2. VW: Happy Family?
Generaties:
1. Nel
2. Jeffrey x Carlijn
3. Rebecca x Xander, Lara x Ciske x Tom , Marc
4. Nina , Tessa x Adam , Roy , Patrick x Harriët
5. Sanne x Michel, Kevin, Anja, Thomas x Saskia x Roos x Ryan, Jayda x Mark, Sakura x Aaron
6. Laura x Frank, Michelle, baby, Eric, Merel, Vincent x Jasmine, Melvin x Celine, Kim, André
7. Esther x Steven, Lisa, Sander x Melissa, Robert x Jenna, Mariëlle x Leon, Bas, Alfons x Leentje x
Jasmine, Casper
8. Sofie x David, Felicia, Marcia x Joran, Miranda, Elise x Bryan, Bastiaan x
Kirsten, Nora, Daphne, Sira, Hedwig, baby , Ralph
9. Stefan, Eva, Renate, Arthur, Richard, Olga
4. De vorige keer
- Hoofdhuis: Kirsten bleef onzeker.
- Fam. Stolk: Hedwig kwam terug bij Casper. Ralph had een
date met Christine. Alfons stierf aan ouderdom. Ze verhuisden
naar een appartement.
-Fam. Valentijn: Eva besloot ook te gaan studeren.
-Universiteit: Stefans oude liefde Marie kwam in het huis wonen
en de vonk sloeg weer over. Eva had minder succes in de liefde.
-Fam. Stadsie: Renate vertelde Bart wat ze voor hem
voelde, maar hij beantwoordde die gevoelens niet. Haar
puppies werden volwassen en er kwam een nieuwe hond bij;
Cosmo.
6. Kirsten baalde van zichzelf, van haar onzekerheid, van haar constante
minderwaardigheidgevoel – en eindelijk besloot ze er iets aan te gaan doen.
Ze zou niet langer in de put blijven zitten!
7. Waar ze vroeger onzeker was over de opvoeding van Olga, deed ze nu gewoon haar
best. Meer kon ze niet doen.
8. En het werkte. Ze was er dag en nacht voor Olga en dat voelde goed. Ze zag het
meisje opbloeien in haar aanwezigheid en haar onzekerheid verdween als sneeuw
voor de zon.
De band tussen moeder en dochter die eerst zo aarzelend was geweest, werd nu met
de dag sterker.
9. De dag dat Olga zou opgroeien, kwam bijna als een verrassing. Kirsten had het gevoel
dat de afgelopen periode was om gevlogen!
Voor haar verjaardag werd de familie uitgenodigd, en tante Elise vond het heerlijk om
haar kleine nichtje weer te zien.
10. Ook Renate was gek op Olga – en tja, wie eigenlijk niet?
Bastiaan nam haar op zijn arm en keek lachend de kamer door. Wat was het fijn om al
zijn familieleden zo dichtbij te hebben!
11. Olga groeide op en viel meteen op de taart aan.
Terwijl ze aten, kreeg Kirsten een idee: ‘Wat zouden jullie ervan zeggen als we
binnenkort met z’n drietjes op vakantie gaan?’
‘Papa, jij en ik?’ vroeg Olga met grote ogen.
12. ‘Waar gaan we dan heen? Gaan we op avontuur?’
‘Natuurlijk. Je kunt overal avonturen beleven, als je maar goed zoekt.’ zei Bastiaan.
‘Het strand of het bos, wat wil je?’ vroeg Kirsten.
Daar moest Olga even over na denken. ‘Het bos!’ zei ze uiteindelijk vastbesloten.
13. ‘De vakantieplannen zijn gemaakt, zo te horen.’ glimlachte tante Elise en ze lachten.
Bastiaan knoopte een praatje aan met Renate.
Het was fijn haar weer te zien glimlachen, want ze was een hele tijd somber geweest.
Bastiaan wist niet precies waarom, maar hij wist wel dat het met een jongen te
maken had gehad.
14. ‘En, al plannen om de campus onveilig te gaan maken?’ vroeg hij aan zijn nichtje.
Ze bloosde. ‘Eigenlijk niet. Maar misschien als mijn vrienden gaan, dat ik ook ga.’
‘En anders ontmoet je daar snel genoeg nieuwe vrienden.’
‘Ik hoop het!’
15. De volgende morgen denderde Olga al om half 7 enthousiast door het huis, zo hyper
was ze over haar eerste schooldag.
‘Oh oh, wat zijn we weer vrolijk vandaag.’ mopperde Kirsten zogenaamd, en ze greep
haar dochter uit de lucht.
