Dit Handvest is in feite de grondwet van Eritrea sinds haar onafhankelijkheid. Dit Handvest was al het programma van het EPLF tijdens de bevrijdingsstrijd.

1. 1
Nationaal Handvest van het Volksfront
voor democratie en rechtvaardigheid (PFDJ)
Goedgekeurd door het 3e congres van het Eritrese Volksbevrijdingsfront
- Volksfront voor Democratie en Rechtvaardigheid (EPLF-PFDJ)
Naksfa, 10-16 februari 1994
I. Inleiding
1. Natievorming en nationalisme in Eritrea
2. Onze visie op een toekomstig Eritrea
- De zes basis doelen
- De zes leidende beginselen
II. de grondslag van onze politieke programma's
1. Opbouw van een democratisch politiek bestel
2. Bouwen aan een economie die beantwoordt aan de behoeften van onze bevolking
3. Ontwikkeling van een nationale cultuur
4. Billijke verdeling van de sociale diensten
5. Eerbiediging van gelijke rechten
6. Het waarborgen van de nationale veiligheid en defensie
7. Totstandbrenging van regionale en internationale samenwerking
III. Organisatorische beginselen
1. Een beweging met een brede basis
2. Een participatieve beweging met een dynamische interne democratie
3. Een bekwame, representatieve en verantwoordelijke leiding, onder periodieke
wisselingen
4. Scheiding van de beweging en haar activiteiten van de regering
5. Aanmoediging van en samenwerking met volksverenigingen
6. Een dynamische organisatiestructuur die goed verankerd is in de mensen

2. 2
I. Inleiding
Vandaag (1994) staat Eritrea aan het begin van een nieuw hoofdstuk in zijn
geschiedenis. Vijftig jaar lang hebben het land en zijn bevolking geleden onder
koloniale overheersing. De zware taak om zich te ontdoen van het koloniale bewind
en om nationale onafhankelijkheid en waardigheid tot stand te brengen, is volbracht.
Voor de eerste keer is het volk van Eritrea de baas geworden over zijn eigen land en
heeft het zijn toekomst in eigen handen. Wat voor velen een droom leek, is nu
werkelijkheid geworden. We hebben vijanden bestreden met superieure capaciteiten,
we hebben weinig steun gehad van buitenaf en we hebben vertrouwd op onze eigen
mensen en onze eigen capaciteiten, met grote opoffering, grote inspanning, grote
waakzaamheid, grote politieke rijpheid en grote vindingrijkheid. Onze strijd beperkte
zich niet tot het bevechten van de vijand; wij legden de grondslagen voor een
onafhankelijk land.
Uiteindelijk heeft niet minder dan 99,8 procent van de bevolking zich in een
referendum, waaraan de gehele bevolking gewetensvol en met enthousiasme heeft
deelgenomen, uitgesproken voor nationale onafhankelijkheid. Het zou niet
overdreven zijn te stellen dat een dergelijk succes weinig equivalenten kent in de
geschiedenis van de bevrijdingsbewegingen. Het is een getuigenis en een
manifestatie van de politieke rijpheid van het volk van Eritrea en zijn leiderschap.
Het bereiken van nationale onafhankelijkheid en soevereiniteit is de afsluiting van
een belangrijk hoofdstuk in de geschiedenis van het volk van Eritrea en tegelijkertijd
het begin van een nieuw hoofdstuk. Van nu af aan zal het volk van Eritrea een
vreedzame, rechtvaardige en welvarende samenleving moeten opbouwen, een taak
die moeilijker en gecompliceerder zal zijn dan de vorige, namelijk het bereiken van
onafhankelijkheid. Als er in Eritrea geen vrede, gerechtigheid en welvaart is, zal de
onafhankelijkheid die wij tegen hoge kosten hebben verworven, geen betekenis
hebben. Met andere woorden, als wij de mensen niet uit de armoede en ontbering
halen, als wij hun mensenrechten en democratische rechten niet beschermen en hun
materiële, culturele en geestelijke omstandigheden niet verbeteren, dan zal de
verworven onafhankelijkheid helemaal niets betekenen. Wij moeten aan onze
kinderen een land doorgeven dat vrij is van oorlog en conflicten, een land waarop zij
trots kunnen zijn, een land waar onafhankelijkheid, vrede en welvaart heersen.
De strijd om een betere toekomst voor de bevolking van Eritrea op te bouwen is na
de onafhankelijkheid in alle ernst begonnen. Wij, de generatie die de
onafhankelijkheid heeft bewerkstelligd, hebben de historische verantwoordelijkheid
op ons genomen om de basiselementen voor de totstandbrenging van een moderne
en rechtvaardige samenleving door te geven aan de toekomstige generaties. De
huidige overgangsperiode stelt ons voor zowel een historische verantwoordelijkheid
als een uitdaging. De acties die wij ondernemen en de keuzes die wij op dit
historische moment maken, vormen een zeldzame kans. Er het beste van maken is
een enorme verantwoordelijkheid en derhalve een belangrijke historische uitdaging.
De belangrijkste vraag van dit moment is dan ook: is de generatie die de
onafhankelijkheidsstrijd met succes heeft geleid, opgewassen tegen deze historische
taak?

3. 3
Het antwoord is dat het zo moet zijn. Anders zullen alle strijd en bijdragen van onze
generatie aan Eritrea en zijn volk tevergeefs zijn geweest. Het zou betekenen dat de
missie maar half volbracht is. Die missie moet worden voltooid door een
onafhankelijk en modern Eritrea op te bouwen. Dat is het mandaat van ons land, ons
volk en onze martelaren.
Dat het moeilijker en gecompliceerder is om vrede en ontwikkeling op te bouwen dan
een oorlog te winnen, is keer op keer bewezen. Verschillende landen in Afrika en
elders die hoge verwachtingen koesterden na het verkrijgen van onafhankelijkheid of
het afsluiten van zegevierende revoluties kunnen ons standpunt illustreren. De
ervaring van deze landen is dat de oude uitbuiters door nieuwe worden vervangen,
dat hun nationale economie en de levensstandaard van het volk worden aangetast:
het is telkens weer een mislukking.
Een herhaling van dergelijke onfortuinlijke ervaringen zou betekenen dat al onze
inspanningen en offers waardeloos worden en dat wij en toekomstige generaties
veroordeeld worden tot nog meer oorlogen en lijden. Wij zijn echter niet veroordeeld
tot herhaling van dergelijke fouten. Wij kunnen blijvende vrede, gerechtigheid en
welvaart brengen in ons Eritrea. Wij zijn het verplicht aan onszelf, aan onze
martelaren en aan onze kinderen; wij moeten van Eritrea een land maken om trots op
te zijn, een land dat de verschrikkelijke offers die wij voor zijn onafhankelijkheid
hebben gebracht, waardig is.
Goede bedoelingen alleen zijn echter niet genoeg. Andere landen hebben gefaald, al
was het niet door gebrek aan goede wil. Om onafhankelijkheid te bereiken, hadden
we politieke programma's, militaire strategieën en sterke, volwassen organisaties
nodig. Evenzo hebben wij, om een moderne en rechtvaardige samenleving op te
bouwen, een duurzame politieke agenda nodig die gebaseerd is op duidelijke
beginselen en doeltreffende organisatiestructuren met een brede basis die de
volledige deelname van iedereen mogelijk maken. Het doel van dit document, "Een
Nationaal Handvest voor Eritrea", is derhalve ten eerste de basisrichtsnoeren te
verduidelijken die noodzakelijk zijn voor ons toekomstig nationaal en democratisch
traject, ten tweede een politiek programma vast te stellen dat op doeltreffende wijze
richting kan geven aan een nationale en democratische beweging op brede basis, en
ten derde de organisatorische basisprocedures en -beginselen te ontwikkelen die op
dit politieke programma van toepassing zullen zijn.
Het "Nationaal Handvest voor Eritrea" is niet overgenomen uit boeken of handvesten
van andere landen. Het vindt zijn oorsprong in de realiteit van ons land en onze
samenleving, en in onze rijke ervaring. Het is niet ontleend aan andere analyses of
formules in de charters van andere landen. Het gaat uit van de realiteit van ons land,
onze samenleving en onze rijke ervaring. Evenmin ontleent zij aan één sommige
analyses of formules die vandaag de dag in de wereld in de mode zijn. Maar door
alle ideeën kritisch te onderzoeken en ze te vergelijken met de realiteit van onze
samenleving, onze ervaring, willen wij een onafhankelijke lijn uitzetten die kan
werken.
Ons Handvest is geen dogmatisch, gesloten en droog document. Het staat open voor
nieuwe ideeën en ervaringen; het is een dynamisch document dat zich ontwikkelt en

4. 4
wordt verrijkt door praktische ervaring. Omdat het document onze visie en idealen
beschrijft, mag het niet worden opgevat als iets dat in korte tijd zal worden
verwezenlijkt, zelfs niet in een paar jaar. Het is iets dat stap voor stap, over een lange
periode, wordt bereikt. Het is een document met algemene beginselen en
doelstellingen die als leidraad zullen dienen op ons pad naar onze bestemming en
naar wat wij moeten doen om die bestemming te bereiken.
1. Natievorming en nationalisme in Eritrea
Hoewel Eritrea, binnen zijn huidige grenzen, gevormd werd door het Italiaanse
kolonialisme, is het belangrijk te onthouden dat de geschiedenis van zijn volk niet
begon met de Italiaanse kolonisatie. Het volk van Eritrea had zijn eigen
geschiedenis, beschaving, wetten en administratieve systemen lang voordat het
kolonialisme kwam.
Eritrea had een eigen politiek, economisch, sociaal en cultureel leven. In de loop der
jaren hebben de opeenvolgende koloniale heersers het bestaan en de
administratieve systemen van Eritrea beïnvloed, maar niet vernietigd. De
kolonisatoren hebben sporen van hun nalatenschap achtergelaten; tegelijkertijd heeft
de Eritrese traditie, hoewel zij veranderingen en aanpassingen heeft ondergaan, haar
fundamentele kenmerken behouden, die van generatie op generatie zijn
doorgegeven. Om de huidige situatie in ons land volledig te begrijpen en plannen
voor de toekomst te maken, is het daarom van groot belang de interne dynamiek van
de Eritrese samenleving te begrijpen, naast de erfenissen die de verschillende
kolonisatoren hebben achtergelaten.
Het Italiaanse kolonialisme duurde vijftig jaar. Het heeft de Eritrese samenleving niet
volledig veranderd, noch was zijn invloed gelijkelijk verdeeld. De blijvende invloed
ervan op de geschiedenis van Eritrea kan echter niet worden ontkend. Het Italiaanse
kolonialisme - en dit gold voor alle Europese kolonisaties - legde met geweld de
grenzen van Eritrea vast; en door alle binnen die grenzen levende volkeren onder
één bestuur te plaatsen, opende het een nieuw hoofdstuk in de Eritrese
geschiedenis. Met behulp van Italiaanse know-how, maar vooral steunend op de
menselijke en materiële hulpbronnen van Eritrea, bouwde het Italiaanse kolonialisme
steden en havens, snelwegen en spoorwegen, fabrieken en moderne boerderijen.
Het voerde de dienstplicht in. Bovendien creëerde het een situatie waarin Eritrese
burgers uit alle delen van het land met elkaar in contact werden gebracht en zo
gemeenschappelijke ervaringen opdeden. De omvang van de koloniale invloed
varieerde evenwel van plaats tot plaats (en sommige plaatsen bleven onaangetast),
maar de steeds toenemende interactie tussen Eritreeërs, in combinatie met hun
reactie op de toenemende Italiaanse onderdrukking en racisme, plantte de kiemen
van het Eritrese nationale bewustzijn. De oprichting van de eerste moderne Eritrese
politieke vereniging, Mahber Fikri Hager (Liefde voor het vaderland), aan het einde
van het Italiaanse koloniale tijdperk en de komst van de Britten, is een duidelijke
getuigenis van dit nationale bewustzijn.
Het Britse militaire bestuur (BMA) in Eritrea was tijdelijk en kort. Zijn nalatenschap
was derhalve beperkt. Hoewel het de onderwijsmogelijkheden uitbreidde en politieke
activiteiten en vrijheid van meningsuiting toestond, trachtte het door de tactiek van

