1. Kingdom of Nirvoas

2. Adel – Familie Uilenberg Generaties: (1.) / (2.) Constantijn x Isabella O O

3. Onrustig ijsbeerde Constantijn door de tuin. Zijn aanstaande bruid kon hier ieder moment zijn! Alles moest perfect in orde zijn…

4. Hij schrok op toen een koets met paarden voor het kasteel stopte, en er een meisje uitstapte. ‘ Goedendag.’ knikte hij haar toe zodra ze voor hem stond. Isabella knikte beleefd terug. Ze was vervuld met trots – eindelijk was het dan zo ver, ze werd de vrouw van Constantijn Uilenberg!

5. ‘ Ik zou u graag rondleiden in Slot Uylensteyn. Als iets niet naar uw wens is, moet u het aangeven.’ zei Constantijn en hij bood het meisje zijn arm aan. ‘ Goed.’ zei ze kortaf en legde voorzichtig haar hand op zijn arm. Zo gingen ze het kasteel binnen.

6. Isabella was erg tevreden met wat ze zag tijdens de rondleiding. Alleen die honden… die gaven haar de kriebels! Een grote, bruine hond volgde haar continu, hij blafte hard en als hij at vloog het voer in het rond. De andere hond knabbelde onsmakelijk op zijn teennagels.

7. Gelukkig waren die honden de enige minpuntjes die ze kon vinden. Haar geluk was helemaal compleet toen ze een piano zag staan, precies zo eentje als ze op haar kamer bij haar stiefvader had gehad! ‘ O, een piano!’ zei ze tevreden. ‘ Mijn moeder speelde er altijd op. Nu is hij voor u.’ zei Constantijn.

8. Die middag was de bruiloft. Isabella voelde zich geweldig, ze was het middelpunt van alle aandacht! Iedereen keek naar haar en bewonderde haar. Heerlijk, dit was het leven van een gravin! ‘ Wat een prachtige dag.’ zei haar stiefvader Jan, en hij omhelsde haar. ‘ Zeg dat wel.’ lachte ze.

9. Toch was niet alles perfect. De twee belangrijkste gasten vlogen elkaar continu in de haren. Niemand durfde er iets van te zeggen – het waren tenslotte de koning en de koningin… Maar eigenlijk irriteerde iedereen zich aan hun gekibbel en gevecht. Isabella klemde haar kaken op elkaar.

10. Kwaad rende ze naar boven, waar ze op een bankje in de zon ging zitten. Alle aandacht ging naar die twee oudjes! Het was niet eerlijk. Zij ging trouwen, zij was hier de jonge, mooie bruid! Isabella zuchtte. Ze had zich haar bruiloftsfeest heel anders voorgesteld.

11. Ineens klonken er voetstappen en Isabella keek op. ‘ Abraham!’ Meteen toverde ze een beleefd glimlachje tevoorschijn. ‘ Isabella.’ zei haar halfbroer warm. ‘Waarom zit je hier?’ ‘ Och, ik had even wat rust nodig.’ ‘ Dat kan ik begrijpen. Het is ook allemaal niet niks!’

12. ‘ Dat koninklijke paar moest eens ophouden met vechten.’ zei Isabella ineens. Abraham schoot in de lach. ‘ Wat doe je eraan? Niemand mag er iets van zeggen…En je móét ze ook wel uitnodigen, anders zijn ze beledigd.’

13. Voor de echte plechtigheid vertrokken ze naar de kerk, maar daarna was er nog een kleine ceremonie in de tuin. Isabella had het huwelijk in de kerk prachtig gevonden, met al die mooie versieringen van goud en edelstenen! Nu stond ze in de tuin onder een boog met witte rozen, en een ingehuurde dominee sprak wat woorden. Ten slotte kuste Constantijn haar op de wang, en ze liet het beleefd toe.

14. ‘ Mijn vrouw.’ zei Constantijn langzaam, alsof hij de betekenis van de woorden tot zich door wilde laten dringen. ‘ Ja, ik ben uw vrouw.’ glimlachte Isabella. ‘Eindelijk. Al sinds mijn kinderjaren heb ik dat gewild.’

15. Het feest ging nog lang door en van alle kanten werd Isabella gefeliciteerd. Zelfs de koning kwam haar zijn gelukwensen brengen! Dat maakte het dan weer een beetje goed, van zijn gevechten op het feest…

16. Heel laat die avond, toen alle gasten weg waren, zat het kersverse echtpaar aan tafel. Constantijn had een simpele soep gemaakt, maar Isabella stond erop dat zij voortaan zou koken. Dat was immers de taak van de vrouw. Of van personeel, maar dat was er niet. Ze praatten over het feest, maar het gesprek liep stroef.

17. Een tijdlang aten ze zwijgend door. Constantijn pakte zijn kom met beide handen op, om er de laatste restjes uit op te slurpen. Met veel lawaai en rondvliegende spetters slikte hij de laatste soep door. Isabella bekeek het tafereel met grote ogen. Dat had ze niet van hem verwacht! Snel besloot ze over iets anders te beginnen. ‘Deze nacht zal de eerste keer zijn dat ik samen met iemand in één bed slaap!’ zei ze naïef.