‘Ik wil gewoon zo graag naar school, mama!’
16. Eindelijk reed de langverwachte gele bus de straat in, gevolgd door Bastiaans carpool.
‘Aan het werk maar weer.’ zei Bastiaan toen hij de zon in stapte.
‘Aan het werk maar weer.’ klonk het achter hem, en vanuit zijn ooghoek zag hij dat
Olga hem probeerde te imiteren.
Hij grijnsde – wat was hij dol op die kleine aap!
17. Die middag stond Olga erop meteen haar huiswerk te maken, met de hulp van papa
én mama, zo graag wilde ze het maken.
Bastiaan en Kirsten keken elkaar even over het hoofd van hun dochter aan en
glimlachten. Van wie ze die leergierigheid had, wisten ze niet, maar ze vonden het
hartstikke leuk!
18. Toen alle opdrachten gemaakt waren, kon Olga eindelijk gaan spelen. Kirsten deed
maar wat graag mee.
Bastiaan zette het eten op het fornuis en pleegde nog wat telefoontjes voor zijn werk.
19. Toen ze even later met het hele gezinnetje aan tafel zaten, pakte Bastiaan Kirstens
hand en keek haar aan.
Ze hadden geen woorden nodig om uit te drukken hoe gelukkig ze zich op dat
moment voelden!
21. ‘Breakfast is served.’ Ralph maakte een buiging als een butler en zette de kommetjes
havermout op tafel.
‘Dank je.’ knikte Casper en wendde zich tot zijn vriendin. ‘Al wat gevonden? Of
hebben ze nergens mensen nodig die dolfijnenpoep uit het aquarium komen
boenen?’
22. ‘Wát zei jij daar?’ Hedwig gooide de krant van zich af en achtervolgde Casper naar de
ontbijttafel. ‘Oceanografie is een heel serieuze baan, meneer!’
‘Blijf gewoon thuis als huisvrouw, lekker rustig. Geen dolfijnen.’
‘Hou je mond!’ grijnsde Hedwig en ze gooide een paar korrels havermout naar zijn
hoofd. ‘Als je een huisvrouw wilt, ben je bij mij aan het verkeerde adres!’
23. Ze schaterden het allebei uit, en Ralph keek het gniffelend aan.
Hij was blij die twee weer zo gelukkig samen te zien, dat was echt wel anders
geweest. En zeker Hedwig had moeilijke tijden gezien. Nu scheen de zon weer, en dat
was heerlijk.
24. Ralph vertrok naar school, en Casper ook – alleen dan als leraar.
Hedwig vermaakte zich door wat tv te kijken en de krant door te zoeken naar
baantjes.
25. Ze verveelde zich een beetje, en was blij toen Ralph die middag weer thuis kwam met
een vriend van school. Toen Casper er ook weer was, genoot Hedwig van de
gezelligheid.
26. Casper had nog een verrassing: hij had een grijze papegaai gekocht! Ze noemden
hem Aiko en zijn kooi kreeg een mooi plekje in de woonkamer.
27. Die avond durfde Casper Hedwig eindelijk te vragen.
‘We zijn nu al zo lang verloofd…’ begon hij aarzelend, en hij trok Hedwig wat dichter
naar zich toe. Ze wilde hem kussen, maar hij duwde haar met zachte hand weg.
‘Luister, Hed. Ik wil met je trouwen. Het liefst morgen nog.’
‘Morgen?’
‘Zou je dat niet willen?’
28. ‘Natuurlijk – wel!’ zei Hedwig tussen twee kussen door en ze sloeg haar armen om
zijn nek. ‘Ik wil al zo lang met je trouwen!’
29. Het was een beetje kort van tevoren, maar het ging best. Hedwig zocht die volgende
morgen nog een trouwjurk uit en die middag was de plechtigheid.
30. Ralph had Christine uitgenodigd. Het was fijn haar weer te zien, sinds hun eerste date
voelde hij echt kriebels als hij aan haar dacht.
31. Op het pleintje bij de appartementen gaven Hedwig en Casper elkaar het ja-woord.
‘Ik heb gedroomd van deze dag…’ zei Casper.
‘Nu zijn we voor altijd samen,’ zuchtte Hedwig gelukkig.
32. Ze wisselden de ringen uit en eindelijk waren ze dan officieel man en vrouw; Casper
en Hedwig Stolk!
33. Met de paar gasten genoten ze van de bruidstaart en daarna van een bescheiden
feestje in de woonkamer.
34.
35. Christine en Ralph dansten wat onwennig met elkaar, ze durfden geen van beiden de
eerste stap te zetten.
