jednostki? w chwili
obecnej omawiam ewolucję światła, procesy w punkcie "4" na skali ewolucji -
czyli środka ośmioodcinkowego toku wydarzeń. "sam dla siebie" ten punkt jest
pełnym wydarzeniem, ale w odniesieniu do całości to środek zdarzeń i element
zdarzeń.) - dlatego szczyt temperatury dla tego parametru jest końcem zjawisk
i pełnym zakresem, ma 64 jednostki jako ewolucja. temperatura układu "idzie
zygzakiem", jednak prędkość światła jest wydarzeniem "prostym" - zawartym w
ramach temperaturowego. w tym ujęciu naturalnie, bo zależność jest dynamiczna
i obustronna: jednego bez drugiego nie ma. - czyli, kiedy temperatura osiąga
wartość 32 stopnie, prędkość procesów wynosi 64 jednostek, kiedy temperatura
odpowiednio ma wartość 0 i 64 stopnie, to światło w każdym z tych punktów ma
wartość 0. dlaczego tak, czy to nie sprzeczność? że przy zerze temperatury
mam zero prędkości, zgoda, przecież nie ma co drgać i w czym. ale przy 64 też
uzyskam zero? przecież pozornie w takim momencie musi się pojawić maksymalna
wartość prędkości. że maksymalna, to zgoda – tylko że nie prędkość światła.
co bowiem oznacza wartość 64 stopnie temperatury pola? że to pole właśnie się
rozpada. 64 stopnie to brzeg i stan maksymalny - a tym samym ostatni. "tuż"
przed tym punktem prędkość zjawisk była, drgania prawie osiągały maksymalną
wartość, jeszcze istniały fizyczne fakty, ale nie w punkcie 64 jednostek. tu
mam wartość skrajną, a więc nie ma światła (promieniowania, bo światło, jako
takie, dużo wcześniej przed tym punktem nie istnieje, temperatura dla światła
widzialnego jest zbyt duża, aby takie elementy utrzymały się razem). dlatego
w punkcie 64 na skali mam zero prędkości – ponieważ nie ma nośnika dla tych
prędkości, fizycznego nośnika. - przy czym, co chyba oczywiste, nie jest to
ujęcie sprzeczne z innym, które ustala ostatnią dla pola formę istnienia na
brzegu, kiedy warstwy kwantowe się oddalają w stan do pola nadrzędny, czyli
Kosmos. opis ze względu na temperaturę jest tu faktem wewnętrznym w procesie,
już w obrębie pola-wszechświata. w chwili jego ostatniego warstwowego stanu
i istnienia (czy analogicznie pierwszego) nie ma ani temperatury, ani także
promieniowania, to są stany dopiero do wytworzenia się, i to późnego wobec
brzegu. dlatego, kiedy omawiam maksymalną temperaturę pola, to jest punkt w
dziejach bardzo daleki od stanu osobliwego brzegu pola, jednak zarazem blisko
osobliwości zawierających się w procesie (osobliwości zawartych w środku).
światło to inny, już daleko wewnętrzny fakt w ewolucji, i trzeba to mieć na
uwadze. w powiązaniu z ogólnym procesem, ale wewnętrzny krąg zdarzeń.
dlatego w stanie środkowym punkt "2" (i symetrycznie "6"), który interesuje
mnie w tej chwili najbardziej (z uwagi na konsekwencje), zależność pomiędzy
temperaturą a prędkością promieniowania jest następująca: temperatura wynosi
16 stopni - a prędkość ma wartość 32 jednostek, czyli również jest w stanie
środkowym. i wyznaczenie pozostałych wielkości w tym cyklu obu zdarzeń staje
się proste. to zwykłe, mechaniczne liczenie oraz powiązanie kolejnych punków.
temperatura tyle - a wartość prędkości światła tyle.