18. ‘ O, deze nacht zal wel voor meer dingen de eerste keer zijn!’ grinnikte Constantijn in zichzelf, maar Isabella verstond hem niet. ‘ Pardon?’ vroeg ze. ‘ Wel, ik zei, het is ook voor mij de eerste keer.’ loog hij. In zijn jonge jaren had hij met heel wat meisjes het bed gedeeld.

19. Die avond zat Isabella bij een knetterend haardvuur en ze voelde zich gelukkig. Haar leven was compleet – ze was officieel Gravin Uilenberg, één van de rijkste en belangrijkste adel van heel Nirvoas! Ze had een mooie toekomst voor zich.

20. ‘ Isabella!’ klonk ineens Constantijns stem vanuit de slaapkamer. Het meisje schrok op en opende de deur. ‘ Wat is –’ begon ze, maar toen stokte haar adem in haar keel. Heer Uilenberg zat op de rand van het bed, geheel… ontkleed! Verschrikt sloeg Isabella haar hand voor haar mond.

21. ‘ U hoeft niet zo te schrikken. U zult mij nog vaak genoeg zo zien!’ zei Constantijn ontspannen, en hij strekte zich uit op het bed. ‘ Kleed u uit en kom erbij liggen, vrouwe.’ Isabella’s ogen werden nog groter dan ze al waren. Zei hij nu dat ze…? Waarom vroeg hij dat?

22. Verward deed ze wat hij vroeg. Hij was tenslotte haar man, die moest ze gehoorzamen. Een beetje ongemakkelijk schoof ze even later onder de dekens. ‘ G-goedenacht.’ stamelde ze en ze wist nog een beleefd knikje te maken. Maar haar man had andere plannen.

23. ‘ Weet u het dan niet?’ vroeg Constantijn. ‘ Wat weet ik niet?’ herhaalde Isabella zacht. ‘ De huwelijkse plichten? De huwelijksnacht…de man, en de vrouw?’ hintte Constantijn. Maar toen hij de verwarde blik op Isabella’s gezicht zag, zuchtte hij. Ze wist écht van niets. Niemand had haar ooit iets uitgelegd.

24. Wat was die meid naïef! Maar goed, hij had wel wat ervaring met meisjes, en Isabella zou niet veel anders zijn – dacht Constantijn bij zichzelf. Het zou vannacht ook wel lukken. Die nacht kwam Isabella inderdaad dingen te weten die niemand haar ooit had verteld. En ze begreep ook meteen waarom de tropische plant van haar stiefvader een symbool van mannelijkheid was…

25. De volgende morgen werd Constantijn wakker door warm zonlicht dat op zijn gezicht scheen. Hij keek naast zich, het bed was leeg. Waar was Isabella? Was ze dan zó geschrokken van de huwelijksnacht?

26. Constantijn trok zijn nieuwe kostuum aan en zag even later dat Isabella ook haar nieuwe japon gevonden had. ‘ Goedemorgen.’ zei hij hoffelijk en hij nam plaats tegenover het meisje. Even was het stil. ‘U wist echt van niets, hè?’ vroeg hij toen aarzelend. Isabella sloeg haar ogen neer en haalde haar schouders op. ‘ Maakt u zich maar geen zorgen meer.’ zei ze, en ze glimlachte.

27. Die ochtend bracht Isabella in de tuin door. Ze was een beetje boos dat niemand haar ooit verteld had wat er in de slaapkamer van gehuwde mensen gebeurde – maar op zich kon ze het ook wel begrijpen. Ze was geschrokken ‘s nachts, maar ze ging er van uit dat haar man wist wat hij deed. Toch had ze de hele verdere nacht met wijdopen ogen in het donker liggen staren. Er waren veel dingen in het leven van een getrouwde vrouw waar ze nog aan moest wennen.

28. Na zijn verplichtingen aan het hof kwam Constantijn naar huis. Onderweg was hij gestopt bij een rijke handelaar in het dorp, die een bijzondere aanbieding voor hem had… Hoopvol keek Constantijn op naar zijn kasteel. Ergens daarbinnen zat zijn vrouw… Zou ze zijn cadeau waarderen? Hij keek naar het beestje in zijn handen. Ach, hoe zou ze dat nu niet leuk kunnen vinden?

29. Toen hij binnenkwam stond Isabella gelijk op van de piano en streek haar rokken glad. ‘ Constantijn.’ zei ze en ze maakte een lichte kniebuiging. Maar alle regeltjes en manieren vielen van haar af, toen ze het hondje in haar handen kreeg geduwd. ‘ Een…hondje? Voor mij, Constantijn?’

30. ‘ Helemaal voor u. Aangezien ik twee honden heb, kunt u natuurlijk niet met lege handen achterblijven!’ Constantijn lachte in zichzelf, maar Isabella merkte hem al niet meer op. Met stralende ogen bekeek ze het witte hondje, en hield hem hoog in de lucht. ‘ O beestje, je bent zo schattig! Ik noem je… Medusa!’

31. De tweede nacht verliep stukken rustiger dan de eerste. Toch wist Constantijn dat Isabella nog veel moest leren. Ze was een naïef, jong meisje… van maar net zestien! En hij was al eind 30… Maar hij was blij dat ze getrouwd waren. En als hij zijn vrouw tevreden zou houden met mooie kleding en cadeautjes, zou hun huwelijk nog jaren perfect blijven.