Ralph wilde haar wel kussen, maar durfde niet. Stel dat zij niet zou willen?
36. Hedwig en Casper zwierden rond in elkaars armen, een gelukkig bruidspaar, maar
ineens betrok Hedwigs gezicht.
‘Wat is er, meisje?’ Geschrokken keek Casper haar aan.
‘Ik dacht gewoon… hoe het zou zijn als mijn familie hier bij geweest was. Ik mis ze zo.
M’n vader Robert, en mama Jenna, en m’n halfzusje Daphne, en Sira.’
37. Ineens zag Hedwig al hun gezichten zo helder voor zich, dat ze een felle pijn in haar
hart voelde en ze voelde tranen in haar ogen branden.
‘Lieverd, lieverd toch.’ Casper sloeg zijn armen beschermend om haar heen en ze
legde met een zucht haar gezicht op zijn schouder.
‘Het verleden is voorbij.’ fluisterde Casper in haar oor.
38. Ze had geknikt, en haar tranen gedroogd – maar de volgende dag moest ze weer aan
zijn woorden denken.
Een oud vrouwtje belde haar op, met de woorden dat ze iets met haar verleden te
maken had.
Was het verleden dan toch niet helemaal voorbij?
39. Hedwig besloot om op de uitnodiging van de vrouw in te gaan, ze had niks te
verliezen. Ze liep de straat in waarvan ze wist dat de vader van Marie bovenin een flat
woonde, en stopte voor een klein huisje van paarse baksteen.
40. Aarzelend liep ze naar binnen toen de oude, gebogen vrouw de deur geopend had.
Het was een leuk huisje, de vrouw leek aardig, maar toch was Hedwig nerveus. Wat
kon die vrouw van haar weten, van haar familie?
41. ‘Ik ben Sabine Haantjes.’ zei de vrouw, alsof dat alles zou verklaren. Toen er geen
lichtje ging branden bij Hedwig, vervolde de vrouw: ‘Ik heb ooit… een nacht
doorgebracht met je vader, Robert de Beer.’
Nog steeds drong het niet tot Hedwig door – tot haar ogen ineens groot werden.
Haar zus Daphne was het resultaat van een one night stand…
42. ‘U bent de moeder van Daphne?!’ Meteen voelde Hedwig haar bloed sneller gaan
stromen.
De vrouw slikte moeizaam. Ze moest vroeger knap geweest zijn, maar nu was ze een
breekbaar oud vrouwtje. Ze leek treurig.
‘Ik wilde geen baby, dus ik heb haar meteen na de geboorte bij Robert achtergelaten.
Is ze… was hij gelukkig met haar?’
43. ‘Natuurlijk was hij - …ze was zijn dochter!’ stamelde Hedwig. ‘Hij was een geweldige
vader voor haar. Later trouwde hij met mijn moeder en kreeg mij. Hij behandelde ons
gewoon gelijk, Daphne en mij.’
‘Je…praat in de verleden tijd…’ merkte Sabine moeizaam op.
En dat moest Hedwig met spijt toegeven.
44. ‘Is hij gestorven?’
‘Al een hele tijd geleden. Mijn moeder ook. En…’ Ineens kon Hedwig niet meer verder
praten. Hoe moest ze deze oude vrouw vertellen dat haar dochter dood was?
Maar het gezicht van Sabine betrok en ineens leek ze nog veel ouder en
breekbaarder. ‘Daphne is ook gestorven?’
45. ‘Honger, vreemde ongelukken, ik weet het niet meer.’ zuchtte Hedwig. Ze besloot
maar te zwijgen over het feit dat ze zelf ook dood geweest was – dat was nu niet van
belang. ‘Maar… Daphne was een geweldige meid. Ze leek precies op mij.’
Na die woorden staarde Sabine haar heel lang aan, en knikte toen langzaam. ‘Je hebt
je vaders gezicht. Ik ben hem ondanks alles nooit vergeten, en ik heb nu spijt dat ik
onze dochter bij hem gedumpt heb. Ik had er voor hen moeten zijn…’
46. ‘Het verleden is voorbij.’ hoorde Hedwig zichzelf zeggen, de woorden van Casper.
Sabine knikte langzaam. ‘Het is gewoon… Ik ben nu bijna tachtig, en ik kijk terug op
een leven waar ik helemaal niet tevreden over kan zijn. Ik leefde er maar op
los, feestte en dronk, ik…’ Ze zweeg, en stond op. ‘Wil je soms wat pudding?’