przypominam - to było tylko założenie na wejściu do tej analizy. założenie
stosunkowo proste, jak widać, jednak w niczym to nie burzy całej konstrukcji
czy fizycznych ustaleń. przecież w historii wszechświata był okres ciepły,
uśredniona wartość była znacząco powyżej obecnej. tego nawet nie negują "od
wewnątrz" opisujący procesy. że widzą znacząco wyższe wartości temperatury,
że podążając za wzorami ustalają skrajne wartości drgań i innych zjawisk -
prawda. tylko, drobnostka, widzą "treść" eksperymentu, a nie włączają go w
szerszy kontekst. czyli w tło, które w tamtym okresie odgrywało zasadniczą
rolę. stąd inne wartości. kiedy jednak uwzględnić oba stany, dopełnienie w
postaci środowiska i ewolucję, to uśredniona i łączna wartość ciepłoty była
na niższym zakresie – i było to zdarzeniem w ramach całości układu, co ważne,
ale nie wszystkim, co się działo. przecież fizycznie zawsze widzę fragment.
24

25. -
obecnie, w kolejnym kroku, trzeba się zastanowić, czy poczynione założenie
sprawdza się w praktycznym działaniu. muszę zbadać, czy założenie wstępne, w
którym wielkość 32 stopni temperatury "tłumaczy" się na 64 jednostek prędkości
światła jest poprawne, a może uzyskam inną wartość? - założenie, że wartość
640 000 kilometrów na sekundę światła występowała w początkowym etapie, ale
w środkowym stadium ewolucji całości układu - takie założenie można wesprzeć
dwoma argumentami: stanem środowiska, całego układu w tym punkcie i wartością
owej jednostki. i tak, punkt wyjściowy, czy inaczej środkowy, punkt "32", to
punkt maksymalnej bliskości między elementami tworzącymi układ, to najbardziej
dynamiczny, rozedrgany stan, połączenia kwantów dokonują się szybko i łatwo,
mogą zachodzić w niewielkiej skali, a odstęp między zdarzeniami jest mały i
najmniejszy z możliwych. rozkwantowanie dzieje się jako płaszczyzna zdarzeń,
a łączenie się elementów w takim układzie, w takiej warstwie (oraz w pobliżu
niej), w czasoprzestrzennych złożeniach kolejnych warstw jest szybkie. nie
musi wydarzenie przebiegać na/w dużym dystansie przestrzeni i czasu, żeby w
otoczeniu spotkać sobie podobny fakt. co innego w trakcie następnych okresów
ewolucji, tutaj odległości narastają (czy maleją, idąc do środka, jednak to
również wpływa na tempo zmian). w efekcie, co za tym idzie, wydłuża się czas
między kolejnymi "potrąceniami", spotkaniami elementów, więc wytworzenie się,
wypiętrzenie elementu promieniowania (fotonu) trwa dłużej. wydarzenia, kiedy
definiować je "obiektywnie" tracą prędkość, zaś odległość między fotonami i
w konsekwencji między wszelkimi elementami narastają. a to dalej powoduje
narastanie ciemności, pustka ponownie staje się ciemna. wydarzenia w ramach
całego pola idą ku środkowi, ku temperaturze 4 stopni absolutnych – i do zera
w ostateczności, do zaniku. dla pola-wszechświata wydarzenia mają charakter
narastająco-opadający, czyli wartość prędkości światła narasta oraz opada.
narasta od zera do wartości maksymalnej i spada do zera. wyłoni się światło
jako daleki skutek rozkwantowania osobliwości – i opadnie (zapadnie) ponownie
w stanie osobliwym, a ruch zostanie zredukowany do zera.
drugi argument na rzecz takiej właśnie wielkości początkowej drgań, który w
znaczący sposób wspomaga ustalenia, to jednostka, wielkość kwantowa światła.
jeżeli aktualnie światło, według pomiarów fizycznych, osiąga maksymalnie w
układzie prędkość 299 793 – to ustalenie, że jednostką tego zdarzenia, czyli
kwantem tej ewolucji jest wielkość 4684,2656 - to nie jest trudne. działanie
jest proste: 299 793 : 64 = 4684,2656. dlaczego nie dzielę przez 128? bo w
tym przypadku chodzi o wydarzenie pełne jednej strony, a tu posiadam tylko 64
jednostek, dlatego nie liczę wydarzeń w ich maksymalnym ujęciu. prędkość jest
przecież zawsze wydarzeniem tutejszym, a nie przynależy do różnych miejsc.
