Dr. Musli Vërbani - Fillet e Vehabizmit

1. Dr. Musli Vërbani
VEHABIJTË, SHIRKU, TEKFIRI, BIDATI DHE TAGUTI
Në historinë e njerëzimit dihet se ka ekzistuar politeizmi dhe monoteizmi. Feja Islame është
fe monoteiste dhe muslimanët janë monoteist. Shihet se e kundërta e monoteizmit është politeizmi, e
nuk mund të quhet monoteizmi politeizëm. Fenë e politeistëve të Mekës para shpalljes së Kur’anit,
Kur’ani e përshkruan kështu:
“Nëse i pyet(politeistët) kush i krijoi qiejt dhe tokën, do të thonë: “All-llahu”.
E pastaj përgjigjen pse adhurohen idhujt, Kur’ani e tregon nëpërmjet përgjigjes së politeistëve: “që të
afrohemi në afërsi të All-llahut”.
Këtë ajet Kur’anor Muhamed Ibnul Abdul Vehabi e bartë tek Muslimanët e Mekës dhe të
Medinës së kohës së tij (por edhe te muslimanët në përgjithësi), duke i cilësuar se janë idhujtarë me
arsyetimin se : “Politeistët nuk kanë besuar se zotëruat (Idhujt) e tyre mund të krijojnë diç, bile ata
kanë besuar se Krijuesi është All-llahu”. Abdul Vehabi i ka paralelizuar ata që bëjnë tevessul
(ndërmjetësim) dhe që vizitojnë varreza me politeistët që thonë: “Ne i adhurojmë vetëm që të
afrohemi në afërsi të All-llahut”. Pra i ka krahasuar idhujtarët paraislamik të Mekës me banorët e
Mekës dhe të Medinës së kohës së tij për shkak të tevesulit dhe vizitës së varreve.
Pasi që i ka quajtur idhujtar muslimanët dhe i ka shpallur kafirë (mosbesimtarë), kanë filluar
ta sulmojnë Mekën dhe Medinën, me fjalë tjera banorët e Mekës dhe Medinës.
Vehabijtë kur kanë shkuar në Medine kanë plaçkitë dhomën në të cilën gjendet varri i
Muhamedit a.s. dhe kanë marrë me vete të gjitha gjësendet me vlerë, kanë dashur ta rrënojnë kubën e
gjelbër mbi varrin e Muhamedit a.s. por nuk ja kanë arritur qëllimit, vetëm se duhet ditur se edhe sot
nëse ju jepet mundësia dëshirojnë ta rrënojnë kuben mbi varrin e Muhamedit a. s. sepse sipas tyre
haram është të falet ne xhaminë ku ka varre. Edhe sot Vehabijtë varrin e Muhamedit a.s. brenda
xhamisë së Muhamedit a.s. e quajnë dukuri idhujtarie, me fjalë tjera idhujtari dhe insistojnë që të
hiqet. Një dijetar i tyre nuk është falur ne xhaminë e Muhamedit a.s.. Kur e kanë pyetur se pse nuk
falesh? Është përgjigjur: “Është i ndaluar (haram) namazi në ato xhami ku brenda tyre ka varre!?”.
Në Meke ashtu dhe në Medine Vehabijtë kanë shkaktuar krime që s’mbahen mend. I kanë
rrënuar të gjitha shenjat mbi varret e as’habëve (shokëve të Muhamedit a.s).
Muhammed Ali Pasha (me prejardhje Shqiptare) nga Egjipti dërgoi birin tij Tusun Pashën që
ti ndal Vehabistët por ishte i pasukseshëm pasi që asnjë prej ushtrisë së tij nuk kthehet në Egjipt.
Pastaj e dërgon djalin tjetër të tij, Ibrahim Pashën i cili edhe pse arrin sukses vriten shumë vetë nga të
dyja palët. Fitneja e tyre ishte fatkeqësi që e pësuan ithtarët e islamit dhe nga shkaku i tyre është
derdhur shumë gjak, është grabitur shumë pasuri dhe me paraqitjen e tyre është shkaktuar dëm i madh.
Në ligjëratat e Vehabijve thuhet se Abdul Vehabi i ka luftua shirkijatet (idhujtarit në fe) dhe
bidatet (risitë në fe), ndërsa nuk tregojnë se Vehabijtë i kanë luftua muslimanët pasi që ata i kanë
llogaritur si idhujtarë, por e tregojnë vetëm luftimin ndaj objekteve dhe jo të muslimanëve.