Dat kon Hedwig niet weigeren. Eigenlijk had ze best honger na dat moeilijke gesprek.
47. Ze praatten nog een uur, over vroeger maar ook over leukere dingen, over de
toekomst.
En toen Hedwig vertrok, had ze het gevoel weer een stukje van het verleden
teruggevonden te hebben, een levende link met haar overleden familie – en dat
voelde geweldig. Er was een band tussen haar en Sabine ontstaan die ze zou
koesteren.
49. ‘Daar zijn mijn meiden weer!’ Lachend verwelkomde Sofie haar dochter en de
vriendin van haar zoon. Hoewel ze Marie nog niet zo lang kende, mocht ze haar
meteen al.
De studenten kwamen de laatste tijd vaak langs bij Sofie en David, en daar waren de
twee oudere sims erg blij mee.
50. Bij hun thuis kon het soms best stil zijn, en stressvol – de tweeling liep vreselijk achter
met huiswerk omdat ze veel te snel afgeleid waren door elkaar.
51. Net toen Sofie zich zorgen begon te maken over hun lage rapportcijfers (Richard
stond een 5) was het hun verjaardag en kon ze opgelucht adem halen.
Als tiener was het ook niet best als je een onvoldoende stond, maar dan kon de
kinderbescherming je in ieder geval niets meer maken.
Daarom genoot ze met volle teugen van het feest. Ook de jongens waren blij dat ze
eindelijk even geen huiswerk meer hoefden te doen.
52. En zo groeiden Richard en Arthur op tot tiener – eerst keken ze elkaar keurend
aan, toen gaven ze elkaar lachend een high five.
53. De volgende morgen nam Sofie ze mee naar de kledingzaak in het dorp, en daar viel
Arthurs oog op een mooi meisje.
54. Snel kocht hij een setje kleding dat hij wel leuk vond, en haastte zich toen naar haar
toe. Ze droeg een beetje een vreemd hoedje, maar ze had een geweldig lief gezichtje
en haar sexy jasje vond Arthur ook erg interessant.
Ze raakten aan de praat, en het meisje stelde zich voor als Aurora.
Ze wisselden nummers uit en Arthur hoopte dat hij haar snel weer zou zien.
55. En of het toeval was, wisten de jongens niet – misschien kwam het omdat ze
tweelingen waren – maar diezelfde dag ontmoette Richard ook een meisje dat hij
leuk vond.
Hij moest van zijn moeder het krantenmeisje een fooi gaan geven (‘want dat kind
brengt al jaren zo braaf de krant’) en toen sloeg de vonk over.
56. Ze heette Claire en zo bleven ze een hele tijd op de stoep staan praten, tot het meisje
ineens met een schok besefte dat ze nog werk te doen had. Ze zwaaide en rende
toen hard weg op haar gympen, om nog meer kranten te bezorgen.
57. ‘Mam, mag ik uit?’ viel Arthur met de deur in huis.
‘Wat?’ Sofie legde haar stofdoek weg en draaide zich om naar haar zoon. Hij leek
uiterlijk veel op zijn oudere broer Stefan, maar Sofie voelde aan dat zijn karakter nog
wel voor moeilijkheden kon gaan zorgen.
‘Nou, gewoon, ik wil naar een discotheek, of een kroeg, vanavond. Weet je wel.’
‘Daar komt niks van in, je bent veel te jong, Arthur.’
58. ‘Ik mag hier ook nooit wat.’ Arthur vloekte en liet zich lusteloos op de bank vallen. Hij
wilde zo graag Aurora mee uit vragen, dat zou echt gezellig worden – maar zijn
moeder gooide weer eens roet in het eten.
59. En alsof ze nog niet genoeg misdaan had, zette Sofie de jongens ook nog eens aan
het huiswerk.
Ze waren hun kinderjaren nog niet genoeg ontgroeid om te protesteren, dus
gehoorzaamden ze braaf – en Sofie hoopte maar dat ze nog lang zo zouden blijven.
Richard, haar roodharige ventje, was heel rustig, maar van zijn tweelingbroer kon je
dat niet zeggen…
61. ‘O God, nee, hoe kan ik nou…’
Met ogen vol angst staarde Marie voor zich uit, zonder iets te zien.
62. Ze voelde voorzichtig aan haar buik, en trok snel haar hand weer terug, alsof ze een
stroomstoot gekregen had.
Zwanger.
Ze had al een tijdje angstige voorgevoelens gehad, maar nu kon ze er niet meer
omheen.
63. ‘Wat moet ik nu? En…Stefan…’ Marie voelde zich ineens duizelig en liet zich op haar
knieën zakken. Dit was echt een ongelukje geweest, hier hadden ze geen van beide
op gerekend.
