3. x

5. 1spelen1kijken Hoofdhuis

6. ‘ Ik kan gewoon niet geloven dat ze dood is!’ snikte Daphne doodongelukkig. ‘Sira en ik…’ ‘ Ik snap het, meisje. Dit is heel zwaar, voor ons allemaal.’

7. ‘ Papa je snapt het niet! Het was anders! Ik…ik hield van haar!’ ‘ We hielden allemaal van haar, Daph. Dit had nooit mogen gebeuren…’

8. Daphne rukte zich los en rende huilend naar haar kamer. Haar vader snapte het gewoon niet, hoe goed hij het ook allemaal met haar bedoelde. Dit zou ze in haar eentje moeten verwerken. Hier, in de kamer die ze altijd met Sira gedeeld had – en die ineens vreselijk leeg was.

9. Ook Jenna had het vreselijk moeilijk met de dood van haar oudste dochter. Sira was alles wat haar nog herinnerde aan haar eerste man. Nu waren ze allebei weg. Robert probeerde zijn vrouw te steunen, maar het verdriet maakte hem ook kwaad. Waarom gebeurde dit? Hij voelde zich zó machteloos.

10. Esther en Steven hadden ook nooit verwacht dat hun Nora zou sterven. Het hele huis was ondersteboven van de dood van de twee tienermeisjes.

11. Esther dwaalde iedere dag doelloos door het huis. Aan de ene kant was ze zo blij met haar kleinzoontje Stefan, en zo trots op Sofie en David. En aan de andere kant miste ze Nora zo vreselijk.

12. Op haar oude viool kon Esther haar emoties kwijt, zoals ze haar hele leven al gedaan had. Een kind verliezen was één van de ergste dingen in het leven. Om daarna door te gaan, was niet makkelijk.

13. Het samengestelde gezin van Robert en Jenna, dat eerst zo gelukkig was, zat nu stilletjes aan de ontbijttafel. Zonder Sira was het niet meer hetzelfde. Er miste iets. Haar stoel was nadrukkelijk leeg.

14. Zelfs de kleine Hedwig besefte maar al te goed dat Sira nooit meer terug zou komen. Zo had ze al op jonge leeftijd kennisgemaakt met de dood. Ze was altijd al stilletjes en teruggetrokken geweest, maar het verlies van haar grote zus versterkte dat alleen maar.

15. Jenna en Robert zagen dat bezorgd aan. Iedereen had het moeilijk met hun verdriet, maar daarom mochten ze de kinderen nog niet verwaarlozen! Daarom besloot Robert om op hun vrije zaterdag de hele dag met Hedwig door te brengen. ‘ Eén limonade, alstublieft!’ piepte Robert met een bekakt stemmetje. ‘ Dat is dan 50 cent, meneer.’ glimlachte Hedwig verlegen.

16. Robert nam een slok van de limonade, die vreselijk zuur bleek te zijn. Snel zette hij zijn beker opzij en klom achter het kraampje. ‘ Nu ik.’ zei hij, bij het zien van Hedwigs verraste blik. Ze schoten allebei in de lach. ‘ Wat zal het zijn, jongedame? Een bekertje citroenlimonade, misschien?’ ‘ Je hebt toch niks anders,’ fluisterde Hedwig met twinkelende ogen, en weer moesten ze allebei lachen.

17. ‘ Dit is de allerbeste limonade van de hele wereld! Wat zeg ik, van het universum!’

18. Hedwig giechelde zachtjes. Toen ze hun limonade op hadden, doken ze in een berg herfstbladeren. Eerst gooide Hedwig aarzelend wat blaadjes in de lucht, maar al gauw gingen alle remmen los.

19. Eindelijk kon Robert zijn dochtertje weer horen schateren van pret, iets dat hij sinds haar peuterjaren niet meer gehoord had.