5. 5
verdeel en heers verdeeldheid te zaaien onder het volk van Eritrea. Bovendien legde
het de basis voor het uiteindelijke Amerikaans-Ethiopische complot om het Eritrese
volk het recht op zelfbeschikking te ontzeggen. De Britse regering vernietigde ook
verschillende economische vestigingen en een deel van de infrastructuur van Eritrea.
Tijdens de Britse overheersing kon de Eritrese nationalistische beweging, die nog in
de kinderschoenen stond, zich niet verzetten tegen de samenzwering tegen Eritrea
noch zichzelf behoeden voor verdeeldheid. Het resultaat was het Ethiopische
koloniale bewind, waarvan de wreedheid ongeëvenaard was in de geschiedenis van
Eritrea.
Het Ethiopische kolonialisme in Eritrea was aanvankelijk noch direct, noch openlijk.
Dit komt omdat de omstandigheden zowel binnen als buiten Eritrea niet bevorderlijk
waren voor een rechtstreeks Ethiopische dominantie. Onder het voorwendsel van de
door de Verenigde Staten geïnitieerde VN-resolutie over federatie in 1952 begon de
Ethiopische overheersing. De federatieperiode (1952-1962) was getuige van de
erosie van de Eritrese onafhankelijkheid, de agressieve expansie van het
Ethiopische bewind en de ontwikkeling van het Eritrese verzet. Een van de
belangrijke verwezenlijkingen van deze periode was de zichtbare uitbreiding van
onze nationale strijd, die in de jaren veertig was begonnen: de opkomst van
arbeiders- en studentenbewegingen en vooral de oprichting en uitbreiding van de
Eritrese Bevrijdingsbeweging (Mahber Showate).
Koloniaal Ethiopië was in alle opzichten achterlijker dan Eritrea. Ethiopië heeft dus
niets opgebouwd of verbeterd; het heeft alleen maar vernietigd. Door middel van
grove repressiemaatregelen heeft zij het politieke, economische, sociale en culturele
leven in Eritrea stelselmatig vernietigd. Het ontwortelde de toen opkomende politieke
democratie in Eritrea en luidde een periode van wrede dictatuur in. Door de
economie en de infrastructuur van Eritrea te vernietigen, heeft Ethiopië Eritrea dertig
tot veertig jaar teruggezet. De ergste en moeilijkst te beheren koloniale erfenis van
Ethiopië was echter de achterlijke en corrupte cultuur van zijn heersende klasse.
Sommige van de trotse eigenschappen van de Eritrese cultuur, zoals discipline,
eerlijkheid, een sterk arbeidsethos, initiatief, vindingrijkheid, zelfredzaamheid en
minachting voor afhankelijkheid maakten tijdens de Ethiopische koloniale
overheersing plaats voor corruptie, bedrog, luiheid en afhankelijkheid van giften,
vooral in de stedelijke gebieden.
Ethiopië was in staat het meer ontwikkelde en geavanceerde land Eritrea veertig jaar
lang onder zijn dominantie te houden, voornamelijk omdat het werd gesteund door
de grote wereldmachten, eerst de Verenigde Staten en later de Sovjet-Unie. De
enorme steun die Ethiopië kreeg, verlengde het Ethiopische koloniale bewind en het
lijden van de bevolking van Eritrea en deed de kosten van de onafhankelijkheid veel
hoger oplopen dan anders het geval zou zijn geweest. Deze onbeperkte steun aan
Ethiopië enerzijds en het isolement van de Eritrese revolutie anderzijds hebben ons
geholpen onze blik naar binnen te richten om de rijkdommen van ons land en ons
volk te ontdekken en hebben inventiviteit en vindingrijkheid op allerlei gebieden
aangemoedigd. Het is niet overdreven te stellen dat het resultaat de totstandkoming
was van een van de meest ontwikkelde bevrijdingsoorlogen ter wereld, die in hoge
mate heeft bijgedragen tot de nationale wederopbouw van Eritrea.

6. 6
De Eritrese bevrijdingsstrijd was niet succesvol vanaf het begin. In 1961, toen het
Eritrese Bevrijdingsfront (ELF) de gewapende strijd begon, weerspiegelde het de
aspiraties van het Eritrese volk. Het profiel en de aanpak van het ELF waren echter
nauwelijks bevorderlijk voor de eenheid van het volk van Eritrea, noch was het erg
succesvol bij de opbouw van de natie en bij het welslagen van de strijd. De grote fout
van de EFL bestond erin verdeeldheid te zaaien in de Eritrese samenleving door
etnische, religieuze en regionale lijnen te trekken, in plaats van te werken aan de
mobilisatie van alle Eritreeërs. Sedertdien heeft Eritrea verschrikkelijke politieke
ontwikkelingen doorgemaakt, hoewel een zekere neiging om de verschillen tussen
de Eritrese bevolkingsgroepen uit te buiten voor slechts bescheiden politiek gewin,
en om in te spelen op kleinzielige neigingen, niet geheel uit de Eritrese politiek is
verdwenen.
Het Ethiopische leiderschap heeft dit soort verdeelpolitiek tot het uiterste benut.
Omdat zij beseften dat zij het Eritrese volk niet met kogels en gewapend geweld
konden verslaan, probeerden zij tot aan hun val tweedracht te zaaien onder het
Eritrese volk, door het ene deel van het volk tegen het andere op te zetten. In de
jaren '60 brandden ze moskeeën plat terwijl ze de kerken spaarden. Later
probeerden zij zich voor te doen als verdedigers van de mensen van de lage landen.
Zij zetten hun verdeelpolitiek onverdroten voort, zelfs op het laagste sociale niveau,
waardoor conflicten ontstonden tussen dorpen en zelfs tussen de inwoners van
hetzelfde dorp.
De Eritrese bevrijdingsbeweging, en in het bijzonder het Eritrese
Volksbevrijdingsfront (EPLF), is erin geslaagd de intriges van de Ethiopiërs en hun
Eritrese collaborateurs tegen te gaan door patriotisme en eenheid onder het Eritrese
volk te cultiveren. Het EPLF creëerde een forum van strijd waaraan alle Eritreeërs die
zich verzetten tegen het koloniale bewind en onafhankelijkheid wensten, konden
deelnemen, ongeacht godsdienst, taal, etniciteit, klasse en geslacht. Het EPLF werd
een smeltkroes van honderden en duizenden Eritreeërs uit landelijke en stedelijke
gebieden, uit hoogland- en laaglandregio's en uit de meest afgelegen plaatsen. Het
bevorderde het Eritrese nationalisme en baande de weg voor nationale eenheid door
alle verdeeldheid en kleingeestigheid te verdringen. Hij onderwees en bracht de
gelijkheid van alle burgers in praktijk. In al zijn beleid en al zijn daden heeft het EPLF
het nationalisme en de eenheid van het volk van Eritrea ontwikkeld.
Door een eeuw van koloniale ervaring en vooral door zijn eigen historische
activiteiten is het volk van Eritrea één volk en één land geworden, bestaande uit
verschillende etnische en linguïstische groepen, geloofsovertuigingen en culturen.
Het proces van natievorming is lang en ingewikkeld. Hoewel de grondslagen van het
Eritrese nationalisme door onze lange bevrijdingsstrijd stevig zijn verankerd, is het
nog steeds nodig deze te verstevigen.
Het volk van Eritrea, waarvan de eenheid geworteld is in een lange traditie van
vreedzaam en harmonieus samenleven, is een van de meest verenigde
bevolkingsgroepen onder de samenlevingen met soortgelijke sociale structuren.
Dankzij deze eenheid werd de overwinning behaald en heersen vandaag vrede en

7. 7
stabiliteit in een onafhankelijk Eritrea. De samenstelling van de regering van Eritrea
weerspiegelt en versterkt deze brede eenheid.
Wij hebben zojuist in het kort de eeuwenlange geschiedenis van het volk van Eritrea
verkend. In deze eeuw werd de vreedzame ontwikkeling en geschiedenis van het
volk van Eritrea onderbroken door het kolonialisme. Eritreeërs hebben koloniale
onderdrukking meegemaakt, waaronder het ergste soort fascistisch racisme. In
tegenstelling tot andere op soortgelijke wijze gekoloniseerde volkeren, werd de
Eritreeërs het recht op onafhankelijkheid ontzegd. Terwijl andere op vergelijkbare
wijze onderdrukte volkeren met brede internationale steun een bevrijdingsstrijd
hadden gevoerd, was het volk van Eritrea gedwongen zijn strijd in alleen te voeren
tegen een internationaal gesteunde vijand. Deze strijd werd door vele waarnemers
als zinloos en roekeloos bestempeld.
Het volk van Eritrea is niettemin als overwinnaar uit deze uiterst moeilijke beproeving
tevoorschijn gekomen. De zware aanvallen verzwakte hen niet; integendeel, het
verhardde hen en versterkte hun vastberadenheid. Het volk veroverde de
onafhankelijkheid en soevereiniteit van Eritrea en hield die tegen alle verwachtingen
in, in stand. In verschillende landen waar een strijd voor nationale onafhankelijkheid
werd gevoerd, ontstonden onmiddellijk na de onafhankelijkheid conflicten en soms
zelfs burgeroorlogen. In Eritrea echter heersten vrede en stabiliteit dankzij de sterke
nationale eenheid die door strijd was opgebouwd, en dankzij volwassen politiek
optreden. Er werd een regering met een brede basis, gesteund door het volk,
opgericht voor een overgangsperiode. Overgangen zijn meestal moeilijk, maar
Eritrea heeft snel oplossingen gevonden voor de problemen waarmee het in die
periode werd geconfronteerd. Met hoge verwachtingen is het land klaar voor de nog
moeilijkere en grotere historische uitdaging om een moderne en stabiele
samenleving op te bouwen.
Zeggen dat het Eritrese Volksbevrijdingsfront (EPLF) de belangrijkste bijdrage heeft
geleverd tot de opmerkelijke overwinning van het volk van Eritrea is gewoon een
historisch feit. Zoals eerder gezegd, maakte de gewapende strijd van Eritrea eind
jaren zestig, begin jaren zeventig een crisis door en stond daardoor op de rand van
een nederlaag. Wat de strijd nieuw leven inblies was de oprichting van de EPLF. Het
was het EPLF dat de revolutie gaande hield en zich verzette tegen de door de
Sovjet-Unie gesteunde militaire campagnes van het sterkste leger in zwart Afrika. Het
heeft uiteindelijk een historische militaire overwinning behaald, een breed nationaal
front opgericht en de deelname van het volk tot een realiteit gemaakt, een
referendum gehouden, zodat de onafhankelijkheid het resultaat was van de vrije en
legitieme keuze van het volk van Eritrea en niet alleen van een militaire overwinning,
en een solide grondslag gelegd voor de onafhankelijkheid van Eritrea en zijn
internationale betrekkingen.
Het EPLF heeft met succes de fundamentele doelstellingen bereikt die het zich bij
zijn oprichting had gesteld, namelijk onafhankelijkheid en vrede voor Eritrea. Als
bevrijdingsfront heeft het zijn missie met daverend succes volbracht. Het EPLF
beschouwde onafhankelijkheid echter nooit als een doel op zich, maar veeleer als
een voorwaarde voor de opbouw van een democratische en moderne samenleving

8. 8
waarin rechtvaardigheid en welvaart zouden heersen. Aangezien het EPLF een
politieke organisatie is die alle geledingen van de Eritrese bevolking omvat en
eenheid en een schat aan ervaring met zich meebrengt, kan het een belangrijke
bijdrage leveren tot de ontwikkeling van Eritrea. Dit nieuwe hoofdstuk en de nieuwe
uitdagingen die in het verschiet liggen, vereisen echter nieuwe organisatiestructuren,
nieuwe mechanismen en een nieuwe koers.
Deze nieuwe structuren kunnen niet los worden gezien van de rijke ervaring uit het
verleden. Zij moeten voortbouwen op de solide fundamenten die het EPLF reeds
heeft gelegd. Zij moeten de beleidsmaatregelen en beste praktijken uit het verleden
overnemen en verbeteren, en tegelijkertijd de zwakke punten en fouten uit het
verleden en heden vermijden. Zij moeten beleidsagenda's, organisatiestructuren en
operationele procedures ontwikkelen die passen bij de nieuwe taken van dit nieuwe
hoofdstuk. De nieuwe structuren moeten rekening houden met de aard van onze
samenleving en haar ontwikkelingsstadium, en met de lessen die wij hebben
getrokken uit onze ervaringen in het verleden en uit de ervaringen van de Derde
Wereld. Willen deze nieuwe structuren constructief zijn en opgewassen tegen de
taken van de nieuwe fase, dan moeten zij een beweging met een brede basis
vormen, waarin alle patriottische en democratische Eritreeërs verenigd zijn, en niet
een partij met een enge basis worden. De meeste leden van het EPLF zijn fel
betrokken bij de vooruitgang van het land, waarvoor zij zware offers hebben
gebracht, alsook bij de verbetering van de levensomstandigheden onder de weinig
ontwikkelde delen van de bevolking van Eritrea. Het is dan ook niet meer dan
normaal dat zij actief worden in de Beweging, net als anderen die het land en zijn
volk een warm hart toedragen maar zich buiten het EPLF hebben gehouden wegens
de manier waarop de bevrijdingsstrijd werd gevoerd of om andere redenen.
In deze nieuwe fase van natievorming - politiek, economisch, sociaal en cultureel -
waarin wij een brede politieke beweging op gang brengen om ons toekomstig traject
doeltreffend te sturen, moeten wij onze basisdoelstellingen en de middelen waarmee
wij die kunnen bereiken, verduidelijken. Wij hebben gezegevierd, ondanks alle
moeilijkheden, alle gevaren, omdat wij, als bevrijdingsbeweging en als volk, een
duidelijke en gemeenschappelijke visie hadden op de doelstellingen van
onafhankelijkheid en vrede. Ook vandaag moeten wij een visie hebben over de
toekomst van Eritrea en zijn volk; en het is van het allergrootste belang dat een
dergelijke visie doordringt in de harten en geesten van alle Eritreeërs, zodat zij zich
kunnen organiseren en naar de verwezenlijking ervan kunnen streven.
2. Onze visie op een toekomstig Eritrea
Wat verlangen we, als natie en volk, op dit moment? Nu wij onze dromen van
gisteren over vrede en onafhankelijkheid in werkelijkheid hebben omgezet, wat zijn
dan de dromen van vandaag die wij in werkelijkheid willen omzetten? Kortom, wat is
onze visie?
Onze visie is dat Eritrea een land zal worden waar vrede, gerechtigheid, democratie
en welvaart heersen. Onze visie is; honger, armoede en analfabetisme uit Eritrea uit
te bannen. Onze visie is dat Eritrea zijn identiteit en uniciteit moet behouden, zijn
inzet voor familie- en gemeenschapszorg zal ontwikkelen en zich, door economische