2. Edhe pse shenjat e para të prishjeve të varrezave kanë qenë para lufte, menjëherë pas lufte ka
filluar prishja e varrezave dhe e teqeve. Këto ishin shenjat e para të veprimit në praktik të Vehabizmit.
Për dallim se përpos prishjes se varrezave dhe teqeve nuk ka ndodhë konflikt luftarak në mes të
myslimanëve mirëpo kjo nuk do te thotë se nuk mund të ndodhë nëse u jepet rasti dhe të kenë
mundësi.
LUFTA IRAKO-IRANIANE
Analitikët kanë thënë se faktor i luftës Irako-Iraniane është faktori naftë, mirëpo ndezës dhe
shpërthyes i asaj lufte ka qenë pikërisht ideologjia Vehabiste, duke mos e anashkaluar edhe palën
tjetër. Këtë çka po e them e dokumentoj me atë se emërues i përbashkët është po i njëjti:
Shiitët bëjnë tevessul (kërkojn bekim) prej varrezave dhe tyrbeve.
Vehabijtë i luftojnë me ngulm.
Irani e konsideron veten se e ka rolin udhëheqës në gadishullin arabik.
Vehabijtë e konsiderojnë si betejë vendimtare për të shpëtuar Islamin nga bidati (risi në fe)
që kanë bërë shiitët për të shkatërruar Islamin.
Edhe pse burim i shiizmit është Basra dhe Kufa e Irakut, qeveria e Irakut është përkrahur
moralisht e financiarisht nga Vehabijtë, e cila në fund të luftës nuk është nda e kënaqur me premtimet
e premtuara të Vehabistëve e cila më pastaj kaloi në luftën midis tyre dhe erdhi prapë deri tek gjak-
derdhja.
Edhe pse lufta përgjakshme zgjati 8 vite asnjëra nga palët ndërluftuese nuk e arriti fitoren e
pakushtëzuar.
Sipas të dhënave jozyrtare lufta vehabo-shiite (Irako-Iraniane) mori jetët e 1 milion njerëzve
jashta dëmit ekonomik ku u shkatërruan shumë qytete dhe fshatra, për rimëkëmbjen e të cilave u
nevojitën më pas qindra miliarda dollarë.
LUFTA NÊ SIRI VAZHDIMËSI E LUFTËS IRAKO-IRANIANE
Ajo çka po ndodhë në Siri dhe Irak, nuk është asgjë tjetër pos vazhdimësi e veprimeve
Vehabiste të shekullit të XVIII kur Abdul Vehhabi e ka bë kundër banorëve të Mekës dhe Medinës
sepse prapë është emëruesi i përbashkët.
Edhe pse ushtria Siriane është sunite, mirëpo Vehabistët e mbështetin luftën, kundër qeverisë
Siriane, pasi që sipas tyre Siria është një shtet që udhëhiqet nga një alevit (fraksion Shiit), Bashar al-
Asadin ata e cilësojn si kafirë, apo idhujtarë e si pasojë Vehabijtë legjitimojnë vrasjen e tij.
Luftën në Siri e quajnë “luftë e drejtë” e sunizmit i cili tregohet si vehabizëm e për pasojë si
feja e vërtetë Islame, kundër shiizmit dhe alevizmit e cila duhet të ç'rrënjoset me shpatë, pra luftën e
tyre kundër Sirisë e justifikojnë si luftë të sunizmit kundër shiizmit dhe një luftë të shenjtë për

3. mbrojtjen e sunetit, ashtu sikurse më herët e kanë justifikuar luftën e sadam Huseinit ndaj Iranit
(Shiizmit) dhe luftën ndaj banorëve të Mekës dhe Medinës.
Ideologjia Vehabiste është e ndërtuar mbi parimin që grupet e “devijuara” brenda Islamit, t’i
bëjnë tekfir, apo kafirë, dhe pastaj kërkohen që të vriten dhe këtë pastaj e quajnë “luftë e shenjtë”.
Maksim e Vehabistëve është: “Nuk rregullohët gjendja e umetit deri sa nuk pastrohet Imani”
këtu e kanë për qëllim luftimin e muslimanëve në emër të legjitimimit të luftimit të shirkijateve dhe
bidateve (të cilat do t’i sqaroj më vonë).
Ndoshta në fillet e para të Vehabizmit kanë vdekur me mijëra njerëz, në luftën Irako Iraniane
ka arrit shifra në një milion, mirëpo tani lufta në Siri dhe Irak veç ka marrë jetën e dhjetëra mijërave
e ndoshta do të tejkalon shifrën në miliona dhe si rezultat përfundimtar asnjëra palë nuk do të dalë
fituese por do të kthehen në pikën zero.