20. x

21. x

22. En terwijl Robert en Hedwig buiten de dag van hun leven hadden, zaten Jenna en Daphne binnen met hun verdriet. Allebei gingen ze er op hun eigen manier mee om, en dat botste soms. ‘ Denk je soms dat je de enige bent die het hier moeilijk mee heeft?’ fluisterde Jenna onzeker, maar boos. ‘Je gedraagt je alsof je alleen op de wereld bent.’

23. Daphne leunde zwijgend achterover en negeerde haar moeder. Ze wilde er niet over praten. Niemand begreep haar toch. ‘ Daphne, alsjeblieft. Ik wil dat het weer wordt zoals vroeger.’

24. ‘ O!’ Kwaad sprong Daphe op. ‘Zal ik je dan eens wat vertellen? Dat zal nooit gebeuren! Sira is weg, voor altijd!’ Haar stem sloeg over van de emoties, en witheet van woede stormde Daphne de kamer uit. Achter haar vouwde Jenna onzeker haar handen en vocht tegen de tranen.

25. Tot Daphne ineens ook instortte, en zich snikkend aan een keukenstoel vastgreep. ‘ Sorry, ik bedoelde het niet zo…ik…’ En toen waren Jenna’s armen om haar heen, en voelde alles voor heel even veilig. ‘ Het zal nooit meer zoals vroeger worden, maar we zullen wel weer gelukkig worden. Dat weet ik zeker.’

26. En toen het gezin die avond weer samen aan tafel zat, was de sfeer ineens stukken beter!

27. 1spelen1kijken Familie Stolk

28. ‘ Blijf jij nu maar aan je naaimachine zitten, ik kook vandaag.’ zei Casper vastbesloten terwijl hij de vis in stukken sneed. Jasmine glimlachte. Ze vond het maar moeilijk te accepteren dat haar zoon nu alweer zo groot en zelfstandig was.

29. Voorzichtig duwde ze een nieuw lapje onder het apparaat door. Het leek erop dat het langzaam beter ging in huis, na het overlijden van Leentje en haar baby. Ze pakten hun leventje weer op.

30. Even later zaten ze aan een heerlijk diner. ‘ Je doet ons versteld staan met je kookkunsten, Cas.’ zei Vincent hoofdschuddend. ‘ Geheim talent, denk ik!’

31. Alfons was blij dat hij zo’n lieve familie had. Ze stelden hem altijd gerust als hij piekerde, troostten hem als hij verdriet had. Maar soms had hij nog van die momenten, dan moest hij gewoon even alleen zijn. Dan trok hij zich het liefste terug in de babykamer. De kamer waar zijn kind had moeten liggen.

32. De nachten waren het ergst. Donker, en eindeloos lang. Net als het bed, dat eindeloos leeg was zonder Leentje.

33. Overdag voelde Alfons zich stukken beter. Met zijn vader, Jasmine en Casper om zich heen was het fijn.

34. En zo kon Alfons ook zijn baan bij de politie weer oppakken. Zonder Leentje en de baby leven was zwaar, maar met de steun van zijn familie redde hij het wel!

35. 1spelen1kijken Familie Valentijn

36. ‘ Was jij alweer wakker?’ kirde Sofie tegen haar zoontje, dat rechtop in zijn wiegje zat. ‘ Zage, zage, wiede wiede wage!’ zong Stefan met een brede lach op zijn gezicht. ‘ O, een liedje op de vroege morgen? Dat is mooi!’

37. Sofie kleedde Stefan aan en omhelsde hem eens stevig. Ze was zo gek op hem! Jammer genoeg was het huis een vreselijke puinhoop, en Sofie wilde niet dat haar zoontje in een slechte omgeving opgroeide. Er moest dus even flink gewerkt worden!

38. Toen het huis weer een beetje toonbaar was, begon Sofie met het leren lopen van Stefan. Zijn beentjes waren er sterk genoeg voor, maar hij was gewoon te eigenwijs. Waarom zo moeilijk leren lopen, als je lekker snel kan kruipen?

