Matt vraagt Lana ten huwelijk. May en April worden geboren.

1. 10G. Vandoren10G. Vandoren
Dit keer wel 10 generatie’s?

2. Alles ging zijn gangetje. Matt had een baan en ik had de mijne opgezegd omdat
ik dan het huishouden kon regelen. Matt klaagde de hele tijd en ik zei vaak tegen
hem dat zodra ik mijn baan had, hij ontslag mocht nemen. Ons liefdesleven
stond op een laag pitje want ik had er geen tijd voor. Matt probeerde het wel,
maar we hadden ook geen geld voor een kind.

3. ‘s Avonds bespraken we altijd nog de dag en daarna gingen we slapen. Al besloot
Matt vanavond anders.
“Zeg… Lana…” Zei hij, dichter naar me toe kruipend.
“Matt…” Hij sloeg zijn armen om me heen en ik snoof zijn geur diep in mij op.

4. Ik probeerde hem nog tegen te houden maar ik bezweek toen hij zijn lippen op de
mijne drukte. Ik zwijmelde weg en genoot. Mijn hart bonkte in mijn keel en ik was
zó blij dat hij van mij was! Nou… Praktisch gezien waren we nog niet verloofd of
iets in die richting, maar hij was wel mijn vriendje. Lieve, lieve Matt.

5. Matt drukte me achterover en prevelde hijgerig; “Oh Lana!”
Ik grinnikte en duwde hem expres een beetje van mij af. “Matthew, we hebben
geen geld om een kind te onderhouden.”
“Nee. We doen het wel safe.” Mompelde hij. En vanaf daar ga ik niets vertellen.

6. Voor Tara had ik een baantje gevonden en ze was nu al gepromoveerd! Ik was
natuurlijk heel trots op haar, maar ze was zó moe dat ze buiten al in slaap viel.
Matt en ik hebben haar verrast door een nieuwe en betere voerbak voor haar te
kopen. Matt is daarna nog lekker lang met haar wezen lopen en ik was al in diepe

7. Ik voelde de vetribbels al opspelen dus besloot ik om samen met Matt eens aan
onze conditie te denken. We gingen lekker buiten aan yoga doen. Samen helemaal
tot rust komen. Na ons eens flink in het zweet te hebben gewerkt, ging hij door
zijn knieën. En tja… Ik was natuurlijk bezorgd. Had hij zich bezeerd?

8. Gelukkig had hij zich niet bezeerd. Met stokkende stem vroeg hij; “Wil je met me
trouwen?” En ik antwoordde door hem te zoenen en daarna in zijn armen te
springen. Ik was moe. Maar ach.. Een nachtje met Matt doorbrengen en daarna
in elkaars armen in slaap vallen was nou niet bepaald een onprettig vooruitzicht.
“Oh, Matt!” Fluisterde ik blij.

9. Matt was werken en Tara was buiten aan het rondhuppelen. Ik zat binnen, te
huilen. Ik hield echt van Matt maar hij bleef maar klagen over zijn baan. Hij kon
niet wachten tot hij me zwanger mocht maken maar we hadden het geld niet. Met
elke dag die verstreek werd hij chagrijniger. Ik wist zeker dat hij van me hield,
maar het maakte me zó onzeker.

10. Ik snikte en veegde mijn tranen weg. Ik moest doorzetten! Ik hoorde de kranten-
jongen aankomen en griste zo ongeveer de krant uit zijn handen. Vol spanning
sloeg ik open en zocht naar mijn droombaan. Ik bladerde naar de banen en nam
een hap adem. Ik deed mijn ogen open en gilde van blijdschap. Tara sprong
blij tegen me op en ik danste de kamer met haar rond. Toen kwam Matt aan.

11. “Matt! Oh Matt!” Ik rende naar hem toe en omhelsde hem zo krachtig dat hij
begon te lachen. “Hoho, rustig jij! Wat is er aan de hand?”
Ik begon wild te springen en gilde opgewonden; “Ik heb hem! De baan!”
Matt begon meteen te glunderen en zei zachtjes; “Nou, dan weet ik hoe laat het is”
Ik grijnsde en liet me meesleuren naar de slaapkamer.