VEHABIJTË DHE TEKFIRI
Mushrik ka kuptimin e politeistit, kafir ka kuptimin e pabesimtarit. TEKFIR do të thotë:
akuzim për mosbesim.
Ideja e parë e TEKFIRIT fillon prej Havarixhëve, ku sipas këtij fraksioni çdo musliman
që kryen një mëkat të madh konsiderohet se ka dalë nga Feja Islame dhe duhet llogaritur për
mosbesimtar edhe pse dijetarët janë unikë se mëkati i madh nuk e nxjerrë njeriun nga imani.
Vehabijtë e marrin të drejtën që ta quajnë mushrik atë të cilin dëshirojnë ta luftojnë, po
ashtu edhe ta quajnë pabesimtarë atë të cilin dëshirojnë ta sulmojnë, me fjalë tjera e kanë
ringjall idenë e TEKFIRIT të Havarixhëve.
Sintagma e “ tekfirit” është sintagmë e cila ka shkaktuar dhe shkakton kaos të brendshëm
dhe i gjithë mundi do të orientohej për luftë ndaj ‘vetvetes’ me vetveten, pra në luftë vëllavrasëse.
VEHABIJTË DHE BIDATI
Maksim tjetër e Vehabistëve është se: “Abdul Vehhabi i ka luftue bidatet”.
E cekëm më lart se Vehabijtë nuk tregojnë se Vehabijtë i kanë luftua ata të cilët sipas
pretendimit të tij (tyre) janë quajtur bidat e jo sipas konsensusit të dijetarëve Islam.
Këndimi i Mevludit është bidat;
Tesbihu për të vdekurin është bidat;
Tesbihu pas namazit është bidat;
Duaja e përbashkët pas namazit është bidat;
Falja e drekës pas namazit të xhumasë është bidat;

4. Zinxhiri i bidateve nuk merr fund sa që edhe thënien: “Sadakallahul adhijm” (Zoti e ka thënë të
vërtetën) në fund të leximit të Kuranit e quajnë bidat.
Ata bidatin e quajnë çështje e cila të qet prej feje dhe që është urë e sigurt për në xhehenem
sikurse kufri, dhe se vet bidati është më i keq se vet mëkati sepse tek mëkati mëkatari pajtohet me
mëkatin e tij ndërsa te Bidatgjija vazhdon të insistoj ende në bidatin e tij dhe se ai duhet të luftohet.
VEHABIJTË DHE TAGUTI
Sipas Vehabijëve, në kohën e Ibn Tejmijjes në vendet muslimane u paraqit çështja e Tagutit.
Ibn Tejmije është ai cili i ka shpjeguar dhe i ka luftuar ata të cilët nuk e mohojnë Tagutin. Ai ka
dhënë mund të madh në asgjësimin e këtij problem pra në çështjen e TAGUTIT.
Shekuj më pas, kur shirku(idhujtaria) dhe bidati(risia në fe) ishin me të madhe të përhapura në
tokë, dhe kur dalaleti (humbja) dhe xhehli (padituria) ishin rritur, Allahu dërgoi Muhammed ibn
AbdulVehabin,të “ripërtij” fenë dhe t’i luftoj ato.
Pas tij Allahu i dërgoi nxënësit e tij, të cilët i sqaruan llojet e ndryshme të tagutave me të cilët
muslimanët në kohën e tyre ishin preokupuar.
Ai i cili nuk e mohon tagutin nuk mund të jetë musliman dhe pasuria e tij është haram, kështu
që lejohet t’i merret pasuria të vritet dhe t’i merret nderi i tij.
Sikurse Tekfiri dhe bidati ashtu edhe Taguti shkakton kaos të brendshëm dhe i tërë mundi do
të orientohej në luftë ndaj “vetvetes” pra me vetveten.
Nga Vehabijt dëgjohen thëniet si në vazhdim:
Të punuarit në polici është haram, sepse është Tagut;
Të punuarit në ushtri është haram sepse është Tagut;
Të punuarit në administratë është haram sepse është Tagut;
Të punuarit në prokurori dhe gjykatë është haram sepse është Tagut;
Të punuarit në sistemin Bankarë është haram sepse është Tagut;
Të mësuarit në shkolla publike është haram sepse ato shkolla janë shkolla të Tagutit;
Haramet nuk kanë të ndalur. Sa që edhe zërin e femrës e quajnë haram me fjalë tjera e quajnë është
turpësi, por e vërteta është se zëri i tyre është turpësi e jo zëri i femrës.