1. Κατερίνα Σταματοπούλου
P.G Wodehouse
1
Αφού ξεμπλέχτηκε από το σπάνιελ και καταπράυνε τα πληγωμένα
αισθήματα του ζώου επιτρέποντάς του να μυρίσει λίγο το ουίσκι με σόδα, ο
Εντιμότατος Γκάλαχαντ έβγαλε ένα μονόκλ με μαύρο σκελετό, και, σφηνώνοντάς το
στο μάτι του, επιθεώρησε το τραπέζι με ένα μορφασμό δυσαρέσκειας.
«Τσάι»;
Η Μίλισεντ έκανε να πιάσει ένα φλιτζάνι.
«Κρέμα και ζάχαρη, θείε Γκάλι»;
Εκείνος την σταμάτησε με μια συγκλονισμένη χειρονομία απέχθειας.
«Ξέρεις ότι ποτέ δεν πίνω τσάι. Σέβομαι πάρα πολύ τα σωθικά μου. Μη μου
πεις ότι καταστρέφεις τα σωθικά σου μ’ αυτό το δηλητήριο».
«Λυπάμαι, θείε Γκάλι. Εμένα μου αρέσει».
«Να προσέχεις», την προέτρεψε ο Εντιμότατος Γκάλαχαντ, που
αγαπούσε/συμπαθούσε πολύ την ανιψιά του και δεν του άρεσε να την βλέπει να
παρασύρεται από/αποκτά κακές συνήθειες. «Να προσέχεις πολύ, δεν παίζουν μ’
αυτά τα πράγματα. Σού ‘χω πει για τον καημένο (τον) Μπάφι Στραγκλς, τότε, το ’93;
Κάποιος παραπλανημένος παρέσυρε το φουκαρά τον Μπάφι (να
παρακολουθήσουν) μια από εκείνες τις διαλέξεις περί εγκράτειας, με τις έγχρωμες
διαφάνειες/οπτικό υλικό, και με επισκέφτηκε την επομένη κάτωχρος, το φουκαρά -
κάτωχρος. «Γκάλι», μου είπε. «Ποια θα έλεγες ότι είναι η διαδικασία για να
αγοράσει κανείς τσάι; Πώς λες να γίνεται αυτό»; «Τσάι;» είπα. «Τι να το κάνεις το
τσάι»; «Να το πιω», είπε ο Μπάφι. «Σύνελθε, φίλε μου», του απάντησα. «Τι είναι
αυτά που λες; Δεν πίνουμε τσάι. Πιες ένα μπράντι με σόδα». «Τέρμα το αλκοόλ για
μένα», είπε ο Μπάφι. «Δες τις συνέπειες που έχει στον γεωσκώληκα τον κοινό».
«Μόνο που εσύ δεν είσαι ο γεωσκώληκας ο κοινός», είπα, επισημαίνοντας αμέσως
την αδυναμία του επιχειρήματός του. «Αλλά θα γίνω, που να πάρει ο διάολος, αν
συνεχίσω να πίνω αλκοόλ», είπε ο Μπάφι.
Τον ικέτεψα, με δάκρυα στα μάτια, να μην κάνει τίποτα επιπόλαιο, αλλά δεν
κατάφερα να τον μεταπείσω. Παρήγγειλε δέκα λίβρες από την αηδία και μες στο
χρόνο πέθανε».
«Θεέ και Κύριε! Σοβαρά»;
Ο Εντιμότατος Γκάλαχαντ ένευσε μεγαλοπρεπώς.
«Μπαμ και κάτω. Τον πάτησε μια δίτροχη επιβατική άμαξα, τον κακόμοιρο,
καθώς διέσχιζε την Πικαντίλι. Θα τη βρεις την ιστορία στο βιβλίο μου».
«Πώς πάει το βιβλίο σου»;
«Θαυμάσια, αγαπητή μου. Έξοχα. Δεν είχα φανταστεί ότι η συγγραφή είναι τόσο
εύκολη. Όλα μου βγαίνουν αβίαστα. Κλάρενς, ήθελα να σε ρωτήσω για μια
ημερομηνία. Ποια χρονιά ήταν που έγινε εκείνος ο τρομερός καβγάς ανάμεσα στον
Γκρέγκορι Πάρσλο και τον Λόρδο Μπέρπερ, τότε που ο Πάρσλο έκλεψε τη μασέλα
του γέρου, και την πούλησε σε ενεχυροδανειστήριο της οδού Έτζγουερ; Το ’96; Θα
έλεγα λίγο αργότερα - το ’97 ή το ’98. Ίσως να ‘χεις δίκιο, όμως. Θα γράψω το ’96
και βλέπουμε».

2. Κατερίνα Σταματοπούλου
P.G Wodehouse
2
Η Λαίδη Κόνστανς έβγαλε μια διαπεραστική κραυγή. (Έχασε τη γη κάτω απ’
τα πόδια της.) Το φως του ήλιου χάθηκε για πάντα απ’ τη ζωή της. Ένιωσε όπως
ένιωθε συνήθως στον κύκλο του αδελφού της του Γκάλαχαντ, σαν να της
ροκανίζουν αλεπούδες τα ζωτικά της όργανα. Ούτε καν η σκέψη ότι τώρα μπορούσε
να μεταφέρει στον Σερ Γκρέγκορι Πάρσλο - Πάρσλο τις πληροφορίες που είχε
ζητήσει ήταν ικανή να την παρηγορήσει.
«Γκάλαχαντ! Δε σκοπεύεις να δημοσιεύσεις τέτοιες συκοφαντίες για τον πιο
κοντινό μας γείτονα»;
«Ασφαλώς και θα το κάνω». Ρουθούνισε αγριεμένα ο Εντιμότατος
Γκάλαχαντ. «Και όσο αφορά τις συκοφαντίες, αν θέλει ας μου κάνει μήνυση. Θα τον
πολεμήσω ως τη Βουλή των Λόρδων. Είναι η καλύτερα τεκμηριωμένη ιστορία στο
βιβλίο μου. Αν, λοιπόν, επιμένεις, ήταν το ’96, Κλάρενς… άκου να δεις…», είπε ο
Εντιμότατος Γκάλαχαντ, γεμάτος έμπνευση. «Θα γράψω ‘‘προς το τέλος της
δεκαετίας του ’90’’». Στο τέλος τέλος, η ακριβής ημερομηνία δεν παίζει και μεγάλο
ρόλο. Τα γεγονότα μετράνε».
Και κάνοντας ένα αλματάκι πάνω απ’ το σπάνιελ, απομακρύνθηκε με
βιαστικά πηδηματάκια πάνω στο γρασίδι.