jest wydarzeniem zależnym od stanu środowiska, lokalnym i aktualnym, a nie
dwustronnym (choć, co bardzo ważne, wewnętrznie budują ją stany przynależące
do obu stron, to suma zdarzeń – nie wolno o tym zapominać). światło narasta i
opada w cyklu 64 jednostek temperatury. i tak musi być opisywana. w następnym,
nowym wszechświecie (w kolejnym etapie wszechświata-pola) ponownie będzie
narastać i opadać według tej zasady, i to zawsze będzie wartość w danej chwili
jednostkowa. każdy wszechświat-pole posiada własną prędkość światła – ale, co
tu dobitnie widać, jednocześnie jest to zależność generalna. po prostu wartość
prędkości światła jest jednostkowym stanem, ale należy do niebywale ostro
wyznaczonego zbioru, i nie ma w tym procesie dowolności. każda prędkość światła
jest jedna i aktualna, ale wpisuje się w zachodzenie generalne i przebiega
zawsze tak samo. można dzielić na 128, nic na przeszkodzie kwantowo nie stoi,
jednak dla poprawności lepsze ujęcie uzyskuję dla wielkości 64 jednostek.
co wynika z wielkości 4684,2656? nic wielkiego. przecież nic wielkiego nie
może z samej liczby wynikać. ale kiedy dokonam następującego działania, czyli
podniosę (i odniosę) ją do wielkości "pełnej", 5000, to otrzymuję inną już
sytuację, to wyraźnie zmienia moje widzenie procesu. 64 x 5000 = 320 000. a
to wielkość jakby ewolucyjna. i pełna w swojej postaci.
25

26. -
jeżeli przed chwileczką powiedziałem, że nie mogę podzielić prędkości światła
299 793 przez 128 jednostek, ponieważ traktowałem to jako wielkość pełną i
posiadającą 64 jednostki, to obecnie, kiedy już dysponuję wynikiem w postaci
320 tysięcy, wielkość połowy, to w takim momencie już mam prawo przeprowadzić
przemnożenie wielkości jednostkowej przez 128. i choć pokrętnie to wygląda w
wypowiedzi, tak jest. kiedy dysponuję połową wielkości, a wstępnie zastosowałem
pełny cykl liczenia, to oznacza, że wielkość pełna, całościowa również musi
być większa. jeżeli mam 32 – to, żeby uzyskać 64 jednostek, tyle ile było w
założeniu, muszę jednostkę kwantową liczyć w wielkości 128 stanów. co w tym
przypadku wynosi: 128 x 5000 = 640 000.
jeżeli wielkość jednostki liczenia wynosi 5000 kilometrów na sekundę, a taka
wielkość może być przyjęta (co dalej się potwierdzi) - to początkowa i pełna
wielkość opisywanej tak ewolucji wynosiła 640 000 kilometrów na sekundę, w
tym początkowym punkcie prędkość światła (a inaczej środkowym stanie) wynosiła
640 tysięcy (128 jednostek). światła w znaczeniu: promieniowanie, przypominam,
że forma widzialna to daleki od wartości maksymalnej fakt. - i teraz ważne,
najważniejsze w takim działaniu: czy przyjąć, że jednostka wynosi 5000, czy
należy brać do analizy wynik 4684,2656? cały problem znika, kiedy przenieść
to na już opisane ustalenia z zasadą środka. czyli, chodzi o fakt, że stan i
wydarzenie chwili obecnej, dziś się dziejącej i eksperymentalnie mierzonej,
to nie jest punkt (chwila ewolucji ogólnej), w którym jednostka prędkości w
zjawiskach świetlnych (promieniowania) wynosi 5 tysięcy - bowiem nim być nie
może, to już minęło. przyjęcie tej wartości jest odniesieniem się do innego
punktu wydarzeń ogólnych. obecna chwila wszechświata przemieściła się względem
punktu "5000" km/s, to późniejszy moment. wychodząc ze stanu faktycznego (i
danych fizycznych), ale przesuwając je w inny etap dziejów, uzyskuję wielkość
5000 km/s. i obie wartości, 5000 oraz 4684,2656 są poprawne, jednak co innego
opisują (stwierdzają). to inny moment dziejów.
