1. VW: Happy Family ? Vorige keer had de familie een dag vrije wil; deze keer mag ik ze 2 dagen besturen. Zal de puberende Rebecca nog voor problemen zorgen, en vindt vader Jeffrey eindelijk een baan in de entertainment? Je leest het in deze update ^_^ Generaties: (1.) Nel (2.) Carlijn x Jeffrey (3.) Rebecca, Lara, Marc

2. ‘ Illusionist word je niet zo maar.’ zuchtte Jeffrey aan het ontbijt. ‘Ik weet niet of het me ooit wel gaat lukken.’ ‘ Niet zo onzeker, Jeff! Als je zo denkt, gaat het natuurlijk nooit lukken.’ zei Carlijn verontwaardigd. Lara keek met haar mond vol naar haar ouders. 2 dagen besturen

3. Ineens sprong ze op en rende naar boven. ‘ Wat heeft die ineens?’ vroeg Carlijn met opgetrokken wenkbrauwen. ‘ Geen idee…’ grinnikte Jeffrey.

4. ‘ Huiswerk, huiswerk, huiswerk!’ mompelde Lara gestrest. Over een uur kwam de schoolbus al, en ze had nog geen letter geschreven! Ze haalde diep adem en klapte haar schrift open. Oei, ze moest nog heel veel doen! ‘ Aan het werk dan maar…’

5. Toen iedereen naar school en werk was, besloten Nel en Carlijn om Marc te leren lopen. Dat was echter makkelijker gezegd dan gedaan! Nel pakte zijn handjes vast, maar hij liet zich steeds weer op de grond vallen. Carlijn moest er eigenlijk om lachen, maar ze hield zich in.

6. Toen Rebecca thuis kwam, werd ze overspoeld met vrolijke stemmen. ‘ Marc kan lopen! Hij is vandaag helemaal zelf van de woonkamer naar de eetkamer gelopen!’ riepen Carlijn en Nel in koor. ‘ Whatever.’ mompelde Rebecca en ze ging naar haar kamer. Ze zuchtte.

7. Het was weer een rotdag geweest op school. Snel zette ze haar stereo aan, en al gauw knalde keihard muziek door de kamer. Met dichtgeknepen ogen krijste ze mee met het nummer.

8. Na een tijdje voelde ze zich wat beter en kroop achter haar computer. Op school wilde niemand met haar omgaan, maar op internet had ze veel vrienden. Ze kreeg veel comments op haar foto’s, en ze had altijd veel lol online. Ondertussen blèrde ze nog steeds mee met de muziek, waardoor ze haar moeder niet binnen hoorde komen.

9. ‘ Rebecca? Alles goed?’ Rebecca zuchtte, maar bewoog zich niet. ‘ Deze muziek is niet echt…vrolijk. Kun je niet iets anders op zetten? Of...in ieder geval, kun je het zachter zetten?’ aarzelde Carlijn.

10. Carlijn keek naar haar dochter. Wat was er toch met haar aan de hand? Ze was een puberende meid, ja, maar moest ze zich dan zo gedragen? ‘ Zet je muziek zachter, Rebecca.’

11. ‘ En maak toch eens je bed op! Het is hier echt een puinhoop. Je bent bijna zestien, Rebecca.’ Druk pratend begon Carlijn het dekbed recht te trekken. ‘ Mam. Rot op.’ zei Rebecca, maar door de muziek hoorde haar moeder haar niet. Misschien maar goed ook.

12. Hoofdschuddend ging Carlijn naar beneden, waar ze de tv aan zette. Lara kwam uit school, en ze had een vriendinnetje bij zich. Luid giechelend huppelden ze door de kamer. ‘ Meiden, ga eens ergens anders spelen.’ zei Carlijn toen de twee recht voor haar beeld bleven staan. ‘ Oh, oke hoor.’ grijnsde Lara en ze rende weg.

13. Rebecca probeerde haar huiswerk te maken, maar het lukte niet. In gedachten zag ze de kinderen uit haar klas stiekem naar haar kijken, zich omdraaien en lachen. Soms riepen ze dingen, maar als ze dan iets terug riep lachten ze nog harder. Rebecca kraste met haar pen in de kantlijn van haar schrift, net zo lang tot alles vol gekrast was.