64. Langer kon ze niet piekeren, want Stefan kwam binnen en merkte meteen dat er iets
mis was.
Hakkelend legde Marie alles aan hem uit.
Zijn ogen vergrootten zich, maar toen glimlachte hij en legde zijn hand tegen Marie’s
wang.
‘Een baby’tje, van ons twee!’
65. ‘Vind je het niet leuk?’
‘Jawel. Heel leuk, zelfs.’ bloosde Marie. ‘Maar hoe moet dat nou, we zijn studenten?’
‘Dat komt wel goed. Je bent van harte welkom hoor, kleintje! We verzinnen er wel
wat op, Marie. Dat beloof ik. Ik ben heel blij met onze baby, zelfs als het een beetje
ongelegen komt.’
66. Marie voelde zich warm worden van binnen. Stefan was zo’n goedzak, hij was echt de
liefste jongen die ze ooit ontmoet had.
67. De volgende morgen zag ze Eva in de kantine zitten, en vroeg zich af hoe ze het grote
nieuws aan haar zou vertellen.
Inmiddels waren de twee meisjes beste vriendinnen geworden.
‘Hey Eef!’
68. ‘Mogge.’ smakte Eva en ze keek met slaperige ogen naar Marie. ‘Heb je…?’
‘Wat?’
‘Ik weet niet, er is iets anders aan je.’
69. ‘Oh?’
‘Hmm, ik zie het al, je hebt nieuw ondergoed!’
Marie giechelde en knikte: ‘M’n andere was te klein geworden.’
70. ‘Oh!’ Eva begon te blozen, besefte dat ze Marie misschien beledigd had. ‘Nouja, dat…
soms hebben we gewoon een maatje meer nodig, toch, eh…’
En voor ze zichzelf in meer moeilijkheden praatte, richtte ze haar aandacht weer op
haar bord.
Maar ineens versteende ze, en vloog haar blik naar Marie’s buik.
71. En in één sprong was ze aan de andere kant van de tafel.
‘Je bent zwanger, gek!’ gilde ze in Marie’s oor. ‘Wow! Dat is awesome!’
Marie kon alleen maar lachen en Eva hoofdschuddend op haar rug kloppen.
72. Toen kwam Stefan ook binnen, die alles grijnzend had aangezien, en meteen werd hij
bedolven onder zijn halfzusje.
‘Je wordt vader, man! En ik word tante! Ik snap er niks van, ik kan het gewoon niet
geloven!’ Eva was duidelijk door het dolle heen met het nieuws.
73. De rest van de ochtend zaten de drie in hun pyjama in de kantine te kletsen – over
hoe de baby zou heten, of het een jongen of meisje zou zijn, op wie hij zou lijken…
Ze waren vooral enthousiast, en eigenlijk maakten ze zich nauwelijks zorgen.
74. Tot het besef begon door te dringen dat ze het aan hun ouders moesten vertellen.
Wat zouden zij ervan vinden?
‘Ik denk dat ik papa maar eens ga uitnodigen.’ zei Marie uiteindelijk, en ze voelde zich
een beetje nerveus worden. Ze had een geweldige band met haar vader, maar een
zwangere student was toch niet niks…
75. Nog diezelfde middag stond hij op de stoep.
‘Wat een mooie campus hebben jullie hier. Ik kwam langs de bibliotheek, die is echt
prachtig!’
‘Hai pap,’ glimlachte Marie, blij om hem weer te zien. Zijn bewondering voor alles om
hem heen had ze gemist, net als zijn optimisme.
76. ‘Maar dit is het huis waar jij woont? Dat is toch wel… wat minder mooi dan de rest.’
vond Zach.
‘Ach, van binnen merk je daar niets van.’ verzekerde Marie hem.
77. ‘Maar ik moet je eerst iets vertellen, voor we naar binnen gaan. Ik heb een relatie
met een jongen die ik nog van de middelbare school kende. Hij woont ook hier.’
‘Wat leuk! Hoe heet hij?’
‘Stefan, maar, pap, onderbreek me nou niet! Dit is serieus. Ik… ben zwanger.’
78. Heel even keek Zach zijn dochter uitdrukkingsloos aan. Toen leek het alsof hij
hysterisch zou worden – met een enorme grijns op zijn gezicht begon hij koortsachtig
te praten. Handenwringend grinnikte hij: ‘Dat is prachtig, geweldig, ja, mooi, nieuw
leven, jonge ouders met een baby, ik word opa, ik…’
‘Pap. Pap. Hou daarmee op.’
