1. VW: Happy Family? Generaties: (1.) Nel (2.) Jeffrey x Carlijn (3.) Rebecca, Lara, Marc Vorige keer mocht ik de familie 2 dagen niet besturen. In deze aflevering mag ik ze 3 dagen wél besturen. Veel leesplezier!

2. Dag 1 van 3: Wel besturen Zondagochtend. Kwetterende stemmetjes wekten Rebecca uit haar slaap. Geïrriteerd verborg ze haar hoofd onder haar kussen – waarom maakten die kinderen altijd zo’n lawaai? Ineens besefte ze dat ‘die kinderen’ op haar kamer zaten! Woede borrelde in haar op en ze schoot overeind. ‘ Wat doen jullie hier? Oprotten!’ krijste ze.

3. ‘ Kom mee, Marc.’ zei Lara zacht en ze nam haar broertje mee naar beneden. Geschrokken staarde Marc voor zich uit. Waarom was Rebecca altijd zo onaardig tegen hem? Had hij iets verkeerd gedaan? Met bonzend hart liep hij de trap af. Hij voelde zich verdrietig. Hij wilde zo graag dat Rebecca aardig voor hem was, hij wilde haar blij maken!

4. Gelukkig vergat Marc al snel zijn zorgen. Samen met Lara keek hij naar hun favoriete tekenfilm. ‘ Jongens, ontbijt!’ klonk de stem van Nel uit de keuken. ‘ Okee, oma!’ riep Lara terug.

5. En zo zat de hele familie even later aan tafel. ‘ Het is mooi weer vandaag.’ begon Jeffrey opgewekt. ‘En aangezien we allemaal lekker vrij zijn, leek het je moeder en mij leuk om een dagje weg te gaan.’ Marc en Lara begonnen gelijk enthousiast door elkaar heen te praten.

6. ‘ Ik ga niet mee. Ik blijf thuis.’ klonk het emotieloos vanaf Rebecca’s kant. Snel propte ze de laatste restjes van haar pannenkoek naar binnen en maakte aanstalten om op te staan. ‘ Nee, jij blijft zitten.’ snerpte de stem van haar vader. Ze zuchtte chagrijnig.

7. ‘ Vandaag wordt een leuke dag, Rebecca.’ zei Carlijn voorzichtig. ‘ We gaan met z’n allen naar het vrijetijdscentrum. Jij gaat dus ook mee.’ voegde Jeffrey eraan toe. Lara en Marc juichten. ‘Het vrijetijdscentrum! Jee! Ik wil voetballen! Nee, ik wil basketballen! Of zwemmen!’

8. En zo gebeurde het. Iedereen stapte in de taxi en eenmaal aangekomen ging iedereen zijn eigen gang. ‘ Kom op Laar, laat eens zien wat je kunt!’ grijnsde Jeffrey. Lara nam een aanloop en trapte de bal zo hard mogelijk weg. Haar vader nam een enorme duik in het doel…

9. Maar hij sprong helemaal de verkeerde kant op! Lara schaterde van pret toen haar vader verward om zich heen keek. ‘ Waar is die bal nou?’ mompelde hij, en lachte ook. Hij vond het heerlijk om zijn dochter zo blij te zien.

10. Ondertussen was Carlijn met Marc op het basketbalveld. ‘ Goed opletten hoor, schat, mama doet het even voor!’ zei Carlijn zacht en ze gooide de bal. ‘Nu jij. En als het niet lukt, is het helemaal niet erg!’ Marc pakte de bal, en gooide hem in één keer raak. ‘ Zag je dat, mama? Goed hè, van mij?’ riep Marc dolblij.

11. Rebecca had geen zin in actie. Het was haar vrije zondag, verdorie, dan hoorde je in bed te liggen of lekker te computeren. Haar ouders wilden altijd maar het ‘gelukkige gezinnetje’ uithangen. Samen eten, tv kijken, dagjes uit… Ze werd er kotsmisselijk van. Waarom mocht ze niet gewoon haar eigen gang gaan? Gelukkig was het zwembad helemaal leeg, en had ze het lekker rustig.

12. In een andere zaal van het vrijetijdscentrum was Nel aan het biljarten. Voorzichtig legde ze alle ballen op de tafel neer, en pakte een stok. ‘ Hmm…’ mompelend liep ze een paar keer om de tafel heen. Toen ze haar keuze had gemaakt, boog ze voor over en tikte tegen de witte bal aan. ‘Ha!’ riep ze triomfantelijk toen er een paar ballen in de gaten rolden. Dit was nog best leuk! Ze had een nieuwe hobby gevonden!