12. En daar gingen we over tot project; ‘Baby In De Maak’.

13. Die nacht was volmaakt. Ik kon dan niet slapen, maar om Matts hand in de
mijne te hebben en hem te zien slapen, was echt geweldig. Ik kon gewoon niet
geloven dat ik zo’n man had ontmoet. Hij mocht dan wel lui zijn, maar hij deed
wel zijn best om het naar mijn zin te maken. Ik hoopte zo dat alles nu beter ging
worden, nu ik ook een baan had.

14. Na een paar maanden begon mijn buik zichtbaar dikker te worden. Het was
zo geweldig! Ik was zwanger! Maar hoe zou Matt erop reageren? Ik was een beetje
bang voor zijn reactie. Misschien werd hij wel boos. Want geld? Dat hadden we
nog steeds niet. Ik wou écht wel een mini-Matt hebben maar hier? In deze
omgeving?

15. Ik liep de kamer binnen en liep direct in zijn armen.
“Matt, ik ben zwanger.” Riep ik gelijk. Matt begon te stralen en fluisterde in mijn
oor; “Oh wat heerlijk! Een mini-mensje in de maak! Ik hoop zo dat het op jou
lijkt!” Ik zweeg want ik wou juist dat ie op Matt leek.

16. Matt begon tegen de baby te praten en ik glimlachte terwijl ik inwendig ziek was
van de zenuwen. Hadden we wel genoeg geld? Hadden we wel de tijd? Kon Matt
dit aan? Ging dit ten koste van onze relatie? Matt was gelukkig en ik was echt blij
dat er een mini-mensje aankwam, maar ik wist gewoon niet of ik het wel aan kon.
Ik maakte me zoveel zorgen. Matt zag het niet.

17. Matt was zó gefocust op onze baby. Ik was bang. Misschien was ik te snel gegaan.
Misschien ging dit allemaal wel te snel. Ik woonde hier pas een paar maanden en
ik had nog de tijd maar… Het ging zo snel! Ik was zwanger, nog niet getrouwd,
nog geen groot huis… Niet een al te goede baan. Een hond, kinderlijke man.
O nee. Wat heb ik mezelf aangedaan?!

18. Na een paar maanden voelde ik me pas écht ongerust. Niet om de baby, maar
om mezelf. Ik was zó bang om alles te verliezen. Straks zou ik bijvoorbeeld niet
genoeg geld hebben om Tara te onderhouden. Of om de baby te voeden. Aan Matt
had ik bijna niks. Ik hield echt van hem, maar hij klaagde over alles. De vaat,
hoe laat hij op moest staan. Over de goedkope spullen.

19. Ik kroop na het eten m’n bed in en voelde Matt tegen me aan kruipen. Ik doezelde
verder en droomde over een tweeling… Over 3 vrolijk babbelende kindjes. Over
tieners die ruzie maakten. Over Matt die een van onze kinderen terechtwees. Ik
zag het zó voor me. Het maakte me ongerust. Ik wou wel 3 kinderen. Maar 1 per
zwangerschap. Ik werd wakker en sloeg het dekbed van me af.

20. Er waren inmiddels zo ongeveer 9 maanden verstreken en ik voelde me
ongerust. Matt moest zo werken, en dan was ik alleen met Tara en de baby. Wat
als het geboren zou worden zonder dat er hulp bij was? Ik rilde bij die gedachte
en besloot om een vriend van me te bellen. Meneer Bruutjes. Ik ging direct tot
actie over en belde hem.

21. Ik stond buiten op meneer Bruutjes te wachten en toen gebeurde het. Het kindje
begon me zeer te doen. Hij of zij wou eruit!
“Ah! Help! De pijn! Rotkind!” Huilde ik. Ik wou nooit meer een kind krijgen. Dit
deed zo’n zeer!
Meneer Bruutjes legde de stok weg waarmee hij met Tara aan het spelen was.

22. Vervolgens stond hij naast me en begon te steunen en te kreunen. Ik begon nog
harder te schreeuwen en schreeuwde; “Ach, houd je mond, vent! Ik moet bevallen
jij niet!” Ik pufte en kreunde en gilde de hele buurt bij elkaar. Het was zó pijnlijk.
Het was…
Toen kreeg ik een black-out.

