1. Generaties:
2. Richard
3. Tasja

2. Ik hoor Tasja’s voetstappen door mijn kamer. Ze loopt voorzichtig, om
mij niet wakker te maken.
‘Dag papa, tot vanmiddag.’ fluistert ze.
Ik wil antwoorden, maar zak alweer weg in een diepe slaap.

3. Ik ben op het land aan het werk, als Tasja luid roepend de
schoolbus uit komt.
‘Papa, papa! Ik heb mijn rapport! Vijf tienen, drie negens en vier
achten! Ongelofelijk, hè?’
Langzaam kom ik overeind en strek mijn oude ledematen.

4. ‘Dat is geweldig, Tasja, kindje van me.’ Ik omhels haar. ‘Ik ben echt
heel trots op je, maar dat weet je wel! Je bent mijn grote, slimme,
zelfstandige meid.’
Met een grijns laten we elkaar los.

5. ‘Ik ga even foto’s maken hoor papa!’ zegt Tasja opgewekt. ‘Het is zo’n
mooie dag!’
‘Je doet maar,’ grinnik ik. Ze maakt ook een paar foto’s van mij.

6. Even later vertrekken we samen naar ons werk. Als we thuis komen,
voel ik me opeens niet goed.
Het groene gras omringt me ineens aan alle kanten – ik weet niet
meer wat boven of onder is, waar de grond is of waar de lucht.
Doodstil blijf ik staan.

7. ‘Papa?’
Ik hoor Tasja’s stem, en ik wil reageren – ik wil zeggen dat alles
goed komt, dat ze niet bang moet zijn, dat ze…

8. ‘Mijn tijd is gekomen, ik weet het.’ stamel ik, maar mijn stem is niet
meer hoorbaar.
In mijn werkkleding zak ik op de grond neer, en verlaat deze wereld.

9. Als ik voor het laatst mijn ogen open doe, zie ik Tasja met open
mond staan kijken. Haar ogen zijn wijd open gesperd van angst.
Haar lippen vormen het woord ‘papa’ maar ik hoor haar niet meer.
Mijn leven is voorbij.

11. Vol ongeloof staar ik naar papa’s graf. Even is het of de wereld stil
staat.
Dan komt het verdriet. Vanuit de grond van mijn hart vult het mijn
hele lichaam.
Een wanhopig gejammer verscheurt de stilte.

12. Pas als het donker begint te worden, ga ik het huis in. Het is niet
meer mijn thuis, zonder papa.
Tranen rollen onophoudelijk over mijn wangen, maar ik merk het niet
eens.
Ik laat me in papa’s lievelingsstoel vallen, en zo blijf ik de hele nacht
zitten.

13. De komende weken zijn vreselijk. Langzaam gaat de tijd voorbij, en
ik trek me terug in een afgesloten bestaan.
Ik maak het huis niet meer schoon, overal ligt vuilnis en stinkende
etensresten.
Het kan me niet schelen.

14. Boven mijn bed heb ik een foto van papa gehangen, zodat hij altijd bij
me is. Zijn vriendelijke gezicht lacht me toe vanaf de foto – soms
kalmeert dat me, maar meestal moet ik er alleen maar meer van
huilen.

15. Iedere ochtend word ik wakker met een onrustig gevoel, en even
weet ik dan niet meer wat er aan de hand is – pas als ik op de
rand van mijn bed zit dringt de werkelijkheid weer tot me door.
Papa. Hij is er niet meer.

16. In een warm trainingspak breng ik de dagen door, slapend, starend
en treurend.
Bij alles wat ik doe, word ik herinnerd aan papa.
Door het keukenraam zie ik zijn grafsteen.

17. Papa, papa, hij is weg, hij is er niet meer; hij komt nooit meer terug.
Ik ben alleen.
Alleen, alleen.
Ik krijg geen hap meer door mijn keel.

18. Mijn huiswerk maak ik niet meer. Ik ga nog wel naar school, als ik
me goed genoeg voel, maar meestal kan ik mezelf er niet toe
zetten.
Als versteend zit ik op de bank, iedere dag in dezelfde kleding.
Ik verwaarloos mezelf.

19. Als ik in de spiegel kijk zie ik iemand anders. Ik kijk naar mezelf,
maar zo voelt het niet meer.
Ik zie de tranen, het bleke gezicht, mijn haar wat alle kanten op
staat, en de wallen onder mijn ogen.
Wat maakt het nog uit?

20. De schildersezel, ooit een hobby waar ik me met hart en ziel op kon
storten, staat nu al tijden leeg in de hoek.
Wat zou ik moeten schilderen? En waarom?

21. ‘O, papa!’ jammer ik ineens.
Ik grijp met mijn handen naar mijn hoofd, als alles in de kamer begint
te draaien.
‘Papa, papa, was je nog maar hier!’

22. ‘Ik kan dit niet!’ huil ik. Mijn gejammer klinkt door het hele huis, maar
ach – ik ben toch alleen. Niemand die me hoort.
‘Ik kan niet voor mezelf zorgen, ik kan niet leven zonder jou, papa!’

23. Buiten hoor ik de carpool toeteren. Ik laat mijn handen zakken en kijk
met roodbehuilde ogen uit het raam.
Ik was al weken niet meer naar mijn werk geweest.

24. Net op het moment dat ik weer in huilen dreig uit te barsten, gaat
de deurbel.
Door de ruitjes in de voordeur zie ik dat het mijn vriendin
Savannah is.