14. ‘ O-oh, een vieze luier, meneer?’ Opgewekt legde Carlijn haar zoontje op de commode om hem te verschonen. ‘Ik dacht dat je een grote jongen was!’ ‘ Mama lief.’ mompelde Marc zachtjes, en Carlijn voelde zich warm worden van binnen. Ongelofelijk hoe dol ze was op dat ventje!

15. ‘ Zo, en nu trekken we je kleertjes aan, en dan gaan we naar beneden, en dan…’ zei Carlijn geheimzinnig. ‘ Taart!’ juichte Marc en zijn ogen begonnen te glinsteren. Carlijn schoot in de lach. ‘Ja, dat ook. Maar je bent jarig, hè? Nou wordt je écht een grote jongen!’

16. Beneden kwam Jeffrey net binnen. ‘ Hee schat! Hoe was je dag?’ vroeg Carlijn. ‘ Papa!’ zei Marc. ‘ Wat een warm welkom, zeg! Hebben jullie hier de hele dag op mij staan wachten?’ grijnsde Jeffrey.

17. ‘ Tuurlijk, schat.’ knipoogde Carlijn. ‘Heb je de taart meegebracht?’ ‘ Taart!’ krijste Marc, en zijn ouders begonnen te lachen. ‘ Ja, die heb ik hoor. Hoe zou ik die ooit kunnen vergeten?’ ‘ Okee. Nou, schiet op dan, het feest kan beginnen!’

18. Ondertussen had Lara de ballonnen opgeblazen en nu stond ze als een gek met een ratel te draaien. ‘ Wat een drukte!’ grijnsde Carlijn toen ze binnen kwam met Marc op haar arm.

19. ‘ Het is ook niet niks, zo’n verjaardag!’ riep Jeffrey. ‘Je zoon wordt niet iedere dag zes jaar!’ ‘ Marc taart!’ ‘ Okee, laten we maar opschieten dan.’

20. Temidden van alle feestvreugde stond ook Rebecca, maar niemand leek haar op te merken. In haar hoofd luisterde ze naar een nummer van een van haar favoriete bands. Dat ging precies over dit gevoel, dit gevoel van dat je overal buiten stond. Dat iedereen je negeerde.

21. ‘ Oeh, zet hem op hoor, Marcje!’ kirde Carlijn opgewonden. Voorzichtig boog ze zich voorover zodat ze de kaarsjes kon uitblazen. ‘ Kan jij ook blazen, Marc? Doe maar, blaas de kaarsjes uit!’ En samen bliezen ze de felgekleurde kaarsjes uit, waarna zes rookpluimpjes de lucht in kringelden.

22. Marc vond het wel een beetje eng allemaal. Hij was nooit een held geweest – altijd was hij een beetje een moederskindje dat vertroeteld werd. Nu werd hij ineens een grote jongen… dat was een grote verandering!

23. En daar stond hij dan – Marc, een kind van zes jaar. Carlijn slikte de brok in haar keel weg. Haar jochie…zo groot! ‘ Mama? Taart!’ kraaide Marc met twinkelende oogjes, en Carlijn haalde opgelucht adem. Haar kleine ventje was nog steeds dezelfde, alleen een stukje groter!

24. ‘ Mag ik nog een stuk? Alsjeblieft?’ jengelde Marc na zijn derde stuk taart. ‘ Lieve hemel, waar laat je het toch allemaal?’ mompelde Carlijn. ‘ Nee, je hebt genoeg taart gehad.’ zei Jeffrey streng, en Marc trok een boos gezicht.

25. ‘ Wij zetten de borden wel in de vaatwasser!’ riep Lara. ‘ Wij? Moet dat?’ vroeg Marc chagrijnig. ‘ Ja, je bent geen baby meer, je moet nu ook klusjes doen!’ giechelde Lara.