9. 9
ontwikkeling, door onderwijs en door technologische vooruitgang, bij de ontwikkelde
wereld zal voegen. Onze visie is dat de Eritrese samenleving bekend worden om de
harmonie tussen de verschillende volkeren, de gelijkheid van man en vrouw, de
liefde voor het land, de menselijkheid, de discipline, het hard werken en de liefde
voor kennis, eerbied voor de wet en de openbare orde, onafhankelijkheid en
vindingrijkheid. Onze visie is om wonderen te verrichten bij de opbouw van onze
natie, zoals het geval was tijdens onze bevrijdingsoorlog.
- De zes basis doelen
Onze visie kan worden samengevat in zes basisdoelstellingen:
1. Nationale Harmonie
Het volk van Eritrea moet in harmonie, vrede en stabiliteit leven, ongeacht regio,
etniciteit, taal, godsdienst, geslacht en klasse.
2. Politieke democratie
Eritreeërs moeten actieve deelnemers en besluitvormers zijn bij het beheer en de
leiding van hun leven en hun land, waarbij hun rechten door de wet en in de praktijk
worden gewaarborgd.
3. Sociale en economische ontwikkeling
Eritrea moet sociale en economische vooruitgang boeken op het gebied van
onderwijs, technologie en levensstandaard.
4. Sociale rechtvaardigheid (economische en sociale democratie)
Zorgen voor een billijke verdeling van rijkdom, diensten en kansen, en bijzondere
aandacht voor de meest achtergestelde lagen van de samenleving.
5. Een culturele renaissance
Vertrekken van ons rijk cultureel erfgoed en de progressieve waarden die wij tijdens
de bevrijdingsstrijd hebben ontwikkeld, om een Eritrese cultuur te ontwikkelen die
wordt gekenmerkt door liefde voor het vaderland, respect voor de mensheid,
solidariteit tussen man en vrouw, liefde voor waarheid en gerechtigheid, respect voor
de wet, hard werken, zelfvertrouwen, vindingrijkheid, openheid en vindingrijkheid.
6. Regionale en internationale samenwerking
Eritrea moet een gerespecteerd lid van de internationale gemeenschap worden, dat
in harmonie en samenwerking met zijn buren samenleeft, en naar vermogen
bijdraagt tot de regionale en wereldwijde vrede, veiligheid en ontwikkeling.
Dit is onze nieuwe droom en visie. Het is geen gemakkelijke taak die morgen of
overmorgen kan worden volbracht. Het lijdt geen twijfel dat het tijd, inzet, hard werk
en creativiteit zal vergen. Maar er bestaat ook geen twijfel over dat deze visie
werkelijkheid kan worden.
Terwijl we verdergaan om onze nieuwe missie te volbrengen, kunnen we leren van
de rijke ervaring van onze bevrijdingsstrijd. Het is van belang onze op onze
ervaringen te steunen en daaruit relevante lessen te trekken, zodat het toekomstige
traject van ons land en ons volk niet aan het toeval wordt overgelaten. De
fundamentele beginselen en standpunten die aan de basis lagen van onze

10. 10
overwinning kunnen nog steeds dienen als basis voor de opbouw van een
rechtvaardige en welvarende natie.
De zes grondbeginselen die als richtsnoer voor onze activiteiten kunnen dienen, zijn
nationale eenheid, actieve deelname van de bevolking, het menselijke potentieel, de
band tussen nationale en sociale strijd, zelfredzaamheid en, tenslotte, een sterke
relatie tussen het volk en de leiders. Laten we ze een voor een afzonderlijk
onderzoeken.
- De zes leidende beginselen
7. Nationale eenheid
Eritrea zou zijn onafhankelijkheid nooit hebben veroverd indien wij onze strijd niet
hadden gevoerd door alle sektarische en verdeeldheid zaaiende houdingen en
activiteiten af te wijzen, door te geloven in de eenheid van Eritrea en zijn volk en in
de vereniging van dit volk naar een doel. In het begin, in de jaren zestig, verkeerde
onze gewapende bevrijdingsstrijd in een staat van verwarring en verval, en was zij op
de rand van een nederlaag gekomen omdat het ontbrak aan leiderschap en
organisatievorm. Maar de strijd overwon dit gevaar omdat zij uiteindelijk werd geleid
door een nationale politieke lijn en een nationaal leiderschap en in staat was
honderdduizenden Eritreeërs uit alle delen van het land, ongeacht hun etnische of
sociale achtergrond, te organiseren en uiteindelijk de overwinning te behalen.
Ook nu moeten de eenheid, de gelijkheid en de deelneming van alle geledingen van
de Eritrese samenleving de grondslag van al onze programma's vormen. Indien niet
alle geledingen van onze samenleving actief deelnemen aan het politieke,
economische, sociale en culturele leven van hun land, en indien de regering wordt
gezien als dicht bij sommigen maar ver van anderen en nalaat Eritrea te ontwikkelen
en op te bouwen, zullen wij niet in staat zijn de vrede en stabiliteit die wij thans
genieten, te handhaven.
Als resultaat van lange ervaring en opoffering heeft het onafhankelijke Eritrea nu een
nationale eenheid die het in staat stelt vooruit te gaan. Maar, zoals bij alles, om die
dynamiek niet verloren te laten gaan, is het van essentieel belang die eenheid te
bewaren en aan te moedigen. In tijden van vrede, anders dan in tijden van oorlog, ligt
het voor de hand dat bepaalde tendensen en meningen de kop opsteken die de
eenheid geleidelijk aan verzwakken. Wij moeten deze tendensen ernstig nemen en
bestrijden. Aangezien de opbouw van een natie een lang en ingewikkeld historisch
proces is waarbij politieke, economische, sociale en culturele aspecten een rol
spelen en dit proces, evenals in andere derdewereldlanden, nog niet is voltooid,
moeten wij de ontwikkeling en versterking van het Eritrese nationalisme en de
eenheid van het Eritrese volk beschouwen als de belangrijkste taken die wij op ons
moeten nemen.
Voor de ontwikkeling van de nationale eenheid zijn institutionele garanties nodig.
Daarom moet in de eerste plaats een nationale regering worden ingesteld die de
eenheid en de gelijkheid van het Eritrese volk waarborgt, alle verdeeldheid zaaiende
houdingen en activiteiten verwerpt, het nationaal belang boven alles stelt en de
deelneming van alle sectoren van de Eritrese samenleving mogelijk maakt. Alle

11. 11
politieke instellingen moeten op nationale leest geschoeid zijn en alle sectaire
politieke tendensen moeten categorisch worden verworpen. Alle vormen van
discriminatie en overheersing, ook regionale en etnische, moeten eveneens worden
verworpen. De diverse culturen van Eritrea zouden een bron van kracht en eenheid
moeten zijn. Het nationale systeem moet seculier zijn, gescheiden van godsdienst,
maar niettemin de gelijkheid van godsdiensten eerbiedigen. Kortom, de natie moet
de basis zijn voor alle politieke instellingen en maatregelen.
8. De actieve deelname van het volk
Onze bevrijdingsstrijd was succesvol omdat hij gebaseerd was op het volk. Als er
geen sterke band was geweest tussen de bevrijdingsbeweging en het volk, zou de
strijd niet hebben overleefd, laat staan zijn geslaagd. De steun was doeltreffend
omdat hij in georganiseerde vorm kwam. De slogan die het EPLF vanaf het begin
heeft gebruikt, "Politiseer, organiseer en bewapen de massa's", is een van de
fundamentele grondslagen van de overwinning die het volk van Eritrea heeft
behaald.
Ook vandaag is de actieve en georganiseerde deelname van de bevolking,
gebaseerd op politiek bewustzijn, een basisvoorwaarde voor het welslagen van het
huidige traject. Wanneer we zeggen "participatie van de bevolking", bedoelen we niet
gewoon stemmen bij gelegenheidsverkiezingen. Wij bedoelen veeleer dat de
mensen moeten deelnemen aan alle beslissingen die van invloed zijn op hun leven
en hun land, vanaf de conceptie tot de uitvoering van ideeën. Zonder inspraak van
de bevolking is er geen ontwikkeling mogelijk; het is van vitaal belang dat de
bevolking deelneemt aan alle stadia van ontwikkelingsprojecten - van planning tot
uitvoering en evaluatie. Inspraak kan echter alleen doeltreffend zijn als de mensen
georganiseerd zijn. Daarom moeten de mensen niet alleen het recht hebben om
organisaties op te richten, maar moeten zij ook worden aangemoedigd en geholpen
om dit te doen.
9. De doorslaggevende rol van de menselijke factor
Het geheim van onze overwinning in de strijd werd ontdekt in de toegewijde strijder
die zich inzette voor een doel. Het was deze onbaatzuchtige persoon die het
allemaal mogelijk maakte, door alle vijanden te verslaan door het Ethiopische
kolonialisme en zijn machtige aanhangers te verslaan. De Eritrese ervaring met de
strijd bevestigt dat een bewust en vastberaden mens die zich inzet voor een
rechtvaardige zaak, sterker is dan staal en brute kracht.
De beslissende rol van het menselijke element bleef echter niet beperkt tot oorlog.
Ook bij de opbouw van een economie is het menselijk potentieel de meest
doorslaggevende factor, niet de natuurlijke hulpbronnen of het kapitaal, noch de hulp
en de investeringen. Er zijn landen met beperkte natuurlijke hulpbronnen die
desondanks een hoog ontwikkelingsniveau hebben bereikt. Aan de andere kant zijn
er veel landen met overvloedige natuurlijke hulpbronnen die achtergebleven zijn en
nog steeds niet in staat zijn hun bevolking te voeden.
Uit onze eigen ervaringen en die van anderen weten wij dat wij in al onze
programma's en activiteiten oog moeten hebben voor de doorslaggevende rol van de

12. 12
menselijke factor. Ook al hebben wij buitenlandse hulp en investeringen nodig, het is
vooral op basis van de menselijke aspecten dat wij Eritrea zullen opbouwen: sterke
wil, discipline, capaciteit, know-how en vindingrijkheid. Net zoals de bevrijding van
Eritrea niet mogelijk zou zijn geweest zonder een geëngageerd volk, zijn ook de
welvaart en de modernisering van Eritrea ondenkbaar zonder het volk en zijn
engagement.
Daarom moet het menselijke element een centrale plaats krijgen in onze
ontwikkelingsstrategieën. Deze strategieën moeten in de eerste plaats mensgericht
zijn: zij moeten erop gericht zijn in de materiële en geestelijke behoeften van de
mensen te voorzien. Om het belang van het menselijke element te benadrukken,
moeten wij zoveel mogelijk middelen investeren in menselijke ontwikkeling
(onderwijs, opleiding, gezondheid, enz.). In het algemeen moeten wij streven naar de
opbouw van een mensgerichte samenleving waarin elke Eritreeër zijn eigen
capaciteiten zal kunnen ontwikkelen, vrij van onderdrukking, angst, armoede en
onwetendheid.
10. De relatie tussen nationale en sociale strijd (strijd voor sociale
rechtvaardigheid)
Onze ervaring heeft geleerd dat de strijd voor onafhankelijkheid en de strijd voor een
betere toekomst niet van elkaar kunnen worden gescheiden. Wij herinneren eraan
dat in de beginfase, toen onze strijd nog geen progressieve programma's kende, de
voortzetting ervan zelfs twijfelachtig was, en de mogelijkheden tot vooruitgang nog
meer. Als onze strijd niet verbonden was geweest met de sociale strijd door de
belangen van het volk te weerspiegelen, zou hij niet in een overwinning geëindigd
zijn.
Of het nu gaat om een bevrijdingsstrijd of om een proces van nationale ontwikkeling,
het is onmogelijk vooruitgang te boeken zonder de deelname van het volk. Om
mensen te laten deelnemen, moeten er echter programma's zijn die hen helpen
echte veranderingen in hun leven teweeg te brengen. Politieke campagnebeloften
alleen zijn niet voldoende; pas wanneer de mensen werkelijk zien dat de politieke
beweging of de regering in hun belang werkt, pas wanneer zij zien dat de beloften
worden nagekomen, worden zij enthousiaste deelnemers aan de programma's. Dit is
de ervaring van onze revolutie op het gebied van de participatie van de mensen,
omdat de mensen zagen dat er moderne onderwijs- en gezondheidsdiensten werden
aangeboden en ontwikkelingsprojecten werden gelanceerd, en dit alles op basis van
plaatselijk beschikbaar materiaal en op basis van de betrokkenheid van de mensen
zelf.
Progressieve sociale filosofieën en programma's waren een ander belangrijk
kenmerk van onze bevrijdingsstrijd. De oprichting van volksvergaderingen en -
verenigingen, het opzetten van ontwikkelingsprojecten, de uitbreiding van de sociale
diensten, veranderingen in de situatie van de Eritrese vrouwen in het algemeen, het
ontwaken van de plattelandsbevolking, al deze zaken hadden betrekking op
dergelijke maatregelen. Bovendien was de bevrijdingsstrijd begiftigd met een sterk
sociaal geweten dat gekenmerkt werd door liefde voor waarheid en gerechtigheid,
steun aan de onderdrukten, onverdraagzaamheid tegenover onderdrukking, eerbied