13. ‘ Pff, even uitrusten hoor!’ zuchtte Jeffrey tegen Lara. ‘Laten we eens bij je moeder gaan kijken.’ Samen liepen ze naar het basketbalveldje. ‘Hoe gaat het hier?’ ‘ Geweldig! Marcje is echt een natuurtalent!’ zei Carlijn stralend. ‘ Het was een goed idee om hierheen te gaan.’ voegde ze eraan toe, en vloog haar man om de hals.

14. ‘ Papa, ik ben moe!’ riep Lara na een tijdje, en ook Marc had rode wangen van de slaap. ‘ Mooi, kunnen we nu dan eindelijk naar huis gaan?’ vroeg Rebecca. Jeffrey en Carlijn wisselden een blik, en knikten toen. ‘We gaan.’

15. Zodra ze thuis waren, rolden de kinderen meteen hun bed in. Nel kroop achter haar naaimachine, ze ging lekker een paar uurtjes pannenlappen maken. ‘ Prachtig!’ lachte ze trots toen ze de zoveelste lap af had. ‘Dat is de mooiste tot nu toe!’

16. Rebecca ging meteen naar haar computer, uit gewoonte. Maar toen ze hem aan wilde zetten, gebeurde er niks. De computer was kapot. ‘ O, damn.’ vloekte ze en ze liet haar hoofd op het toetsenbord vallen. Wat nu? Ze was alles kwijt! Haar hele leven stond op dat ding!

17. In de kamer naast haar hoorde Rebecca hoe haar vader fluitend het bad vol liet lopen. Rebecca balde haar handen tot vuisten. Ze wilde haar vader wel vragen haar computer te repareren, maar voorlopig zou hij nog wel in bad zitten.

18. Daarom besloot ze om zelf maar aan de slag te gaan. Dat kon ze best! Met een schroevendraaier begon ze in haar computerkast te porren. Ineens klonk er een snerpende piep uit het apparaat, en Rebecca deinsde geschrokken achteruit. Toen ze verder rommelde, spoten er ineens vonken uit de computer.

19. Rebecca gilde, en wilde snel haar schroevendraaier terugtrekken. Maar het was te laat. Ze stond onder stroom!

20. ‘ Wat is hier aan de – Aaah! Rebecca!’ krijste Carlijn, die de kamer binnen stormde. ‘ Jeffrey! Jeffrey!’

21. ‘ O, God.’ stamelde Jeffrey toen hij half aangekleed en met natte haren de kamer in stormde. ‘Ze staat onder stroom! Carlijn, sta niet zo dichtbij, dat is gevaarlijk!’ Hij duwde zijn vrouw aan de kant. ‘ Becky, laat die schroevendraaier los!’ Hij probeerde haar aan te raken, maar toen kreeg hij zelf ook een pijnlijke schok.

22. ‘ Becky luister naar me! Kun je me horen?’ ‘ Ze kan zich niet bewegen, Jeff!’ piepte Carlijn en ze sloeg haar hand voor haar mond. ‘Wat moeten we doen?’

23. Alle onrust had Lara wakker gemaakt, en nu stond ze in haar pyjama achter haar ouders. ‘ Papa, wat is er met Rebecca?’ piepte ze angstig. ‘ Lara?’ Kwaad draaide Jeffrey zich om. ‘Ga naar je kamer! Ga weg hier!’

24. En eindelijk was het dan voorbij – de stroomschokken werden minder en Rebecca zakte in elkaar. Haar kleding was zwartgeblakerd en haar hele lichaam was verschroeid. Gelukkig had ze geen blijvende verwondingen opgelopen. ‘ Rebecca?’ jammerde Carlijn bang.

25. ‘ Het spijt me.’ bracht Rebecca moeizaam uit. De tranen stonden in haar ogen. ‘ Het is al goed.’ mompelde Jeffrey, maar van binnen raasde de paniek nog door hem heen. ‘ Gelukkig ben je in orde.’ zei Carlijn zacht.

26. En inderdaad – na een paar uurtjes rust en een warme douche was Rebecca weer helemaal de oude. Ze had haar lesje wel geleerd! Computers repareren zou ze voortaan overlaten aan mensen die er verstand van hadden.

27. ‘ Vertel nou wat er gebeurd is met Rebecca!’ zeurde Lara die avond. ‘ Nee, dat gaat jou niks aan.’ zei Jeffrey kortaf. ‘Ik bedoel… Laar, dat is niet iets voor kleine kinderen. Je hoeft het niet te weten.’ ‘ Ik ben geen klein kind! Vanavond wordt ik al groot!’ protesteerde Lara.

28. ‘ Wat een mooie kaarsjes!’ zei Lara even later. Stralend stond ze achter haar verjaardagstaart. Nog even, en dan zou ze een tiener worden! Dan mocht ze naar de middelbare school! Zenuwachtig blies ze de kaarsjes uit.

