1. O S
P O B R E S
S O N D E
D E U S
Música: Bach. Aria de a Suite en Re
Presentación:B.Areskurrinaga HC
Euskaraz:D.AmundarainRe.

2. ÁÁss ccoossttaass ddee XXeessúúss,, ooss
ffaarriisseeooss cchheeggaann aa uunn
aaccoorrddoo ppaarraa pprreeppaarraarrllllee
uunnhhaa ttrraammppaa ddeecciissiivvaa..
NNoonn vveeññeenn eelleess mmeessmmooss aa
eennccoonnttrraarrssee ccoonn eell..
EEnnvvííaannlllleess uunnss ddiissccííppuullooss
aaccoommppaaññaaddooss ppoorr uunnss
ppaarrttiiddaarriiooss ddee
HHeerrooddeess AAnnttiippaass..
TTaall vveezz,, nnoonn ffaallttaann eennttrree
eesstteess aallggúúnnss ppooddeerroossooss
rreeccaaddaaddoorreess ddooss ttrriibbuuttooss
ppaarraa RRoommaa..

3. A trampa está ben pensada:
““É lícito pagar iimmppoossttooss aaoo CCééssaarr oouu nnoonn??””..
Se responde negativamente, poderano acusar de
rebelión contra Roma.

4. Se lexitima o ppaaggoo ddee ttrriibbuuttooss,, qquueeddaarráá
ddeesspprreessttiixxiiaaddoo aannttee aaqquueelleess ppoobbrreess
ccaammppeessiiññooss qquuee vviivveenn oopprriimmiiddooss ppoollooss
iimmppoossttooss,, ee aaooss qquuee eell aammaa ee ddeeffeennddee ccoonn
ttooddaass aass ssúúaass ffoorrzzaass..

5. A resposta de XXeessúúss ffooii rreessuummiiddaa ddee
mmaanneeiirraa llaappiiddaarriiaa aaoo lloonnggoo ddooss ssééccuullooss
nneesstteess tteerrmmooss::
““AAoo CCééssaarr oo qquuee éé ddoo CCééssaarr ee aa DDeeuuss oo qquuee
éé ddee DDeeuuss””..

6. PPoouuccaass ppaallaabbrraass ddee
XXeessúúss tteerráánn ssiiddoo cciittaaddaass
ttaannttoo ccoommoo eessttaass..
ee nniinngguunnhhaa,, ttaall vveezz,, mmááiiss
ddiissttoorrssiioonnaaddaa ee
mmaanniippuullaaddaa ddeessddee
iinntteerreesseess mmooii aalllleeooss aaoo
PPrrooffeettaa,, ddeeffeennssoorr ddooss
ppoobbrreess..

7. Xesús non está pensando
en Deus
e no César de Roma como
dous poderes que poden
esixir cada un deles, no
seu propio campo, os
seus dereitos aos seus
súbditos.
Como todo xudeu fiel,
Xesús sabe que a Deus
“lle pertenece a terra e
todo o que contén, o orbe
e todos os seus
habitantes” (salmo 24).
Que pode ser do César
que non sexa de Deus?
Acaso os súbditos do
emperador, non son fillos
e fillas de Deus?

8. Xesús non ssee ddeettéénn nnaass ddiiffeerreenntteess ppoossiicciióónnss qquuee
eennffrroonnttaann nnaaqquueellaa ssoocciieeddaaddee aa hheerrooddiiaannooss,, ssaadduucceeooss
oouu ffaarriisseeooss ssoobbrree ooss ttrriibbuuttooss aa RRoommaa
ee oo sseeuu ssiiggnniiffiiccaaddoo::
ssee lleevvaann ““aa mmooeeddaa ddoo iimmppuueessttoo”” nnaass ssúúaass bboollssaass,,
qquuee ccuummpprraann aass ssúúaass oobblliiggaass..
PPeerroo eell nnoonn vviivvee aaoo sseerrvviizzoo ddoo IImmppeerriioo ddee RRoommaa,,
sseennóónn aabbrriinnddoo ccaammiiññooss aaoo rreeiinnoo ddee DDeeuuss ee áá ssúúaa
xxuussttiizzaa..