39. Als het niet lukte, zette hij het op een krijsen. Sofie merkte wel dat hij dat van zijn vader had, die kon soms ook driftig worden. Maar voor de rest leek hij veel op haar. Het liefste ging hij zijn eigen gang, op avontuur rond het huis.

40. Sofie zag hem rondkruipen in de tuin alsof het een jungle was, vol onverwachte ontdekkingen, en hij verwonderde zich over ieder klein dingetje. Soms brabbelde hij in zichzelf, in een zelfverzonnen taal die alleen hij begreep.

41. Ze waren niet rijk, ze hadden geen bijzonder mooi huis of mooie spullen. Maar Stefan was al blij met weinig, en daar was Sofie dankbaar voor. Zelf had ze vroeger bakken vol speelgoed gehad, maar stiekem speelde ze ook het liefst met haar fantasievrienden of simpele dingen. Een beschilderde baksteen was op het moment Stefans beste vriend.

42. Dat ding moest overal mee naar toe, zelfs in bad. Dan zette Sofie hem maar op het randje, achter de kraan, zodat Stefan er toch nog naar kon kijken. ‘ Ikke jarig? Steef jarig?’ vroeg Stefan, en hij blies rimpels in het wateroppervlak. ‘ Ja, straks! Weet je nog dat we die taart gekocht hebben? Die gaan we straks lekker opeten. Met opa en oma!’

43. Toen Stefan hoorde wie er allemaal op het feestje zouden komen, begon hij al te juichen van blijdschap. Hij vond het heerlijk om mensen om zich heen te hebben.

44. Op dit feestje leken alle zorgen eindelijk verleden tijd. De familie had verliezen geleden, maar was nu weer gelukkig. Alfons en Robert deden samen gek, net als vroeger. Sofie glimlachte en dacht aan de tijd dat ze met hen de boomhutclub had, Alroso. ‘ Kaasjes blaze?’ Verwachtingsvol trok Stefan aan haar haar. ‘ Ja lieverd, rustig maar.’

45. Snel hielp Sofie haar zoontje met het uitblazen van de kaarsjes, en ging toen naast haar moeder staan. In haar hart stond ze even stil bij hoe dankbaar ze was, dat haar ouders hier nu waren, en alle andere familieleden die ze zo lief had. Maar Nora, haar kleine zusje, zou ze nooit vergeten.

46. Ze moest wel een beetje lachen toen ze zag in wat voor pyjama Stefan opgroeide. Hoe toepasselijk, een ufo, terwijl ze zelf altijd zo gek was van aliëns! ‘ En nu taart.’ Vastberaden sneed Stefan een stuk taart af. Het was wel duidelijk hoe blij hij was met zijn nieuwe vrijheid, nu hij groter was! Hij wilde zeker laten zien hoeveel hij nu al zelf kon.

47. Dat Stefan net zo’n rijke fantasie als zijn moeder had, werd al gauw duidelijk. Zijn avonturen in de ‘jungle’ die hij als peuter had beleefd in de tuin, werden nu nog spannender. ‘ En weet je, oma, achter het bubbelbad in de tuin woont een vleesetende plant! Die pakt je zo met z’n kaken!’

48. ‘ Zo zo. En ben jij daar niet bang voor?’ ‘ Welnee, natuurlijk niet! Ik durf alles. Ben nergens bang voor! Ik pak mijn zwaard en dan hak ik die hele plant in stukken!’ ‘ Als je dat maar uit je hoofd laat, dat is m’n vlinderstruik, jongeman.’ klonk het streng van Sofie vanaf de bank.

49. Stefan negeerde haar en babbelde nog een hele tijd door met zijn oma. Esther glimlachte. Dit ventje was zo grappig, ze was zo trots op hem. Ze vond het echt heerlijk om oma te zijn!