23. Toen was ze er. Mijn eerste kindje. Mijn mooie dochter. Mijn lieveling. Mijn…
Dit was absoluut de pijn waard.
“O lieve April. Welkom op deze wereld, mijn schat.” Fluisterde ik zachtjes. April
kirde en liet de mooiste glimlach zien die ik ooit had gezien. Ik gaf haar aan
meneer Bruutjes en greep weer naar mijn buik.

24. De pijn was minder maar hij was er wel. Mijn na-geboorte? Ik schreeuwde weer
en toen was het er. Nog een mini-mensje. Een dochter! Aprils zusje. Een
tweeling! Samen alles beleven! Altijd een speelkameraadje. Wat geweldig!
Ik hield dit tweede meisje dicht tegen me aan en fluisterde; “April en May.” Ik
was echt gelukkig.

25. Vlak voor hun geboorte hadden we ons huisje uitgebreid en ik was zó moe. Ik kon
begrijpen dat zij ook moe waren, dus besloot ik ze maar in hun wiegje te leggen.
“Weltrusten, April.” Ik kuste haar goedenacht en liep naar meneer Bruutjes toe
om de volgende dochter in bed te leggen. “Mag ik haar?” Vroeg ik. En daarna

26. “O May. Lieve May. Welkom op deze aarde, schat. Ga nu maar slapen.” Met
betraande ogen drukte ik haar tegen me aan en zong een slaapliedje. Haar
oogleden werden zwaar en vielen toen neer. Ik legde haar in haar wiegje en kuste
haar op haar voorhoofd. Ze was volmaakt. Echt perfect. Zo lief. Zo klein. Ik telde
al haar teentjes en vingertjes. 10 vingers. 10 teentjes. Prachtig volmaakt.

27. Ik gaapte en rekte me uit. Het gewicht van mijn buik was nu echt minder en ik
had ook minder last van mijn rug. Ik kon niet wachten tot Matt onze dochters zou
ontmoeten. Ik hoorde een deur slaan en besloot om me gauw even om te kleden.
Zou Matt de namen mooi vinden? Ik rilde van opwinding en kleedde me gauw om.

28. Hij stond al in de babykamer en ik probeerde niet te gillen van opwinding. Ik
sprong in zijn armen en zei met een ingehouden gil; “Kijk! Onze dochters! Kijk!
Lieve April en May!” hij sprong ook op en neer en fluisterde opgewonden; “Ze
zijn prachtig! En wat een mooie namen!”

29. “Gefeliciteerd met onze dochters.” Zei hij. Maar ik liet het hem niet afmaken, want
toen hij net bij ‘on’ was, drukte ik mijn lippen vurig op de zijne.
Toen liet hij me los en zei; “Nu mag ik mijn baan opzeggen! Eindelijk!” ik knikte.
Hij straalde en kuste me nog een keer, maar ik reageerde er minder op. Hoe ging
dat met het geld? Zouden we genoeg hebben?

30. De kinderen waren van baby naar peuter opgegroeid. Ik was echt gek op de
tweeling, maar ze vraten energie! Matt had geen baan meer om voor de kinderen
te zorgen, maar ondanks dat, kwam hij tijd te kort. Ik probeerde bij te benen met
mijn baan en met de kinderen, maar het mocht niet baten. Ik was gek op de
eigenzinnige May, die alles scheen te weten.

31. Ons huis was inmiddels ook wat groter, want door de tweeling moesten we wel
uitbreiden. Niet dat ik het erg vond, maar het geld groeide ons nou eenmaal niet
op de rug. Ik was zo druk dat ik geen eens tijd had om dit huis te bewonderen.
Ik kon niet wachten tot de tweeling oud genoeg was om het huis uit te gaan, of
in ieder geval hun eigen dingen te regelen. Ik had wel genoeg van die poepluiers.