29. Met een blij gevoel van binnen stapte Lara die avond haar kamer binnen. Nu was ze een tiener! Ze had van haar ouders een schildersezel gekregen, met allemaal mooie penselen en verftubes erbij. Dolblij was ze ermee! Schilderen zou zeker een grote hobby van haar worden.

30. Dag 2 van 3: Wel besturen De volgende morgen was Marc al vroeg wakker. Hij vond het iedere dag weer spannend om naar school te gaan. Gelukkig was er Beer, aan hem kon hij al zijn zorgen kwijt! ‘ Hopelijk geeft juf niet weer van die moeilijke sommen…Rekenen is echt stom! Hou jij van rekenen, Beer? Nee hè!’

31. ‘ Weet je zeker dat je vandaag naar school kunt? Voel je je echt weer goed genoeg?’ vroeg Jeffrey bezorgd aan Rebecca. ‘ Pa, kom op. Ik ben niet bijna dood gegaan ofzo, hoor.’ Jeffrey wilde iets terugzeggen, maar hield zijn mond. Hij liet Rebecca maar haar gang gaan, dat was het beste.

32. Toen iedereen naar school was, kroop Jeff achter Rebecca’s computer. ‘ Nou, eens zien wat ik ervan kan maken…’ mompelde hij. Gelukkig had hij meer verstand van techniek dan zijn dochter, en leefde de computer weer op.

33. ‘ Mooi, die doet het weer.’ zei hij na een tijdje. Toen kreeg hij een idee. Misschien kon hij even naar banen zoeken… Illusionist worden was nog steeds een droom van hem! Vol goede moed begon hij te zoeken.

34. ‘ Carlijn! Carlijn!’ brulde hij terwijl hij de trap af rende. Hij struikelde en viel een paar treden naar beneden, maar herstelde zich en rende weer verder. ‘ Moet je horen, ik heb een baan gevonden, ik…!’ Hij sprong haar in haar armen. Verbaasd ving Carlijn hem op, terwijl ze haar evenwicht probeerde te bewaren.

35. ‘ Ik kan meteen beginnen als stand-up comedian. Dit is mijn droomcarrière, de entertainment! Ooit zal ik illusionist worden!’ ‘ Oh!’ Carlijn schoot in de lach. ‘Dat is geweldig, schat!’ Dolblij keken ze elkaar aan, en kusten elkaar. ‘ Ik hou zo van jou, lieve Carlijn! Ik ben de gelukkigste man op aarde!’

36. Toen Jeff naar zijn eerste optreden ging, voelde hij zich toch wat nerveus. Stel nou, dat de mensen zijn grappen niet leuk vonden? Ach, hij moest zich niet zo’n zorgen maken… Het ging vast goed! En ja – achteraf gezien was het een geweldige eerste dag. Hij maakte meteen promotie, naar verjaardagsmascotte.

37. ‘ Maar wat vindt jij nou mooier, paars of rood voor de bloemen?’ Lara stond onzeker met haar handen te gebaren. Het was aan het eind van de middag, en ze kwam net terug van schilderles. Daar had ze Rosemarie leren kennen. ‘ Paars is wel bijzonder.’ knikte Rosemarie.

38. Nietsvermoedend liep Rebecca de keuken uit. Toen hoorde ze ineens een bekende stem, en ze keek op. Dat was Rosemarie, het meisje waar ze vorig jaar bij in de klas zat! Toen was er een vriendschap opgebloeid. ‘ Hee, Roos.’ zei Rebecca.

39. ‘ Weet je wat, gebruik rood én paars voor de bloemen! Zo’n schilderij vindt de lerares vast mooi!’ riep Rosemarie enthousiast. ‘ Denk je dat dat mooi wordt?’ jubelde Lara. ‘O, ik kan niet wachten om verder te schilderen!’ Ze negeerden Rebecca.

40. ‘ Roos!’ riep Rebecca, iets luider nu. ‘Hallo!’ Geïrriteerd draaide Rosemarie zich om. ‘O, hoi.’ ‘ Wat nou, o hoi . Ik dacht dat je me aardig vond! Nu negeer je me!’ ‘ Boeiend. Maak je niet zo druk.’

41. ‘ We hebben alleen maar een werkstuk gemaakt samen. Dat was gezellig.’ zei Rosemarie ongeïnteresseerd. ‘Maar luister, ik ga niet meer om met jouw soort mensen. Je bent raar.’ Stomverbaasd keek Rebecca het meisje aan. ‘ O, gaan we zo doen? Nou, dan zoek je het maar uit, met die lelijke kop van je!’ Woedend liep Rebecca naar boven.

42. Met een schreeuw schopte Rebecca tegen haar bed aan, en sloeg met gebalde vuisten in haar kussen. Wat een trut was dat! Ze plofte achter haar computer. Mooi, die was weer gemaakt. Ze typte al haar frustraties van zich af, zoals ze altijd deed. En haar gedachtes werden weer bevestigd – ze was raar, ze kon geen vrienden krijgen, iedereen was tegen haar.