50. En Steven vond het al net zo leuk om opa te zijn. ‘ Goed je best doen op school, hè?’ ‘ Ja hoor, opa! Ik ga vooral goed opletten bij aardrijkskunde, dan weet ik welke verre landen ik later ga bezoeken!’ ‘ Dat lijkt me een goed plan, jongen!’

51. Toen alle visite weg was, plofte Stefan uitgeput naast zijn vader op de bank. ‘ Het is al laat, zou je ook niet eens je pyjama aandoen?’ vroeg David. Stefan hoorde hem niet. Waarschijnlijk zat hij alweer heel ergens anders met zijn gedachten. *wat lijken ze op elkaar <3 !!

52. En inderdaad – Stefans blauwe ogen werden glazig, en in zijn fantasiewereld baande hij zich een weg door een dicht regenwoud. Ergens hoorde hij een wild dier brullen, en boven zijn hoofd slingerden apen door de bomen. ‘ Bedtijd, Stefan.’ klonk toen de stem van zijn moeder.

53. ‘ Weet je zeker dat je deze kamer wilt? We kunnen altijd een andere kamer voor je verbouwen.’ zei Sofie. Deze kamer was nog precies zoals haar nichtje Felicia hem achtergelaten had. ‘ Ik vind hem juist mooi. Die felle kleuren zijn vrolijk.’ Tevreden kroop Stefan in zijn nieuwe bed.

54. ‘ Nog één verhaaltje?’ Stefan rolde lekker op zijn rug en Sofie knielde neer naast het bed. ‘ Vooruit. Maar wel een korte, want het is al allang kinderbedtijd geweest.’

55. Een kwartiertje later was Stefan al in slaap gevallen, en voorzichtig klapte Sofie het boek dicht. Beneden sloeg David zijn armen teder om haar heen. ‘ t is zo’n mooi jochie.’ glimlachte hij hoofdschuddend, alsof hij het allemaal maar nauwelijks kon bevatten. ‘ Ons jochie.’

56. 1spelen1kijken Familie de Beer

57. Voor Melissa bestond er niets mooiers dan de hele dag met de honden in de weer zijn.

58. Voor haar kinderen gold dat echter ook. Ook zij wilden het liefst de hele dag bij de honden zijn – en dat kon jammer genoeg niet. Na school renden ze meteen naar het verblijf, en vergaten zo hun huiswerk. Hun cijfers werden steeds slechter, en daar moest nu eindelijk eens verandering in komen.

59. Elise werd er knap chagrijnig van. Waarom moest ze toch wiskunde maken, als ze niets liever deed dan puppy’s verzorgen? ‘ Het moet nu eenmaal, lieverd. Als je je diploma hebt, kun je je eigen weg gaan. Tot die tijd zul je vol moeten houden.’ zei Melissa simpel. Elise zuchtte. Haar moeder had gelijk, maar het was gewoon stom.

60. Melissa vond het wel jammer dat haar kinderen niet zo fanatiek waren als zij, wat werk betrof. Ze hadden geen van beiden zin om een baantje te zoeken, en voor school deden ze ook al weinig. Zij zelf was nog steeds vastberaden om de top van haar baan te bereiken, en haar levenswens te behalen. $100.000 verdienen was niet makkelijk!

61. Haar lieve hondje Daisy was inmiddels een oud hondje geworden, en nu was ze toe aan een rustige oude dag.

62. De twee puppy’s groeiden ook al snel op. Allebei waren ze grappige mixen van hun ouders. Kate was wit, met een soort zwart-bruin kleedje over haar rug en een donker oortje.

63. Cory was een beetje mollig, ook met een donker oortje en een bruine vlek op zijn buik.

64. x

65. x

66. En iedereen die de twee zag, schoot gelijk in de lach. Het was net een komisch duo uit een tekenfilm! En Elise wist het alweer zeker, zij zou met deze nieuwe generatie verder gaan fokken. Zij zou het familiebedrijf voortzetten!