32. Ik had vannacht pas weer tijd sinds maanden om in mijn dagboek te schrijven.
Door de drukte thuis had ik ook niet echt iets onthouden. Maar ik weet nog wel
dat May een flesje dronk en ik met piekerig haar het aanrecht schoon stond te
boenen. Ik was zo op. Ik had nergens tijd meer voor. Mijn werk en de kinderen
gingen voor alles. Zelfs Matt kreeg bijna geen aandacht meer.

33. Ik deed May in bad en knuffelde haar daarna. “Sorry mijn liefste, ik mag dan
vaak weg zijn, maar ik houd echt van je!”
“Mama. Mama!” Kirde May vrolijk, en ze drukte een natte zoen op mijn mond.
“Gekkerd.” Ik bracht haar naar boven en keek toen vertederd in het wiegje van
April. Ik streek over haar mooie haar en fluisterde haar naam zachtjes.

34. April glimlachte haar allermooiste glimlach naar me en zei met heldere stem;
“Mama, itte sjapen?” Ik knikte en begon toen te huilen. Ik had zó veel gemist.
Ik had haar nooit leren praten. Nooit leren lopen. Nooit iets geleerd. Maar toch
hielden ze van me. Ik was de slechtste moeder ooit. Alleen maar met mijn
baan

35. Ik gaf haar een dikke zoen en kuste haar. “Ga maar slapen, mijn engeltje.”
April schudde haar slimme hoofdje en begon te huilen.
“Nee! Itte njiet sjapen! Itte niet!” Haar gehuil ging door merg en been en ik besloot
dat het geen kwaad kon om haar een beetje aandacht te geven.

36. Ik legde haar voorzichtig op de commode en begon een liedje te neuriën. Dat
deed ik vaker als ik iets deed wat de kleintjes niet zo leuk vonden. April begon
te gillen en ik kuste haar weer. “Nog heel eventjes, mammie is zo klaar.”
“Neeneenee!” Krijste ze. Ik streek haar over haar gezichtje en mummelde;
“Bijna klaar, lieverdje.”

37. Ze begon luider te snikken en begon nog harder te huilen.
“Wil jij geen mooie billetjes dan?” Kirde ik en April snikte. “Dahaa…”
“Ja toch? Jij krijgt de mooiste billetjes van de hélé wereld.” Beloofde ik haar.
April snikte en ik kleedde haar vlug aan. Toen drukte ik haar dicht tegen me aan
en zei; “Kijk eens, grote dame! Klaar!”

38. “Zo, mooie dame. Wil jij een spelletje doen?” Vroeg ik. April knikte en lachte, die
mooie glimlach. Ik kon er maar geen genoeg van krijgen.
“Wie heeft er een mooie glimlach? Wie heeft er dan zo’n mooie glimlach?” Kirde
ik. April graaide naar mijn haar en kirde vrolijk mee. “Itte! Itte!”

39. Ik zette haar op de grond neer en liet haar in lachen uitbarsten.
“Ennn… Kiekeboe!” April barste in lachen uit en duwde van pure plezier haar
handjes in haar gezicht. Ik verstopte mijn gezicht weer en liet me toen weer zien.
“Kiekeboe!” Daarna stopte ik haar in haar bedje. Het was laat genoeg.

40. Het was een paar maanden later en May was haar peutertijd zat. Ze stond op en
deed een sprong in de hoogte.
“April, April!” Gilde ze, met een hoog stemmetje. Ik probeerde nog te komen
kijken, maar ze was al opgegroeid.
“Wauw!” Zei ze opgewonden.

41. “Moet je zien! Ik ben zo groot geworden! Ik kan niet meer in mijn wieg slapen! Ik
kan eindelijk normaal praten! Ik kan alles!” Gilde May, en ze stak haar tong uit
naar April. “Bluhh! Ik kan tenminste wel normaal praten. Normaal doen. Heb jij
nooit gekund.” En opgewonden rende ze naar beneden.

42. April werd uit haar wieg gehaald en ook zij deed de sprong in de hoogte.
“Kijk, juffie! Ik kan ook groot zijn!” Gilde April, en ze rende ook de trap af. Ze
begonnen te gillen en ik deed mijn handen over Tara’s oren. Twee grote meiden.
Wat is dat fijn!