13. 13
voor de mensenrechten en gelijkheid, en bewustzijn van de dagelijkse problemen
van de mensen. De filosofie die aan deze programma's ten grondslag ligt, is de
filosofie van de sociale rechtvaardigheid. Sociale rechtvaardigheid is een zeer ruim
en flexibel begrip, dat voor verschillende interpretaties vatbaar is. Op basis van onze
reële ervaring betekent sociale rechtvaardigheid voor ons echter dat de kloof tussen
de rijken en de armen wordt verkleind, dat iedereen een eerlijk deel van de nationale
rijkdom krijgt en kan deelnemen aan het politieke, sociale en culturele leven van het
land; het betekent ook dat er een evenwichtige ontwikkeling tot stand wordt gebracht,
dat de mensenrechten worden geëerbiedigd en dat de democratie wordt bevorderd.
Om zinvol en stabiel te zijn, moet politieke democratie gepaard gaan met
economische en sociale democratie.
Evenals in het verleden zijn de Eritreeërs ervan overtuigd dat zonder
rechtvaardigheid noch stabiliteit noch welvaart mogelijk is. Om het volk van Eritrea te
motiveren om uit alle macht te strijden voor sociale rechtvaardigheid en ontwikkeling,
moeten wij ons dus niet beperken tot discussies en toespraken over sociale
rechtvaardigheid. De beweging moet de meest onderdrukte delen van onze
samenleving in staat stellen deel te nemen aan het plannen van een betere
toekomst, en dit is een prioriteit.
11. Zelfredzaamheid
Ook dit is een van de grondslagen van de overwinning die onze bevrijdingsstrijd
heeft opgeleverd. Als wij niet op onze eigen capaciteiten hadden vertrouwd, zowel bij
de ontwikkeling van onze beginselen als in de praktijk, zouden wij zeker niet
succesvol zijn geweest.
Zelfvoorziening op alle gebieden - politiek, economisch en cultureel - is een
grondbeginsel. Politiek betekent dit een onafhankelijke lijn volgen en prioriteit geven
aan de interne omstandigheden; economisch betekent dit vertrouwen op interne
kansen en ontwikkeling van interne capaciteiten; en cultureel betekent dit
zelfvertrouwen hebben en het eigen cultureel erfgoed ontwikkelen. Zelfredzaamheid
betekent niet het zich isoleren van de internationale gemeenschap. Het betekent
alleen dat wij een zo onafhankelijk en zelfverzekerd mogelijke partner in de
internationale gemeenschap moeten zijn.
De geschiedenis van onze bevrijdingsstrijd is de geschiedenis van zelfvoorziening.
Wij zijn succesvol geweest omdat wij plannen hebben gemaakt op basis van onze
eigen ervaring en onze eigen omstandigheden, zonder de politieke modellen, het
buitenlands beleid of de militaire strategieën van iemand anders te kopiëren. Wij
hebben de problemen die wij in ons dagelijks leven en in onze programma's zijn
tegengekomen, aangepakt zonder te wachten op oplossingen van externe
deskundigen.
Deze trotse traditie, die de basis was van onze overwinning, moet worden
voortgezet. Op het gebied van democratie en economische ontwikkeling moeten wij
onze eigen programma's ontwikkelen, die onder onze eigen omstandigheden kunnen
werken. Het najagen van de markt op zoek naar modieuze ideeën kan ons alleen
maar het slachtoffer maken door de grillen van de mode. Wij hebben weliswaar

14. 14
behoefte aan expertise en specialisten van buitenaf, maar wij moeten voortbouwen
op onze eigen capaciteiten en specialisten en voorrang geven aan de ontwikkeling
van onze eigen mogelijkheden en expertise. Wij moeten de neiging weerstaan om
iets uit het buitenland te vereren en vermijden buitenlanders te imiteren, zoals in
sommige delen van onze samenleving is waargenomen, vooral onder de jeugd.
12. Een sterke band tussen het volk en zijn leiders
Bittere en pijnlijke ervaring heeft ons geleerd dat een eerlijk en verantwoordelijk
leiderschap een van de beslissende factoren is om de overwinning te behalen. Indien
wij niet beschikten over een degelijk en doeltreffende leiding die in staat was onze
beperkte en zwakke middelen te mobiliseren, over een leiding die in staat was om
veerkrachtige en geëngageerde mensen en strijders door een goede organisatie en
leiding om te vormen tot een ontembare strijdmacht, dan zouden wij nooit hebben
kunnen zegevieren.
Wanneer wij hier over leiderschap spreken, moet het duidelijk zijn dat wij niet alleen
verwijzen naar het hoogste uitvoerende orgaan, maar, in ruimere zin, naar een brede
en georganiseerde politieke kracht die leiderschap waar maakt. Onze ervaring was
dat naast het topmanagement ook de pelotonsleiders, die hun kameraden in de strijd
leidden, en het midden- en lager kader, die de richtlijnen en maatregelen van de
organisatie daadwerkelijk uitvoerden, een beslissende leidersrol op zich namen en
gesterkt werden door de feedback die zij van de mensen kregen en door de ervaring
die zij opdeden. Onze eigen ervaring en die van anderen bevestigen dat het
onmogelijk is degelijk leiderschap te verzekeren met leiders die in het buitenland
verblijven, of zelfs in het land zelf verblijven maar geïsoleerd zijn van het volk. Omdat
wij in de loop van onze strijd tussen de massa's van het volk leefden, dezelfde
levensstijl leidden als zij, soms zelfs soberder, hun manier van denken begrepen,
belangstelling toonden voor hun problemen en probeerden die op te lossen, hun hart
en geest veroverden, waren wij in staat hen tot actieve deelnemers aan de strijd te
maken en hen naar de overwinning te leiden.
Ook vandaag moeten wij, om de inspanningen en de creativiteit van ons volk, dat in
het verleden wonderen heeft verricht, te inspireren en het te begeleiden bij de
opbouw van het Eritrea dat wij wensen, onze relatie met ons volk in stand houden en
versterken, niet alleen in gedachten en in de geest, maar ook door onze dagelijkse
fysieke aanwezigheid onder hen. Wij weten van verschillende revolutionaire
bewegingen die op het platteland zijn begonnen en de overwinning hebben behaald
dankzij de steun van de plattelandssector. Zodra zij de steden binnenkwamen,
richtten zij al hun aandacht op het oplossen van de dringende problemen van de
steden en negeerden zij de precaire situatie van de meerderheid van de
plattelandsbevolking die hen had gesteund; met andere woorden, zij pasten het
spreekwoord "uit het oog, uit het hart" toe. Uiteindelijk verloren zij de steun van zowel
de plattelands- als de stadssector en mislukten zij. Om een dergelijke mislukking te
voorkomen moeten onze leiding en kaders op alle niveaus en de activiteiten van de
regering en de Politieke Beweging zich uitstrekken tot alle uithoeken van het land,
met inbegrip van de afgelegen gebieden die tot voor kort als onze basisgebieden en
hoofdkwartieren hebben gediend.

15. 15
Om de trotse traditie van leiding van onze bevrijdingsstrijd voort te zetten en te
voorkomen dat deze achteruitgaat, moeten de leiders vrij zijn van elke vorm van
corruptie, zich onthouden van machtsmisbruik, leraren en nederige dienaren zijn,
positieve rolmodellen worden, voortdurend bijleren en hun vaardigheden op peil
houden en in staat zijn hun verantwoordelijkheden op elk moment op zich te nemen.
Onze ervaring is een levende getuigenis van de behoefte aan collectief leiderschap,
maar ook van de behoefte aan duidelijk omschreven individuele
verantwoordelijkheden en procedures, eerbiediging van de wet en naleving van de
legitimiteit van de ondernomen acties. Tenslotte bevestigt onze eigen ervaring en die
van anderen dat periodieke veranderingen in het leiderschap en de injectie van
nieuw bloed in de leiding belangrijk zijn om te zorgen voor soepele overgangen en
een gezond politiek leven. Daarom moeten wij in deze nieuwe fase zorgen voor
gekwalificeerd, verantwoordelijk en democratisch leiderschap, door de taken en
verplichtingen van leiders (in ruime zin) te verduidelijken, door duidelijk omschreven
verantwoordingsprocedures in te voeren, door de goede werking van instellingen op
alle niveaus te waarborgen, en door de duur van de ambtstermijnen van leidende
functies grondwettelijk vast te leggen.
De hierboven geschetste gedachten vormen onze fundamentele visie en
doelstellingen. Bovendien zijn zij de grondbeginselen die ons leiden en ons helpen
onze doelstellingen te bereiken; zij beschrijven onze politieke gedachten en filosofie.
Onze filosofie is er een van pragmatisme, sociale rechtvaardigheid en humanisme.
Het is gebaseerd op de praktische realiteit van het leven, op de realiteit van de
Eritrese samenleving. Zij geeft meer prioriteit aan kennis die is opgedaan uit de
ervaringen van andere samenlevingen dan aan theoretische werken. Het is een
filosofie die de geldigheid van een idee beoordeelt op basis van de praktische
toepassing ervan.
Wij in Eritrea zetten ons in voor de opbouw van de natie en de versterking van de
eenheid van ons volk. Wij zetten ons in voor economische groei, maar dan wel in
combinatie met sociale rechtvaardigheid en de bescherming van het natuurlijk milieu.
Wij staan voor modernisering op basis van nationale waardigheid en cultuur. Het doel
dat wij nastreven is een Eritrea dat voorziet in de materiële en geestelijke behoeften
van zijn bevolking, zowel individueel als collectief, en dit alles in een sfeer van vrede.
II. de basis van onze politieke programma's
1. Opbouw van een democratisch politiek systeem
Voor de eerste keer in onze geschiedenis beginnen wij Eritreeërs aan de opbouw
van onze eigen staat. Dit is een geweldige kans waar we hard voor gevochten
hebben. Het is normaal dat wij nu het best mogelijke systeem willen opbouwen, om
de best mogelijke regering te hebben, zoals elk volk zou doen. De geschiedenis leert
ons dat de mensheid er altijd naar heeft verlangd het ideale politieke systeem tot
stand te brengen en dat haar beste filosofen deze politieke systemen hebben
bestudeerd en er hun geschriften aan hebben gewijd. Hoewel het onmogelijk is het
ideale politieke systeem te bereiken, is het van vitaal belang te streven naar een zo

16. 16
goed mogelijk politiek systeem. Daarom moeten wij in Eritrea, op dit belangrijke
historische moment, de volgende twee vragen aan de orde stellen en trachten deze
te beantwoorden:
- Wat is het best mogelijke politieke systeem dat geschikt is voor een
onafhankelijk Eritrea?
- Wat voor soort regering moeten we instellen?
In een onafhankelijk Eritrea is het onze fundamentele wens een stabiel politiek
systeem te ontwikkelen dat de openbare orde eerbiedigt, eenheid en vrede
waarborgt, alle Eritreeërs kansen biedt op een gelukkig en vreedzaam leven, de
fundamentele mensenrechten garandeert en vrij is van angst en onderdrukking.
Omdat dergelijke doelstellingen alleen kunnen worden gewaarborgd door wetten en
instellingen die bij wet zijn ingesteld, moeten wij in Eritrea een grondwettelijk politiek
systeem tot stand brengen.
Het constitutionele stelsel moet gebaseerd zijn op en een afspiegeling zijn van de
historische ontwikkeling en de specifieke omstandigheden van de Eritrese
samenleving. Het moet een nationaal grondwettelijk stelsel zijn dat de eenheid en de
evenwichtige ontwikkeling van het volk van Eritrea waarborgt en tevens de nationale
onafhankelijkheid en veiligheid garandeert.
Het moet een democratisch constitutioneel systeem zijn dat gebaseerd is op de
soevereiniteit van het volk, democratische beginselen en procedures,
verantwoordingsplicht, transparantie, pluralisme en verdraagzaamheid.
Het loutere bestaan van een grondwet is echter niet voldoende. Wil de grondwet
actief kunnen functioneren en worden geëerbiedigd, dan moeten er grondwettelijke
instellingen bestaan. Om de grondwet in de samenleving en in alle overheidsorganen
te handhaven, moet er een sterk geweten (d.w.z. grondwettelijk bewustzijn) zijn. De
grondwet en de constitutionele stelsels kunnen alleen worden gewaarborgd wanneer
een constitutioneel bewustzijn en een constitutionele cultuur worden ontwikkeld, en
wanneer constitutionele instellingen zijn opgericht en geconsolideerd.
Nationalisme en democratie moeten de grondbeginselen zijn waarop wij het
constitutionele politieke systeem in Eritrea zullen bouwen.
Het politieke systeem in Eritrea moet worden opgebouwd op basis van nationalisme,
d.w.z. op basis van het veiligstellen van het nationaal belang, het ontwikkelen en
consolideren van de eenheid van ons volk en het bewaren van de onafhankelijkheid.
Alle politieke instellingen moeten op nationale basis worden opgericht, vrij van sub-
nationale en verdeel-sentimenten en -activiteiten, waardoor de nationaal
gecoördineerde inspanningen van ons volk worden geconsolideerd en ontwikkeld.
Met andere woorden, het politieke systeem moet een brede sociale basis hebben,
die de deelname van het hele volk mogelijk maakt, zowel op het platteland als in de
steden.
Het politieke systeem moet gebaseerd zijn op democratie. Democratie is echter een
omstreden begrip. Democratie wordt soms eng opgevat, op basis van het aantal
politieke partijen en de vraag of er regelmatig verkiezingen worden gehouden. Een