9. Por iso, recórdalles algo que
ninguén lle preguntou:
“Dade a Deus o que é de Deus”.
É dicir, non deades a ningún César
o que só é de Deus:
a vida dos seus fillos e fillas.

10. Como repetiu
tantas veces aos
seus seguidores,
os pobres son de
Deus, os
pequenos son os
seus predilectos,
o reino de
Deus
perténcelles.
Ninguén ha de
abusar deles.

11. Non se ha de sacrificar a vida, a dignidade ou a felicidade
das persoas a ningún poder.
E, sen dúbida, ningún poder sacrifica hoxe máis vidas e
causa máis sufrimento, fame e destrución que esa “ditadura
dunha economía sen rostro e sen un obxectivo
verdadeiramente humano” que, segundo o papa Francisco,
lograron impoñer os poderosos da Terra.

12. Non podemos
permanecer
pasivos e
indiferentes
acalando a voz
da nosa
conciencia
na práctica
relixiosa.

13. OS POBRES SON DE DEUS
Ás costas de Xesús, os fariseos chegan a un acordo para prepararlle unha trampa decisiva. Non
veñen eles mesmos a encontrarse con el. Envíanlle uns discípulos acompañados por uns partidarios de
Herodes Antipas. Tal vez, non faltan entre estes algúns poderosos recadadores dos tributos para Roma.
A trampa está ben pensada: “É lícito pagar impostos ao César ou non?”. Se responde
negativamente, poderano acusar de rebelión contra Roma. Se lexitima o pago de tributos, quedará
desprestixiado ante aqueles pobres campesiños que viven oprimidos polos impostos, e aos que el ama e
defende con todas as súas forzas.
A resposta de Xesús foi resumida de maneira lapidaria ao longo dos séculos nestes termos: “Ao
César o que é do César e a Deus o que é de Deus”. Poucas palabras de Xesús terán sido citadas tanto como
estas. E ningunha, tal vez, máis distorsionada e manipulada desde intereses moi alleos ao Profeta, defensor
dos pobres.
Xesús non está pensando en Deus e no César de Roma como dous poderes que poden esixir cada
un deles, no seu propio campo, os seus dereitos aos seus súbditos. Como todo xudeu fiel, Xesús sabe que a
Deus “lle pertence a terra e todo o que contén, o orbe e todos os seus habitantes” (salmo 24). Que pode ser do
César que non sexa de Deus? Acaso os súbditos do emperador, non son fillos e fillas de Deus?
Xesús non se detén nas diferentes posicións que enfrontan naquela sociedade a herodianos,
saduceos o fariseos sobre os tributos a Roma e o seu significado: se levan “a moeda do imposto” nas súas
bolsas, que cumpran as súas obrigacións. Pero el non vive ao servizo do Imperio de Roma, senón abrindo
camiños ao reino de Deus e á súa xustiza.
Por iso, recórdalles algo que ninguén lle preguntou: “Dade a Deus o que é de Deus”. É dicir, non
deades a ningún César o que só é de Deus: a vida dos seus fillos e fillas. Como repetiu tantas veces aos seus
seguidores, os pobres son de Deus, os pequenos son os seus predilectos, o reino de Deus perténcelles.
Ninguén ha de abusar deles.
Non se ha de sacrificar a vida, a dignidade ou a felicidade das persoas a ningún poder. E, sen
dúbida, ningún poder sacrifica hoxe máis vidas e causa máis sufrimento, fame e destrución que esa “ditadura
dunha economía sen rostro e sen un obxectivo verdadeiramente humano” que, segundo o papa Francisco,
lograron impoñer os poderosos da Terra. Non podemos permanecer pasivos e indiferentes acalando a voz da
nosa conciencia na práctica relixiosa.
José Antonio Pagola