79. ‘Sorry.’
Ineens was Zach bloedserieus en staarde Marie onbewogen aan.
‘Laat me die Stefan eerst maar eens ontmoeten.’
‘Ja, papa.’
80. Nerveus stelde Marie de twee belangrijkste mannen in haar leven aan elkaar voor.
Ze zag hoe ze elkaar nauwlettend in de gaten hielden, alsof ze de ander voor geen
cent vertrouwden met hun kostbare meisje – zij.
Marie zuchtte. Dit zou nog moeilijk worden.
81. ‘Het was een ongelukje, pap.’ begon Marie toen ze boven in de gezamenlijke
woonkamer zaten. ‘We… hebben dit echt niet zien aankomen.’
‘Nee, dat lijkt me duidelijk.’ Zach zuchtte en keek naar de versleten banken en de
rondslingerende studieboeken. ‘Dit is geen omgeving voor een baby.’
82. ‘En daarom moet je terugkomen naar huis.’
‘Maar pap… Ik wil mijn studie afmaken!’
‘Daar had je dan aan moeten denken voor jullie met elkaar naar bed gingen.’ zei Zach
simpel, en niet onvriendelijk.
Marie voelde zich rood worden en durfde hem niet meer aan te kijken.
83. Het was tijd om naar college te gaan voor Marie, en zo bleven Stefan en Zach samen
achter.
Even keken ze elkaar ongemakkelijk aan, maar toen het gesprek weer op gang kwam
bleek dat ze eigenlijk allebei het beste wilden voor Marie en de baby.
‘Een kind opvoeden op de universiteit is geen doen.’ zei Zach weer.
‘Dat begrijp ik.’
84. ‘Maar ik hecht heel veel waarde aan mijn studie. Het is mijn levenswens om arts te
worden.’ Een beetje aarzelend sprak Stefan zijn grote wens uit. Hij hoopte dat het
niet egoïstisch zou klinken. Maar Zach merkte dat niet en zei vastbesloten:
‘Dat begrijp ik. Daarom kan Marie weer bij mij thuis komen wonen en de baby
krijgen, tot jij afgestudeerd bent. Deal?’
‘D-deal.’ knikte Stefan, en eindelijk moesten ze allebei lachen. Het ijs was gebroken.
85. Die avond raakte Stefan maar niet uitgepraat over wat een leuke man Marie’s vader
eigenlijk was.
‘We zaten echt helemaal op één lijn!’ knikte hij tevreden. ‘Ik was echt bang dat hij
zo’n boze bezitterige vader zou zijn, die mij overal de schuld van zou geven.’
‘Zo is papa niet. Ik wist wel dat hij ons zou helpen.’
86. Tussen al die drukte door voelde Eva zich een beetje eenzaam.
Ze probeerde nog steeds hard om vrienden te maken, maar afgezien van wat
vriendinnen in het huis had ze geen succes.
Haar cavia Onyx was eigenlijk de enige die er dag en nacht voor haar was.
87. En natuurlijk haar konijnenknuffel, die ze al sinds haar geboorte had.
Maar wat had je daar aan?
88. De volgende dag was het aan Stefan om zijn ouders uit te nodigen.
Hij was niet heel nerveus, want hij had nooit veel problemen met hen gehad. Toch
was hij benieuwd hoe ze zouden reageren.
‘Mam.’ zei hij, toen ze hem als begroeting omhelsde. ‘Je wordt oma.’
‘Hè?’ krijste ze in zijn oor, en hield hem een eindje van haar af. ‘Ik?’
89. Hij legde alles uit en toen kreeg hij ook een flinke omhelzing van zijn vader.
‘Ik had nooit gedacht zo snel al opa te zullen worden, maar ik vind het
prachtig, jongen.’
90. Marie’s zwangerschap had ook al op de universiteit voor veel opschudding
gezorgd, en iedereen roddelde erover. Dat kon ze echter niets schelen.
‘Een beetje…onverwacht, maar toch hartstikke leuk.’ glimlachte Sofie en ze keek trots
naar de vriendin van haar zoon. ‘Gefeliciteerd.’
‘Wij zijn er ook zo blij mee,’ zei Marie. ‘Maar nu kan ik mijn studie niet afmaken.’
91. ‘Ik ga terug naar mijn vader om daar de baby te krijgen, zodat hij of zij een goede
omgeving heeft. Hier zou het maar niks worden.’
‘Dat begrijp ik. Vergeet niet dat je ook bij ons altijd welkom bent, Marie!’