17. 17
dergelijke opvatting, die de betekenis van de democratie beperkt tot haar vorm, is
oppervlakkig en onhistorisch. Vanuit een breder en dieper perspectief gezien
betekent democratie het bestaan van een samenleving die geregeerd wordt door
democratische beginselen en procedures, het bestaan van democratische
instellingen en een democratische cultuur, een brede deelname van de bevolking
aan de besluitvorming en een regering die verantwoording verschuldigd is aan de
bevolking.
Wij kunnen democratie goed begrijpen wanneer wij haar in verband brengen met de
historische ontwikkeling en de huidige omstandigheden van de Eritrese samenleving.
Ons begrip van democratie moet zich richten op haar inhoud en niet op haar uiterlijke
verschijningsvormen. In de context van onze samenleving hangt democratie niet af
van het aantal politieke partijen of de regelmaat van de verkiezingen, maar van de
daadwerkelijke deelneming van de bevolking aan het besluitvormingsproces op
communautair en nationaal niveau. Het gaat hier niet om politieke partijen als een
uiting van politiek pluralisme met rechten op organisatie en vrijheid van
meningsuiting, en op verkiezingen. Het gaat er veeleer om democratie gelijk te
stellen met het aantal politieke partijen en het feit dat er verkiezingen worden
gehouden. Dat soort interpretatie is verkeerd en gevaarlijk. Uit de ervaringen van
verschillende landen is immers gebleken dat het loutere bestaan van verschillende
politieke partijen en georganiseerde verkiezingen geen garantie vormt voor het
bestaan van een waarlijk democratisch systeem. Als we kijken naar de ervaring van
sommige Afrikaanse landen, zien we dat politieke partijen die worden gedomineerd
door elitebelangen, van bovenaf worden opgelegd.
Dit is niet bevorderlijk voor de democratische ontwikkeling in de staat of de
samenleving. Dergelijke politieke partijen, die enge interne en externe belangen
dienen, zijn instrumenten van onderdrukkende systemen geworden. Ook wat de
verkiezingen betreft, wijst de wijdverspreide corruptie die overal ter wereld bij
verkiezingen wordt waargenomen erop dat het houden van verkiezingen op zich
geen garantie voor democratie is.
Wil de democratie dus echt en gewaarborgd zijn, dan is het van wezenlijk belang het
proces te plannen waardoor zij zich goed kan ontwikkelen. In de eerste plaats is er
behoefte aan op het volk gebaseerde instellingen - politieke partijen, diverse massa-
verenigingen, massamedia en gedecentraliseerde overheidsinstellingen. Er moeten
gouvernementele en niet-gouvernementele instellingen bestaan om de inspraak van
de massa's op nationaal niveau te waarborgen. De nationale regering moet een
grondwet naleven, verantwoording verschuldigd zijn aan het volk, haar wetgevende,
uitvoerende en rechterlijke organen coördineren en in evenwicht houden, en een
macht hebben die overal kan worden uitgeoefend en tegelijkertijd gedecentraliseerd
is. De ontwikkeling van openbare verenigingen en vakbondsbewegingen in het
algemeen, en de ontwikkeling van niet-gouvernementele instellingen, zijn bijkomende
uitingen van de ontwikkeling van de democratie. Onafhankelijke, vrije en
verantwoordelijke massamedia vormen echter een ander belangrijk geheel van
factoren die bevorderlijk zijn voor de ontwikkeling van de democratie. Kortom, een
democratische regering, een actieve civiele samenleving en onafhankelijke en
betrouwbaar geïnformeerde massamedia zijn de drie pijlers van de democratie.

18. 18
Alleen wanneer deze drie pijlers aanwezig zijn en de democratische cultuur in de
gehele samenleving overheerst, kan democratie bestaan en gewaarborgd worden.
Dit democratisch proces is echter geen project dat in een paar jaar in een mum van
tijd kan worden verwezenlijkt. Het is noodzakelijkerwijs een lang historisch proces.
Uit de ervaring van verschillende ontwikkelde landen in de afgelopen twee eeuwen
blijkt dat democratische ontwikkeling een complex proces is. Vooral in
samenlevingen zoals de onze, die uiteenlopende structuren hebben en zich op een
lager ontwikkelingsniveau bevinden, zoals het geval is in andere Afrikaanse landen
en derdewereldlanden, zijn er sociaal-economische omstandigheden die de
ontwikkeling van de democratie iets ingewikkelder en moeilijker maken. Dergelijke
ervaringen bevestigen ook dat democratie als concept en cultuur, en als proces en
praktijk, een sterk nationalisme vereist, evenals sociale en economische
ontwikkeling, om te kunnen bestaan en zich te kunnen ontwikkelen. Daarom moeten
wij, in de context van onze samenleving en in ons ontwikkelingsstadium, de
ontwikkeling van de democratie bevorderen in samenhang met het proces van natie-
opbouw en sociaal-economische ontwikkeling. Op basis van een dergelijk objectief
inzicht zal onze hoop op democratie in Eritrea worden verwezenlijkt.
Daarom luiden onze doelstellingen als volgt:
- Een grondwettelijk stelsel tot stand brengen waarin de grondwet met ruime
deelneming van de bevolking wordt opgesteld en bekrachtigd, waarin de
fundamentele mensenrechten worden geëerbiedigd, waarin de wetgevende, de
uitvoerende en de rechterlijke macht elkaar controleren en in evenwicht houden,
waarin de macht van het recht in geheel Eritrea heerst, en waarin de eenheid en de
ontwikkeling van het volk van Eritrea worden vastgelegd.
Op basis van een grondwet een sterke regering en een samenleving tot stand
brengen die de opbouw van de natie versnellen, de nationale eenheid waarborgen,
een klimaat voor economische en sociale ontwikkeling scheppen, een brede sociale
basis hebben, zowel in de steden als op het platteland, openstaan voor en
participatief zijn ten aanzien van alle sectoren van de samenleving, een evenwichtige
ontwikkeling waarborgen, de rechten van de burgers eerbiedigen, vrij zijn van
corruptie, voorrang geven aan het nationaal belang, de nationale onafhankelijkheid
vrijwaren en een nationale consensus ontwikkelen.
Op basis van een grondwet trachten de fundamentele mensenrechten en politieke
rechten te waarborgen, waaronder de vrijheid van godsdienst en van drukpers, het
recht op politieke organisatie, het recht op vreedzaam protest, het recht op
informatie, werk en onderwijs, vrijwaring van angst en repressie en gelijkheid voor de
wet.
Een politiek systeem dat de harmonie onder het Eritrese volk bevordert, alle
tendensen die verdelen afwijst en verzwakt, nationale instellingen ontwikkelt en
ervoor zorgt dat nationalisme en secularisme (secularisme) de basis vormen voor
alle politieke activiteiten. Wij moeten ervoor zorgen dat het politieke systeem
gebaseerd is op het beginsel van een alomvattend en ontwikkelingsgericht
nationalisme.

19. 19
Ervoor zorgen dat het politieke systeem op de mensen is gebaseerd, de deelname
van de mensen aan de besluitvorming in lokale en nationale aangelegenheden
waarborgt, van onderop wordt opgebouwd, functioneert volgens de beginselen van
decentralisatie, politieke pluraliteit, openheid, tolerantie, verantwoordingsplicht, de
fundamentele rechten van politieke organisatie en vrijheid van meningsuiting
eerbiedigt, en een democratisch, pluralistisch en participatief systeem is.
Het politieke systeem moet een meerpartijenstelsel worden, waarin de politieke
partijen legaal deelnemen en op vreedzame en democratische wijze met elkaar
concurreren.
Streven naar de oprichting en ontwikkeling van democratische instellingen, zoals een
vrije en sterke rechterlijke macht, diverse bewegingen en verenigingen (van vrouwen,
boeren, jongeren, studenten), een bewuste civiele samenleving die vakbonden en
andere niet-gouvernementele instellingen aanvaardt, en een vrije, geloofwaardige,
kritische en verantwoordelijke pers.
2. Bouwen aan een economie die beantwoordt aan de behoeften van
onze bevolking
Een rechtvaardig politiek systeem kan niet bestaan zonder een ontwikkeld en
rechtvaardig economisch systeem. En een politieke democratie kan geen fundament
hebben zonder een sociale en economische democratie.
Het economisch systeem is de basis van het soort politiek systeem dat wij willen
opbouwen. Het soort politiek systeem dat wij willen opbouwen, wordt uiteindelijk
bepaald door het soort economisch systeem dat wij opbouwen. Dat de twee
samenhangend worden is een noodzaak. Een onevenwichtig en onrechtvaardig
economisch systeem kan niet de basis vormen voor een democratisch en
rechtvaardig politiek systeem. De andere kant van de medaille is dat een dictatoriaal
en onderdrukkend politiek systeem niet in staat zal zijn een eerlijke en evenwichtige
economie op te bouwen.
Hoe oprecht en veelbelovend het beleid ook is, zelfs met de beste bedoelingen, als
er geen sterke economie is die iedereen ten goede komt, met een gelijke verdeling
van de nationale rijkdom, met andere woorden, een economische democratie, zullen
alle beste bedoelingen en beloften nooit meer dan een illusie zijn.
Het doel van onze revolutie was niet alleen onafhankelijkheid te verkrijgen, maar ook
economische ontwikkeling op basis van sociale rechtvaardigheid. Het volk van
Eritrea heeft een hoge prijs betaald om dit mogelijk te maken.
Wij moeten een economisch systeem ontwikkelen dat aan de wensen van de
meerderheid voldoet en de levensomstandigheden van allen verbetert, een billijke
ontwikkeling garandeert, via een markteconomie functioneert, particuliere
investeringen, initiatief en concurrentie aanmoedigt, en een evenwichtige
economische groei garandeert. Kortom, het economisch systeem dat wij opbouwen
moet sociale rechtvaardigheid bevorderen.
In economische termen betekent sociale rechtvaardigheid:

20. 20
- De economische kansen- en welvaartskloof tussen arm en rijk, tussen armen en
rijken, tussen armen en rijken, te verkleinen, zodat de nationale welvaart billijk over
alle burgers wordt verdeeld
- De ontwikkelingskloof tussen landelijke en stedelijke gebieden, tussen het centrum
en de periferie te verkleinen en te zorgen voor een evenwichtige en eerlijke verdeling
van de economische ontwikkeling over het land overeenkomstig de behoeften van de
burgers.
- Voorwaarden te scheppen waardoor mensen de vruchten van hun arbeid kunnen
plukken, hun levensstandaard door werk kunnen verbeteren en werk in ere kunnen
houden.
- Zorgen voor inspraak van het publiek op communautair en nationaal niveau bij
beslissingen over economische aangelegenheden en de onderdrukte en stemloze
meerderheid een echte stem geven.
- Economische democratie betekent ontwikkeling van het volk, door het volk en voor
het volk.
In de loop van de geschiedenis hebben verschillende vragen de knapste koppen
uitgedaagd: Hoe moeten wij de conflicten en tegenstellingen oplossen die het gevolg
zijn van de historische kloof tussen zij die bezitten en zij die niets bezitten? Is het
mogelijk een volmaakt rechtvaardige en ideale samenleving te creëren? De
antwoorden op deze vragen zijn nog niet gevonden, ook al is de mensheid door de
eeuwen heen nooit opgehouden met pogingen om ze te beantwoorden. Het is dan
ook niet meer dan normaal dat wij ons dergelijke vragen stellen in ons nieuwe
Eritrea. Wij zijn misschien niet in staat de ideale samenleving te scheppen, maar het
is onze verantwoordelijkheid te streven naar een rechtvaardige samenleving waarin
ons volk vrij zal zijn van de omstandigheden van koloniale onderdrukking en
onwetendheid uit het verleden. Wij moeten ernaar streven ons leven als een bevrijd
volk te verbeteren, de kloof te verkleinen en de conflicten tussen zij die hebben en zij
die niet hebben en tussen het platteland en de stad tot een minimum te beperken. En
sociale rechtvaardigheid is de praktische en realistische weg naar een rechtvaardige
samenleving, gekenmerkt door een geavanceerde economie en een rijke cultuur.
Maar zijn sociale rechtvaardigheid of economische democratie niet in strijd met
economische groei? Is het mogelijk om tegelijkertijd sociale rechtvaardigheid en
economische groei te verwezenlijken? Het is een vergissing deze twee als
onverenigbaar te beschouwen. Economische groei kan immers pas voor echte
economische en sociale ontwikkeling zorgen als hij de samenleving als geheel ten
goede komt, de levensomstandigheden van de bevolking verbetert en een
verantwoord gebruik van de natuurlijke hulpbronnen waarborgt. Anders zal het
gewoon kwantitatieve groei zijn, geen ontwikkeling: Sociale rechtvaardigheid is geen
belemmering voor economische groei. Door te zorgen voor daadwerkelijke
participatie van de bevolking wordt de economische groei versneld en omgezet in
echte ontwikkeling. De ervaringen van verschillende landen hebben bovendien
aangetoond dat de strategie van economische groei tegen elke prijs en met alle
middelen tot mislukking leidt. Uiteindelijk is het resultaat zeer schadelijk, niet alleen