26. Op zijn kamer wachtte Marc een verrassing. Lara had het inmiddels ook ontdekt: een speeltafel! ‘ Wauw, blokken. Ik ga een kasteel bouwen!’ Lara liet zich op haar knieën op de houten vloer vallen en graaide alle blokken naar zich toe. Marc keek een beetje verward van een afstandje toe.

27. ‘ Jullie mogen morgen verder spelen, nu is het bedtijd.’ klonk ineens de stem van hun vader. ‘ Okee, papa…’ zuchtte Lara en ze omhelsde haar vader. ‘Tot morgen!’ ‘ Slaap lekker.’

28. De zon was nog niet op, maar het was alweer tijd om op te staan. Oma Nel keek om het hoekje van Marcs deur. Waar was hij? Haar ogen speurden door de kamer, en ineens zag ze een ineengedoken hoopje aan het voeteneinde van het bed zitten. ‘ Marcje?’

29. Hij had gehuild. Zijn gezichtje was nat van de tranen. ‘ Marc, wat is er?’ Bezorgd kwam Nel dichterbij, maar Marc draaide zich van haar weg. ‘ Ik was met Beer aan het praten.’ zei hij kortaf. Hij veegde met de mouw van zijn pyjama langs zijn gezicht.

30. ‘ Oh, dat is leuk! Laat mij eens kijken…Hallo Beer!’ Nel pakte de beer op en deed een stemmetje na, waarvan ze dacht dat het wel bij de beer paste. ‘Hoi Marc! Vandaag is je eerste schooldag, hè? Spannend, hoor!’ Marcs gezicht betrok. ‘Ik durf niet.’

31. ‘ Durf je niet?’ herhaalde de beer. ‘Wat is dat nou! School is het leukste wat er bestaat! Je mag er heel veel spelen, en er zijn lieve vriendjes en vriendinnetjes.’ Marc stond stilletjes te luisteren. En eindelijk brak er weer een lach door op zijn gezichtje.

32. Aarzelend stapte Marc na het ontbijt de schoolbus in. Met zijn korte beentjes klom hij moeizaam het trapje op, terwijl hij met bonzend hart om zich heen keek. ‘ Loop eens door, joh.’ Rebecca stond vlak achter hem, en tikte ongeduldig met haar hand op haar bovenbeen.

33. Carlijn keek de schoolbus met haar drie kinderen erin na. Wat ging de tijd snel. En ach, haar kleine Marcje, nu al op school! Nog even stond ze wat te dagdromen, toen klapte ze in haar handen en zei: ‘Actie.’ Neuriënd vulde ze de gieter en gaf haar bloembedden water.

34. Hoewel het al herfst was, scheen de zon lekker. Genietend strekte Carlijn zich uit op een ligstoel, en sloot haar ogen. Maar ze lag nog niet lang, of gedachten aan Rebecca kwamen in haar op. Was haar dochter depressief? Of was ze gewoon aan het puberen? Carlijn slikte. Ze zag Rebecca nooit meer lachen. Altijd staarde ze uitdrukkingsloos vanonder haar pony.

35. Nel zat vrolijk in haar kamer achter de naaimachine. Haar nieuwe hobby was pannenlappen maken. Ze had er inmiddels genoeg gemaakt voor de hele stad, maar dat kon haar niet schelen. Het was een geweldige bezigheid, nu Marc overdag niet meer thuis was.

36. ‘ Mama! Een tien!’ klonk het van buiten. Carlijn keek op, en zag Lara naar de deur rennen. ‘Ik had een tien voor m’n topografie!’ ‘ Wauw!’ riep Carlijn en ze sloeg met haar vuist in de lucht. ‘Geweldig, Laar!’ ‘ Ja!’

37. ‘ Ik was de beste van de klas. Niemand anders had een tien.’ vertelde Lara trots. Carlijn keek bewonderend toe, maar van binnen glimlachte ze. Die kleine meid, zo trots als een pauw. Moest je haar nu toch zien staan! ‘ Prachtig, meisje.’ knikte Carlijn lachend.

38. ‘ Mama?’ klonk een bekend stemmetje. Het stemmetje wat haar de afgelopen jaren vanuit de wieg geroepen had, die haar om een flesje vroeg, die… ‘ Marcje!’ riep Carlijn en ze nam haar zoontje in haar armen. Ze vond het nog steeds moeilijk te accepteren dat hij al zo groot was!