92. En zo vertrok Marie een week later van de campus. Stefan vond het maar gek om
achter te blijven – het was net of hij een deel van zichzelf zag vertrekken.
93. Maar het was beter zo. Marie zou nu in een veilige omgeving haar zwangerschap
kunnen voltooien en de baby ter wereld kunnen brengen.
Stefan staarde haar na, en zelfs toen de taxi uit het zicht was kon hij zich nog niet
bewegen.
Was hij een onverantwoordelijke vader, dat hij hier achter bleef?
94. Intussen kletsten Eva en Sofie bij over alles waar vrouwen maar over praten.
‘Maar wat ik nog het stomste vind, mam…’ zuchtte Eva geïrriteerd. ‘Geen enkele
jongen schijnt interesse in me te hebben!’
95. ‘Ben ik dan zo… anders?’
‘Ja. Te anders.’ knikte Sofie. ‘En daar moet je trots op zijn! Jij bent mijn bijzondere
aliënmeisje!’
‘Mam…’ zuchtte Eva en ze rolde met haar ogen. ‘Ik wil helemaal niet anders zijn!’
96. ‘Lieverd, luister nou. Jij bent uniek. Dat die opgeschoten pubers hier dat niet aan
kunnen, is hun probleem. Je vindt vast vanzelf wel een jongen die jou wél waard is!’
Daar moest Eva om glimlachen.
‘Je hebt gelijk.’
97. En haar moeder was nog nauwelijks weg, toen ze een onbekende stem achter zich
hoorde.
‘Alan Stavoet in da house!’
Verward keek ze om, in een vrolijk gezicht met blauw haar erboven dat pijn deed aan
haar ogen.
98. Hij vertelde dat hij in de leeggekomen kamer van Marie woonde. Meteen zat Eva’s
hart in haar keel. Dat was naast haar kamer! Deze jongen… woonde naast haar!
En ze kon het niet ontkennen: ze vond hem leuk. Nu al.
Alan bleek van dansen te houden, en dat kwam mooi uit – want alle studenten in hun
huis hielden daarvan!
99. ‘Jij hebt een paar mooie moves, dame.’ gniffelde Alan na een tijdje.
Eva bloosde.
‘Dank je, jarenlange ervaring.’ ze knipoogde en ze bleven elkaar een moment
grijnzend aan staren.
100. Met het verstrijken van de tijd werd duidelijk dat Alan en Eva elkaar heel graag
mochten.
Stefan hield ze in de gaten, en dat zei hij Alan ook.
‘Man, Eva is de tofste meid die ik ooit ontmoet heb!’ riep Alan meteen uit. ‘Wat dacht
je, dat ik die zo maar pijn zou doen?’
‘Ik moet het gewoon zeker weten.’
101. Stefan was gerustgesteld, maar had alsnog andere dingen aan zijn hoofd. Marie was
nu al een week weg en hij belde haar elke dag om alle details van haar zwangerschap
te horen.
102. Marie moest om hem lachen, ze vond zijn bezorgdheid wel schattig.
103. ‘Alles gaat goed, het wiegje heeft een plekje op mijn oude kamer gekregen.’ vertelde
ze. ‘Het is roze, maar dat hoeft nog niet te zeggen dat het een meisje wordt, toch? En
verder ben ik lekker met m’n hobby’s bezig. Wel gek hoor, om niet meer te studeren
ineens!’
104. Stefan was altijd blij als hij weer wist dat alles goed was.
En tussen Eva en Alan verliep alles ook goed, zo te zien. Eva was bijzonder slim en
daarom had ze haar eigen huiswerk al snel af – en dus kon ze Alan elke dag helpen.
105. Toch was studiecoach niet meer genoeg voor haar. En dus trok Eva op een avond
stiekem een mooi setje lingerie aan, en stelde zich in een verleidelijke houding voor
Alans kamer op.
106. Zou hij de hint begrijpen?
Zodra hij de trap op kwam en haar in de gaten kreeg, verscheen er een brede lach op
zijn gezicht. Hij sloeg zijn armen om haar heen en Eva voelde haar hart in haar keel
bonzen.
‘Heb jij het niet koud zo?’ grijnsde Alan.
‘Nu niet meer, met jou.’ zei ze ademloos, maar ineens maakte ze zich los.
107. ‘Ik moet naar bed.’ zei ze snel, en ze haastte zich naar haar kamer.
Dat was natuurlijk allemaal deel van haar plan. Ze kon Alans teleurgestelde blik in
haar rug voelen branden – en dat was precies de bedoeling.