21. 21
voor de mensen, maar ook voor het kleine aantal mensen met speciale belangen.
Bijgevolg leidt het tot instabiliteit en conflicten.
Daarom moeten we in Eritrea de weg kiezen die sociale rechtvaardigheid en echte
economische ontwikkeling zal garanderen. De basisbeginselen om dit te doen zijn als
volgt:
Ten eerste, de rol van de overheid. Het is de taak van de regering om de
voorwaarden voor economische ontwikkeling te scheppen, adequate strategieën en
maatregelen te ontwikkelen om de ontwikkeling van de menselijke hulpbronnen te
stimuleren, te zorgen voor een verantwoord gebruik van de natuurlijke hulpbronnen
en de nodige marktreguleringen in te voeren die geleidelijk kunnen worden
afgezwakt naarmate de markt sterk en volgroeid wordt. De economie van Eritrea
moet een markteconomie zijn. De tijdens de interim-periode toe te passen
regelgevende maatregelen mogen niet worden gezien als een teken van een
planeconomie. In het algemeen is het in deze overgangsperiode en daarna van
essentieel belang dat de regering wetten en voorschriften uitvaardigt die de
economische ontwikkeling zullen bevorderen.
De overheid moet een katalysator zijn voor economische ontwikkeling. Vooral gezien
de huidige verwoeste staat van onze economie, moeten de inspanningen om de
Eritrese economie weer op te bouwen noodzakelijkerwijs door de regering worden
geleid. Het is van essentieel belang dat de regering het voortouw neemt bij het
opzetten van programma's waardoor de belangrijkste slachtoffers onder de
oorlogssoldaten en hun gezinnen, de gehandicapten, de wezen, de vluchtelingen en
de ontheemden kunnen worden gerehabiliteerd en opgeleid tot produktieve
deelnemers aan de economische wederopbouw en ontwikkeling van het land.
De overheid een rol van betekenis laten spelen is niet hetzelfde als een economie
die door de overheid wordt gedomineerd. De economie van Eritrea moet een
gemengde economie zijn waarin zowel de openbare als de particuliere sector
bestaan. Het moet een markteconomie zijn en geen planeconomie. Wil de
particuliere sector sterk worden en een leidende rol spelen, dan is het de
verantwoordelijkheid van de regering om een gunstig klimaat te scheppen. De relatie
tussen de overheid en de particuliere sector moet complementair en coöperatief zijn
en niet concurrerend.
Ten tweede, de aanmoediging van de particuliere sector. De particuliere sector, die
wij van het kolonialisme hebben geërfd, is verwoest, evenals de openbare sector.
Om een leidende rol te kunnen spelen in onze economie, om levensvatbaar, vrij en
concurrerend te zijn, moet de particuliere sector nieuw leven worden ingeblazen en
worden ontwikkeld met moderne economische kennis en vaardigheden. Aangezien
Eritrea zijn economie niet alleen met binnenlandse investeringen kan herbouwen en
ontwikkelen, is het ook van essentieel belang dat het land economische maatregelen
neemt die buitenlandse investeringen zullen aanmoedigen en aantrekken.
Ten derde, zelfredzaamheid (in de eerste plaats op zichzelf aangewezen zijn) en
participatie van de mensen. Onze strategie voor economische ontwikkeling moet
gebaseerd zijn op zelfredzaamheid en de volledige participatie van onze bevolking.

22. 22
Wij moeten onze eigen menselijke en natuurlijke hulpbronnen ontwikkelen en deze
tot de basis van de economische ontwikkeling van ons land maken. Dat externe
bijstand en investeringen nodig zijn is zeer begrijpelijk en aanvaardbaar, maar om
van externe bijstand of investeringen te kunnen profiteren, moeten wij over interne
capaciteit beschikken. En onze eigen hulpbronnen kunnen alleen worden ontwikkeld
door middel van zelfredzaamheid (in de eerste plaats op onszelf aangewezen zijn)
en de volledige deelname van het volk. Eritrea's grootste bron van rijkdom is zijn
bevolking. Als onze mensen worden opgeleid in wetenschap en technologie, kunnen
zij hun produktie-capaciteit verbeteren en duurzame ontwikkeling tot stand brengen.
Daarom moet het menselijke element de fundamentele factor zijn in al onze
ontwikkelingsplannen. Wij mogen ook het belang niet vergeten van coöperaties en
organisaties voor gemeenschapsontwikkeling bij het bevorderen van de participatie
van de bevolking en de ontwikkeling van een op de mens gebaseerde economie.
Ten vierde, de ontwikkeling van landbouw, industrie, handel en andere economische
sectoren. Met een strategie die de particuliere en de openbare sector coördineert en
de participatie van de bevolking aanmoedigt, kunnen wij de landbouw, de industrie,
de handel en de sociale dienstverlening verbeteren. Vandaag is onze economie
volledig verwoest en het zal enorme inspanningen en middelen vergen om haar
nieuw leven in te blazen en te ontwikkelen. Wij hebben maatregelen nodig die
geschikt zijn voor elke sector van onze economie, maatregelen die werken en
resultaatgericht zijn, maatregelen die particulier initiatief, concurrentie en
investeringen aanmoedigen, maatregelen die mensen aanmoedigen te participeren,
en maatregelen die de verwerving van kennis en vaardigheden bevorderen en de
productiviteit verhogen.
Zonder een ontwikkelde economie kunnen wij van Eritrea geen land van
rechtvaardigheid en welvaart maken. Daarom zijn onze doelstellingen:
Geleidelijk een sterke nationale economie opbouwen, die steunt op ontwikkelde
landbouw-, industriële, commerciële en andere diensten, een economie die in de
behoeften van onze bevolking voorziet, onze eigen hulpbronnen ontwikkelt, een
verantwoord gebruik van het natuurlijke milieu en de natuurlijke hulpbronnen mogelijk
maakt, en vrijemarktgericht is.
Streven naar ondersteuning van de economische ontwikkelingsstrategie van Eritrea
op basis van sociale rechtvaardigheid en economische democratie.
Plannen ontwikkelen en uitvoeren om onze economie, die door een lange oorlog is
verwoest, nieuw leven in te blazen en te ontwikkelen, en die delen van onze
bevolking wier leven door de oorlog is ontwricht, te rehabiliteren door hun de kans te
geven de plaats in de economie te vinden die hun toekomt.
Ervoor zorgen dat er een regering komt die een belangrijke rol zal spelen bij het
scheppen van de voorwaarden voor het opbouwen van een sterke economie,
prioriteit zal geven aan het nationaal belang, vrij zal zijn van corruptie en de vicieuze
cirkel van schulden zal vermijden (twee chronische problemen die in vele landen
heersen).

23. 23
De ontwikkeling aan te moedigen van een dynamische, concurrerende en
zelfbewuste particuliere sector, die zich laat leiden door moderne kennis en
vaardigheden en een doorslaggevende rol kan spelen in de economie van Eritrea.
Een economische strategie ontwikkelen die de nadruk legt op de volledige deelname
van de bevolking en de ontwikkeling van binnenlandse hulpbronnen.
Internationale economische samenwerking en investeringen aanmoedigen en
consolideren, maar tegelijkertijd het belang van zelfredzaamheid erkennen.
3. Ontwikkeling van een nationale cultuur
Een nationale cultuur is het fundament van een ontwikkelde economie en een
modern politiek systeem. Geen samenleving is modern geworden zonder haar
cultuur te ontwikkelen.
De cultuur die wij tijdens de revolutie hebben ontwikkeld, heeft een grote bijdrage
geleverd aan de onafhankelijkheid en de vrede die Eritrea vandaag kent. Door alle
sektarische gevoelens en verdeeldheid te overwinnen, ontwikkelden wij een rijkere
en meer verenigde nationale cultuur door het beste te selecteren uit de verschillende
culturen van het land. Indien wij niet waren begonnen met de ontwikkeling van een
eengemaakte nationale cultuur, zou onze strijd de richting die zij had gekozen,
hebben verloren en uiteen zijn gevallen. De cultuur die wij tijdens de revolutie
hebben ontwikkeld, werd gekenmerkt door zelfredzaamheid, zelfvertrouwen,
vastberadenheid, liefde voor het land en het volk, vindingrijkheid en vindingrijkheid,
heldendom en opofferingsgezindheid. Dit zijn een aantal kwaliteiten die het karakter
van elke vechter hebben bepaald, en zonder deze zouden we nooit succes hebben
gehad.
De nieuwe harmonisatie van de cultuur, die tijdens de revolutie begon, ontwikkelde
zich door een proces van overneming en verwerping. Uit het rijke culturele erfgoed
van het volk van Eritrea hebben wij de positieve en nuttige aspecten overgenomen
en bevorderd, terwijl wij de slechte en schadelijke aspecten hebben verworpen. Via
hetzelfde proces hebben wij ook goede elementen uit andere culturen overgenomen.
Hetzelfde proces moet nu doorgaan. Wij moeten het rijke culturele erfgoed van ons
volk ten volle begrijpen, het opzoeken en het selectief verrijken. Door ons eigen
cultureel erfgoed te respecteren en te bewaren, zullen wij kunnen deelnemen aan de
ontwikkeling van de internationale cultuur.
Een samenleving die haar eigen culturele erfgoed niet respecteert is een mislukte
samenleving. In al zijn voorbeelden heeft het kolonialisme altijd getracht de identiteit
van de eerder gekoloniseerde volkeren te vernietigen door hen van hun cultuur te
beroven. Zelfs na het einde van het kolonialisme en de onafhankelijkheid hebben de
nieuwe heersende klassen - en dit is met name het geval in verschillende Afrikaanse
landen - in plaats van te trachten het door het kolonialisme onderdrukte culturele
erfgoed nieuw leven in te blazen, dit erfgoed geringschat en ervoor gekozen de
westerse culturen slaafs te imiteren. Als gevolg daarvan zijn de landen van deze
heersers het slachtoffer geworden van grote armoede en culturele achterstand. Dit
soort nihilistische keuze kan alleen maar tot een dood spoor leiden.

24. 24
Anderzijds hebben de Oost-Aziatische landen die hun cultureel erfgoed en identiteit
hebben behouden en ontwikkeld en in feite alleen de nuttige en noodzakelijke
aspecten van de westerse cultuur hebben overgenomen, met succes
sociaaleconomisch ontwikkelde samenlevingen tot stand gebracht.
Daarom moeten wij Eritreeërs een cultureel evenwicht bewaren. Uit de ervaringen
van andere volkeren blijkt dat het verlies van het culturele evenwicht neerkomt op het
verraden van de culturele en historische wortels en een zekere weg naar culturele
verarming is. Zonder toevlucht te nemen tot slaafse imitatie en aanbidding van
buitenlandse cultuur, en met behoud van onze culturele identiteit, moeten wij onze
eigen cultuur opbouwen op de fundamenten die wij tijdens onze revolutionaire strijd
hebben gelegd.
Wij moeten ons onvermoeibaar inspannen om van Eritrea een land te maken waar
cultuur kan gedijen. De kunst, met inbegrip van muziek, literatuur en beeldende
kunsten, moet zich vrij ontwikkelen, een nationaal karakter krijgen, maar tegelijkertijd
profiteren van de rijke ervaringen van andere volkeren. Er moet voor worden gezorgd
dat aspecten van ons erfgoed, zoals liefde voor familie en mensen,
gemeenschapszin en samenwerking, niet worden uitgehold door individualisme en
egoïsme in naam van de modernisering. Voorts moet de herdenking van onze
martelaren, als uiting van onze dankbaarheid jegens hen en als uiting van
nationalisme, worden beschouwd als een integrerend deel van de Eritrese cultuur en
identiteit, dat van generatie op generatie moet worden doorgegeven. We mogen
echter niet vergeten dat dit alles moet worden bereikt door een constructieve,
positieve en creatieve aanpak, en niet door negatief protectionisme en steriele
conservering.
Daarom luiden onze culturele doelstellingen als volgt:
- Een nieuwe Eritrese cultuur ontwikkelen die voortbouwt op de cultuur die
tijdens de bevrijdingsstrijd is ontwikkeld, door het culturele erfgoed van ons
volk te behouden en te bevorderen, de vruchten van de internationale cultuur
te plukken en voort te bouwen op de geschiedenis en de culturele diversiteit
van het Eritrese volk.
- Een democratische cultuur te ontwikkelen die alle afwijkende meningen,
achterlijke en kleingeestige gevoelens en chauvinisme verwerpt en die zal
leiden tot de ontwikkeling van technologie, wetenschap en kunst.
- Het culturele erfgoed van ons volk tot basis van onze nationale cultuur maken
door de positieve en nuttige aspecten over te nemen, maar de schadelijke en
regressieve aspecten te verwerpen.
- Uit de culturen van andere volkeren juist die aspecten over te nemen die
overeenkomen met onze culturele omstandigheden en die kunnen leiden tot
onze culturele ontwikkeling; culturele samenwerking met andere volkeren tot
stand te brengen en te versterken op basis van gelijkheid en wederzijds
respect.
- Ervoor zorgen dat het cultureel erfgoed, de gewoonten en de talen van
Eritrea op passende wijze worden bestudeerd en ontwikkeld om onze cultuur
te verrijken.