25. ‘O, Savannah!’ snik ik en ik werp me in haar armen. ‘Ik weet het
gewoon niet meer! Zonder papa is het…ik kan niet…O, het is zo
moeilijk!’
Mijn gejammer gaat over in een hysterisch huilen, waar mijn hele
lichaam van schokt.

26. ‘Stil maar meis, ik ben er voor je.’ sust Savannah.
Als ik wat gekalmeerd ben, wordt Savannah ineens serieus.
‘Ik weet dat je verdriet hebt, maar je kunt zo niet eeuwig door
blijven gaan. We moeten langzaamaan weer een leven voor je
gaan opbouwen, Tas.’

27. ‘Je hebt afleiding nodig, en verandering. Laten we gaan shoppen,
en naar de kapper gaan – okee, dat heb ik ook wel nodig!’ grinnikt
Savannah.
Voor het eerst sinds papa’s overlijden verschijnt er een waterig
lachje op mijn gezicht.

28. Als ik een paar uur later in de spiegel kijk, voel ik me anders. Een
beetje, alsof ik een nieuwe start ga maken.
Voor het eerst heb ik weer het gevoel dat ik echt naar mezelf kijk
in de spiegel. Dit ben ik, Tasja Goedhart.
Ik voel me iets beter, maar ook doodmoe.

29. ‘Weet je Savan, er zijn best veel dingen die ik zou willen doen. Ik
weet eigenlijk niet goed waar ik moet beginnen. Een eigen katje,
dat zou super zijn. Dan ben ik ook niet meer zo alleen, hier.’ zeg
ik nadenkend.

30. ‘Niet denken, maar doen!’ zegt Savannah. ‘Net als met die
neuspiercings die we net lieten zetten – gewoon doen!’
Weer glimlach ik. Ze had gelijk.

31. ‘Dus het mág?’ vraag ik even later ongelovig. ‘En u komt de kitten
meteen brengen?’
Met twinkelende ogen verbreek ik de verbinding.

32. ‘Ik krijg een eigen katje, Savannah!’ jubel ik en ik vlieg mijn
hartsvriendin in de armen. Bijna barst ik weer in snikken uit.
‘Kom op, meid. Laten we eerst dat huis van je gaan opruimen,
anders verlies je die kat nog tussen de rotzooi!’
We lachen – en ik lach werkelijk met vreugde.

33. Het is al donker als er een auto voor de deur stopt. Eerst kan ik
het niet zo goed zien, maar er gaat een deur open en een
piepklein wezentje springt eruit.
Daar was ze – mijn kat!

34. ‘O, wat ben jij een prachtig beestje!’ Liefdevol pak ik het katje op, wat
meteen begint te piepen.
‘Cindy…ja, zo noem ik je.’ glimlach ik.

35. Zodra we binnen zijn rent Cindy meteen naar haar voerbak.
‘Dat beest verdrinkt daar nog in,’ merkt Savannah droog op.

36. ‘En dáár raak je haar echt nog in kwijt!’ grinnikt Savannah als ze
Cindy in haar enorme mand ziet zitten.
‘Ach, ze groeit nog wel.’ zeg ik.

37. Ineens bedenk ik me iets. Was Cindy wel een meisje?
Na een korte controle schiet ik in de lach en haast me naar
Savannah toe.
‘Eh, mijn kat, ze is geen zij, maar een…hij.’ stamel ik.
Savannah kijkt me moeilijk aan. ‘Hè?’

38. ‘Cindy is een jongen!’ proest ik, en eindelijk begrijpt Savannah het
ook. We barsten in schateren uit en voor even vergeet ik echt mijn
verdriet om papa.
‘Dat is gewoon hartstikke stom!’ schatert Savannah.

39. Als Savannah die avond naar huis is, kniel ik neer bij Cindy.
‘Zo, jochie. Het spijt me dat je een meisjesnaam hebt, hoor.’
De kat lijkt me niet te horen en slaat speels naar mijn vingers.
‘Gelukkig, zo te zien vindt je het niet erg. Wat kan een naam jou
schelen!’

40. Nog glimlachend om mijn stomme actie ga ik aan mijn huiswerk. Het
is een aardige stapel geworden – en dat is totaal niks voor mij.
Mijn cijfers zijn in de afgelopen maanden erg achteruit gegaan, en
daar wil ik zo snel mogelijk verandering in brengen!

41. De volgende dag is het een prachtige zomerdag. Het is weekend,
maar voor ik van de zon kan genieten moet ik eerst het huis
schoonmaken.
In mijn ondergoed ren ik door het huis, met bezems, borstels,
stofdoeken en dweilen – en na een ochtendje boenen blinkt alles
als nieuw.

42. Met een tevreden gevoel van binnen open ik de deur naar het
balkon. Ik heb mijn badpak aangetrokken en even blijf ik genietend
staan. De warmte van de zon kriebelt op mijn huid en de hemel
strekt zich helderblauw boven me uit.
Wat een uitzicht, wat een dag!

43. Ik strek me uit op de ligstoel en snuif genietend de frisse
zomergeur op.
Zo kan ik wel de hele dag blijven liggen!
Ik voel me fijn, en rustig.

44. Het leven zonder papa is moeilijk, maar ik kom er wel.
Eindelijk heb ik mijn draai gevonden.
Mijn leven, mijn eigen leven, is vandaag begonnen!