obecnie pytanie brzmi: który punkt opisuje taka wartość jednostki, w którym
punkcie prędkość światła wynosiła 320 tysięcy na sekundę? niby różnica wobec
stanu obecnego niewielka, bo zaledwie 20,207 tysięcy kilometrów na sekundę
wydarzeń - czyli odległość między obecnym stanem a tym "idealnym" jest rzędu
20,207 kilometrów na sekundę prędkości światła. trzeba zastanowić się, gdzie
leży tak definiowany punkt? kiedy mam tak małą różnicę, to nie mogę znajdować
się daleko od wyróżnianego miejsca w historii wszechświata, inaczej miałbym
znaczącą rozbieżność. skoro to tylko 20,207 km/s, więc jestem blisko środka
- wydaje się, że to nie wymaga wielkiego medytowania. żeby ustalić ów ciekawy
a poszukiwany punkt wystarczy proste działanie logiczno-wspominkowe, to stan
16. stopień wydarzeń temperaturowych opisywanych w ewolucji jako 16 kresek
uśrednionej temperatury (cały czas operuję wielkościami pełnymi, rzeczywiste
mają kwantowe "dodatki"; zasada jednak się nie zmienia). - tzn., w punkcie
16 stopni układu wydarzenia zachodziły z prędkością 320 tysięcy kilometrów
na sekundę. przy wartości 32 tego parametru prędkość wynosiła 640 tysięcy, a
w punkcie 0 i 64 uzyska wielkość zerową (prędkości światła w tych brzegowych
punktach nie będzie, ponieważ nie będzie światła). ale między tak wyznaczonymi
skrajnymi wartościami posiadam punkt 16 stopni ciepła i 320 000 km/s drgań w
obszarze ewolucji promieniowania. dokładnie w środku cyklu, w punkcie "2" dla
wszechświata-pola, występuje taka znacząca w kwantowaniu wartość szybkości
zmian - i warto z tego wyciągnąć wnioski. jakie? choćby najbardziej rzucające
się w oczy: że "zaledwie" 20 tysięcy kilometrów na sekundę "temu" był punkt
we wszechświecie środkowy, który oznaczał najlepsze warunki. to działo się
dosłownie zaledwie "chwilkę" temu, ewolucja "dopiero co" przeszła ten punkt.
ale, co również z tego wynika w sposób jednoznaczny, tego środka już nie ma.
i to ma szalone konsekwencje dla rozumu i analiz. kolejne strony i rozdziały
(i całość) tekstu jest temu poświęcona. konsekwencje przejścia już do historii
tego pola stanu środka są znaczące – ogromne - kosmiczne.
26

27. -
a obecnie muszę dowieść, że aktualnie mierzona wartość zjawisk, więc prędkość
dzisiejsza promieniowania, że ona również jest w takim rozumowaniu zawarta.