25. 25
- Ervoor zorgen dat de oude historische artefacten van het volk van Eritrea
zorgvuldig worden bewaard.
- Ervoor zorgen dat de herdenking van onze martelaren, als uiting van ons
nationalisme en erfgoed, met een gevoel van eer en respect wordt
doorgegeven aan de toekomstige generaties.
- Ervoor zorgen dat de artefacten van onze bevrijdingsstrijd, als de historische
erfenis van het Eritrese volk, worden bewaard en bestudeerd, zodat zij kunnen
worden doorgegeven aan toekomstige generaties.
- Streven naar het behoud en de ontwikkeling van de cultuur die wij tijdens onze
bevrijdingsstrijd hebben ontwikkeld en die in hoge mate heeft bijgedragen tot
ons succes: zelfredzaamheid, patriottisme, liefde voor mensen en waarheid,
gelijkheid van man en vrouw, vastberadenheid, verlangen naar gerechtigheid,
inzet voor werk, enz.
- Streven naar een sterk en vooruitstrevend cultureel leven om blinde imitatie
van vreemde cultuur in naam van de moderniteit te voorkomen en te
vermijden dat men slaafs meewaait met de wind vanwaar die ook komt.
- De nieuwe Eritreeër de kans geven om cultureel evenwichtige kenmerken te
vertonen.
4. Rechtvaardige verdeling van de sociale diensten
In Eritrea zijn onderwijs, gezondheidszorg en andere diensten nog niet ontwikkeld.
De meeste van onze mensen krijgen geen sociale voorzieningen. Wanneer deze
diensten beschikbaar zijn, blijven zij beperkt tot de steden en de omliggende
gebieden. In Eritrea wordt het probleem van het lage niveau van de sociale
voorzieningen dan ook nog verergerd door de ongelijke verdeling van het land.
Onderwijs is de basis voor ontwikkeling. Het waarborgen van gelijke onderwijskansen
betekent dus het waarborgen van gelijke ontwikkelingskansen. Wij moeten het
onderwijs wijd verbreiden zodat onze mensen zich kunnen bevrijden van
onwetendheid, kennis en vaardigheden kunnen verwerven via verschillende
middelen en hun productieve capaciteit kunnen bevorderen zodat zij hun land
kunnen opbouwen. Onderwijs is een fundamenteel recht van elke Eritreeër. Daarom
moeten wij het onderwijs verspreiden tot de plattelandsgebieden van het land, waar
tot nu toe weinig onderwijsmogelijkheden waren. Wij moeten een geavanceerd
onderwijssysteem opbouwen dat ten dienste staat van de nationale eenheid en
ontwikkeling en dat de mensen voorziet van kennis en vaardigheden. Zonder de
ontwikkeling van het onderwijs kunnen wij ons land niet opbouwen en democratie en
rechtvaardigheid niet bevorderen.
Onze belangrijkste troef is ons menselijk potentieel. Daarom moeten wij hoge
prioriteit geven aan hun ontwikkeling. Formeel onderwijs is één manier om dit te
doen. Bovendien moeten alle gouvernementele en niet-gouvernementele instellingen
voortdurend zorgen voor onderwijs en opleiding. Er moeten voortdurend
inspanningen worden geleverd om kennis en vaardigheden in alle segmenten van de
samenleving te ontwikkelen.
Gezondheidsdiensten zijn een ander fundamenteel recht. Alle Eritreeërs, of zij nu op
het platteland of in de stad wonen, hebben recht op basisgezondheidszorg. We

26. 26
moeten de gezondheidszorg gelijkelijk over het land verdelen. De verspreiding van
gezondheidsvoorlichting en het geven van prioriteit aan preventie zijn belangrijke
aspecten van de dienst.
Onze mensen moeten ook een billijke verdeling krijgen van water, onderdak,
sanitaire voorzieningen en communicatiediensten.
Het kan zeer duur zijn om sociale diensten te verlenen en ze functioneel te maken.
Hoewel de regering in de eerste plaats verantwoordelijk moet zijn voor de billijke
verdeling van de sociale diensten in elke regio van het land, moet de bevolking haar
deel bijdragen via gemeenschapsorganisaties en de particuliere sector.
Onze doelstellingen zijn derhalve
- Ervoor zorgen dat de Eritrese bevolking een billijke en passende verdeling van
de sociale diensten krijgt.
- Onderwijsmogelijkheden ontwikkelen die de nationale eenheid en ontwikkeling
dienen, geleid door een doeltreffend nationaal onderwijsstelsel.
- Uitroeiing van analfabetisme in Eritrea.
- De uitbreiding van het secundair, hoger en beroepsonderwijs en de
voortzetting van onderwijs en opleiding door gouvernementele en niet-
gouvernementele instellingen aanmoedigen.
- Zorgen voor een billijke en passende verdeling van
basisgezondheidszorgdiensten.
- Ervoor zorgen dat water, huisvesting, sanitaire voorzieningen en
communicatiediensten beschikbaar zijn voor de bevolking.
- De deelneming van plaatselijke gemeenschappen en de particuliere sector
aan te moedigen, zodat de sociale diensten doeltreffend kunnen functioneren
en wijd verspreid kunnen worden.
5. Eerbiediging van gelijke rechten
Wij streven ernaar van Eritrea een land van rechtvaardigheid en gelijkheid te maken,
waar de waardigheid en de fundamentele mensenrechten worden geëerbiedigd. In
Eritrea moeten de sociale rechten van vrouwen, werknemers, kinderen,
vluchtelingen, gehandicapten en andere hulpbehoevenden worden geëerbiedigd.
Het vrouwenvraagstuk is een groot maatschappelijk probleem. Een samenleving die
de rechten en de gelijkheid van de vrouw niet eerbiedigt, kan geen werkelijk bevrijde
samenleving zijn. Tijdens de jaren van strijd hebben zich grote veranderingen
voltrokken voor Eritrese vrouwen. De Eritrese vrouw, die beschouwd werd als een
zwak en passief schepsel, van minder waarde dan de mens, veranderde in een
formidabele strijder toen haar eens onderdrukte kracht eindelijk de kans kreeg zich te
uiten. Onze revolutie had niet kunnen plaatsvinden zonder de deelname van
vrouwen. Hoewel de veranderingen in de omstandigheden van de Eritrese vrouwen
tot dusver een reuzenstap zijn, volstaan zij nog steeds niet. Eritrese vrouwen hebben
zich nog niet bevrijd van patriarchale onderdrukking. Zij moesten nog vooruitgang
boeken op het gebied van onderwijs en wetenschap en hun rechtmatige plaats in de
samenleving innemen.

27. 27
Eritrese vrouwen moeten het traject dat zij tijdens de revolutie zijn begonnen onder
het motto "gelijkheid door gelijke deelname aan het arbeidsproces" voortzetten tot zij
dit hebben bereikt. Door zich te organiseren moeten zij strijden voor de rechten van
alle vrouwen, met name de rechten van de arme meerderheid in zowel plattelands-
als stedelijke gebieden. Zij moeten onderwijs krijgen en zo kunnen zij hun
levensomstandigheden fundamenteel veranderen en productief en zelfvoorzienend
worden. In Eritrea zouden er geen uitsluitend voor mannen gereserveerde posten
zijn en zouden alle posten door vrouwen kunnen worden bekleed. De rol van de
vrouw in de samenleving en in het gezin moet meer erkenning krijgen. Eritrea kan
niet moderniseren zonder de volledige participatie van Eritrese vrouwen, zoals is
gebleken tijdens de onafhankelijkheidsstrijd. De solidariteit tussen vrouwen en
mannen, die wonderen heeft verricht tijdens de strijd, moet de basis worden van het
nieuwe Eritrea. Eritrea moet een land zijn waar beide seksen in gelijkheid, harmonie
en welvaart leven.
Onze bevrijdingsstrijd berustte ook op de steun van arbeiders, boeren en herders. De
steun van deze maatschappelijke groeperingen is van doorslaggevend belang
geweest. Om zich economisch te ontwikkelen, moet Eritrea een land zijn waar
werknemers in vrede leven en werken met gewaarborgde rechten. Door hun kennis
en vaardigheden te verbeteren en hun productiviteit voortdurend te bevorderen,
moeten zij vertrouwen hebben in hun respectieve talenten. Werknemers moeten
recht hebben op arbeidsrechten, verlof, onderwijs en minimumnormen. Zij moeten
worden aangemoedigd om vakbondsverenigingen op te richten die hun rechten
zouden beschermen. Boeren en veehoeders moeten ook de nodige bijstand krijgen
om zich moderne landbouw- en veeteeltmethodes eigen te maken en hun
productiviteit te verhogen. Zij moeten worden aangemoedigd zich te organiseren in
coöperatieve verenigingen, zodat zij hun levensstandaard kunnen verbeteren, hun
rechten kunnen beschermen en hun behoeften kunnen uiten.
Eritrea moet ernaar streven de kindersterfte terug te dringen en de zorg voor zijn
kinderen te verbeteren. De kinderen van de martelaren, die in de tienduizenden
liepen en die, net als andere wezen, van de liefde van hun ouders waren beroofd,
moesten een goede opvoeding en verzorging krijgen. In Eritrea moeten de rechten
van kinderen op onderwijs, gezondheid, liefde, veiligheid, spel en menselijke
waardigheid worden geëerbiedigd.
Wij moeten de voorwaarden scheppen waaronder gehandicapten, veteranen van de
bevrijdingsstrijd, familieleden van strijders en martelaren, vluchtelingen en
ontheemden kunnen worden gerehabiliteerd, in hun eigen onderhoud kunnen
voorzien en ten volle kunnen deelnemen aan de ontwikkeling van het land.
Daarom zijn onze doelstellingen voor gelijke rechten
- Eerbiediging van de sociale grondrechten in Eritrea.
- De gelijkheid van vrouwen te respecteren.
- Streven naar gelijke deelname van vrouwen op alle gebieden, en vrouwen
aanmoedigen om hun rechten te beschermen door zich te organiseren.
- De rechten van werknemers te eerbiedigen en hen aan te moedigen
vakverenigingen op te richten die hun rechten zullen beschermen.

28. 28
- Boeren en herders steunen om hun levensomstandigheden te verbeteren, hun
rechten te beschermen en hun zorgen te uiten via verenigingen en
coöperaties.
- Ervoor zorgen dat de rechten van kinderen worden gewaarborgd.
- Zorg voor passend onderwijs en zorg voor de kinderen van martelaren en
andere wezen.
- Omstandigheden te scheppen waarin veteranen en gehandicapten, families
van strijders en martelaren, alsmede vluchtelingen en ontheemden kunnen
worden gerehabiliteerd, in hun eigen onderhoud kunnen voorzien en kunnen
bijdragen tot de ontwikkeling van het land.
6. het waarborgen van de nationale veiligheid en defensie
Wij hebben gezegevierd omdat wij een volksleger hebben opgebouwd dat geworteld
was in het volk: een leger dat sterke banden had met het volk, dat deelnam aan zijn
dagelijks leven; een leger dat zich politiek bewust was van zijn doelstellingen; een
productief leger, toegewijd aan de zaak. Het volksleger bestond volledig uit
vrijwilligers en was geen beroepsleger. Hier, nu, moeten we een nationaal leger
oprichten met het volksleger als kern.
Het is van essentieel belang een sterke defensiemacht op te richten die de
onafhankelijkheid en soevereiniteit vrijwaart en het land verdedigt tegen zijn vijanden.
Ook moeten er veiligheids- en politie-instellingen worden opgericht die de veiligheid
handhaven en de vrede en stabiliteit bewaren.
Onze doctrine inzake nationale veiligheid en defensie moet mensgericht zijn.
Aangezien de door ons nagestreefde veiligheid niet zozeer de veiligheid van het land
is als wel die van de mensen, moeten de mensen deelnemen aan de inspanning.
Daarom moeten wij een nationaal leger en nationale veiligheids- en politie-
instellingen oprichten die in nauwe samenwerking met de bevolking zullen
functioneren.
Zoals uit de ervaringen van verschillende landen is gebleken, wordt onmetelijke
schade aangericht wanneer de veiligheids- en defensie- krachten van de bevolking
worden geïsoleerd en instrumenten van angst en terreur worden. Dergelijke milities
en veiligheidsinstellingen worden de instrumenten van de weinigen die rijkdom en
macht bezitten en zij dienen buitenlandse in plaats van binnenlandse belangen.
Uiteindelijk worden dergelijke landen het slachtoffer van staatsgrepen en militaire
junta's en het kwaad dat daarmee gewoonlijk gepaard gaat.
Onze militaire en veiligheidsinstellingen moeten het volk en het nationaal belang
dienen, de samenleving beschermen, overeenkomstig de wet opereren,
verantwoording afleggen en open zijn. Het leger, de veiligheidsdiensten en de politie
moeten, overeenkomstig de positieve erfenis van het volksleger, het volk dienen, zich
laten leiden door de nationale grondwet, deelnemen aan de productie en de
oplossing van sociale problemen, bewust en toegewijd zijn, en beschikken over een
grote bekwaamheid en organisatorisch vermogen.
Daarom luiden onze veiligheidsdoelstellingen als volgt:

29. 29
- Onze doctrine inzake nationale veiligheid en defensie mensgericht en
nationaal georiënteerd maken.
- Het oprichten van efficiente militaire, veiligheids- en politie-instellingen die het
openbaar en het nationaal belang dienen, en die verantwoording verschuldigd
zijn, openlijk functioneren en gebonden zijn door een nationale grondwet.
- Ervoor zorgen dat het leger en de veiligheidsinstellingen, die de solide traditie
van het volksleger voortzetten, sterk, toegewijd en productief zijn en zich laten
leiden door liefde voor het volk en het land, en dat zij de wet en de openbare
orde eerbiedigen.
- Ervoor zorgen dat het leger en de veiligheidstroepen de nodige vaardigheden
en organisatorische capaciteiten verwerven om hun taken naar behoren uit te
voeren.
7. Regionale en internationale samenwerking tot stand brengen
Ons buitenlands beleid moet, als verlengstuk van ons binnenlands beleid, gebaseerd
zijn op het behoud van ons nationaal belang, werken in het belang van vrede en
stabiliteit in onze regio en de wereld, en de samenwerking op alle gebieden met alle
regeringen en volkeren bevorderen. Kortom, ons buitenlands beleid is er een van
vrede en ongebondenheid.
Ten eerste moeten wij goede en vreedzame betrekkingen met onze buren en de
landen van onze regio tot stand brengen, gebaseerd op wederzijds belang en
samenwerking. De problemen van vrede en stabiliteit kunnen niet tot onze grenzen
beperkt blijven. Om de vrede en harmonie te bewaren die wij na een lange strijd
hebben bereikt, is het van essentieel belang dat wij streven naar vrede en stabiliteit
op regionaal en mondiaal niveau, ook al zijn onze capaciteiten beperkt.
Economische en culturele ontwikkeling is niet mogelijk als wij geïsoleerd blijven van
de ons omringende landen en de internationale gemeenschap. Actieve en
alomvattende samenwerking met onze buren en de wereld in het algemeen is
belangrijk voor onze economische en culturele ontwikkeling. Daarom moet ons
buitenlands beleid de economische en sociale samenwerking tussen Eritrea en alle
andere landen bevorderen.
Eritrea moet streven naar vrede en menselijke vooruitgang, internationale
samenwerking en goed begrip tussen alle volkeren. Eritrea moet zijn deel doen om
goede betrekkingen van broederschap, gelijkheid en samenwerking te bevorderen,
niet alleen tussen regeringen, maar meer nog tussen volkeren. Als soeverein en
onafhankelijk lid van de internationale gemeenschap is Eritrea lid geworden van
regionale en internationale organisaties. Eritrea zal de internationale wetten en
handvesten naleven en een actieve rol spelen in de internationale gemeenschap en
haar organisaties.
Daarom luiden onze regionale en internationale doelstellingen als volgt:
- Een buitenlands beleid van vrede en ongebondenheid te voeren, gebaseerd
op onafhankelijkheid en nationaal belang.
- Betrekkingen aanknopen met onze buren en omliggende regio's met alle
landen, ongeacht hun politiek en economisch systeem, op basis van

30. 30
onafhankelijkheid, eerbiediging van de territoriale integriteit en de nationale
waardigheid, niet-aanvalspraktijken, niet-inmenging in binnenlandse
aangelegenheden, gelijkheid en wederzijds belang.
- Vriendschap opbouwen met alle volkeren, ongeacht historische en culturele
verschillen, op basis van universele broederschap, gelijkheid, vrede en begrip.
- Streven naar vrede en stabiliteit op zowel mondiaal als regionaal niveau.
- Ontwikkelen van economische en culturele samenwerking met alle landen om
de economische en sociale ontwikkeling van ons land te versnellen.
- Alle internationale wetten en verdragen naleven die Eritrea heeft ondertekend.
III. organisatorische beginselen
Als wij onze doelstellingen willen bereiken, welke organisatiestructuren en
organisatiebeginselen moet het Front dan hebben? Het gedetailleerde antwoord op
deze vraag moet aan de grondwet worden overgelaten, maar de basisideeën zijn:
1. Een brede beweging
Gezien de uitgebreide doelstellingen van het Front en de structuur van onze
samenleving, gezien het ontbreken van enige positieve ervaring met een
meerpartijenstelsel in het land, moet het Front, net als in de dagen van de
bevrijdingsstrijd, zoveel mogelijk een brede basis hebben en alle patriottische
Eritreeërs vertegenwoordigen die begaan zijn met het welzijn van Eritrea en zijn
bevolking. Het Front mag niet representatief zijn voor een bepaalde sociale klasse,
noch mag het een smalle basis hebben die alleen degenen vertegenwoordigt die
politiek geëngageerd zijn. Het Front moet het recht toestaan om nationale politieke
partijen te vormen en, zodra deze gevormd zijn, moet het bereid zijn tot vreedzame
concurrentie.
Tegelijkertijd moet het Front organisatorisch en procedureel streven naar het
aantrekken en actief rekruteren van alle burgers die geïnteresseerd zijn in de
eenheid, vrede en welvaart van Eritrea en die actief willen worden in de politiek. In
wezen moet het Front een afspiegeling zijn van de eenheid van het volk van Eritrea
en die eenheid waarborgen en bevorderen. Het Front moet het politieke zwaartepunt
in Eritrea zijn en zorgen voor vrede en stabiliteit door de opbouw van de natie,
gezonde democratie en politieke vooruitgang te bevorderen en te versterken.
2. Een participatieve beweging met een levendige interne democratie
Als organisatie die alle burgers vertegenwoordigt die van hun land en volk houden,
maar tegelijkertijd over verschillende onderwerpen en politiek van mening verschillen,
moet het Front, wil het succes hebben, democratisch en participatief zijn in zijn
interne leven en procedures. Zij mag haar doelstellingen, of de stappen die zij neemt
om deze te bereiken, niet op een droge en dogmatische manier benaderen.
Flexibiliteit en pragmatisme zijn essentieel.
Er moet ruimte zijn voor verschillen van mening en opinie, zolang deze stroken met
de algemene doelstellingen en beginselen van het Front. Tolerantie voor afwijkende
meningen en een uitvoerig en permanent debat over vraagstukken, voor of na het

31. 31
besluit, zijn van het grootste belang. Zelfs indien een door de meerderheid gesteund
besluit moet worden uitgevoerd, moet kritiek worden toegestaan en aangemoedigd.
Het interne democratische leven en het cultiveren van de betrokkenheid van het volk
zijn van groot belang, niet alleen voor de eenheid van het Front, maar ook om zijn
beleid te verduidelijken en te bevorderen en om zijn fouten vast te stellen en te
corrigeren. Om het democratische leven wortel te laten schieten en te laten bloeien,
zijn institutionele beginselen nodig. Participatie, educatie en debat vereisen geschikte
fora (vergaderingen, conferenties, seminars, kranten, enz., allemaal op regelmatige
basis).
3. Competent, representatief en verantwoordelijk leiderschap,
onderhevig aan periodieke veranderingen
Aangezien het vraagstuk van het leiderschap van groot belang is, moet kwalificatie
(in de ruime zin van het woord, met inbegrip van bekwaamheid, inzet, vaardigheden,
enz. Het is ook belangrijk dat de samenstelling van de leiding representatief is voor
het Front en de onderneming.
Indien het leiderschap op welk niveau dan ook geïsoleerd is van de leden van het
Front of van het bredere publiek, kan het geen behoorlijk leiderschap verschaffen.
Het is van het grootste belang dat de leiding de problemen, meningen en verlangens
van het volk op de voet volgt, voortdurend aanwijzingen en uitleg geeft, luistert naar
de standpunten van het volk en voortdurend in interactie is met het volk.
Leiderschap is een collectieve verantwoordelijkheid. Daarom is het van essentieel
belang te beschikken over formele institutionele procedures die de leiding in staat
stellen collectief te beraadslagen, haar besluiten uit te voeren en verslag uit te
brengen. Het is van belang dat zij regelmatig op verschillende niveaus vergadert, dat
deze vergaderingen serieus worden genomen en dat zij fora worden voor
beraadslaging en besluitvorming. Gebeurt dit niet, dan kan de eenheid van de leiding
verzwakken, kan het enthousiasme verdwijnen, kunnen individuele in plaats van
collectieve besluiten de overhand krijgen en zullen andere ongewenste
tekortkomingen volgen. Naast collectieve verantwoordelijkheid is het van essentieel
belang dat de verantwoordelijkheden en de grenzen van de macht van individuele
leiders bekend zijn, dat zij verantwoordelijkheid nemen voor hun eigen daden, hun
eigen winsten, de erkenning van hun prestaties, dat zij bekritiseerd kunnen worden
voor fouten en, waar nodig, ter verantwoording kunnen worden geroepen.
Verantwoordelijk worden gehouden is van groot belang voor het bestaan, de
voortzetting en de ontwikkeling van verantwoordelijk leiderschap. Een leider, man of
vrouw, moet de verantwoordelijkheid op zich nemen voor tekortkomingen in zijn of
haar eigen optreden en in de eenheid waaraan hij of zij leiding geeft. Afhankelijk van
de ernst van de tekortkomingen moeten passende maatregelen worden genomen
(kritiek, formele en publieke spijtbetuiging, demotie, ontslag). Daartoe moeten er
duidelijke wetten en voorschriften bestaan. Verantwoordingsplicht kan alleen goed
werken als er openheid heerst. Informatie over beleid en programma's, prestaties en
mislukkingen en de oorzaken daarvan, geconstateerde tekortkomingen, begrotingen
en de besteding daarvan, moet niet alleen voor de leden van het Front, maar ook

32. 32
voor het gehele volk toegankelijk zijn. Leiders, zowel mannen als vrouwen, moeten
het goede voorbeeld geven in hun werk, manieren van doen en levensstijl. Het is ook
belangrijk een gedragscode te hebben die richtlijnen geeft voor de verwachtingen en
die kan dienen als norm aan de hand waarvan wij kunnen beoordelen hoe onze
leiders zich gedragen. Omdat leiderschap een kwestie van rechten en
verantwoordelijkheden moet zijn, niet van erfelijkheid, moet er een grondwettelijke
limiet zijn voor de duur van de periode waarin iemand, man of vrouw, tot leider kan
worden gekozen.
4. Scheiding van de beweging en haar activiteiten van de regering
Ook al moet het front een belangrijke en kritische rol spelen in de regering, indien het
geen bestaan en activiteiten heeft die onafhankelijk zijn van de regering, kan het
vermengd worden met en opgeslokt worden door de regering, hetgeen zijn bestaan
ernstig zou bedreigen. Daarom kan de leiding van het Front en de daarbij
aangesloten organisaties niet beperkt blijven tot overheidsambtenaren. Het Front
moet zijn eigen kantoren en faciliteiten hebben, zijn eigen projecten en activiteiten
(politiek, economisch en sociaal) los van de regering. Het is ook van essentieel
belang dat er leiders en kaders zijn die zich uitsluitend met Front-activiteiten
bezighouden. In dit verband geldt in het algemeen dat, hoewel het Front ernaar
streeft de agenda en het beleid van de regering te bepalen en te beïnvloeden, het
verkeerd en ongepast zou zijn zich te mengen in de machtsstructuur of in de
dagelijkse besluiten van de regering en haar departementen.
5. Aanmoediging van en samenwerking met verenigingen van personen
Hoewel de beweging een brede basis moet hebben, participatief moet zijn en alle
patriottische en democratische Eritreeërs moet vertegenwoordigen, zal zij niet
trachten de enige vorm van politieke organisatie te zijn. Integendeel, zij zou de
oprichting van openbare verenigingen met soortgelijke doelstellingen als haar
programma's, langs niet-sektarische sociale en andere lijnen, moeten aanmoedigen
en ondersteunen. Na hun oprichting zal samenwerking met hen zeer nuttig zijn voor
het welslagen van de eigen doelstellingen van het Front of voor het leggen van de
grondslagen van de democratie in het algemeen.
6. Een dynamische organisatiestructuur die goed is ingeburgerd bij de
mensen
Het is duidelijk dat het Front een dynamische organisatiestructuur nodig heeft,
gebaseerd op zijn grondbeginselen, om zijn algemene doelstellingen te bereiken. Bij
gebrek aan een goede organisatiestructuur blijven de beste doelstellingen en
beginselen zinloos. Daarom is het van cruciaal belang een actieve, flexibele en
doeltreffende organisatiestructuur op te bouwen die als kracht van het Front zal
fungeren, het met de massa's zal verbinden, tweerichtingscommunicatie zal
vergemakkelijken en het hele land zal bestrijken.
Een organisatiestructuur is niet bedoeld om eeuwig dienst te doen. Het moet mee
veranderen met nieuwe ontwikkelingen en veranderingen in de situatie. Wil een
organisatiestructuur goed functioneren, dan moet zij van onderaf en niet van bovenaf
worden opgebouwd.

33. 33
Het Front moet zijn organisatiestructuur en -procedures zodanig opzetten dat zijn
afdelingen en activiteiten niet beperkt blijven tot stedelijke gebieden, en zijn leiders
en kaders niet geïsoleerd zijn van plattelandsgebieden, en zodanig dat deze
organisatiestructuur en procedures geen overdreven bureaucratie en isolationisme in
de hand werken.