43. Bij het avondeten hing er een gespannen sfeer. Rebecca sprak geen woord en negeerde alles wat Lara tegen haar zei. ‘ Mam, zeg er wat van! Rebecca vindt dat ik haar vriendin heb afgepakt. Maar Roos wilde gewoon zelf niet meer met haar omgaan!’

44. ‘ Het is niet mijn schuld, ik kan er toch niks aan doen?’ Lara boog zich over tafel naar haar zus toe. ‘Luister, ik vind het ook rot voor je. Roos had niet zo gemeen moeten doen tegen je.’ Rebecca zei niets.

45. ‘ Becky, wees nou niet boos op mij!’ probeerde Lara nog. Rebecca’s ogen spuwden vuur toen ze naar haar zusje keek. ‘ Noem me geen Becky.’ Met ingehouden woede stond ze op van haar stoel en verliet de eetkamer. Ze had geen honger meer.

46. Het was een stormachtige avond. De bomen rond het huis zwiepten met hun takken in de wind, en donkere wolken bedekten de maan en de sterren. ‘ Laten we lekker vroeg onder de wol kruipen.’ zei Jeffrey. ‘ Een geweldig idee.’ glimlachte Carlijn en al gauw lag ze met haar man in een warme omhelzing onder dekens.

47. Dag 3 van 3: Wel besturen ‘ Goedemorgen schatje!’ riep Carlijn liefdevol toen ze de volgende morgen Marcs kamer in kwam. Neuriënd schoof ze de gordijnen open en legde alvast Marcs kleding klaar. ‘ Wakker worden, Marcje.’ Slaperig kwam Marc uit bed, maar al gauw klaarde zijn gezicht op. ‘ Je bent lief, mama! Ik ga een tekening voor jou maken.’

48. Lara luisterde naar de stemmen in de andere kamers van het huis. Iedereen ontwaakte. Hoewel ze zich eigenlijk moest aankleden, pakte ze haar palet en spoot er wat verf op. Ze wilde zo snel mogelijk beginnen aan dat bloemstilleven voor schilderles!

49. ‘ Zo, vandaag weer aan het werk?’ vroeg Nel terwijl ze koffie inschonk voor Jeffrey. ‘ Ja zeker! Ik mag weer de clown uithangen…letterlijk, haha!’ ‘ Mijn schoonzoon als clown op verjaardagsfeestjes…wie had dat ooit gedacht?’ Nel grinnikte in zichzelf van pret.

50. Even later was het voor Jeffrey tijd om te gaan. Na wat gedoe had hij zijn clownspak aan, en zei iedereen gedag. ‘ T-tot vanmiddag, Jeff.’ proestte Nel. Ze probeerde haar lachen in te houden, en beleefd te blijven. Maar zodra Jeffrey de keuken uit was, barstte ze in een bulderend geschater uit. Het zag er gewoon niet uit!

51. ‘ Ik wist niet dat jij op clowns viel.’ grinnikte Nel die ochtend tegen haar dochter. Carlijn schoot in de lach. ‘Jeffrey is altijd al een clown geweest, mam. Hij is gewoon lekker gek! Daarom ben ik op hem gevallen.’ Ze knipoogde. ‘Zullen we nu maar aan het werk gaan? Die bladeren harken zich niet zelf op!’ Maar van werken kwam niet veel… Moeder en dochter hadden dikke pret!

52. Bij het avondeten vertelde Jeffrey uitvoerig over het partijtje waar hij die dag gewerkt had. ‘ Ik maakte een ballonbeestje voor de jarige, en toen wilden die kinderen er ineens allemáál eentje…En toen de jarige in mijn clownsneus mocht knijpen, wilde iedereen ook! Het deed nog verrekte zeer ook!’ Met een frons wreef Jeffrey over zijn neus, en iedereen lachte.

53. Later die avond was het stil geworden in huis. Marc sliep en de meiden maakten hun huiswerk op hun kamers. Nel sliep ook al, ze werd tenslotte ook een dagje ouder. Nadat Carlijn en Jeffrey een tijdje op de bank geknuffeld hadden, zetten ze een film aan. Al gauw waren ze helemaal verdiept in het verhaal.

54. ‘ Wat een prachtige film.’ zei Carlijn ademloos nadat ze de tv had uitgezet. ‘Zo romantisch ook.’ Jeffrey glimlachte en sloeg zijn armen om haar heen. Carlijn keek hem vol liefde aan en gaf hem een kus, die meteen beantwoord werd. ‘ Ik ben zo gek op jou. Ik wil je echt nooit, nooit meer kwijt!’ fluisterde Jeffrey. Ineens merkte hij dat er tranen in zijn ogen stonden.