czyli muszę wykazać, że 299 793 km/s jest wielkością aktualną oraz obecną w
tak prowadzonym liczeniu. - że jest zawarta, to oczywiste, tu wątpliwości nie
ma, ale to wymaga dowodu. i taki dowód wygląda następująco:
jeżeli policzyłem prędkość dla punktu 16 stopni, czyli inaczej 16 miliardów
lat wydarzeń w ogólnym zliczaniu oraz wyglądu wszechświata, to nie oznacza,
że chwila obecna jest dokładnie w tym idealnym punkcie. więcej, już z faktu
istnienia życia przez 4 miliardy lat (około naturalnie), już z tego wynika,
że chwila obecna to nie punkt 16 – bo ten punkt, powtarzam, to już odległa
w dziejach świata chwila, to już przeszłość. skoro nie punkt 16, to jaki? to
punkt 18. bo na każdą stronę tego środkowego zdarzenia także przypada po dwa
miliardy, po dwie jednostki z owych czterech. chwila obecna jest punktem 18
jednostek czasu, a 14 jednostek w skali temperatury. co zarazem ustala, że
potrzebuję, czy to w ujęciu odnoszącym się do temperatury, czy do czasu, odjąć
lub dodać wielkość 2 jednostek. żeby uzyskać wydarzenia obecne. jeżeli punkt
16 był dwie jednostki czasu temu, to jednocześnie oznacza, że chwila obecna
prędkości światła także o dwie jednostki jest różna od tej środkowej. kiedy
wydarzenia minęły i stały się historią w ogólnym procesie, we wszechświecie
nastąpiło ochłodzenie, które obrazowało się uśrednioną wartością 16 stopni,
a prędkość zjawisk spadła do 320 km/s. dlatego w tej chwili muszę odjąć dwie
jednostki, żeby uzyskać stan aktualny – bo "dziś" ochłodzenie jest jeszcze
dalej, uśredniona wartość temperatury się przesunęła. i jest to wartość dwu
jednostek w liczeniu przy zakresie 64 jednostek dla całości oraz cztery dla
liczenia w ujęciu dla 128 jednostek. co daje odpowiednio 10 000 i 5000 km/s
zdarzeń. oraz dwa stopnie temperatury.
ponieważ od chwili "16" lat upłynęły już dwa miliardy (dwie jednostki czasu
od tego punktu się zrealizowały), to w liczeniu pełnym jest to 2 x 10 000
(4 x 5000) – dla prędkości światła również mam dwie jednostki, które także
się już "zrealizowały". czyli wartość tego parametru uległa obniżeniu o taką
liczbę. co daje "zaokrągloną" wielkość chwili obecnej, czyli pomierzoną oraz
stosowaną jako 300 000 km/s dla promieniowania. tylko że prędkość w obecnej
chwili nie jest aż tak dokładnie "wyzerowana", nie jest to punkt 300 tysięcy
tej ewolucji (ani inne parametry nie są aż tak "pełne"). kwantowe wielkości
mają swoje, jak to określam, "ogonki", które prowadzą zawsze do liczby może
mniej efektownej, ale prawdziwej. co muszę usilnie podkreślać, bo prezentowane
stany nawet z końcówkami nie są jeszcze pełnymi. to są, przypominam, jednostki
i fakty o bardzo dużej skali zaokrąglania, kwantem operacji jest tu zdarzenie
o ogromnych niekiedy rozmiarach czasu i przestrzeni.
dalej - żeby uzyskać poprawny wynik, muszę odnieść to do wielkości zjawisk,
które rzeczywiście się dokonały. czyli muszę wyliczyć, ile zaszło wydarzeń
pomiędzy punktem 16 (16 384) a 18 (18 432). i otrzymuję wynik: 2,048. dwie
jednostki i mały "ogonek" kwantowych procesów zrealizował się od tej dawnej już
(dla mnie) chwili. 2,048 x 10 000 = 20 480.
a licząc dalej - dla wielkości 320 000 km/s, jest to wynik: 320 000 - 20 480
= 299 520. prędkość światła na dzień dzisiejszy wynosi 299 520 km/s, i jest
to wynik obecnie maksymalny. szybciej wydarzenia nie mogą się w ramach tego
pola-wszechświata przemieszczać. a mówiąc dokładniej, w zakresie dostępnym
fizycznie (nadprogowo) nie ma niczego szybciej się budującego. tak ustalona
wartość zmian oznacza, że jest to aktualnie maksymalna wartość "szybkości"
łączenia się elementów tworzących rzeczywistość. wszystko, co znajduje się
"powyżej" tej wartości, jest w zakresie podprogowym do pomiaru, całe wnętrze
(dostępne) wszechświata to mniejsze prędkości drgań. 299 520 km/s to "dziś"
w przemianach. - w tym miejscu chodziło mi tylko o pokazanie metody liczenia,
nie spieram się o liczbę. jedno nie ulega wątpliwości, prędkość światła to
aktualnie 299 520 km/s. i jest to pochodna upływu czasu ewolucji.
27