Hij moest naar haar gaan verlangen. Hij moest zijn best voor haar doen!
108. Jammer genoeg leek er weinig verandering in hun vriendschap te zijn, want de
volgende dag zaten ze zoals gewoonlijk te studeren.
Eva kon zich niet concentreren. Snapte hij het dan niet? Of was hij helemaal niet in
haar geïnteresseerd? Dat kon ze zich nauwelijks voorstellen, ze dacht dat ze elkaar
wel zagen zitten…
109. En die avond kon ze de twijfels niet langer aan. Ze was er gewoon zeker van dat ze
verliefd op Alan was, en hij op haar.
In haar pyjama sloop ze naar Alans kamer, en kuste hem.
110. Daarna – het was niet helemaal de bedoeling, zo snel al – verdwenen ze samen onder
de dekens.
Eindelijk waren alle twijfels verdwenen.
Eva had haar langverwachte vriendje gevonden!
111. Ze moest wel glimlachen om Stefans bezorgdheid om haar. Zodra hij in de gaten kreeg
dat ze wel eens nachten op Alans kamer doorbracht, onderwierp hij de arme jongen
onder een vuur van vragen.
Gelukkig hield Alan stand en beantwoordde alles naar waarheid – en Stefan kon niet
anders dan deze blauwharige jongen goedkeuren.
112. Ondertussen vorderde hun studies gestaag, Stefan begon aan zijn laatste semester en
Eva zat al in haar derde jaar.
‘Daar moeten we op proosten.’ vonden ze.
‘Op de studie!’
‘Op de studie!’
114. Renate slikte moeizaam haar pannekoek door. Haar ouders praatten opgewekt tegen
elkaar, maar ze luisterde niet.
Van buiten klonk het geblaf van de honden in hun verblijf, en haar gedachten
dwaalden af.
115. Zou Sandy wel wat willen met de nieuwe reu, Cosmo? Ze voelde zich zo koud, om er
maar vanuit te gaan dat haar hondje met hem zou willen paren. Wie was zij om dat te
beslissen?
116. Haar moeder Elise had die twijfels duidelijk niet. Zij voelde zich heer en meester over
het hondenbedrijf, en zij maakte alle keuzes voor de hondjes. Wie er met wie moest
paren, wie er getraind moest worden, en wie er verkocht werd.
Renate hoopte maar dat zij later ook zulke beslissingen kon maken, want nu dacht ze
daar veel te veel bij na.
117. Na school nam ze een klasgenoot mee naar huis. Hij heette Han de Lange en ze
waren tijdens aardrijkskunde aan de praat geraakt. Ze had hem verteld over het
hondenbedrijf dat haar familie runde, en hij wilde dolgraag een keer komen kijken.
Nu stonden ze samen met een balletje over te schoppen, waar de hondjes
enthousiast keffend naar omhoog sprongen.
Het viel Renate op dat haar moeder ineens opvallend veel in hun buurt moest zijn –
ze probeerde hen vast af te luisteren.
118. Maar dan moest ze haar teleurstellen. Ze praatte met Han alleen maar over de
honden, school en de series die ze keken. Geen romantisch gezwijmel, zoals haar
moeder ongetwijfeld hoopte op te vangen.
Renate schudde haar hoofd. Han was aardig, maar ze was nog lang niet over haar
verdriet om haar neef Bart heen. En bovendien zag ze Han helemaal niet als jongen
waar ze verliefd op kon worden.
119. Hij was gewoon een leuke klasgenoot, waar ze gezellig mee kon praten.
Het irriteerde haar dan ook met de minuut meer, dat haar moeder hen duidelijk
nauwlettend in de gaten hield.
‘Blijf je eten, Han, gezellig!’ kirde Elise en ze dekte de tafel – waarbij ze de twee geen
moment uit het oog verloor.
120. Renate haalde diep adem en probeerde zich te ontspannen. Als ze zelf maar normaal
bleef doen, zou haar moeder wel inzien dat er hier niets aan de hand was.
Tijdens de maaltijd praatte haar vader Bryan enthousiast over de nieuwe hond
Cosmo, dat hij zo’n speels karakter had en dat er vaak voer in zijn grote snor bleef
hangen.
121. Iedereen moest lachen.
‘Ik vind het echt geweldig om te zien hoe al die honden zulke eigen karakters
hebben.’ zei Han bewonderend. ‘Wat zou ik het leuk vinden om later zelf een
hondenbedrijf te hebben!’
Meteen schoten Renate’s ogen naar haar moeder, die met een brede grijns
terugstaarde. Han, dat had je nou niet moeten zeggen…