39. Rebecca was meteen naar boven gegaan. In de badkamer probeerde ze de vlekken uit haar kleding te krijgen, maar het lukte niet. In de pauze was een groepje op het idee gekomen etensresten naar haar te gooien. ‘ Vieze emo! Ga huilen ofzo!’ hadden ze geroepen. Die woorden vond ze veel erger dan de vlekken in haar kleding.

40. Rebecca slikte de brok in haar keel weg. Ze draaide de kraan open en plensde het ijskoude water in haar gezicht. Haar make-up liep uit, maar het kon haar niet schelen. Niemand accepteerde haar. Iedereen liep voor haar weg, alsof ze ongedierte was. Of een besmettelijke ziekte had. Ze deed alsof het haar niets kon schelen, maar eigenlijk deed het pijn.

41. ‘ Papa!! Heb je het al gehoord? Ik heb een tien!’ riep Lara toen haar vader op de stoep stond. ‘ Wat? Hoe zou ik dat gehoord moeten hebben?’ grinnikte Jeffrey, en hij keek naar zijn dochter, die enthousiast voor zijn neus stond te springen.

42. ‘ Een tien voor topografie, papa! De beste van de klas! Nul fout!’ jubelde Lara en ze vloog haar vader in zijn armen. ‘ Wat fantastisch.’ zei Jeffrey. ‘Ik ben trots op je, Lara.’

43. ‘ Zullen we samen tv kijken, papa?’ vroeg Lara. ‘ Prima, ik zet eerst even een bak koffie, en dan kom ik bij je zitten. Okee?’ ‘ Okee!’ Lara huppelde naar de tv en zette hem aan. Even later kwam Jeffrey erbij zitten, met een hete kop verse koffie. ‘ Gezellig.’ zei hij tevreden.

44. ‘ Ik wil ook tv kijken.’ mopperde Marc. ‘ Eerst maken we je huiswerk, ventje.’ zei Carlijn. Wat was het moeilijk om streng voor hem te zijn! Dat kon ze bijna niet! Maar het lukte – en na een uurtje had Marc zijn eerste huiswerk af.

45. Die avond speelden Lara en Marc samen met de nieuwe speeltafel. Marc had de krijtjes ontdekt, en hij maakte de ene tekening na de andere. Lara daarentegen was dol op de blokken, en ze bouwde complete kastelen met hoge torens erop. Toen het tijd was om naar bed te gaan, verlieten ze mopperend de tafel.

46. Jeffrey sprong onder de douche en toen hij daarna beneden kwam, zag hij dat Carlijn de open haard had aangemaakt. ‘ Hee,’ zei hij verrast. ‘ Ja, dat kan ik ook, hoor!’ grijnsde Carlijn. ‘Ik ben nog niet zo gek als ik eruit zie!’

47. Even lachten ze, maar toen werden ze serieus. ‘ Gezellig zo,’ glimlachte Carlijn. Jeffrey knikte, terwijl hij in de vlammen staarde. Hij streelde Carlijns hand en zei: ‘ De kinderen zijn blij met die speeltafel, hè?’

48. ‘ Oh, zeker! We hadden Marc geen beter cadeau kunnen geven!’ Even was het stil. Toen sprong Jeffrey bij zijn vrouw op schoot en sloeg zijn armen om haar heen. ‘ We hebben het goed, hè?’ Ze knikte, en keek hem diep in zijn ogen. Haar ogen twinkelden.

49. ‘ Ik ben niet zo vaak thuis, Car…Soms heb ik het gevoel dat ik jullie in de steek laat…’ begon Jeffrey aarzelend. Ineens begon hij te lachen. ‘Ach, ik ben blij dat jij er bent. Je doet het allemaal geweldig hier in huis!’ Carlijn begon te blozen, en gaf hem toen een tikje op zijn neus. ‘ O, Jeff!’ giechelde ze, en ze drukte hem tegen zich aan. ‘Ik ben zo gek op jou!